ဒီေန႔ေတာ႔ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရေပၚလစီေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဒုတိယ ေမးခြန္းေမး ၾကည့္မိပါတယ္။
Psy ရဲ႕ ဂန္းနန္းစတိုင္ဟာ အေၾကာင္းမဲ႔ ကမၻာေက်ာ္သြားခဲ႔တာလား။
က်ေနာ္တို႔သာမန္ လူေတြက ကံ လို႔ထင္တတ္ၾကေပမဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံက ဒီလို မေျပာဘူး။
အမာစြမ္းအင္ေနာက္ အေပ်ာ႔စြမ္းအင္လိုက္လာတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္အလံေနာက္ ယဥ္ေက်းမႈ လိုက္လာတယ္။
လူတိုုင္းလိုလိုသိတဲ႔ စကားကို အားနာနာနဲ႔ ထပ္ေျပာရရင္ အမာစြမ္းအင္ဆို တာ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးနဲ႔ စစ္အင္အား တဲ႔။
အေပ်ာ႔စြမ္းအင္ဆိုတာေတြကေတာ႔ ယဥ္က်းမႈ၊ အႏုပညာ၊ ကိုးကြယ္မႈ စသည္ စသည္ တဲ႔။


ကိုရီးယားရဲ႕ အမာစြမ္းအင္ျဖစ္တဲ႔ စီးပြားေရးအင္အားမေကာင္းခင္ ဘယ္သူက ကိုရီးယား ဇာတ္ကားေတြ အခ်ိန္ကုန္ခံ ထိုင္ၾကည့္ေနၾကလို႔လဲ။
ဂ်ပန္ဇာတ္လမ္းတြဲ အိုရွင္း တစ္ကမၻာလုံးေပါက္သြားခ်ိန္ဟာ ဂ်ပန္စီးပြားေရးက ဂ်ာမဏီကို ေက်ာ္တက္ခ်ိန္၊ အေမရိကန္ကိုေတာင္ လွမ္းၿပီးစိန္ေခၚခ်ိန္နဲ႔ မေရွး မေႏွာင္း ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါဟာ တိုက္ဆိုင္မႈ မဟုတ္ဘူး၊ သိပၸံပါ။
ျမန္မာေက်ာ္ ေမာင္သိန္းေဇာ္တို႔ စကၤာပူလာတယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံျခားသားက အားအားလ်ားလ်ား လာၾကည့္ေနမွာလဲ။ တကယ္ဆို ေမာင္သိန္းေဇာ္ဟာ ျမန္မာ႔ယဥ္ေက်းမႈကို အေဖာ္ျပႏိုင္ဆုံး၊ အထိမ္းသိမ္းဆုံးေတြထဲမွာ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူ႔ႏိုင္ငံရဲ႕ အမာစြမ္းအင္က မရွိေတာ႔ အႏုပညာသက္သက္နဲ႔ကေတာ႔ ဖင္ဗူးေတာင္း ေထာင္ေအာင္က ဘယ္သူမွ လာမၾကည့္ဘူး။

ဒါေတြနဲ႔ ဦးသိန္းစိန္နဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ??
ႏိုင္ငံေရး သိပၸံအရဆိုင္ပါတယ္။ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးနဲ႔ စစ္အင္အား(စစ္တပ္ရဲ႕ ေဆာင္ရြက္ခ်က္)ေပၚလစီေတြနဲ႔႔ ဆိုင္တယ္။
မိဘျပည္သူမ်ား ခင္ဗ်ား ေပၚလစီ၊ ျပားရည္နဲ႔ ဝမ္းခ် ေပၚလစီေတြနဲ႔႔ ဆိုင္တယ္။ ေမာင္႔က်က္သေရႀကီးေတြနဲ႔႔ ဆိုင္တယ္။
အထက္ပါ အမာစြမ္းအင္ေတြ မေျပာင္းလဲရင္ ေမာင္႔က်က္သေရႀကီးေတြဟာ မ်က္စိရွဳပ္တာပဲရွိမယ္၊ အႏွစ္သာရ ရွိလာမယ္ မဟုတ္ဘူး။ (ဒါကို ကန္႔ကြက္ေန တာမဟုတ္ေၾကာင္း နားလည္ေပးပါ)

နယ္ပယ္က က်ယ္လြန္းသြားေတာ႔ တစ္စခ်င္း ဆြဲထုတ္မွ ရေတာ႔မယ္။
ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ စီးပြားေရးက တြဲေနေတာ႔ စစ္အင္အား(စစ္တပ္ရဲ႕ ေဆာင္ရြက္ခ်က္)ကို အရင္ၾကည့္ရေအင္။
စစ္တပ္ရဲ႕ တာဝန္က ဘာလဲ?
၁။ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ကာကြယ္ဖို႔
၂။ ပို အားေကာင္းရင္ ေဒသတြင္း ဩဇာလႊမ္းဖို႔(ဥပမာ တရုတ္)
၃။ ဒီထက္ ပို အားေကာင္းရင္ ကမၻာကို ဩဇာလႊမ္းဖို႔(ဥပမာ အေမရိကန္)

ဒီ သုံးခုမွာ ျမန္စစ္တပ္ရဲ႕ အေနအထားက တစ္ ထက္မပိုဘူး။ နားလည္ပါတယ္။
ဟုတ္ၿပီ။ ဒီစစ္တပ္က ဘယ္လိုကာကြယ္ေရး တာဝန္ေတြယူခဲ႔ရသလဲ။
မွန္တယ္။ အခ်ိဳ႕ ရွိခဲ႔တယ္။ ရွိလာတဲ႔အခါ လက္ရွိစစ္တပ္ရဲ႕ ဘယ္ႏွရာခိုင္ႏႈန္း သုံးခဲ႔ရသလဲ။ (ဥပမာ အီရတ္ပင္လယ္ေကြ႔မွာ အေမရိကန္ စစ္အင္အား ၄၀ ရာခိိုင္ႏႈန္းေလာက္ သုံးလိုက္ရတယ္ ဆိုတာမ်ိဴးး)။
ထားပါ။
ဒီထက္ပိုအေရးႀကီးတာက တာဝန္မ်ားမ်ား မရွိ၊ အဆမတန္ အေရအတြက္ မ်ားလြန္းတဲ႔ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေရအတြက္က စစ္တပ္တြင္းမွွာ ေနရာ မလုံေလာက္ေတာ႔ပဲ ျပင္ပကိုထြက္လာၿပီး မဆိုင္တဲ႔ေနရာေတြ ဝင္ယူ၊ ဆရာဝင္လုပ္ေနၾကတဲ႔ကိစၥပါ။ ျမန္မာစစ္တပ္က ဘာနဲ႔တူမလဲဆိုရင္ မြတ္စလင္ လူဦးေရနဲ႔ တူတယ္။
ခြက္ခြက္လဲရွဳံးခဲ႔တဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားအသင္းဟာ ျပသနာျဖစ္လာရင္ မရွင္းတတ္ ဘူးဆိုတာလည္း တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္အတြင္းမွာ သိခြင္႔ရခဲ႔ၾကၿပီ။ ကိုယ္႔ဂိုးကို ရွဴးဖို႔ ေျခေထာက္၊ ေခါင္းပဲ ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး သာဓကက မဟာသႏၱိသုခ။

ေနရာတကာ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းက ခ်ဳပ္ထားေတာ႔။ ဒီ ခြက္ခြက္လံံႀကီးေတြကိုပဲ ဦးသိန္းစိန္က ပြဲ ထုတ္ထုတ္လာေတာ႔
အစိုးရ အရည္အေသြးက က်ဆင္းရင္း က်လာတယ္။
အစိုးရအရည္အေသြးက က်ဆင္းလာေတာ႔ ႏိုင္ငံေရး သိကၡာမရွိေတာဘူး။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္က မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးရတာေလာက္ပဲ ေျပာခဲ႔တယ္။ မ်က္ႏွာခ်ိဳေတာင္ မေသြးတတ္ေတာ႔ ၾကားခံ ခရိုနီနဲ႔ ေသြးရတယ္။

စီးပြားေရးသိကၡာ မရွိဘဲ စစ္အင္အား(မလိုအပ္ဘဲ) မ်ားေနရုံနဲ႔ ႏိုင္ငံေရသိကၡာ တက္မလာဘူး။ မြဲတာပဲ ရွိမယ္။
ႏိုင္ငံေရးသိကၡာ မရွိေတာ႔ အေပ်ာ႔ စြမ္းအင္ ယဥ္ေက်းမႈလည္း သိကၡာ မရွိေတာ႔ဘူး။ ထမိန္ခၽြတ္လိုက္ရတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံဟာ ဟုတ္မလိုလိုနဲ႔ အဝွာ ႏိုင္ငံဆီ လွည့္ေနျပန္ၿပီ။ ဒါေတာင္ မဟာသႏၱိသုခ ထည့္မေပါင္းရေသးဘူး။
(အမ်ားႀကီး ခ်ံဳ႕ေနရလို႔ စာဖတ္သူေတြဘက္က ႀကိဳးစားနားလည္ေပးၾကပါရန္)

ဆက္ရန္

ႏႈိင္းယွဥ္လိုက္မိတဲ႔အတြက္ ႏွစ္ဖက္စလုံးကိုေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ တူညီမႈကရွိေနတယ္။
၁။ ဂ်င္မီကာတာဟာ သာမန္အရည္အခ်င္းေလာက္နဲ႔ (သမၼတမျဖစ္ခင္အထိ သိပ္ ေတာ္၊ သိပ္ ေပၚျပဴလာျဖစ္သူမဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုလိုပါတယ္) တူတူတန္တန္သမၼတျဖစ္လာခဲ႔တယ္။
၂။ ဂ်င္မီကာတာဟာဟာ ပညာရွင္စကားကို နားေထာင္တယ္၊ အစိုးရ အဖြဲ႔အစည္းကို ေတာင္႔တင္းေအာင္ဖြဲ႔စည္းႏိုင္တယ္။ (ဂ်င္မီကာတာအစိုးရကို ကစ္ဆင္းဂ်ားလို၊ ဟန္တင္တန္လို ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ က်ားကန္ေပးထားတယ္။ ဒါဆို ရၿပီေပါ႔)

တစ္ကို မေဆြးေႏြးေတာ႔ပါဘူး။ မရွင္းရင္ ကြင္းစကြင္းပိတ္ကို တစ္ေခါက္ ထပ္ဖတ္ေပးဖို႔ အႀကျံပဳပါရေစ။ က်ေနာ္ဟာ သမၼတဦးသိန္းစိန္ (သို႔) ငါတို႔ရဲ႕ဂ်င္မီ ကာတာလိုေတာင္စိတ္ကူး႐ိုင္းရိုင္း ယဥ္ၾကည့္ခဲ႔မိဖူးသူ တစ္ေယာက္ပါ။
ဒီလို ယွဥ္ရာမွာလည္း အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ သမၼတရာထူးကို အရယူၿပီး (ေရြးခ်ယ္ျခင္းခံခဲ႔ရၿပီးလို႔ သုံးစြဲရင္လည္း အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိမွန္ေကာင္း မွန္ႏိုင္ပါတယ္) ဦးသိန္းစိန္ဟာ ပညာရွင္ေတြကို အႀကံေပးအေနနဲ႔ ေခၚသြင္း ခဲ႔ပါတယ္။
အေရအတြက္အားျဖင္႔ၾကည့္ရင္ သူ႕ အႀကံေပးအဖြဲ႔ဟာ ဂ်င္မီ ကာတာနဲ႔ ယွဥ္ႏိုင္လိမ္႔မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ေနာက္မွာ သမၼတ အႀကံေပးဆိုတာေတြ ပါေနတတ္လို႔ပါ။ ဒါေပမဲ႔ ဒီအထဲမွာ ကစ္ဆင္းဂ်ားလို၊ ဟန္တင္တန္လိုပုဂၢိဳလ္ေတြ ပါ၊ မပါ။ ပါခဲ႔ရင္ သူတို႔ရဲ႕ ေျပာေရးဆိုခြင္႔ အတိုင္း အတာ ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ။ ေျပာေရးဆိုခြင္႔ရွိတယ္၊ သမၼတကလည္း သေဘာတူတယ္။ ဒါဆို အလုပ္စလို႔ရၿပီလား(ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ သမၼတမွာ အာဏာဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ စတာေတြကို က်ေနာ္တို႔ မသိႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ဒါေတြဟာ သမၼတဦးသိန္းစိန္နဲ႔ ဂ်င္မီကာတာတို႔ရဲ႕ အထင္ကရ ျခားနားခ်က္ ႀကီး ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။

အႀကံေပးအခ်ိဳ႕ကို မစခင္(ဥပမာ နာမည္ႀကီး မဟာသႏၱိသုခ (သမၼတ ႀကီး ေလသံနဲ႔ဆို) ယဥ္ေက်းမႈပြတ္တိုက္ျခင္း။) အစိုးရ အဖြဲ႔ကို အရင္ၾကည့္ မိပါတယ္။ အစိုးရ အဖြဲ႔ကိုၾကည့္တယ္ဆိုရာမွာလည္း လက္လွမ္းမမီ လွတဲ႔ ျပည္တြင္းအဖြဲ႔ကိုအသာထားၿပီး( အသာထားဆိုေပမဲ႔ လူထုဆက္ ဆံေရး(ပီအာ)မစြံလွဘူးဆိုတာက ဟိုးေလးတေၾကာ္ေၾကာ္ တက္တက္လာ တတ္ပါတယ္) နီးစပ္တဲ႔ ျပည္ပအဖြဲ႔ကို ၾကည့္မိတယ္။ ဒီအထဲမွာ ေရႊတိဂုံ ကိတ္မုန္႔ျဖစ္ရတဲ႔ ကိစၥလည္း ပါတာေပါ႔။

ထားပါ။ ျပည္တြင္းမွာ လူထုဆက္ဆံေရး အေရးႀကီးၿပီး ျပည္ပမွာက လူထုဆက္ဆံေရးေရာ ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရး(အိုင္အာ)ပါ အေရးႀကီးလာတယ္။
ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရးအတြက္ အနည္းဆုံး ဘာသာစကား ေကာင္းေနရမယ္။ ဒီေနာက္မွ အရည္အခ်င္း။
ဦးသိန္းစိန္အစိုးရထဲမွာ ဘယ္သူေတာ႔ ဘယ္ရာထူးရသြားတယ္ဆိုတဲ႔ အသံေတြၾကာရတိုင္း က်ေနာ္ေတာ႔ သက္ျပင္းခ်မိတယ္။ သူတို႔အတြက္ ဝမ္းသာေပမဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ ဝမ္းနည္းတယ္။
ဦးသိန္းစိန္ရဲ႕ သံအမတ္အမ်ားစုဟာ အဂၤလိပ္စကား ေလလုံးမကြဲၾကဘူး။ ဒါျဖင္႔ ျမန္မာလိုေရာ။ ေမးစရာ။ သိပ္မကြဲၾကျပန္ဘူး။ အဂၤလိပ္ တစ္လုုံးမွ မတတ္တဲ႔ဆရာေတာ္ႀကီးေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္ အိုးနင္းခြက္နင္း အဂၤလိပ္ေဝါဟာရေတြ ပါပါလာၿပီး အဂၤလိပ္ေျပာရမယ္႔ ႏိုင္ငံျခားသားနဲ႔ က်ေတာ႔ ျမန္မာစကားတခ်ိဳ႕ (ဟို၊ အင္း စတာေလာက္ပါ၊ က်ေနာ္တို႔ သမၼတႀကီးကဆိုတဲ႔အထိ မေရာက္ပါဘူး)ပါလာျပန္ေရာ။

အဓိက ဘာသာစကားအားနည္းသူဟာ စကားေျပာဖို႔ တြန္႔ေနတတ္ပါတယ္(ငါလို သံအမတ္ႀကီးရဲ႕ စကားကို အျဖစ္မရွိ သတင္းေထာက္ေတြက နားမွလည္ပါ႔မလား မသိ၊ သူတို႔ရဲ႕ လ်ွာမထိအာမထိ လူပ်င္းအဂၤလိပ္နဲ႔ ျပန္ေမးလာရင္ ငါလို သံအမတ္ႀကီး နားလည္ပါ႔မလား မသိ)။ ဒီေတာ႔ စကားဝင္ေျပာဖို ယုံၾကည္မႈ မရွိတတ္ၾကဘူး။ ၾကာေတာ႔ မေျပာလည္းရတာပဲေလဆိုၿပီး ဘာမွကို မေျပာၾကတာ။ ေရငုံႏႈတ္ပိတ္ပဲ။ ေနရဲ၊ ေနရက္ေတြ။
ဒီလိုနဲ႔ မေန႔ကလိုကိစၥမ်ိဳးေတြမွာေတာင္ အစိုးရခ်င္း ေတာင္းဆိုမႈ၊ ကာယကံရွင္မိန္းကေလးကို အားေပးမႈ ကိစၥေတြမလုပ္ၾကဘူး။ ေပေတေတနဲ႔ကို မဆိုင္သလိုေနၾကတာ။ (အရင္ကလို ဆိုလိုတာပါ၊ မေန႔ကကိစၥ မသိရေသး)
အစိုးရအဖြဲ႔ (ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပ)၊ အႀကံေပးအဖြဲ႔ေၾကာင္႔ ဂ်င္မီကာတာျဖစ္လာခဲ႔တယ္။

ဦးသိန္စိန္နဲ႔ပတ္သက္တဲ႔ ဂ်င္မီကာတာအိပ္မက္ဟာ တျဖည္းျဖည္း ပါးလာတယ္။ သူ႔မွာ အဖြဲ႔သာရွိၿပီး ပြဲဖ်က္သူ၊ ပတ္မေဖာက္သူေတြ မ်ားေနတယ္။ ဒါေတာင္ အထင္ကရ ယဥ္ေက်းမႈပြတ္တိုက္ေစျခင္းႀကီး ထည့္မေပါင္းရေသးဘူး။

ဆက္ရန္

ေငြမရွိ၊ အာဏာမရွိ "ဟုမ္း"ကို အားမကိုးပါနဲ႔။ က်ေနာ္ေျပာေနတာ အိမ္ေဖာ္ မမိုးမိုးသန္းကိစၥပါ။
ခင္ဗ်ားတို႔ေျပာတဲ႔ အမ်ိဳးဂုဏ္၊ အမ်ိဳးသားေရးလကၡဏာေတြ
ထမိန္အခၽြတ္ခိုင္း ခံေနရၿပီ။
ကိုယ္႔အံဖတ္ကို ျပန္စားေနရၿပီ။
ႀကိမ္နဲ႔ အရိုက္ခံေနရၿပီ။
ႀကိမ္နဲ႔၊ အက်ၤီခ်ိတ္နဲ႔၊ ေခါက္ဆြဲစား တူနဲ႔ ေျခာက္ႀကိမ္ အရိုက္ခံခဲ႔ရၿပီးၿပီ။
ပါး အရိုက္ခံခဲ႔ရၿပီးၿပီ။
တစ္ခုခုဝင္ေျပာေပးပါ မစၥတာအမ္ဘာဇဒါ။

ဆံပင္ကိုဆြဲ၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚလွဲ၊ ဝမ္းဗိုက္ေပၚ တက္နင္းတာခံခဲ႔ရၿပီးၿပီ။
ဓာတ္ပုံရိုက္ယူဖို႔ ထမိန္အခၽြတ္ခိုင္း ခံခဲ႔ရၿပီ။ အမိဳ်းဂုဏ္က ဒါမဟုတ္ရင္ ဘာပါလဲ။
ေက်းဇူးျပဳၿပီး တစ္ခုခုဝင္ေျပာေပးပါ။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေရငုံႏႈတ္ပိတ္ မေနလိုက္ပါနဲ႔။
မိဘဆန္ေပးပါ။ အစိုးရဆန္ေပးပါ။ သံတမန္ဆန္ေပးပါ၊ အကာအကြယ္ေပးပါ။

အဆိုးဆုံးက ကေတာ႔ကို ပါးစပ္ထဲထိုးသြင္း၊
သၾကားေတြ ေလာင္းထည့္ သတဲ႔။
အဲဒီ သၾကား မခ်ိဳႏိုင္ေလာက္ပါဘူး မစၥတာအမ္ဘာဇဒါ။
မခံႏိုင္လို႔ အန္ခ်ေတာ႔ အန္ဖတ္ေတြကို အစားခိုင္းျပန္သတဲ႔။




News on ST: http://www.straitstimes.com/news/singapore/courts-crime/story/couple-faces-total-32-charges-abusing-two-their-maids-20140612

က်ေနာ္တို႔ ေခၽြးနဲစာ ေဒၚလာ၂၀၊ ၂၅ စီစုၿပီး ရပ္တည္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနရတဲ႔ "ဟုမ္း" ကို အားမကိုးပါနဲ႔။
ေက်းဇူးျပဳၿပီး တစ္ခုခုဝင္ေျပာေပးပါ။ စကၤာပူမွာ ဥပေဒ ရွိပါတယ္။ ခင္းဗ်ားတို႔ ဖိအားမ်ားေလေလ ဥပေဒက ထိေရာက္ေလေလပါ။
လူမဆန္တဲ႔ ဒီလင္မယားကို ဒဏ္ေငြေလး ေထာင္ဂန္းေလာက္နဲ႔ မၿပီးပါေစနဲ႔။ အႀကီးေလးဆုံး ပစ္ဒဏ္ ခံသြားပါေစ။ ပစ္ဒဏ္ကို မက္က္စီမိုက္ဇ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးပါ။
ဟုမ္းက အေၾကာင္းမၾကား၊ အပူမကပ္လို႔ မသိေသးဘူးဆိုရင္ ဒီေန႔ စထရိတ္ တိုင္း၊ စာမ်က္ႏွာ သုံး၊ ေခါင္းႀကီးကို ဖတ္ေပးပါ။
က်ေနာ္တို႔ အမ်ိဳးေတြ
ထမိန္ မခ်ြတ္ရပါေစနဲ႔၊
အံဖတ္ မစားပါေစနဲ႔၊
အသားနည္းနည္းပိုျဖဴ ရုံနဲ႔ မေၾကာက္လိုက္ပါနဲ႔။ ပလိစ္။
အားကိုးစြာျဖင္႔

ဒီသတင္းကေတာ႔ မြတ္စလင္ဆိုရင္ ကေလးေတြအမ်ားႀကီးေမြးတယ္လို႔ပဲ
ခံယူထားတဲ႔ လူအမ်ားစုအတြက္ နည္းနည္းထူးျခားေနပါလိမ္႔မယ္။
အီရန္အစိုးရဟာ ကေလးေမြးဖြားႏႈန္း အဆမတန္ေလ်ာ႔က်လာတဲ႔အတြက္ စိုးရိမ္ေနရသလို ကေလးယူၾကဖို႔လည္း ေပၚလစီေတြခ်မွတ္ေဆာင္ရြက္ေနရ တယ္။ လူငယ္ေတြ အိမ္ေထာင္မျပဳ၊ ျပဳသူေတြကလည္း ကေလးမယူ။
အေျခခံအေၾကာင္းအေနနဲ႔ ကုန္က်စရိတ္၊ လိုက္ဖ္စတိုင္လို႔ဆိုႏိုင္ေပမဲ႔ ပညာ တတ္လာျခင္း(စဥ္းစားတတ္လာျခင္း)ကလည္း အဓိက ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။
လူငယ္တစ္ေယာက္ကေတာ႔ ကေလးအမ်ားႀကီးရွိသူေတြဟာ သိပ္ခ်မ္းသာ သူေတြ (သို႔)မိဘတာဝန္ ယူရမွန္းမသိသူေတြသာျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။
အထိုက္အေလ်ာက္ ပညာတတ္လာတဲ႔ မြတ္စလင္ႏိုင္ငံေတြမွာ ကေလးေမြး ဖြားႏႈန္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကမၻာက အသက္ရွဴေခ်ာင္သလိုလိုရွိေပမဲ႔ ပညာေရး နိမ္႔ပါး လြန္းတဲ႔ ႏိုင္ငံေတြက မ်ားလြန္းေနေသးေတာ႔ ဒီျပသနာက ႀကီးမားဆဲပါပဲ။

အစိုးရပိုင္းက ကေလးႏွစ္ေယာက္ပဲယူလုိ႔ မသပ္မွတ္ေပမဲ႔(ဒါက လူ႔အခြင္႔အေရး အရ မသင္႔ဘူးလို႔ တခ်ိဳ႕ကယူဆၾက) ယူထားတဲ႔ကေလးအတြက္ ယူရမယ္႔ တာဝန္ေတြ သတ္မွတ္ေပးထားေတာ႔ စကၤာပူက မြတ္စလင္မိသားစုဟာ ရိုဟိန္ ဂ်ာမိသားစု အေရအတြက္ေအာက္ အနည္းဆုံး ေခါက္ခ်ိဳးေလ်ာ႔မွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါ႔ေၾကာင္႔ ကေလးေမြးဖြားႏႈန္းၿငိမ္သြားဖို႔အတြက္ အစိုးရေရာ အက်ိဳးအေၾကာင္း ညီညီစဥ္းစားလာႏိုင္ျခင္းလည္း ပါဝင္ပါတယ္။

ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံ၊ ဘာလင္ၿမိဳ႕မွာ ခရစ္ယန္၊ ဂ်ဴး၊ အစၥလာမ္ ဘာသာသုံးမ်ိဳးစလုံး အသုံးျပဳမယ္႔ ဘာသာေရးအေဆာက္အဦ ပႏၷက္ခ်တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ သုံးဘာသာစလုံး တစ္ထပ္တည္းမွာ ဘာသာေရးဆုေတာင္းပြဲေတြ အညီ အမ်ွ ျပဳလုပ္သြားၾကမယ္ေပါ႔။
သူတို႔ေျပာတဲ႔ ဘာသာေပါင္းစုံကိစၥ စတင္ အေကာင္အထည္ေပၚလာဟန္ တူပါတယ္။ ေလးစားစရာပါ။
ဒါေပမဲ႔ ေမးစရာေမးခြန္းႏွစ္ခု ရွိေနပါတယ္။
၁။ မြတ္စလင္ႀကီးစိုးတဲ႔ႏိုင္ငံေတြမွာ ဒါမ်ိဳး အေကာင္အထည္ေဖာ္လို႔ ရ၊ မရ။
၂။ ဂ်ာမဏီမွာရွိတဲ႔ မြတ္စလင္ေတြက တူရကီလူမ်ိဳး၊ ပညာတတ္ေတြမ်ားမယ္။ မူလတန္း၊ အလယ္တန္းပညာေရးသာရွိတဲ႔ အစြန္းေရာက္မြတ္စလင္ေတြ မဟုတ္ ဘူး။ ဒီေတာ႔ ဂ်ာမဏီကလြဲတဲ႔ အျခားႏိုင္ငံေတြမွာ ဒီမူအတိုင္း ခရီးဆက္လို႔ ရ၊ မရ။ မဆီမဆိုင္ အေတြးပြားေနမိတယ္။ ရရင္ေတာ႔ ေကာင္းသေပါ႔။
(S.T. Today. France Agency Press. )

လေရာင္သည္
ပြက္ပြက္ဆူေရေႏြးအိုးထဲ ထိုးက်စဥ္
ေငြဇင္ေယာ္သည္
ပခုံးၾကမ္းၾကမ္းႀကီးျဖင္႔
ညကို ထမ္းပိုးထြက္သြားေလသည္။
 

အိုင္ဒင္တတီကိစၥက အထူးအဆန္းမဟုတ္သလို အခုမွေပၚေပါက္လာတာလည္း မဟုတ္ပါ။
ဓဇဂၢသုတ္ထဲမွာ အိုင္ဒင္တတီကိစၥ ေတြ႔ရသည္။ မယုံ မရွိပါႏွင္႔။
သိၾကားမင္းက ေရွ႕တန္းထြက္ တာ၀တႎသာစစ္သားေတြကို (ယံ ဘဝိသတိ ဘယံဝါ ဆမၻိတတၱံဝါ စသည္)
"ေၾကာက္စိတ္ဝင္လာရင္ ငါ႔အလံ(တာဝတႎသာအလံ၊ စစ္သူႀကီးေတြရဲ႕အလံ) ကို ေမာ႔ၾကည့္ၾကလုိ"႔ မွာလိုက္ရသည္။


စစ္အင္အား၊ စစ္လက္နက္အစြမ္းထက္မႈအရေတာ႔ တာဝတႎသာမဟာမိတ္အဖြဲ႔ က အမ်ားႀကီးသာဟန္ရွိေပသည္။
သို႔ေသာ္ တစ္ဖက္က မူးရူးၿပီး ေသရမွာမေၾကာက္သည့္ အသူရာတပ္ျဖစ္ေန သျဖင္႔ မဟာဗ်ဴဟာအရေတာ႔ အက်ပ္ရိုက္ခဲ႔ဟန္တူသည္။
တာဝတႎသာ လူခ်မ္းသာေတြက ေသရမွာ ေၾကာက္သလို အေသအေပ်ာက္ နည္းႏိုင္သမ်ွလည္း နည္းေစလိုဟန္ရွိသည္။
အသူရာတို႔က ေသရမွာမေၾကာက္ ဘယ္ႏွေယာက္အပါေခၚသြားရမလဲသာ စဥ္းစားဟန္ရွိ၏။
ဘာမွမဟုတ္ပါ။


နတ္မွာလည္း နတ္အိုင္ဒင္တတီရွိသည္ဆိုသည့္အခ်က္၊
စစ္ဟူသည္ တစ္ခါတစ္ခါ ေခြးရူးနဲ႔ေခြးေကာင္းကိုက္သလိုပါလား ဆိုသည့္ အခ်က္ကို စဥ္းစားရင္း ၿပဳံးမိသျဖင္႔ စေတးတပ္လိုက္ရပါသည္။

လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ ပဋိပကၡနဲ႔ ကမၻာသစ္တစ္ခုကို ပုံေဖာ္ျခင္း
အခန္း ၇၊ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္


တ႐ုတ္ျပည္ဟာ သမုိင္းအစဥ္အဆက္ကတည္းကကိုပဲ ကိုရီးယား၊ ဗီယက္နမ္၊
လ်ဴခ်ဴးကၽြန္းစု (Liu Chiu Islands)နဲ႔ တခါတရံ ဂ်ပန္အပါအ၀င္ အားလံုးကို ဆုိင္း နစ္ဇုန္ (Sinic Zone တရုတ္စီဗီလိုက္ ေဇးရွင္းပိုင္နက္) လုိ႔ သတ္မွတ္ပါ တယ္။ “အတြင္းပိုင္း အာရွဇုန္ (Inner Asian Zone)” အေနနဲ႔ ကေတာ့ တ႐ုတ္လူမ်ိဳး မဟုတ္တဲ့ မန္ခ်ဴး၊ မြန္ဂို၊ ၀ီဂါ (Uighurs) တူရကီနဲ႔ တိဗက္ေတြ ပါ၀င္တယ္။ လံုၿခံဳေရးအတြက္ သူတုိ႔ဟာ တ႐ုတ္ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ ရွိေနရမယ္လုိ႔ ခံယူ ထားၾကတယ္။ အျပင္ပိုင္းဇုန္(Outer Zone)ကေတာ့ တ႐ုတ္ယဥ္ေက်းမႈမရွိတဲ့ လူေတြ “တ႐ုတ္ရဲ႕ ႀကီးက်ယ္ ျမင့္ျမတ္မႈကိုအထင္တႀကီး ေလးစားမႈေပး႐ံုက လြဲလုိ႔ ဘာမွအျဖစ္မရွိတဲ့ လူမ်ိဳးစုေတြလို႔ ခံယူထားၾက ပါတယ္။ Note-13 *


လက္ရွိ ဆုိင္းနစ္(Sinic=တရုတ္)စီဗီလိုက္ေဇးရွင္းကလည္း အလားတူ ဖက္ရွင္ အတုိင္း ပံုေဖာ္ လာေနတယ္။ ဟန္တ႐ုတ္လူမ်ိဳးက ပင္မဌာနခ်ဳပ္၊ ဒီဌာနခ်ဳပ္ကို ၀န္းရံထားတာက တ႐ုတ္ျပည္တြင္းထဲ ရွိျပည္နယ္ေတြ၊ အမ်ားအားျဖင့္ ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရွိ၊ တ႐ုတ္ျပည္ထဲမွာ တရား၀င္ပါ၀င္ေနေပမဲ့ အျခားစီဗီလိုက္ေဇးရွင္း ထဲကလာတဲ့ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးမဟုတ္သူေတြ အမ်ားအျပားရွိေနတဲ့ ျပည္နယ္ ေတြပါ။ (ဥပမာတိဗက္နဲ႔ ရွင္က်န္း- Xinjiang) အေျခအေနအေပၚ မူတည္ၿပီး တ႐ုတ္ျပည္ မထဲကို ပူးေပါင္းလာေနၾက၊ လာႏိုင္မယ့္အလားအလာရွိတဲ့ တ႐ုတ္လူ႔အဖြဲ႔ အစည္းေတြ (ေဟာင္ေကာင္၊ ထုိင္၀မ္)၊ ေဘဂ်င္းနဲ႔ အဆက္အဆံ သိသိသာသာ တုိးတက္ေကာင္းမြန္လာေနတဲ့ တ႐ုတ္လူမ်ိဳး အမ်ားစုတစ္ႏုိင္ငံ(စကၤာပူ)တ႐ုတ္ လူမ်ိဳးေတြရဲ႕လႊမ္းမုိးမႈ အႀကီးအက်ယ္ရွိေနတဲ့ ထုိင္လန္၊ ဗီယက္နမ္၊ မေလးရွား၊ အင္ဒုိနီးရွားနဲ႔ ဖီလစ္ပိုင္ႏုိင္ငံ။ တ႐ုတ္လူမ်ိဳး မဟုတ္ၾကတဲ့ (ေတာင္၊ ေျမာက္ကိုရီး ယားနဲ႔ ဗီယက္နမ္တုိ႔ကေတာ့ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးမဟုတ္ေပမဲ့) ကြန္ဖ်ဴးရွပ္ ယဥ္ေက်းမႈ ရွိသူေတြ နဲ႔ ၀ုိင္းရံထားတယ္။

၁၉၅၀ ခုႏွစ္ေတြအတြင္း တ႐ုတ္ျပည္ဟာ သူ႔ကိုယ္သူ ဆုိဗီယက္ မဟာမိတ္လုိ႔ ခံယူခဲ့တယ္။ ဒီေနာက္ တရုတ္ ဆုိဗီယက္ (Sino-Soviet) သေဘာတူညီမႈ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားၿပီး စူပါ ပါ၀ါႀကီး ႏွစ္ႏုိင္ငံရဲ႕ အတုိက္အခံ ႏုိင္ငံငယ္ေလးေတြ ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔ ခံယူလာျပန္တယ္။ အကုန္အက်မ်ားလွၿပီး အက်ိဳးေက်းဇူး သိပ္မရွိလွတဲ့လႈပ္ရွားမႈပါ။ နက္(က္)ဆင္ရဲ႕ အစိုးရ လက္ထက္ အေမရိကန္ ေပၚ လစီထဲကို ေျပာင္း၀င္လာခဲ့ၿပီး ၁၉၇၀ ခုႏွစ္ေတြမွာ အေမရိကန္ အားနည္း လာ ဟန္ရွိေနေတာ့ စူပါ ပါ၀ါႀကီး ႏွစ္ခုကို ဟန္ခ်က္ၫွိေပးတဲ့ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ တ႐ုတ္က အေမရိကန္နဲ႔ ေပါင္းလာတယ္။ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္ေတြ ေရာက္ေတာ့ အေမရိကန္ စစ္ တပ္အင္အားက ျပန္ေကာင္းလာၿပီး အာဖဂန္နစၥတန္ စစ္ပြဲေၾကာင့္ ဆုိဗီ ယက္ရဲ႕ စြားပြားေရးက်ဆင္းသြားေတာ့ ႏွစ္ဖက္စလံုးနဲ႔ ခပ္ကြာကြာေနလာခဲ့ျပန္ပါတယ္။ စူပါပါ၀ါ အားၿပိဳင္ပြဲႀကီး ၿပီးဆံုးသြားေတာ့ တ႐ုတ္ကိုင္ထားတဲ့ “ဝွက္ဖဲ” က အသုံး မက် ျဖစ္သြားၿပီး သူ႔ရဲ႕ အခန္းက႑ကို ကမၻာ့ႏိုင္ငံအေရး အခင္းေတြၾကားမွာ ျပ သလာျပန္တယ္။ သူတုိ႔မွာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ ပန္းတုိင္ ႏွစ္ခုရွိခဲ့တယ္။
(က) တ႐ုတ္ျပည္ဟာ တ႐ုတ္ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ ခ်န္ပီယံ၊ တျခားႏုိင္ငံေတြထဲမွာ ရွိေနၾကတဲ့ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးအားလံုးအတြက္ စီဗီလုိက္ေဇးရွင္း ဗဟိုဌာနျဖစ္ဖုိ႔နဲ႔
(ခ) (၁၉)ရာစုထဲမွာ ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရတဲ့ အေရွ႕အာရွရဲ႕တစ္ခုတည္းေသာပါ၀ါဆုိတဲ့ သမုိင္း၀င္ေနရာကို ျပန္ယူႏုိင္ဖုိ႔တုိ႔ ျဖစ္ပါ တယ္။

တ႐ုတ္ပါ၀င္လာတဲ့ အခန္းက႑ေတြကို ေအာက္ပါ အခ်က္ေတြ ထဲမွာ ေတြ႔ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။
တစ္၊ ကမၻာ့ႏုိင္ငံေရးကိစၥေတြထဲမွာ သူ႔ရဲ႕ေနရာ ဘယ္ေနရာဆုိတာ တ႐ုတ္ကိုယ္ တုိင္ ေဖာ္ျပလာ မႈေတြ
၊ႏွစ္၊ ျပည္ပေရာက္တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြက တ႐ုတ္ျပည္မႀကီးနဲ႔ စီးပြားေရး ဆက္စပ္မႈ ပုိမ်ားလာတာေတြနဲ႔၊
သံုး၊ အျခားတ႐ုတ္လူမ်ိဳး အမ်ားစုရွိတဲ့ သံုးႏုိင္ငံ (ေဟာင္ေကာင္၊ ထုိင္၀မ္နဲ႔ စကၤာ ပူ) စီးပြားေရး၊ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ သံတမန္ေရးေတြမွာ ပိုၿပီးရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆက္ဆံလာ တာေတြရယ္ တ႐ုတ္ ႏုိင္ငံေရးလႊမ္းမုိးမႈ ရွိတဲ့ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ႏုိင္ငံေတြ အေပၚ ဆက္ဆံေရးတုိးျမွင့္လာတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

တ႐ုတ္အစိုးရက တ႐ုတ္ျပည္မႀကီးကို တ႐ုတ္စီဗီလုိက္ေဇးရွင္းရဲ႕ ပဓာနႏုိင္ငံ အျဖစ္ ႐ႈျမင္ၿပီး အျခားႏုိင္ငံေတြရွိ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြအေနနဲ႔ တ႐ုတ္ျပည္ထဲ လာေရာက္ေပါင္းသင္း ရမယ္လို႔ ယူဆ ထားၾကတယ္။ ေဒသတြင္းရွိကြန္ျမဴနစ္ ပါတီေတြကတဆင့္ တစ္ကမၻာလံုးကို ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ ျဖန္႔ခ်ီဖုိ႔ ႀကိဳးစားမႈကို လက္ေလွ်ာ့ခဲ့ရၿပီးတဲ့ေနာက္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့ အခါမွာေတာ့ တ႐ုတ္ဟာ “တစ္ကမၻာလံုးရွိတ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြအားလံုးရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္အေနနဲ႔ ေနရာျပန္ ယူလာခဲ့ပါေတာ့တယ္။” Note-14 * တ႐ုတ္အစိုးရအလုိအရ အျခားႏုိင္ငံသား အျဖစ္ ခံယူထားရင္ေတာင္ တ႐ုတ္မ်ိဳးႏြယ္ ေတြဆုိရင္ သူတု႔ိအဖြ႔ဲ၀င္ေတြအေနနဲ႔ ပါ၀င္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ တ႐ုတ္ျပည္မအစိုးရရဲ႕ ၾသဇာသက္ ေရာက္မႈရွိေနရ မယ္ျဖစ္ပါတယ္။ တ႐ုတ္ရဲ႕ အုိင္ဒင္တတီကလည္း တ႐ုတ္ လူမ်ိဳးအေပၚမွာ အေျခ ခံၿပီး သတ္မွတ္တယ္"လူမ်ိဳး၊ ေသြးသားေတာ္စပ္မႈ၊ ယဥ္ေက်းမႈတူညီမႈ” တူညီရင္ တ႐ုတ္လူမ်ိဳး ျဖစ္တယ္လို႔ တရုတ္အစိုးရပညာရွင္တစ္ေယာက္ကဆိုပါတယ္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ေတြ ထဲမွာ အစိုးရပိုင္းဆီကေရာ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြဆီကပါ ဒီ အ သံေတြကို ေတာ္ေတာ္ၾကားခဲ့ရတယ္။ (ဘယ္ႏုိင္ငံသားမဆုိ တ႐ုတ္ မ်ိဳးႏြယ္ဆုိရင္ PRC) (Peoples’ Republic of China) တ႐ုတ္ျပည္တြင္းရွိ တ႐ုတ္ေတြနဲ႔ အျခား ႏိုင္ငံေတြမွာေနထုိင္ေနၾကတဲ့ တ႐ုတ္ႏြယ္ဖြားေတြအတြက္ သူတုိ႔ ဘယ္ သူေတြျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိဖုိ႔ “ ေၾကမံု စစ္တန္း (Mirror test)” ဆုိတာ ေပၚေပါက္ ခဲ့ဖူးတယ္။ တျခားႏိုင္ငံေတြမွာ ေနထုိင္ၿပီး အျခားယဥ္ေက်းမႈက်င့္သံုးေနတဲ့ တ႐ုတ္ႏြယ္ေတြကို ေဘဂ်င္းအေျခစိုက္ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ သတိ ေပးစကားက
“ကုိယ့္မ်က္ႏွာကို မွန္ထဲျပန္ၾကည့္ဦး” ဆုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဒသအတြင္းမွာ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနတဲ့ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြကလည္း အေရအတြက္ အမ်ားအျပားရွိေနတယ္။

တ႐ုတ္ျပည္တြင္းရွိ မူလတ႐ုတ္ လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ တ႐ုတ္ျပည္ထဲရွိအျခားလူမ်ိဳးေတြ ကလည္း အဆင့္အတန္းမတူၾကဘူး။ “တ႐ုတ္ ယဥ္ေက်းမႈ” နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သေဘာထားကိုလည္း “တူညီတဲ့ စိတ္ဓာတ္” ဆုိၿပီး ပီပီျပင္ျပင္ ေျပာဆုိလာေနၾက တယ္။ (၂၀)ရာစုအတြင္းမွာ အေနာက္တုိင္းရဲ႕ လႊမ္းမုိးမႈေၾကာင့္ တ႐ုတ္ အုိင္ဒင္ တတီဟာ အႀကီးအက်ယ္ ထိခိုက္ခဲ့ရၿပီး အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ တ႐ုတ္ယဥ္ေက်းမႈကို အေျခခံၿပီး တ႐ုတ္အုိင္ဒင္တတီကို အားနဲ႔မာန္နဲ႔ ျပန္လည္ ပံုေဖာ္လာေနၾက ပါေတာ့တယ္။ Note-15 *
ဒီ အုိင္ဒင္တတီက တ႐ုတ္ျပည္ဗဟိုအစိုးရနဲ႔ အျခားျပည္နယ္အစိုးရေတြရဲ႕ ပုံစံ အမ်ိဳဳးမ်ဳဴိးေသာ ဆက္ဆံေရးမွာ သဟဇာတလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈသကၤတ ဆုိတဲ့ စိတ္က ျပည္နယ္ အသီးသီး ရွိ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ စီးပြားေရးဆက္ဆံရာမွာ ပိုမုိအားေကာင္းေစသလို တ႐ုတ္ျပည္မထဲနဲ႔ အျခားေနရာေတြမွာ တ႐ုတ္ပိုင္ စီးပြားေရးေတြ ႐ုတ္တရက္ ဖြဲ႔ၿဖိဳးလာျခင္းအေပၚမွာလည္း ေက်းဇူးျပဳ ႏုိင္တယ္။ အလားတူပါပဲ စီးပြားေရးကတဆင့္ ႐ုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာ၊ စိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ တုိး တက္လာ မႈေတြက တ႐ုတ္ယဥ္ေက်းမႈအိုင္ဒင္တတီကို အားသစ္ေလာင္းေ ပးႏုိင္ပါတယ္။

“Greater China” ဆုိတာဟာ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ယုံၾကည္မႈ တစ္ခုသက္သက္ တင္ မက ေတာ့ပါဘူး။ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔စီးပြားေရးက တကယ္ပဲ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ တုိးတက္လာေနၿပီး ဒီကေန ႏုိင္ငံေရးပံုသ႑န္ပါ ပါ၀င္လာေနပါတယ္။ ၁၉၈၀ နဲ႔ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ေတြအၾကား တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ စီးပြားေရး ႐ုတ္တရက္ တုိးတက္လာျခင္း ဟာ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးတုိင္းနဲ႔ ဆက္စပ္ေနပါတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္မထဲက တ႐ုတ္ လူမ်ိဳးေတြ၊ အာရွက်ားသံုး ေကာင္ထဲက တ႐ုတ္ေတြ ( အာရွက်းေလးေကာင္မွာ သံုးေကာင္က တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြပါ)ရယ္၊ အေရွ႕ေတာင္အာရွထဲက တ႐ုတ္လူ မ်ိဳးေတြအားလံုး ပါ၀င္ပါတယ္။ အေရွ႕ အာရွရဲ႕ စီးပြားေရးဟာတ႐ုတ္ဗဟိုျပဳ၊ တ႐ုတ္ လႊမ္းမုိးတဲ့ စီးပြားေရး ျဖစ္လာေနတယ္။ ၁၉၉၀ ခုေတြမွာ တက္လာတဲ့ တ႐ုတ္ျပည္ စီးပြားေရးအတြက္ ေဟာင္ေကာင္၊ ထုိင္၀မ္နဲ႔ စကၤာပူရွိ တ႐ုတ္လူ မ်ိဳးေတြ ရဲ႕ ေငြေၾကးရင္းႏွီးႁမႈပ္ႏွံမႈေတြက အမ်ားႀကီးအေထာက္အကူျဖစ္ခဲ့ပါ တယ္။ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ႏိုင္ငံေတြ ထဲမွာရွိတဲ့ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြကလည္း သူတုိ႔ေနထုိင္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံေတြရဲ႕ စီးပြားေရးကို လႊမ္းမုိးထား ႏုိင္တယ္။

၁၉၉၀ ခုႏွစ္ေတြအတြင္း ဖီလစ္ပိုင္မွာရွိတဲ့ တ႐ုတ္လူဦးေရဟာ တစ္ႏုိင္ငံလံုးရွိ လူဦးေရရဲ႕ တစ္ရာခိုင္ႏႈန္းသာ ရွိေပမဲ့ ျပည္တြင္းအေရာင္းအ၀ယ္ ေစ်းကြက္ရဲ႕ (၃၅) ရာခုိင္ႏႈန္း သူတုိ႔ပိုင္တယ္။ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္ေတြရဲ႕ အလယ္ပိုင္းမွာ တ႐ုတ္ လူဦးေရ ၂-၃ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ပဲ အင္ဒုိနီးရွားမွာရွိခဲ့ေပမဲ့ ျပည္တြင္းစီးပြားေရးရဲ႕ (၇၀) ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ကို သူတုိ႔က ပိုင္ထားတယ္။ အႀကီးဆံုးစီးပြားေရး (၂၅) ခုထဲမွာ(၁၇)က တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာရွိေနခဲ့ၿပီး တ႐ုတ္လူမ်ိဳး တစ္စုရဲ႕ (အမ်ားထဲကတစ္စု) GDP က အင္ဒိုနီးရွား GDP ရဲ႕ ငါးရာခုိင္ႏႈန္းအထိ ရွိေနတယ္။ ၁၉၉၀ ခု ေစာေစာပိုင္းႏွစ္ေတြအတြင္း ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ တ႐ုတ္လူဦးေရ (၁၀) ရာခုိင္ႏႈန္းရွိၿပီး အႀကီးဆံုးစီးပြားေရး (၁၀)ခုမွာ(၉)ခုက သူတုိ႔ပိုင္ဆုိင္တယ္ ။ ေနာက္ၿပီး ထုိင္းႏုိင္ငံရဲ႕ GDP (၅၀) ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ တ႐ုတ္ေတြ ဆီကပဲ ျဖစ္ ပါတယ္။ မေလးရွားမွာေတာ့ တ႐ုတ္လူမ်ိဳး သံုးပံုတစ္ပံု ေလာက္ရွိမယ္။ ဒါေပမဲ့ ရွိရွိသမွ် စီးပြားေရးအားလံုးနီးပါးကို တ႐ုတ္ေတြက ဦးစီးထားပါတယ္။ Note-16 * ဂ်ပန္နဲ႔ ကိုရီးယား စီးပြားေရး ကလြဲရင္ အေရွ႕အာရွရဲ႕ စီးပြားေရးဟာတ႐ုတ္စီးပြားေရးပါပဲ။

“Greater China” ရဲ႕ ေဘာဂသဟာယ ပိုင္နက္ကို ေခါက္ဆြဲစား “တူ” မိသားစု ကြန္ယက္ (Bamboo Network) ပုဂၢိဳလ္ခ်င္း ဆက္ဆံေရးနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈတူညီျခင္း က အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူျပဳေပးထားတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္ထဲမွာ စီးပြားေရး လုပ္ဖုိ႔ဆုိရင္ ျပည္ပမွာရွိတဲ့ တ႐ုတ္ ေတြအဖုိ႔ အေနာက္တုိင္းသားေတြ၊ ဂ်ပန္ေတြ ထက္ အမ်ားႀကီး လြယ္ကူေခ်ာေမြ႔မႈရွိပါတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္ထဲမွာ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ လုပ္ေဆာင္တယ္ဆုိတာက စာခ်ဳပ္နဲ႔ မဆုိင္၊ ဥပေဒနဲ႔ မဆုိင္၊ ဘယ္လို ဥပေဒေရး ရာ အေထာက္အထား(စာရြက္စာတမ္း)နဲ႔မွမဆုိင္ဘဲ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ရင္းႏွီး ကၽြမ္း၀င္မႈနဲ႔သာဆုိင္တယ္။ ဒီေတာ့ အေနာက္တုိင္းသားေတြအဖုိ႔ စီး ပြားေရးလုပ္ရာမွာ လူႏွစ္ေယာက္ ၾကားက ဆက္ဆံေရးအေပၚမွာပဲမူတည္ေနတဲ့ တ႐ုတ္ျပည္ထဲမွာ စီးပြားေရးလုပ္ရတာထက္ အိႏၵိယမွာ စီးပြားေရးလုပ္ရတာက ပိုမုိလြယ္ကူေနပါတယ္။

ဂ်ပန္ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းတစ္ေယာက္က အားက်၀န္တုိမႈနဲ႔အတူ ဒီလုိ မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ တယ္။ “ တ႐ုတ္ျပည္ဟာ ေဟာင္ေကာင္၊ ထုိင္၀မ္နဲ႔ အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ ရွိေန တဲ့ နယ္ျခားစည္းမဲ့ ကြန္ယက္ ႀကီး ျဖစ္ေနတဲ့ တ႐ုတ္ကုန္သည္ပြဲစားေတြဆီက အက်ိဳးအျမတ္ေတြ ရရွိေနတာပါ” Note-17

အေမရိကန္ စီးပြားေရးသမားတစ္ေယာက္ကလည္း ဒီအဆုိကို သေဘာတူ တယ္” ျပည္ပေရာက္ တ႐ုတ္ေတြဟာ စီးပြားေရးသေဘာ ကၽြမ္းက်င္တယ္။ ဘာသာစကားတူတယ္။ အခ်င္း ခ်င္း ဆက္သြယ္ဖုိ႔ ေခါက္ဆြဲစားတူ ကြန္ယက္ လည္းရွိတယ္။ ဒါက တစ္ခုခုဆုိရင္ အကၠ႐ြန္ (Akron) (သို႔) ဖီလဒယ္ဖီးယား (Philadelphia)က ဘုတ္အဖြဲ႔ကို ျပန္လည္တင္ျပေနရတဲ့ လူတစ္ေယာက္ အေပၚ အမ်ားႀကီး အသာစီးရေနေစတယ္”

ဆက္ရန္

ကမၻာ့အေတာ္ဆုံးကေလးမ်ား
အခန္း(၃) ကိုရီးယား

(အဆက္ျပတ္ေနတဲ႔ "Smartest Kids in the world" ပါ )

အဲရစ္ကေတာ့ မင္နီဆိုတာ ( Minnesota ) ၿပည္နယ္ မင္နီတြန္က
(Minetonka) ေက်ာင္းကေန ေတာင္ကိုရီးယားႏုိင္ငံ ပူဆန္ၿမိဳ့ (Busan) ကို အိတ္(စ)ခ်ိန္းေက်ာင္းသားအေနနဲ ့သြားေရာက္ခဲ့သူပါ။ ကင္(မ္) နဲ ့သူ မတူညီတာ ကေတာ့ သူေနတဲ ့မင္နီဆိုတာၿပည္နယ္ဟာ ဆယ္လီေဆာၿမို ့လုိမဟုတ္ပဲ ပညာေရးမွာ အေကာင္းဆံုးစာရင္း၀င္တဲ ့ေနရာတစ္ေနရာပါ။ ေရွ ့ပိုင္းေတြကို ခ်န္လွပ္ထားခဲ့ၿပီး သူပူဆန္ကိုေရာက္တဲ ့ေနရာကေနစၿပီး ကိုရီးယားရဲ ့ပညာေရး တစ္ပိုင္းတစ္စကို ေလ့လာၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။ (မူရင္း စာေရးသူ)

တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေသနတ္နဲ ့ပစ္ဖူးသလား?

သူမထမဆံုး အခ်ိန္ၿပည့္ေက်ာင္းစတက္ရမယ့္ မနက္ေစာေစာမွာပဲ နမ္ဆန္ ( Nansan ) ေက်ာင္းရဲ ့ေက်ာင္း၀တ္စံု အၿပာရင့္ေရာင္ေဘာင္းဘီနဲ ့အၿဖူေရာင္ရွပ္ အက်ီ ကို ၀တ္လုိက္တယ္။ ဒီ၀တ္စံုကိုရေအာင္ Rotary Club ေကာင္ဆယ္လာ ကေန စီစဥ္ေပးထားတာၿဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့အတန္းထဲမွာ သူ ့ထက္နွစ္နွစ္ငယ္ တဲ ့ေက်ာင္းသားေတြနဲ ့အတူတက္ရမယ္။ဒီထက္အသက္ၾကီးတဲ ့ေက်ာင္းသားေတြ ကေတာ့ သူတို ့တကၠသိုလ္၀င္တန္းစာေမးပဲြအတြက္ သိပ္အလုပ္ရွဳပ္ေနၾက တယ္လို ့သူမကပဲဆက္ေၿပာပါတယ္။
ဒီစာေမးပဲြဟာ သူတို ့ဘ၀ေတြအတြက္သိပ္အေရးၾကီးပါတယ္။ သူက သူမရွင္းၿပ တာက္ုိ နားလည္တဲ့အေၾကာင္း ေခါင္းညိတ္ၿပတယ္။ ဒီစာေမးပဲြကလည္း မင္နီ တြန္ကာက SAT စာေမးပဲြလုိပဲေနမွာေပါ့ ။

သူ့ရဲ႕ ပထမဆံုးကလပ္စ္ၿဖစ္တဲ ့စိတ္ပညာအခ်ိန္မွာ သူကုိယ္တုိင္ခႏၶာကိုယ္ကို က်ံဳ ့က်ံဳ ့ေလးထားၿပီး အၿခားေက်ာင္းသားေတြနဲ ့မိတ္ဖဲြ ့ေနမိတယ္။ စာသင္ခန္း အၿပင္မွာ ရွဴးဖိနပ္ခြ်တ္၊ ဖိနပ္ခံုေပၚတင္၊ အၿခားေက်ာင္းသားေတြလုိ စာသင္ခန္း ထဲမွာ ညွပ္ဖိနပ္ပဲစီးထားလုိက္တယ္။ သူ သတိထားမိတာက ေက်ာင္းသားေလး တိုင္းမွာ အေရာင္စံုေၿခအိတ္ေတြ၀တ္ထားတယ္။ သူနားမလည္တဲ့စာတန္းေတြ နဲ ့ကာတြန္းရုပ္ေတြ၊ ပင့္ကူလူသားအရုပ္ေတြလည္း ေၿခအိတ္ေတြေပၚမွာ ေတြ ့ ရတယ္။ ဒီေက်ာင္းမွာ မိတ္ကပ္၊ နားကြင္း၊ ဆံပင္ရွည္၊ ဆံပင္ေဆးဆုိး စတာေတြ ကိုခြင္ ့မၿပုပါဘူး။ ဒီေတာ့သူတုိ ့စိတ္တုိင္းက်လုပ္ရတာက ေၿခအိတ္ပဲက်န္ေတာ့ပံုရပါတယ္။

စာသင္ခန္းေရွ့ပိုင္းခံုေတြမွာ ေက်ာင္းသားမရွိသေလာက္နည္းပါးေနတယ္။ ေစာေသးလုိ ့ၿဖစ္မွာဆိုၿပီး သင္တန္းစခ်ိန္ကိုေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ စာသင္ခန္းကို မ်က္စိေ၀့ၿပီးေလ့လာမိေတာ့ ဒီစာသင္ခန္းဟာ မင္နီဆုိတာမွာ လြန္ခဲ့တဲ့နွစ္ေပါင္း ၃၀ ေလာက္ကရွိခဲ ့တဲ ့ စာသင္ခန္းနဲ ့ခပ္ဆင္ဆင္တူေနတယ္။ သစ္သားစားပဲြနဲ ့ထုိင္ခံုေတြက အတန္းလုိက္တဲြထားတယ္။ ေရွ့မွာရွိေနတဲ ့ဘလက္ဘုတ္ကလည္း အေရာင္ေတြျပယ္ၿပီး မဲြေၿခာက္ေၿခာက္ၿဖစ္ေနတယ္။ မင္နီ တြန္ကာ( Minnetonka) က အခုစာသင္ခန္းေတြမွာဆိုရင္ ေဒၚလာ နွစ္ေထာင္ ၀န္းက်င္တန္ အၿပန္အလွန္ဆက္သြယ္ထားတဲ ့ အီလက္ထေရာနစ္ ၀ိွဳက္ ဘုတ္ေတြရွိတယ္။ ဆရာေတြဆီမွာလည္း ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္ဘူး အေၿဖကိုသိရဖို ့အတြက္ ၀ိုင္ယာလက္ကလစ္ကာေတြ( Klicker ) ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီစာသင္ခန္းထဲမွာ ဘာမွမရွိဘူး။ ကိုရီးယားရဲ ့ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ယဥ္ေက်းမွဳဟာ စာသင္ခန္းထဲကို၀င္လာခြင့္မရဘူးထင္ပါရဲ ့။ ေက်ာင္းသား အားလံုးစံုလို ့စာသင္ခန္းကိုလွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ေက်ာင္းသားေပါင္း ၃၀ေက်ာ္ ကို ေတြ ့ရတယ္။ အဲရစ္ရဲ႕ အၿမင္မွာေတာ့ စာသင္ခန္းတစ္ခန္းေက်ာင္းသား ၃၀ ေက်ာ္ဆုိတာေတာ္ေတာ္ၾကီးတဲ ့ကလပ္စ္ေပါ့ ။ ဒါေပမယ့္ကိုရီးယားမွာေတာ့ ဒါကပံုမွန္ပမာဏပါပဲ။
“ မင္းၿမင္းစီးဖူးသလား။”
“ဘရက္ပစ္နဲ ့ေတြ ့ဖူးသလား။”
“မင္းမွာလယ္ေျမ ကိုယ္ပိုင္ရွိသလား။”
“တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေသနတ္နဲ ့ပစ္ဖူးသလား။”

ကိုရီးယားေတြဟာ အာရွတုိက္ရဲ႕ အီတလီေတြလုိ ၿဖစ္ၿပီး ဂ်ပန္ေတြ၊ တရုတ္ေတြ ထက္ခံစားလြယ္တယ္၊ စကားလည္းပိုမ်ားတယ္ဆုိတာ သူၾကားဖူးတယ္။ အခု ကေလးေတြအားလံုးဟာ ေဖာ္ေဖာေရြေရြနဲ ့ေလွ်ာက္ေမးေနတာကို သူကိုယ္တိုင္ ၾကံုေတြ ့ေနရၿပီ။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ဒီလုိစကားေၿပာရတာကို သေဘာက်ပါ တယ္။
“ေအး ၿမင္းေတာ့စီးဖူးပါတယ္။ နုိင္ငံေက်ာ္ ရုပ္ရွင္မင္းသား၊ မင္းသမီး အမ်ားၾကီးနဲ ့ေတာ့ မေတြ ့ဖူးဘူး။ ငါ့မွာ ကိုယ္ပိုင္လယ္ေၿမ မရွိပါဘူး။ ဘယ္သူ ့ကုိမွ ေသနတ္နဲ ့မပစ္ဘူးပါဘူး။” ကသူ ့အေၿဖေတြပါ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာမ၀င္လာၿပီး အတန္းေရွ ့မွာရပ္လုိက္တယ္။ မ်က္မွန္နဲ ့သူမက ကိုရီးယားလူမ်ိဳးထဲမွာေတာ့ အရပ္ရွည္တဲ႔အထဲမွာပါတယ္။ လက္တစ္ဖက္က မိုက္ကရိုဖုန္းကိုကိုင္ထားၿပီး အၿခားတစ္ဖက္က ထိပ္မွာဖားရုပ္ေလးပါတဲ့ ဒုတ္ တစ္ေခ်ာင္းကိုကိုင္ထားတယ္။ အဲဒီဒုတ္ေခ်ာင္းကေလးက ေစ်းဆိုင္ေတြမွာေရာင္းတတ္တဲ ့ ေက်ာယားရင္ ကုတ္လို ့ရတဲ ့ဒုတ္ေခ်ာင္းမ်ိဳးေလးပါ။ အဲရစ္က စကားေၿပာတာကို ရပ္၊ ခါးကို မတ္မတ္ၿပင္ၿပီး ၿပန္ထုိင္လို္က္တယ္။ အဲဒီဒုတ္ကေလးနဲ ့ ဘာလုပ္မွာပါလိမ့္ ဆိုတာကိုုလည္း သူစိတ္၀င္စားေနတယ္။
ထူးဆန္းတာက ဆရာမ၀င္လာတာကို ဘယ္သူမွ အေရးမစိုက္သလုိပဲ။ ဆရာမ အတန္းေရွ ့မွာ ရပ္ေနတာေတာင္ ေက်ာင္းသားေတြက စကားေၿပာ မရပ္ၾကဘူး။ ဆရာမက ေစာင့္ေနေသးတယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြ ၿမင္ရတာ အဲရစ္ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိ တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာမက ဖားဒုတ္ကေလးနဲ ့ခံုကိုရုိက္လုိက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ ေက်ာင္းသားေတြက အာရံုစုိုက္လာၿပီး ကိုယ့္ခံုကိုယ္ စနစ္တက် လာ ထုိင္ၾကေတာ့တယ္။
သူမစာသင္ေနစဥ္မွာကိုပဲ အတန္းရဲ ့ေနာက္ပိုင္းမွာရွိတဲ ့ေက်ာင္းသားေတြက တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္စကားေၿပာေနၾကဆဲပဲ။ အဲရစ္ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြား မိတယ္။အေမရိကားမွာ ဒီထက္ဆိုးတဲ ့ေက်ာင္းသားေတြ သူေတြ ့ခဲ့ဖူးေပမယ့္ ကိုရီးယားက ေက်ာင္းသားေတြထက္ေတာ့ ေသေသ၀ပ္၀ပ္ရွိမွာပဲလို ့ သူေတြး မိတယ္။

မိနစ္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ အတန္းေနာက္ပိုင္းဆီကို မ်က္လံုးေ၀့ၿပီး သူၾကည့္ လုိက္မိၿပန္တယ္။ မယံုနုိင္ေအာင္ၿဖစ္ေနလို ့ ေနာက္တစ္ခါထပ္ၿပီး ၾကည့္ယူရ တယ္။ အတန္းရ ဲ ့သံုးပံုတစ္ပံုက အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ ငိုက္ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ ဘူး။ တကယ္ကို လက္ေပၚေခါင္းတင္ၿပီး က်က်နနအိပ္ေနၾကတာပါ။ ေကာင္ မေလးတစ္ေယာက္ဆုိရင္ အသင့္ယူလာတဲ ့ေခါင္းအံုးေပၚ ေခါင္းခ်ၿပီးေတာ့ကို အိပ္ေနတာ။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ၾကိုတင္ၾကံစည္ၿပီးေတာ့ကို အိပ္ေနတာပဲ။


ဘယ္လိုၿဖစ္ရတာလဲ???
သခ်ၤာ ၊ စာဖတ္နဲ ့သိပၸံဘာသာရပ္ေတြမွာ အေမရိကန္ေတြကို ေနာက္ေကာက္ ခ်ထားခဲတဲ ့ ကိုရီးယားေက်ာင္းသားေတြရဲ ့စာၾကိုးစားပံုအေၾကာင္းေတြ သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္ခဲ ့ရပါတယ္။ အရွက္မရွိ အခုလုိ စာသင္ခန္းထဲမွာ အိပ္ေနၾကတာကို မဖတ္ခဲ ့ရပါဘူး။ ဆရာမကို အားနာတာနဲ ့ အားလံုးရဲ ့ကိုယ္စား သူ ့ခါးကိုတမင္မက္မက္ထားၿပီး ထုိင္ေနရင္း ေနာက္ထပ္ဘာေတြမ်ား ၿဖစ္လာေ လဦးမလဲလို ့ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိေတာ့တယ္။
ဆရာမကလည္း ဘာမွမၿဖစ္သလုိပဲ စာသင္ေနတယ္။ စာသင္ခ်ိန္လည္း ၿပီးေရာ ေက်ာင္းသားေတြအိပ္ေနရာက နုိ္းလာၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆယ္မိနစ္ အနားေပးတယ္။ ေက်ာင္းသူတစ္ခ်ိဳ ့ကစာသင္ခံုေတြေပၚတက္ထုိင္၊ တစ္ခ်ိဳ ့က စကားေၿပာ၊ တစ္ခ်ိဳ ့ကဖုန္းမက္ေဆ့ေတြပို ့လို့ပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ ့ေကာင္ေလးေတြ က်ၿပန္ေတာ့ သူတို ့ေဘာပင္နဲ ့ခံုကိုတီးေနၾကၿပန္တယ္။ ထူးထူးဆန္းဆန္းပါပဲ။ စာသင္ခန္းဟာ သူတို ့အိပ္ခန္းထဲမွာလိုကို အားလံုးက လြတ္လြတ္လပ္ လပ္ေနေနၾကတာပါ။

ၿပီးေတာ့ သိပၸံဘာသာရပ္။ အရင္အတိုင္းပဲ၊ ေနာက္ပိုင္းက ေက်ာင္းသား သံုးပံု တစ္ပံုက အိပ္ေမာက်လို ့။ စာသင္ခန္းထဲမွာ ဒီေလာက္အိပ္ေနၾကတဲ ့ ကိုရီး ယားေက်ာင္းသားေတြက နုိင္ငံတကာစာေမးပဲြရလဒ္မွာ ဘာလို ့အမွတ္ေတြ အမ်ားၾကီးရေနရတာလဲ။
သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ဆရာမကိုင္ထားတဲ့ေက်ာကုတ္ဖားဒုတ္တန္ေလးရဲ ့ အသံုး က်ပံုကို သူေတြ ့လုိက္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီဒုတ္ကေလးက ေက်ာင္းသားေတြကို နွိဳးတဲ ့ဒုတ္ကေလးပါ။ တစ္ခ်ိဳ ့ဆရာေတြက စာသင္ခန္းထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ ့ ဒါမွမဟုတ္ စကားေၿပာေနတဲ ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ ့ေခါင္းကို မနာေအာင္ေခါက္ၿပီး နွိဳးတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက အဲဒီဒုတ္ကေလးကို “love stick” လုိ ့ေခၚၾကတယ္။
ေန ့လည္စာစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ အဲရစ္လည္း အၿခားေက်ာင္းသားေတြေနာက္ ကလုိက္ၿပီး သူတို ့လုပ္သလုိအကုန္လိုက္လုပ္ေနလုိက္တယ္။

ထမင္းပန္းကန္ၿပားထဲကို မပါမၿဖစ္ ကင္မ္ခ်ီ ၊ အမဲသား၊ အရြက္ေတြနဲ ့ေခါက္ဆဲြပါ ထည့္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကေနဒါက ေက်ာင္းသူေလးကို ေတြ ့လိုက္ရလို ့ စိတ္သက္သာရာရၿပီး သူမေဘးမွာ သြားစားေနလိုက္ေတာ့တယ္။ ေကၽြးတဲ ့ အစားအစာေတြကေတာ့ မင္နီတြန္ကာမွာ ေကၽြးတဲ ့အစားအစာေတြလို ၿပန္ေႏြးထားတာေတြ မဟုတ္ပဲ ေလာေလာလတ္လတ္ခ်က္ထားတဲ ့ပူပူေႏြးေႏြး အရသာရွိတဲ ့အစားအစာေတြ ၿဖစ္ေနတာကိုေတြ ့ရတယ္။
ေႏြးေႏြးေထြးေထြးရွိတဲ ့ေကာ္ဖီဆုိင္ထဲမွာထုိင္ ေခါက္ဆဲြကိုတူနဲ ့ေမႊေနရင္း ကိုရီးယားကို လာဖို ့သူဆံုးၿဖတ္ခဲ့တာဟာ မွန္ကန္တဲ ့ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ၿဖစ္တယ္ ဆို တာ ေတြးေနမိတယ္။ သူနဲ ့အတူေက်ာင္းတက္ေနခဲ့ရတဲ ့ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေကာလိပ္ကို ေရာက္ၾကရေတာ့မယ္။ အိပ္ယာခင္းရွည္ၾကီးေတြ အပါအ၀င္ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြ အားလံုးသယ္ယူလာခဲ့ၾကၿပီး သူတို ့နဲ ့အတူေနရမယ့္ အခန္းေဖာ္ေတြနဲ ့ေတြ ့ ဆံုေနၾကတယ္။ အဲဒီက ၿပီးရင္ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ပဲြကို သူတို ့သြားၾကမယ္။ အဲရစ္ကေတာ့ သူတို ့ၾကားကေန မသိမသာအၿပင္ထြက္လာခဲ့တယ္။
အထက္တန္းၿပီးလို ့ရွီကာဂုိမွာရွိတဲ ့ Depaul တကၠသိုလ္က သူ ့ကို လက္ခံ လုိက္ၿပီးတဲ ့ေနာက္ သူသြားနုိင္တဲ ့နုိင္ငံေတြကို စစ္ေဆးၾကည့္မိတယ္ ။ သူအာရွတိုက္ကို သြားခ်င္တယ္။ အာရွတုိက္အေၾကာင္း သူဘာမွမသိသလို သူ ့အတြက္လံုး၀ အသစ္အဆန္းေတြၿဖစ္ေနမယ္ဆိုတာ (ကာလအတန္ၾကာ သည္အထိ) သူသိထားတယ္။ အာရွတုိက္ကေန ၿပန္ေရာက္လာၿပီးေတာ့မွ အေမရိကန္တကၠသိုလ္ကို ၿပန္လာၿပီး ဘ၀အသစ္ၿပန္စလိုက္ေတာ့မယ္လို ့ သူဆံုးၿဖတ္ခဲ့တာပါ။

ကိုရီးယားေက်ာင္းသားေတြဟာ အစားအေသာက္ကိုေရးၾကီးသုတ္ပ်ာစားၿပီး က်န္ေနတဲ ့မိနစ္အနည္းငယ္အခ်ိန္ေလးမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနၾကဖုိ ့ စားေသာက္ဆုိင္ထဲကေနထြက္ေၿပးသြားၾကေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ ့က ဖံုေတြထဲမွာေဘာလံုးကန္ေနၾကသလို ေက်ာင္းသူတစ္ခ်ိဳ ့ကလည္း ေလွကားထစ္ေတြေပၚမွာထုိင္ရင္း သူတို ့စမတ္ဖုန္းေလးေတြနဲ ့Cy World ထဲကို ၀င္သြားၾက တယ္။ Cy World ဆိုတာက ေဖ့စ္ဘုတ္လိုမ်ိဳးၿဖစ္ၿပီး ကိုယ့္ရဲ ့ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကို ပိုၿပီးထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ ့စနစ္နဲ ့ပါ။ အဲရစ္ကိုယ္တုိင္ကေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွ စား လို ့ေသာက္လို ့ၿပီးတဲ ့ေက်ာင္းသားၿဖစ္သလို စားေသာက္ဆိုင္ထဲက ထြက္လာရာ မွာလည္း သူေနာက္ဆံုးပါပဲ။
ေနာက္ထပ္စာသင္ခ်ိန္ မစမီေလးမွာပဲ သူအၿမဲတမ္းၾကားေနရတဲ ့စာေမးပဲြ အေၾကာင္း ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္မိေတာ့
“ဒီစာေမးပဲြက မင္းတုိ ့အေမရိကားက SAT စာေမးပဲြလိုပါပဲ။ ထူးၿခားတာက ဒီစာေမးပဲြ အေၿဖက မင္းဘ၀တစ္ခုလံုးကို အဆံုးအၿဖတ္ေပးတယ္ဆိုတာပါပဲ။
ကိုရီးယားမွာေတာ့ မင္းရဲ႕ပညာေရးဆိုတာ မင္းစာေမးပဲြမွာရတဲ ့ရမွတ္ပဲ။ ရမွတ္ေ ကာင္းရင္ အနာဂတ္လည္း အလားအလာရွိတယ္။” လို ့စီနီယာေက်ာင္းသားက သူ ့ကိုရွင္းၿပတယ္။

အမွတ္အၿမင့္ဆံုးရသူေတြဟာ ကိုရီးယားရဲ ့ထိပ္သီးတကၠသိုလ္ၾကီးသံုးခုကို တက္ေရာက္ခြင္ ့ရမယ္။ အဲဒီတကၠသိုလ္ ၾကီးေတြကိုေရာက္သြားရင္ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း၊ အိမ္ေကာင္းေကာင္း သက္ေတာင့္သက္တာဘ၀ကို လည္းရနုိင္မယ္။ လူတုိင္းကမင္းကို တစ္ေလးတစ္စားရွိမယ္လို ့ဆက္ရွင္းၿပတယ္။
ေနာက္ထပ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က
“ဒါဆိုရင္ မင္းဟာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းခံရသူၿဖစ္သြားၿပီ။” လို ့ရယ္စရာလုိလိုနဲ ့၀င္ၿပီးၿဖည့္စြက္လိုက္တယ္။

ဆက္ရန္