မသိရင္ ပုိေကာင္းတာေပါ့

တကၠသုိလ္ေနာက္ဆုံးႏွစ္ စာေမးပြဲမွာ ႀကီးၾကပ္တဲ့ ပါေမာကၡက ေက်ာင္းသားေတြကုိ ေမးခြန္းေတြ ေဝရင္း သတိေပးစကားေျပာတယ္။

“မင္းတုိ႔ အေျဖလႊာေတြကုိ ႏွစ္နာရီအတြင္း အၿပီးအပ္ရမယ္။ ႏွစ္နာရီေက်ာ္သြားတဲ့ အေျဖလႊာေတြကုိ ငါ လက္မခံႏုိင္ဘူး။ ေနာက္က်မွ ေရာက္လာသူေတြကုိလည္း အခ်ိန္ပုိ မေပးဘူး”

စာေမးပြဲစလုိ႔ ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ေမးခြန္းေတာင္းၿပီး ထုိင္ေျဖေနတယ္။ ႏွစ္နာရီလည္း ျပည့္ေရာ ပါေမာကၡက အေျဖလႊာေတြ လာအပ္ၾကဖုိ႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္မွ ေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားက လြဲရင္ အားလုံး အေျဖလႊာေတြ အပ္ၾကတယ္။ အဲ့ဒီေက်ာင္းသားကေတာ့ ဂ႐ုမစုိက္ဘဲ ခပ္တည္တည္ပဲ ဆက္ေျဖေနတယ္။

နာရီဝက္ၾကာလုိ႔ သူ႔အေျဖလႊာကုိ သြားအပ္ေတာ့ ပါေမာကၡက လက္မခံဘူး။

“က်ေနာ္ ဘယ္သူလဲဆုိတာ ပါေမာကၡႀကီး သိပါသလား” လုိ႔ ေက်ာင္းသားက ေမးတယ္။

“မသိဘူး” လုိ႔ ပါေမာကၡက ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျဖတယ္။

“က်ေနာ္ ဘယ္သူဆုိတာ တကယ္ကုိ မသိတာလား” လုိ႔ ထပ္ေမးျပန္တယ္။

“မသိဘူး။ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ ဂ႐ုလည္း မစုိက္ဘူး” လုိ႔ ပါေမာကၡႀကီးက ထပ္ေျဖတယ္။

ပါေမာကၡႀကီး တကယ္ မသိဘူးဆုိတာလည္း ေသခ်ာေရာ အဲ့ဒီေက်ာင္းသားက သူ႔အေျဖလႊာကုိ တစ္ျခားေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အေျဖလႊာေတြၾကား ႐ုတ္တရက္ထုိးထည့္လုိက္ၿပီး အခန္းထဲက အေျပးအလႊား ထြက္ေျပးသြားေတာ့တယ္။

(Wisdom from laughter)


ကမ္းလက္

သူႀကီးတန္း ဖတ္စာ

ေရွးသေရာအခါ ( မ ) သာလြန္ ( ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ) မင္း ( မ ) ၾတားႀကီးသည္ စစ္ကိုင္းဘက္သို႔ ဆင္စီး၍ ထြက္ေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ကေလးတစ္ေယာက္ ပစ္ထားခဲ႔ေသာ ငွက္ေပ်ာခံြ တစ္ခုကို တက္နင္းမိၿပီး ဆင္ႀကီး လဲေလ၏။ ကံက ဆိုးခ်င္ေတာ႔ ႐ြာအလယ္က ေမာင္ဖိုးျမက စက္ဘီး စီးလာတဲ႔ အရိွန္နဲ႔ မထိန္းႏိုင္ဘဲ တိုက္မိျပန္ရာ ဆင္ႀကီး ေပါင္က်ဳိးေလ၏။

သူဆင္းရဲမ ငႇဲ႔ခ်လိုက္ေသာ ထမင္းေရတို႔ကို ျမင္ေသာ ဘီးလ္ဂိတ္က " ဟဲ႔ ဘီလီယံနာသူေဌးမ၊ ထမင္းေရ၌ ဗီတာမင္ေမာ္ဒယ္ ဝမ္း၊ တူး ၊ သရီး စသည္ပါ၏၊ မိမိ၏ ကေလးငယ္မ်ား...... စသည္စသည္......... " ဟုဆိုေလ၏။

ထိုအခါ ဘီလီယံနာသူေဌးမ က " ဟဲ႔ အေနာက္ေခ်ာင္သား ငဘီး၊ ေခါင္းဖီးဖို႔ စဥ္းစား၊ နင္႔စကား နားေထာင္ေနရတာနဲ႔ ငါ႔ထမင္းမ်ား မိုက္က႐ို ေဆာ႔ဖ္ျဖစ္ၿပီး စားမရ ၿဖစ္ေခ်ၿပီ၊နင္႔ ကို တရားစြဲအံ႔ " ဟုဆုိရာ

" အခုမွ သိရသည္၊ သင္က ထမင္းခ်က္ရာ၌ပင္ ငါ႔ အိုင္တီကို ခိုးယူ၍ ခ်က္သည္၊ ေကာ္ပီ႐ိုက္ျဖင္႔ သင္႔ကို တရားစြဲအံ႔ " ဟု ေခါင္းဖီးတံခါးေပါက္ က ဆိုျပန္၏။

တရား႐ုံးသို ေရာက္ေသာ အခါ I.O.C ျပႆနာကို မရွင္းႏိုင္ေသးေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ေခါင္းကုတ္ေနၾသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ျဖစ္ပုံကား ယုန္ ႏွင္႔ လိပ္ မာရသြန္ပြဲကို လုပ္ပြဲမ်ားလားဟု သံသယရိွသျဖင္႔ ျပန္လည္ ေစ႔ငုေလရာ ယုန္ကေလး စားခဲ႔ေသာ ေဂ်ေဒါနတ္ ထဲ၌ အိပ္ေဆးဟု ယူဆရေသာ ဓာတု တစ္မ်ဳိး ေတြ႔ရိွရေလ၏။ ( ဉာဏ္႐ွိက I.O.C ကို International Olympic Committee ဟုလည္းေကာင္း၊ International Ocean Committee ဟုလည္းေကာင္း၊ အင္တာေန႐ွင္နယ္ အိုးနင္း ခြက္နင္း ငွက္ေပ်ာခြံနင္း ေကာ္မတီ ဟုလည္းေကာင္းဖြင္႔ဆိုႏိုင္၏ ။)

ယင္း ထမင္းရည္ စြတ္ျပဳတ္ ပုံျပင္ကို မဖတ္ဖူးေသာ ဖာဂူဆန္က ရီယယ္မက္ဒရစ္ ႏွင္႔ ( ခ်ာလ္တန္ လာၾကည္႕မည္႔ ) ခ်ာရတီ ေဘာလုံးပြဲ၌ ဂ်ေမကာ အေျပးသမား ရက္ေကာ႔ ဟိုးလ္ဒါး ဦးစိန္ဗိုလ္ကို ( U Sein Bolt ) ေဘာလုံး အကန္ခိုင္းမည္ဟုဆို၏။ ထို႔ အျပင္ မင္းသား ဟင္နရီ ပါ လာၾကည္႔မည္ဟု ေၾကျငာလိုက္ရာ ရွက္တတ္ေသာ ထို လိပ္က ( မ်က္ႏွာကို အတြင္းထဲ ဇြတ္အတင္း ထိုးထည့္ကာ ) ႐ုတ္တရက္ တ႐ုတ္ သမုဒၵရာ ထဲသို႔ ခ်န္ပီယံဆုယူၿပီး ထြက္ေျပးေလ၏။

၎ လိပ္ကို ဖမ္းမိေရးႏွင္႔ ပတ္သက္ၿပီး တ႐ုတ္၊ ဂ်ပန္၊ အေမရိကန္၊ ၾသစေတးလ် တို႔ စစ္ျဖစ္မလိုလိုပင္ ရွိေခ်၏။ အေၾကာင္းကား ထို ခ်န္ပီယံဆု႐ွင္ လိပ္သည္ တ႐ုတ္လိပ္လား၊ ဂ်ပန္လိပ္လား မကြဲျပားေသာေၾကာင္႔ျဖစ္၏။

အေမရိကန္တို႔က ဂ်ပန္ကိုဆို၏၊ " ရွိေစ၊ ဂ်ပန္လိပ္ျဖစ္က အိပ္ေဆးကိစၥကို တို႔ မေျပာ၊ တ႐ုတ္လိပ္ျဖစ္က အိပ္ေဆးကိစၥျဖင္႔ ပြေအာင္ ဖြမည္ " ဟု အားေပးစကား ေျပာ၏။

တ႐ုတ္တို႔ အဆိုအရ လြန္ခဲ႔ေသာ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ လု ထု ဖု မင္းဆက္က ႏိုင္ငံေတြဟု မရိွ၊ တ႐ုတ္ျပည္၊ တ႐ုတ္ပင္လယ္ သာရိွသည္ ၊ထို႔ေၾကာင္႔ အ႐ာခပ္သိမ္း ျမန္မာျပည္ အပါအဝင္ သူတို႔ ပိုင္သည္ ဟု ဆို၏၊ ယင္းအဆို ဘူးသီးေပါင္းေက်ာ္ျဖင္႔ သက္ေသျပႏိုင္သည္ဟု ဆိုေလ၏။

သို႔ျဖင္႔ပင္ မူရင္း ငွက္ေပ်ာခြံ ဖတ္စာထဲမွာပါဝင္ခဲ႔ရေသာ ကေလးငယ္သည္ ေနရာမရ ျဖစ္ကာ ဘေလာ႔ဂ္ တင္ၿပီး သူေရးခ်င္ရာမ်ားကို ေရးေနေလေတာ႔၏။ ဖတ္သူ အထိုက္ အေလ်ာက္ရိွသည္ဟု ဆို၏။



ဇင္ေ၀ေသာ္

နား၀င္မခ်ိဳ (၅) "မရွိမျဖစ္ဒီမိုကေရစီလား"

လီကြမ္းယုရဲ့ Hard Truths (to keep Singapore going) ထဲက သင့္ေတာ္မယ့္ အပိုင္းေတြကို ေရြးၿပီးဘာသာျပန္ထားတာပါ။ သူ႔အေတြးအေခၚ၊ သူ႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ အရင့္အရင္ စာအုပ္ေတြမွာ တခ်ိဳ႕ပါခဲ့ေပမယ့္ ဒီစာအုပ္ကေတာ့ လူငယ္ဂ်ာနယ္လစ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းထားတဲ့ အင္တာဗ်ဴးျဖစ္ၿပီး အေမးအေျဖပံုစံဆိုေတာ့ ပိုၿပီးသြက္ေနတယ္လို႔ ခံစားရလုိ႔ပါ။ တစ္စံုတစ္ရာ ရႏိုင္ေကာင္းပါရဲ့လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။
ဇင္ေ၀ေသာ္



ေမး။          ။ လူတစ္ေယာက္ မဲတစ္မဲ ေရြးေကာက္ပြဲမူနဲ႔ ႏွစ္ငါးဆယ္ၾကာေအာင္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ စင္ကာပူမွာ အဲသလုိ ေအာင္ျမင္မႈမ်ိဳးရေအာင္ ဘယ္လို အခက္အခဲေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရသလဲ။
ေျဖ။        ။ ငါသာ စည္းရံုးေရးေကာင္းသူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ့ရင္ ဒါကလည္း မေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါဘူး။ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္က ငါ့ကို ကူညီခဲ့တယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ နံပါတ္တစ္က- ငါတို႔ဟာ အႀကီးအက်ယ္ အက်ပ္ရိုက္တဲ့ကာလကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္။ ဒီေတာ့ ငါကေျပာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေျပာင္းလဲမလား၊ အေသထိုင္ၿပီး ခံၾကမလားလို႔။

ဒီေတာ့ အလုပ္သမားဥပေဒ၊ အလုပ္ခန္႔ထားခြင့္ အက္ဥပေဒ၊ ကုန္သြယ္ေရး အက္ဥပေဒေတြကို ေျပာင္းလဲပစ္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါတို႔လူထုနဲ႔ အလုပ္ျဖစ္ႏုိင္မယ့္ အေျခခံမူဝါဒေတြ ျပင္ၿပီးေရးဆြဲခဲ့ၾကတယ္။

အဖြဲ႔အစည္းေတြဟာ သူတို႔ဆႏၵမျပခင္ ခြင့္မိန္႔ရယူၾကရတယ္။ ဘယ္အဖြဲ႔ဝင္ေတြက ဆႏၵရွိတယ္၊ ဘယ္အဖြဲ႔ဝင္ေတြကေတာ့ ဆႏၵမရွိဘူးဆိုတာေတြကို အေလးမမူပဲ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္း အနည္းအက်ဥ္းေလာက္နဲ႔ လုပ္တတ္တဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ေတြလို ျဖစ္မေနရဘူး။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြရဲ့သေဘာက သူတို႔ဆႏၵျပမယ္၊ သူတို႔နဲ႔ေပါင္းၿပီး ဆႏၵမျပဘူးဆိုရင္ မင္းကို ေခါက္ထားလိုက္မယ္။ ဒါမ်ိဳးပဲ။ ဒီျပႆနာက မွ်မွ်တတလႈပ္ရွားသြားၾကဖို႔ ငါ့ကိုအကူအညီ ေပးလိုက္တာပဲ။

ေနာက္ဒုတိယအခ်က္ကေတာ့ မွ်မွ်တတကစားၾကရာမွာ ေရွ႕ခရီးကိုဆက္ဖို႔ လူေတြကို စည္းရံုးႏုိင္တဲ့စြမ္းရည္ ငါ့မွာရွိေနတာပဲ။ ငါတို႔ ဒီအတုိင္းခရီးသြားမယ္ဆိုရင္ ကုိယ္ပိုင္အိမ္၊ ပညာသင္စရာ ေက်ာင္းေတြရမယ္၊ အကူအညီေတြရမယ္၊ စတာေတြကို အာမခံတယ္။ ရေအာင္လည္း လုပ္ေပးခဲ့တယ္။

ေမး။          ။ အနာဂတ္မွာ မစၥတာလီလို စည္းရံုးေရးေကာင္းတဲ့လူ ေပၚလာဖို႔ သိပ္မျမင္မိေတာ့ဘူး။ ဒါဆိုရင္ ဒီစစ္စတန္ အလုပ္ျဖစ္ေနဖို႔ အခက္အခဲ မရွိေလာက္ ူးလား။
ေျဖ။        ။အေသအခ်ာ ရွိႏုိင္တာေပါ့။ ဒါက ငါလို စည္းရံုးေရးသမားတစ္ေယာက္ မရွိေတာ့တာရယ္တင္ မဟုတ္ပါဘူး။ အခု အီလက္ထေရာနစ္ မဲေပးစနစ္က အထက္တန္း အလုပ္သမားလူတန္းစား၊ အဆင့္နိမ့္ လူလတ္တန္းစား၊ လူလတ္တန္းစား၊ အထက္တန္း လူတန္းစား၊ စီးပြါးေရးသမားနဲ႔ ေနာက္ဆံုး သူေ႒းသူၾကြယ္ေတြအထိ တုိက္ရိုက္ဆက္သြယ္ေပးေနတယ္။ သူတို႔ စိတ္ဝင္စားမႈေတြကလည္း ပိုၿပီးအေရာင္အေသြး စံုလာတယ္။

ဟုိတုန္းကဆုိရင္ အဓိကက အသက္ရွင္သန္ေရးပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဥပေဒေတြကို ေျပာင္းလဲလို႔ရတာ။ ဥပမာအားျဖင့္ ပင္လယ္ကမ္းေျခက ေျမေတြအားလံုး နစ္နာေၾကးေပးစရာမလိုဘဲ သိမ္းယူႏိုင္တယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ တကယ္လို႔ ေျမပိုင္ရွင္ေတြကို နစ္နာေၾကးေတြ ေပးေနရမယ္ဆိုရင္ ငါတို႔ တိုးတက္မႈလည္း ေႏွာင့္ေႏွးသြားလိမ့္မယ္။ ဒီဥပေဒကို ငါေျပာင္းခဲ့တာ။ ဒီအေျခခံေဖာ္မက္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ဥပေဒကို ငါေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုလုပ္မွ စင္ကာပူကို ျပန္လည္တည္ေဆာက္ၿပီး လူတိုင္းအညီအမွ် အက်ိဳးခံစားခြင့္ရလိမ့္မယ္။ ဒါက လူမႈဥပေဒ အင္ဂ်င္နီယာပညာပဲ။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေျမပိုင္ရွင္ေတြဆီက ပူညံပူညံအသံေတြ မၾကားခဲ့ရဘူး။ အေၾကာင္းကေတာ့ သူတုိ႔က ငါတို႔စိတ္ႀကိဳက္ စီမံခြင့္ေပးလိုက္တယ္။ ဒါဆို သူတို႔ေျမေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေစ်းေတြျမင့္တက္လာမယ္။ ဒီလိုမလုပ္ရင္ သူတို႔ေျမေတြ အသံုးမက်၊ တန္ဖိုးမရွိ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ သူတို႔က ဒါကို သေဘာေပါက္တယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ကပဲ ငါ့အစီအစဥ္ေအာင္ျမင္ဖို႔ ဝိုင္းၿပီးဆုေတာင္းေပးၾကေတာ့တယ္။

ေမး။          ။ အဲဒီတုန္းက စင္ကာပူမွာ တူတူတန္တန္ အတိုက္အခံပါတီမရွိတာလည္း အဓိကအေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းျဖစ္မယ္ထင္တယ္။
ေျဖ။        ။ဒါလည္း မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက ဘာရီဆန္ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ သူ႔မွာ ေစာဒကတက္စရာ သိပ္မရွိႏုိင္ပါဘူး။ ေျမပိုင္ရွင္နဲ႔ ဆင္းရဲသားေတြၾကား ငါက ေျမပိုင္ရွင္ေတြကို ဦးစားေပးခဲ့လို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ ဆင္းရဲသားလူတန္းစားကို အသာေပးခဲ့လို႔လား။ ကန္႔ကြက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာၿပီး ကန္႔ကြက္လို႔ေတာ့ ရတာေပါ့ေလ။ ဒါဆို ျငင္းခံုေနၾကတာနဲ႔ အခ်ိန္ေတြကုန္သြားမွာပဲ။

ဒါေပမယ့္ တို႔တကယ္တမ္း တိုးတက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ အိမ္ယာပိုင္ဆိုင္မႈဥပေဒေတြ ျပန္ျပင္ယူခဲ့ရတယ္။ ေျမပိုင္ရွင္ေတြကို နစ္နာေၾကးအျပည့္အဝ ေပးလိုက္တယ္။ အိမ္ပိုင္ဖို႔ ေစ်းပိုေပးရေတာ့တယ္။ ေဆာက္လုပ္ေရးပစၥည္း တိုးတက္ေကာင္းမြန္လာဖို႔အတြက္ ကုန္က်ေငြ၊ HDB အိမ္ေစ်းေတြဟာ တက္လာတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အိမ္ယာပိုင္ဆိုင္မႈအတြက္ ေစ်းကြက္စီးပြါးေရးစနစ္ က်င့္သံုးဖို႔လိုအပ္လာလို႔ပဲ။

ေမး။          ။ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ပတ္သက္လို႔ မစၥတာလီရဲ့ အျမင္က ဘယ္လိုပါလဲ။
ေျဖ။        ။အေမရိက ႏိုင္ငံေရးသိပၸံပညာရွင္ ဆင္ျမဴရယ္ ဟန္တင္တန္(Samuel Huntington) က ေျပာတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ယဥ္ေက်းမႈေတြက ဒီမိုကေရစီကို လက္မခံႏိုင္ဘူးတဲ့။ သူေထာက္ျပတာေတြက ေရွးရုိးစြဲ ခရစ္ယာန္ေတြနဲ႔ မြတ္ဆလင္ေတြကိုပါ။ ဂ်ပန္ကိုေတာ့ ခြ်င္းခ်က္လို႔ သူကေျပာတယ္။ ငါကေတာ့ ဂ်ပန္က ခြ်င္းခ်က္လုိ႔မထင္မိဘူး။ ဂ်ပန္ေတြရဲ့ ဒီမိုကေရစီကမွ စပါယ္ရွယ္ဒီမိုကေရစီပဲ။ သူတို႔က အေဖကေန သား၊ ဆာမူရိုင္းယဥ္ေက်းမႈဆန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီပဲ။ သူတို႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြကလည္း ေရွးက ဆာမူရုိင္းေခါင္းေဆာင္ေတြအတုိင္းပဲ။ သူတုိ႔ဟာ အေမရိကန္ေတြရဲ႕ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီဆီ ကူးေျပာင္းေလဦးမလားဆိုတာ ငါေတာ့ သိပ္မေသခ်ာလွဘူး။

တို႔လည္း တို႔နဲ႔သင့္ေတာ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီကို တည္ေဆာက္ယူခဲ့ၾကတာပဲ။ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီမွာ လူတစ္ေယာက္က ပါတီတစ္ခုကို ကိုယ္စားျပဳ အေရြးခံလိုက္ရၿပီဆိုရင္ အျခားပါတီေတြရဲ့ စည္းကမ္းေတြကို သူလိုက္နာစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ ဒီစနစ္မ်ိဳး စင္ကာပူမွာ က်င့္သံုးၾကည့္။ မတည္ၿငိ္မ္တဲ့အစိုးရတစ္ခုကို စင္ကာပူရသြားမယ္။ ဒီေတာ့ ငါတို႔က ပါတီမေျပာင္းရဘူးလို႔ မေျပာဘူး၊ ေျပာင္းႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္ေယာက္က ပါတီတစ္ခုကို ေျပာင္းသြားမယ္ဆိုရင္ ဒီပါတီမွာ သူ႔တစ္ေနရာစာ လြတ္သြားတယ္။ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အဲဒါရင္ဆိုင္ရမယ္။ ဒီစနစ္က ျမဴစစ္ကယ္ ခ်ဲယား(စ္) ကို တားျမစ္ေပးတယ္။

(Musical chair ဆိုတာ ကစားနည္းတစ္မ်ိဳးပါ။ ျမဴးဇစ္အသံၾကားေနရခ်ိန္မွာ ကစားသမားေတြဟာ ထိုင္ခံုတစ္ခုကေနတစ္ခုဆီ ကူးေျပာင္းလမ္းေလွ်ာက္ေနရပါတယ္။ ျမဴးဇစ္ရပ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဦးေအာင္ခံုေပၚထိုင္ရပါတယ္။ ထိုင္ခံုမရလုိက္သူ အရွဳံးပါ။ အဲသလိုနည္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္တည္းက်န္ေအာင္ ကစားတဲ့ကစားနည္းမ်ိဳးပါ။)

မေလးရွားက ဒီစနစ္မရွိဘူး။ အခု သူတို႔အက်ပ္ရုိက္ေနတယ္။ အတိုက္အခံပါတီက အေျခခံဥပေဒကို ေျပာင္းလဲခြင့္မေပးဘူး။

ေမး။          ။ ေစ်းကြက္စီးပြါးေရးကို တစ္ကမာၻလံုးက လက္ခံက်င့္သံုးၿပီး ဒီမိုကေရစီအတြက္ကိုေတာ့ ဒီေလာက္အေလာတႀကီး မရွိၾကဘူးဆိုတာက…….
ေျဖ။        ။ ဟုတ္တယ္၊ အစိုးရေကာင္းျဖစ္ဖို႔၊ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ၾကြယ္ဝခ်မ္းသာဖို႔ ဒီမိုကေရစီက မရွိမျဖစ္မဟုတ္ဘူး။ မင္းတို႔ သီရိလကၤာကိုၾကည့္။ သီရိလကၤာလူမ်ိဳးေတြက တမီး(လ္) ေတြကို ႏိုင္လိုက္တယ္။ ဒီေန႔ သူတို႔ကတမီး(လ္)ေတြကို တစ္ခုခုေပးခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဘာမွ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးမေနဘဲ ေပးခ်င္တာ ေပးလိုက္ၾကတာပဲ။ လူတစ္ေယာက္ မဲတစ္မဲစနစ္က လူနည္းစုေလးေတြကို အက်ဥ္းအက်ပ္ေရာက္ေစတာပဲ။ စင္ကာပူမွာ ဆိုရင္လည္း တို႔လူနည္းစုေတြ ဒီလိုပဲျဖစ္မွာ။ ငါတို႔ အေျခခံဥပေဒမွာလည္း ဒီျပႆနာမ်ိဳးရွိလာႏိုင္တယ္ဆိုတာ ငါတို႔သေဘာေပါက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေပၚလစီနဲ႔ ပါးပါးနပ္နပ္ ေျပာင္းယူရတယ္။ ဒီလိုမဟုတ္ရင္ တို႔လည္း တမီး(လ္)ေတြလို အဆုံုးသတ္သြားစရာရွိတယ္။ Xinjiang မွာလည္း ဒီအတုိင္းျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။

ေမး။          ။ ဒီမိုကေရစီက်က် ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့အစိုးရေတြ ကမာၻေပၚမွာ အမ်ားႀကီးပါ။ ဒါက ဒီမိုကေရစီဟာလည္း ဆြဲေဆာင္မႈရွိတယ္လို႔ မဆိုလိုႏို္င္ဘူးလား။
ေျဖ။        ။ ငါေတာ့ မထင္ဘူး။ အေကာင္းဆံုး ဆြဲေဆာင္မႈက အၾကမ္းမဖက္ဘဲ အစုိးရေျပာင္းလဲေရးပဲ။ တရုတ္ျပည္ကိုၾကည့္။ သူတို႔ရဲ႕အဓိကအက်ဆံုး အားနည္းခ်က္က ေတာ္လွန္ေရးအႀကီးအက်ယ္လုပ္ၿပီးမွ အစုိးရေျပာင္းလဲႏိုင္တဲ့အခ်က္ပဲ။ ဆိုလိုတာက အစုိးရဟာ ယႏၱရားတစ္ခုလံုး ရပ္တန္႔သြားၿပီး ေဘးဖယ္ခံလိုက္ရေတာ့တာပဲ။ စင္ကာပူမွာလည္း တို႔ကအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ အံမဝင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ မဲစနစ္နဲ႔ ကန္ထုတ္လိုက္လို႔ရတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအစုိးရက ေရြးေကာက္ပြဲမွာရွံဳးၿပီး ေဘးေရာက္သြားရင္ေတာင္ စစ္စတန္က ရွိေနရစ္လိမ့္မယ္။ ဒါကို ခုိင္မာေအာင္လုပ္ထားဖို႔က အဓိကတာဝန္ပဲ။ ေနာက္ၿပီး ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္ခံထားရတဲ့ သမၼတဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ျပန္လည္ေကာင္းမြန္လာဖို႔ ဦးေဆာင္မႈေပးႏုိင္တဲ့ အဓိက အေစာင့္အေရွာက္ တစ္ေယာက္ပဲ။

ေမး။          ။ ဘယ္လို ဆိုလိုတာပါလဲ။
ေျဖ။        ။ အစုိးရအသစ္ဟာ ေျမွာက္ကာပင့္ကာနဲ႔ ထိပ္ကလူတစ္ေယာက္ကို ေျပာင္းလဲပစ္လို႔မရဘူး။ သမၼတရဲ့ ခြင္ျပဳခ်က္မရဘဲ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အရင္ကရွိခဲ့တဲ့ ဘ႑ာေတြကို သံုးစြဲလို႔မရဘူး။ ဒီေဘာင္အတြင္းကေန ႏိုင္ငံကိုအုပ္ခ်ဳပ္ရမယ္။ တကယ္လို႔ ဒုတိယအႀကိမ္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ မဲသံုးပံုႏွစ္ပံုနဲ႔ အႏိုင္ရသြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဒီဥပေဒကို သူတို႔ကိုယ္တုိင္ ေျပာင္းလဲခြင့္ရသြားၿပီ။ ဒါကလည္း သိပ္မလြယ္ဘူးလို႔ ငါထင္တယ္။ သူတို႔မွာ အရည္အခ်င္းမမီဘူးဆိုရင္ ပထမအႀကိမ္ႏိုင္လည္း ဒုတိယအႀကိမ္မွာ ရံႈးမွာပဲ။

အနာဂတ္မွာ တို႔ရံွဳးႏိုင္တယ္လို႔ ျမင္မထားရင္ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ အတားအဆီးကို ထားစရာလည္းမလိုဘူး။ ငါႀကိဳတင္ျမင္မိတာက အစုိးရတစ္ခုတည္း အျမဲအုပ္ခ်ဳပ္ေနတာကို လူေတြ ၿငီးေငြ႔လာလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ အတိုက္အခံကို မဲေပးၾကည့္ရေအာင္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ရွိလာႏိုင္တယ္။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဒါမ်ိဳးျဖစ္လာဦးမွာပဲ။ ဘယ္ေတာ့လည္းဆိုတာေတာ့ မသိဘူး။ လာမယ့္ ငါးႏွစ္ဆယ္ႏွစ္အတြင္းမွာေတာ့ ျဖစ္လာဦးမယ္မထင္ဘူး။ လက္ရွိအစိုးရက အရည္အခ်င္းရွိတယ္။ ဆိုပါေတာ့ စီးပြါးေရးအက်ပ္အတည္းကာလမွာ အစုိးရက ေကာင္းေကာင္းမကိုင္တြယ္ႏုိင္ခဲ့ဘူး၊ လူေတြလည္း အလုပ္ျပဳတ္ၾကတယ္။ ဒါဆိုရင္ ဒါေတြ ျဖစ္လာႏိုင္တာပဲ။



ဇင္ေ၀ေသာ္

ေလာ႔ဂ်စ္မ်ား

တစ္မိနစ္
ပထမလူ။      ။ တစ္မိနစ္ဆိုတဲ႔ ဆိုတဲ႔ အခ်ိန္က ဘယ္ေလာက္ၾကာပါသလဲ။
ဒုတိယလူ။     ။ ဒါက ခင္ဗ်ားက အိမ္သာထဲမွာလား ၊ အိမ္သာအျပင္က ေစာင္႔ေနတာလား ဆိုတာအေပၚ မူတည္ပါတယ္။

အထီး အမ
ပထမလူ။      ။ ယင္ေကာင္ကို အထီး အမ ဘယ္လိုခြဲပါသလဲ။
ဒုတိယလူ။     ။ လြယ္ပါတယ္။ ဘီယာဘူးေပၚမွာ နားေနတာက အထီး။ တယ္လီဖုန္းေပၚမွာ နားေနတာက အမ။

အသား နဲ႔ အစာ
ပထမလူ။      ။ တိရစၦာန္ေတြကို ခ်စ္ရင္ အသား မစားသင္႔ဘူး ဆိုတာ လက္ခံပါသလား။
ဒုတိယလူ။     ။ လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ တိရစာၧန္ေတြရဲ႕ အစားအစာျဖစ္တဲ႔ အသီး အ႐ြက္ေတြကိုပါ ေရွာင္လိုက္ရင္ ဘယ္လိုလဲ။

စကၤာပူမွာ အလုပ္႐ွာ
ပထမလူ။      ။ စကၤာပူမွာ အလုပ္ လာလုပ္ဖို႔ ဘာေတြလိုအပ္ပါသလဲ။
ဒုတိယလူ။    ။ ( ၁ ) သုံးမကုန္ေအာင္ ခ်မ္းသာတဲ႔လူ မျဖစ္ရဘူး။ ( ၂ ) ကုန္းေကာက္စရာ မ႐ိွေအာင္လည္း မမြဲရဘူး။ ဒါပါပဲ။ ရပါၿပီ။

ႂကြက္ နဲ႔ လူ
ပထမလူ။      ။ ဂ်ာမန္ပညာ႐ွင္ တစ္ေယာက္က ေျပာတယ္ " အံ႔ ေရာဗ်ာ။ ႂကြက္ေတြ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ တီထြင္တယ္ မၾကားဖူးပါဘူး၊ လူေတြက အဏုျမဴ ဗုံး တီထြင္ၾက သတဲ႔ "
ဒုတိယလူ။     ။ က်ေနာ္လည္း ႂကြက္ေတြ စိတ္တိုေနတုန္း အီးေမးျပန္ၾကတယ္ လိ႔ု မၾကားဖူးဘူး

( ဒီလိုေျပာလည္း ရသားနဲ႔။ )


ဇင္ေ၀ေသာ္

နား၀င္မခ်ိဳ (၄) "စင္ကာပူရဲ႕ လားရာ"

လီကြမ္းယုရဲ့ Hard Truths (to keep Singapore going) ထဲက သင့္ေတာ္မယ့္ အပိုင္းေတြကို ေရြးၿပီးဘာသာျပန္ထားတာပါ။ သူ႔အေတြးအေခၚ၊ သူ႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ အရင့္အရင္ စာအုပ္ေတြမွာ တခ်ိဳ႕ပါခဲ့ေပမယ့္ ဒီစာအုပ္ကေတာ့ လူငယ္ဂ်ာနယ္လစ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းထားတဲ့ အင္တာဗ်ဴးျဖစ္ၿပီး အေမးအေျဖပံုစံဆိုေတာ့ ပိုၿပီးသြက္ေနတယ္လို႔ ခံစားရလုိ႔ပါ။ တစ္စံုတစ္ရာ ရႏိုင္ေကာင္းပါရဲ့လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။
ဇင္ေ၀ေသာ္


ေမး။          ။ မစၥတာလီ မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ပုိင္းအတြက္ ဒါေတြကို ႀကိဳတင္စိုးရိမ္ေနတာလား။
ေျဖ။           ။ ငါေသၿပီးတဲ့ေနာက္ကို ဆိုလိုတာလား။

ေမး။          ။ ကြ်န္ေတာ္ ဆိုလိုတာက ဒီခန္႔မွန္းတြက္ခ်က္မွဳေတြကိုပါ။
ေျဖ။           ။ မစိုးရိမ္ပါဘူး။ ဒီျပႆနာကို ငါတို႔ အထပ္ထပ္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၿပီးၿပီ။

ေမး။          ။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြက မစၥတာလီဆီက အစျပဳခဲ့တာေတြပဲ။
ေျဖ။           ။ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကက္ဘိနက္အဖြဲ႔ဝင္တိုင္း၊ ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးတိုင္းနဲ႔ အေရးပါတဲ့ဝန္ႀကီးတိုင္း ဒါေတြကို သေဘာေပါက္လက္ခံထားၾကတယ္။

ေမး။          ။ ျပင္ပကမာၻက ေျပာင္းလဲေနမွာပဲ။ စိန္ေခၚမွဳအသစ္၊ ခန္႔မွန္းတြက္ခ်က္မွဳအသစ္ေတြ လိုအပ္ေနမွာပဲ။ အေျခခံက်က် ေတြးေခၚမွဳေတြ လိုအပ္ေနမွာပဲ။
ေျဖ။           ။ သူတို႔မွာ ေတြးႏိုင္တဲ့စြမ္းရည္ရွိပါတယ္။ အရည္အခ်င္းေတြအားလံုး တစ္ေယာက္တည္းဆီမွာေတာ့ စုေပါင္းၿပီးရွိမေနႏိုင္ပါဘူး။ ငါ့တုန္းကလည္း ငါတစ္ေယာက္ တည္း မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ အေတြးေပါင္းစံု၊ အျမင္ေပါင္းစံု၊ ပူးေပါင္းထားတဲ့အဖြဲ႔နဲ႔ ငါလုပ္ခဲ့ရတာပါ။

ေမး။          ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔အရည္အေသြးက စစ္တမ္းမထုတ္ၾကရေသးဘူး။
ေျဖ။           ။ ဘာလို႔ မင္းကဒီလိုေျပာႏိုင္တာလဲ။ စီးပြါးေရး အက်ပ္အတည္းကေန သူတို႔ေကာင္းေကာင္းႀကီး လြတ္ေျမာက္ခဲ့ၾကၿပီ။ ပညာသားပါပါ ေျဖရွင္းႏိုင္ခ့ဲၾကတယ္။ ဒါကိုၾကည့္ၿပီး သူတို႔ဖက္ကေန ရပ္တည္ေပးေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ဘာသာ သူတို႔ အေျဖရေအာင္ရွာၾကတယ္။ ဘ႑ာေရးနဲ႔ ကုန္သြယ္ေရးဝန္ႀကီးနဲ႔ စီးပြါးေရးဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ ဘုတ္အဖြဲ႔အရဲ့ အခ်က္အလက္ေဒတာေတြအားလံုး အေသးစိတ္ ငါလည္း မတြက္ခ်က္ တတ္ပါဘူး။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဘဝတုန္းကေတာ့ ဒါေတြကို အေသးစိတ္ ၾကည့္ခဲ့ရတယ္။ ငါကေတာ့ ဒီထက္ပိုေဝးတဲ့ ျပႆနာတစ္ခ်ဳိ႕နဲ႔ အခြင့္အေရးတစ္ခ်ိဳ႕ကို လွမ္းၾကည့္ေနမိတယ္။

ငါၾကည့္တယ္ဆိုတာ တရုတ္နဲ႔ ဆက္ဆံေရးေကာင္းမြန္ဖို႔၊ အိႏၵိယနဲ႔ ဆက္ဆံေရးလုပ္ဖို႔၊ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းနဲ႔ ပူးေပါင္းေရးပိုအားေကာင္းလာဖို႔ စတာေတြပါ။ ရုရွားက တို႔နဲ႔ေဝးတယ္။ သူနဲ႔ နီးဖို႔လည္း ငါတို႔ႀကိဳးစားတယ္။ ရုရွားမွာလည္း ေရနံရွိတယ္။ ဒါေတြဟာ ငါတို႔ႏိုင္ငံ ေရွ႕ခရီးအတြက္ အပိုဆုစြမ္းအားေတြ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။ အခု ေလာေလာဆယ္ေလးတင္ပဲ မေလးေတြကို ငါေျပာျပခဲ့တယ္။ အခု ငါတို႔အခြင့္အေရးေတြရွိေနၿပီး ဘာျဖစ္ျဖစ္ မေလးရွားမွာပဲ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံရတဲ့ဘဝ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔။ မေလးရွားထဲမွာ စင္ကာပူးရီးယန္းေတြ လာေရာက္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံေစခ်င္ရင္ အခုတမ်ိဳး ေတာ္ၾကာတမ်ိဳး လုပ္လို ႔ေတာ့မရဘူး။ ဒါေတြက ေရရွည္စီမံကိန္းနဲ႔ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈေတြလို႔ သူတို႔သေဘာေပါက္ၾကတယ္။

မဟာသီယာက အၾကံတစ္မ်ိဳးရွိတယ္။ ဝန္ႀကီးေတြကေတာ့ ငါေျပာတာကို သေဘာေပါက္လက္ခံၾကပါတယ္။ မဟာသီယာက ေျပာတယ္။ အစ္ကန္ဒါေဒသကို စင္ကာပူလက္ကေနၿပီး တရုတ္ကို ေျပာင္းေပးမယ္တဲ့။ စင္ကာပူဆိုရင္ မေလးေတြကို ကန္ထုတ္လိမ့္မယ္တဲ့။ သိပ္အဓိပၸါယ္မရွိလွဘူး။

ငါတို႔ၿမိဳ႕ျပျပန္လည္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအဖြဲ႔ရဲ့(Urban Redevelopment Authority) အစီအစဥ္ေတြ ကိုၾကည့္။ ေနာက္လာမယ့္ (၁၀) ႏွစ္မွာ အက်ိဳးအျမတ္ေတြရလာမယ္။ မရီနာ၊ စင္ကာပူျမစ္၊ Collyer Quay, Boat Quay, ေအာခ်ာ့ထ္ လမ္း၊ F 1 ၊ ကာစီႏိုႀကီးႏွစ္ခု၊ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမယ့္သူေတြက ငါတို႔ကို အၾကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္ၾကတယ္။ ဒီေနရာဟာ လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရတယ္။ အစိုးရက တည္ၿငိမ္တယ္။ အလုပ္သမား၊ စက္မႈလုပ္ငန္းေတြကလည္း စိတ္ခ်ရတယ္။ ဒါကို သူတို႔သိၾကတယ္။

ဒါေၾကာင့္ လာမယ့္ဆယ္ႏွစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္မွာ ငါကႏွစ္ဆေလာက္ ႏွစ္ဆေလာက္ ခုန္ေက်ာ္တက္သြားႏိုင္တယ္။ အေနာက္မီဒီယာေတြကလည္း စင္ကာပူကို ၿမံဳေနတဲ့ေနရာလို႔ မေျပာရဲၾကေတာ့ဘူး။ စင္ကာပူဟာ စီးပြါးေရးအခ်က္အျခာေနရာတစ္ခု ျဖစ္သြားၿပီး၊ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ေနရာ ျဖစ္သြားၿပီ။ ငါတို႔ဟာ အရင္ကထက္ပိုၿပီး လူမ်ိဳးေပါင္းစံုတဲ့ေနရာ ျဖစ္လာမယ္။ တရုတ္၊ အိႏၵိယ၊ အေမရိက၊ ဥေရာပ၊ ၾသစေတးလ်၊ နယူးဇီလန္၊ လူမ်ိဳးစံုပဲ။ ဒါသည္ပင္ စင္ကာပူရဲ႕ အနာဂတ္လားရာပဲ။

ေမး။          ။ ႏိုင္ငံေရးမူဝါဒ ပံုေဖာ္တဲ့ေနရာမွာ မစၥတာလီက အဓိကေနရာကရွိခဲ့တယ္။ ဒါေတြ ေအာင္ျမင္ဖို႔ ဘယ္လိုစတင္ျပင္ဆင္ခဲ့ရသလဲ။
ေျဖ။           ။ ၿဗိတိသွ်ေတြ ရုတ္သိမ္းၿပီး ပါလီမန္ကို ငါတို႔လက္ကို အပ္ထားခဲ့ၾကတယ္။ ဒီအခ်က္ကေတာ့ သမိုင္းတစ္ေကြ႔ရဲ့ တိုက္ဆိုင္မႈတစ္ခုလို႔ ဆိုရမွာေပါ့။ အဲဒီရဲ့ေနာက္ ရလာတဲ့ အက်ိဳးအျမတ္မွန္သမွ်ကေတာ့ စင္ကာပူအတြက္ ဘယ္အရာက အေကာင္း ဆံုးျဖစ္လာႏုိင္သလဲ ဆိုတာကို ႀကိဳတင္တြက္ခ်က္ႏိုင္ခဲ့မႈေတြေၾကာင့္ပဲ။ အစေတာ့ ၿဗိတိသွ်ဖြဲ႔စည္းပံုအတိုင္း ငါတို႔ ဆက္လုပ္ၾကတယ္။ ေနာက္မွ ဘယ္အခ်က္က စင္ကာပူနဲ႔ပိုၿပီး ကိုက္ညီမလဲဆိုတာကို ေရြးခ်ယ္ျပင္ဆင္ၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့ရတယ္။

ငါတို႔ အဓိကကိုင္တြယ္ထားတဲ့ အခ်က္ေတြကေတာ့-

တစ္- ျဗဴရိုကေရစီ၊ ပါလီမန္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ ခြဲျခားထားဖို႔ပဲ။
ႏွစ္- ငါးႏွစ္ျပည့္တိုင္း လြတ္လပ္တဲ့ေရြးေကာက္ပြဲရွိမယ္။
ပါတီအသစ္ဝင္လာၿပီဆိုရင္ အဲဒီပါတီကလည္း လုပ္ေဆာင္ရမယ့္မူဝါဒေတြ ရွိေနရမယ္။ ငါတို႔ မူဝါဒေတြကို စင္ကာပူလူထုက မယံုၾကည္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ ငါတို႔ကိုကန္ထုတ္လို႔ရတယ္။ ဒါ သူတို႔ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ပဲ။ စင္ကာပူေနာက္ဆုတ္သြားရမယ့္ အေျခအေနမ်ိဳး ငါတို႔ဖန္တည္းသင့္သလား။

ငါ့လက္ထက္တုန္းက ႏိုင္ငံအတြက္ ေကာင္းမယ္ထင္တာေတြဆိုရင္ အျမဲတေစ ေျပာင္းလဲက်င့္သံုးခဲ့တာပဲ။ ဖြဲ႔စည္းပံုမွာ မပါဝင္တဲ့ ပါလီမန္အမတ္ (Non- Constituency MPs) ဆိုတာ ငါစတင္ခဲ့တာ။ ပါလီမန္အမတ္ ႀကိဳတင္ေရြးခ်ယ္တာ( Nominated MPs) ကို ဂိုေခ်ာက္ေတာင္က စခဲ့တာ။ ေနာက္ဆံုးေျပာင္းလဲမႈကေတာ့ လီရွန္လြန္းနဲ႔ သူ႔လူငယ္အမတ္ေတြက အႀကံၿပဳခဲ့တာ။ (ႏိုင္ငံေရး ေပၚလစီေျပာင္းလဲပံုမွာ ဆက္ဖတ္ပါ)

တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲယူခဲ့ရတယ္။ အစိုးရရဲ့တာဝန္ဆိုတာက မူလပံုသ႑ာန္လည္း မေပ်ာက္၊ ႏိုင္ငံလည္း ေနာက္ေကာက္က် မေနရစ္ေအာင္ အေျပာင္းအလဲေတြ လုပ္ေနဖို႔႔ပဲ။

ေမး။          ။ မစၥတာလီက အစပိုင္းမွာ ဆိုရွယ္လစ္ေနာ္၊ ေနာက္ ရီယယ္လစ္ျဖစ္သြားတယ္။ ဘယ္အခ်က္ကမ်ား ႏိုင္ငံေရးုယံုၾကည္မႈကို ေျပာင္းလဲသြားေအာင္ ဖန္တည္းလိုက္တာလဲ။
ေျဖ။           ။ ပင္ကိုယ္သဘာဝအရကိုပဲ ငါကိုယ္တိုင္က သီအိုရီေတြနဲ႔ တြဲေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူး။ သီအိုရီနဲ႔ လက္ေတြ႔က ေပါင္းစပ္ေနမွရတယ္။ သီအိုရီဟာ စမ္းသပ္ၾကည့္ဖို႔လိုတယ္။ ဒီမိုကေရစီ အစိုးရဆိုတာ အေကာင္းဆံုး ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ၿပီး ဒီမိုကေရစီစနစ္လည္း တစ္ကမာၻလံုးျပန္႔ႏွ႔ံသြားလိ္မ့္မယ္လို႔ ငါမယံုၾကည္ဘူး။ ဒါဆိုရင္ အေနာက္ႏိုင္ငံ အစိုးရေတြက ဘာေၾကာင့္လူထုကို အင္အားသံုးႏွိမ္နင္းမႈေတြ ရွိေနတာလဲ။

တကယ္လို႔ လစ္ဘရယ္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ဟာ ေစ်းကြက္စီးပြါးေရးလုိ အေကာင္းဆံုးဆိုရင္ ေစ်းကြက္စီးပြါးေရး ကမာၻကိုျပန္႔သြားသလို ဒီမိုကေရစီစနစ္က ဘာေၾကာင့္ ျပန္႔မသြားရတာလဲ။

ငါ့အေျခခံယံုၾကည္မႈက ႏိုင္ငံတစ္ခုရဲ့ ဘက္ကေရာင္းက ဘာပဲျဖစ္ေနေန ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးစတဲ့ အေျခခံအခ်က္ေတြမွာ တန္းတူအခြင့္အေရးေတြ ရွိေနရမယ္။ ဒီေတာ့ လူခ်မ္းသာကိုပဲ အစားအေသာက္၊ ဗီတာမင္ေတြ နင္းကန္ေကြ်းၿပီး က်န္တဲ့လူေတြကေတာ့ အစာေရစာ မေလာက္ငတဲ့ဘဝကို မေရာက္ရေတာ့ဘူးေပါ့။ ကိုယ္တိုင္အလုပ္ႀကိဳးစားရင္း ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ေအာင္ျမင္မႈဆီ လူတိုင္းသြားေရာက္ႏုိင္တယ္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုလံုး တိုးတက္ဖို႔အတြက္ ဒီနည္းတစ္နည္းပဲရွိတယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားေတြရဲ့ အရည္အေသြးကို အျမင့္ဆံုးေရာက္ေအာင္ ပို႔မေပးႏိုင္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ငါမလိုခ်င္ဘူး။ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ေမြးရာပါဇာတ္က သူ႔ကို ေနရာေပးထားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းမ်ိဳးကိုလည္း မႀကိဳက္ဘူး။ အေကာင္းဆံုး ဥပမာကေတာ့ အိႏိၵယရဲ့ ဇာတ္စနစ္ပဲ။ မ်ိဳးဆက္တစ္ခုလံုးက ေနရာတက် ခ်ထားၿပီးသား ျဖစ္ေနတယ္။ မင္းဟာ ျဗဟၼဏမ်ိဳး၊ မင္းဟာ ဟိႏၵဴတရားေဟာဆရာ။ ၿပီးေတာ့ ျဗဟၼဏကေလးေတြက ျဗဟၼဏေတြကို ျပန္ၿပီးလက္ထပ္။ အလုပ္ေတြ သိမ္းႀကံဳးလုပ္ရမွာက ဇာတ္နိမ့္ေတြ။ မင္းဟာ ဇာတ္နိမ့္မိသားစုက ေမြးဖြားလာလို႔ကေတာ့ တစ္သက္လံုး ဇာတ္နိမ့္အေနနဲ႔သာေနေပေတာ့။ အဲဒါ ဘဝပဲ။

တရုတ္ရဲ့ အေနအထားက မတူဘူး။ တိရိစာၧန္ေလာကမွာ ျဖစ္တတ္တဲ့သဘာဝကို လက္ခံတယ္။ ငါေအာင္ျမင္တယ္၊ ငါ့မွာ ပါဝါရွိတယ္၊ ငါလိုတာ အကုန္ရတယ္။ မင္းက အားနည္းတယ္၊ မစြံဘူး။ ဒီေတာ့ မင္းငတ္ေပေတာ့။ မင္းမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး။ ငါ့မွာ ေမာင္းမေဆာင္တစ္ေဆာင္လံုး ရွိတယ္။ အဲသလိုမ်ိဳး။ ဒါနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့ အက်ိဳးဆက္က ဒုတိယမ်ိဳးဆက္ပဲ။ အဲဒီ ေမာင္းမေဆာင္က အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ ဥာဏ္ရည္ေကာင္းၿပီး တက္တက္ၾကြၾကြရွိတဲ့ မ်ိဳးရုိးဗီဇေတြ ရသြားၾကတယ္။

ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ့ စာေမးပြဲစစ္ၿပီးတိုင္း အေတာ္ဆံုးေက်ာင္းသားကို တရုတ္အင္ပါယာက ေရြးၿပီး သူ႔သမီးနဲ႔ လက္ထပ္ေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးရင္ အဲဒီပညာရွင္က တျခားေမာင္းမေတြကို ႀကိဳက္သေလာက္ လက္ထပ္ခြင့္ရွိတယ္။ ဘာျပႆနာမွ မရွိဘူး။ အင္ပါယာလိုခ်င္တာက သူ႔မ်ိဳးဆက္အတြက္ ဗီဇေကာင္းရဖုိ႔ပဲ။

လူေတြ ဖြင့္မေျပာတဲ့ အမွန္တရားတစ္ခုရွိတယ္။ ဒူးရင္းအေကာင္းစားကိုလိုခ်င္ရင္ အေကာင္းဆံုး ဒူးရင္းက မ်ိဳးပြါးယူရတယ္။ လူေတြမွာလည္း ဒီအတုိင္းပဲလို႔ ငါယံုၾကည္တယ္။ ဒါက အေနာက္လစ္ဘရယ္သမားေတြအဖို႔ေတာ့ မႏွစ္ၿမိဳ႕စရာေပါ့ကြာ။ သူတို႔က လူသားအားလံုး အတူတူပဲလို႔ ဟန္ေဆာင္ထားၾကတဲ့လူေတြပဲ။

မင္းက ဂ်နက္တစ္မဟုတ္သလို ဗီဇကိုလည္း ေျပာင္းမေပးႏိုင္။ ဒါေၾကာင့္ လူေတြကို ငါေျပာလို႔ရတာက “ က်ဳပ္ဟာ ေဂါ့(ဒ္) မဟုတ္ဘူး။ ေဂါ့(ဒ္) ကသာ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ဖန္ဆင္းႏိုင္တာ။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ အလုပ္ပိုေကာင္းေအာင္ လုပ္လာႏိုင္ဖို႔ေတာ့ အကူအညီေပးႏိုင္ပါတယ္” လို႔။

ဘဝမွာ လူတိုင္းအခြင့္အေရး အတူတူ ရေနသင့္တယ္။ အခြင့္အေရး အတူတူေပးလုိ႔ အက်ိဳးရလဒ္လည္း တူလိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ထားလို႔ မရဘူး။



ဇင္ေ၀ေသာ္