ကမ္းလက္ ပရိုဖိုင္


ရဟန္းဘြဲ႔။ ။ ဦးစိတၱရ
ေနရပ္။ ။ လက္ပန္ရြာ၊ ျမင္းမူၿမိဳ႕နယ္၊ စစ္ကိုင္းတိုင္း၊
လက္ရွိ သီတင္းသုံးရာ။ Mangala Vihara BuddhistTemple, 30 Jalan, Eunos, Singapore, 419495
ရာထူး။ ။ ေက်ာင္းထိုင္။ ဆန္းေဒးဓမၼကလပ္စ္ ဩဝါဒါစရိယ။ Buddhist and Pali Collage( Singapore) အုပ္ခ်ဳပ္စီမံ၊ နည္းျပ။
ေက်ာင္ျပင္ လုပ္ေဆာင္မႈ။ ။ National University of Singapore ဗုဒၶဘာသာအဖြဲ႔ ဩဝါဒါစရိယ (Spiritual adviser)။
ကေလာင္အမည္မ်ား။ ။ ဇင္ေဝေသာ္၊ ေစာေနလတ္၊ သီဟနာဒ၊ (တစ္ခါတစ္ရံ ဦးကိုေမာင္၊ ဆုထားမ်က္ခ်ယ္)



ASTROLOGY- ( နကၡတၱပညာ)


Astrology ( ေဇာတိသတၱ “သို႔” နကၡတၱဝိဇၨာ) ဆိုတာ နကၡတ္တာရာတို႔ရဲ႕ တည္ရွိေနပံုနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး လူတစ္ေယာက္ရဲ့ စိတ္ေနစရိုက္နဲ႔ ဘဝပန္းတိုင္အေပၚ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရွိေစတယ္လို႔ ယံုၾကည္တဲ့ပညာရပ္တစ္ခုပါ။ ဒီယံုၾကည္မႈက ဗုဒၶဘာသာရဲ့ အေျခခံအဆံုးအမ ေတာ္ေတာ္မ်ားနဲ႔ ဆန္႔က်င္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာအရ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ စိတ္ေနစရိုက္နဲ႔ ဘဝပန္းတိုင္ဆိုတာ ကံသံုးပါးအေပၚမွာပဲ အေျခခံပါတယ္။ ရဟန္း၊ သီလရွင္ေတြကို နကၡတၱပညာနဲ႔ အျခားေသာ ေဝဒဆိုင္ရာပညာေတြ မျပဳလုပ္ၾကဖို႔ ဘုရားရွင္က တားျမစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတြကို မဂ္၊ ဖိုလ္မွ ဖီလာျဖစ္တဲ့အတတ္ (တိရစာၧန ဝိဇၹာ) ေတြလို႔ သတ္မွတ္ေတာ္မူပါတယ္။ (D-1, 8)

    ဇာတ္ေတာ္တစ္ခုထဲမွာ နကၡတၱပညာရဲ့ အညႊန္းအတိုင္း မွီခိုေနထုိင္ျခင္းဟာ ရူးသြပ္မႈတစ္ခုသာျဖစ္တယ္လို႔ မိန္႔ဆိုခဲ့ပါတယ္။ ( Ja-1, 258)

    ယုတၱိက်က်ေျပာရရင္ ၁၉၃၀- ခုမတိုင္ခင္ တြက္ခ်ခဲ့တဲ့ နကၡတၱပညာေဟာကိန္းေတြဟာ မမွန္ႏိုင္ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုရင္ ပလူတိုျဂိဳလ္ကို ၁၉၃၀- ခုမွ စတင္ေတြ႔ရွိခဲ့တာျဖစ္ၿပီး အဲဒီအခ်ိန္အထိ ပလူတိုကုိ ျဂိဳဟ္တစ္ခုအေနနဲ့ အသိအမွတ္ မျပဳခဲ့ရလို႔ပါ။ ၁၉၃၀- ေနာက္ပိုင္းမွာ တြက္ခ်က္ခဲ့တာေတြလည္း မမွန္ႏိုင္ျပန္ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုရင္ သကၠရာဇ္ ၂၀၀၅- ခုႏွစ္မွာ အျခားျဂိဳဟ္သစ္တစ္ခု ထပ္ေတြ႔ခဲ့ရၿပီး အဲဒီျဂိဳဟ္ကိုလည္း ထည့္သြင္းမစဥ္းစားရေသးလုိ႔ပါ။
    ဗုဒၶဘာသာ အဆံုးအမနဲ႔မညီေပမယ့္ ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံေတြက လူေတြက အဲဒီနကၡတၱပညာကို ယံုၾကည္ၾကပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္ေတြကိုယ္တိုင္ကေတာင္ ေဗဒင္ေဟာေျပာမႈေတြ ရွိေနတတ္ျပန္ပါတယ္။

Apprecition (ေက်နပ္ဝမ္းေျမာက္မႈ)


ပါဠိလို ေမာဒနာဟာ တစ္စံုတစ္ရာ တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ့ေကာင္းကြက္ကို ၾကည့္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ရတဲ့ ဝမ္းေျမာက္မႈတစ္မ်ိဳးပါ။ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့စိတ္ဓာတ္ျဖစ္ျပီး ေက်းဇူးတရား၊ မုဒိတာတရားေတြနဲ ့ အနီးကပ္ ဆက္ဆံမႈရွိပါတယ္။ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာျဖစ္ေစတဲ့အျပင္ ကိုယ့္စိတ္တို ့ကိုလည္း တက္ၾကြလာေစပါတယ္။
                ဘုရားရွင္က အခ်က္ေလးခ်က္နဲ ့ ရွင္းျပေတာ္မူတယ္။
                ၁။ ကိုယ့္ရဲ့ အားသာခ်က္
                ၂။ သူတစ္ပါးရဲ့ အားသာခ်က္
                ၃။ လူသားတစ္ေယာက္အျဖစ္ ဖြားျမင္ခဲ့ရျခင္း
                ၄။ ေက်နပ္စရာ အခြင့္အလမ္းေတြ ရရွိေနျခင္း တိုနဲ ့ ပတ္သက္လို ့ ဝမ္းေျမာက္မိေစဖို  ့ပါ။
               ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ေတြကို ထိမ္းသိမ္းရာမွာ ဒီဓမၼနဲ ့ လက္ေတြ ့က်င့္သံုးေက်ာ္လႊားနုိင္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အားငယ္စိတ္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ဖို ့ ကိုယ့္ရဲ့ကိုယ္က်င့္သီလကို ျပန္လွန္သံုးသပ္မိဖို ့ ဘုရားရွင္က ဆံုးမေတာ္မူပါတယ္။ (သီလာႏုႆတိ) လူက တစ္ခါတစ္ခါ ဒါကို ေမ့ေနတတ္တယ္။
            ဒီဘဝမွာလည္း ေက်နပ္
            ေနာင္ဘဝမွာလည္း ေက်နပ္
            ႏွစ္ဘဝလံုးမွာလည္း ေက်နပ္
            ေကာင္းမႈေတြကို ျပဳမိ၊ စဥ္းစားသံုးသပ္မိသူေတြဟာ ႏွစ္ဘဝလံုးေက်နပ္
            (Dhp.16)
            ေအးျငိမ္းမႈကို ျမင္ရ၊ ၾကားရတဲ့အခါ၊ သူတစ္ပါးေတြရဲ့ ၾကင္နာမႈ၊ ေကာင္းမႈေတြကို စဥ္းစားမိတဲ့အခါ ဒီအခါေတြမွာ ကိုယ္တုိင္လည္း ေက်နပ္မႈ၊ အားက်မႈ စတဲ့ခံစားခ်က္ေတြနဲ ့ ျပည့္ႏွက္ေနတတ္ပါတယ္။ တကယ္ သဒၶါတရားနဲ ့ျပည့္စံုတဲ့သူတစ္ေယာက္ဆိုရင္ သူတစ္ပါးရဲ့ ဒီလို ဂုဏ္ပုဒ္ေတြကို ၾကည့္ရင္ “ငါလည္းပဲ သာရိပုတၱ အရွင္၊ ေမာဂၢလာအရွင္၊ ေခမာအရွင္၊ ဟတၳက ဥပါသကာ၊ ဥဇ           ဥပါသိကာ တို ့ကို ျဖစ္ခ်င္လိုက္တာလို ့” အားက်မႈေတြလည္း ျဖစ္ေစနုိင္တယ္လို ့ ဘုရားရွင္က မိန္ ့မွာပါတယ္။ (A.1, 88)

Ananda(အာနႏၵ)


           အာနႏၵ(အရွင္)ကဘုရားရွင္ရဲ႕ ဦးရီးေတာ္အမိေတာဒနရဲ႕သားျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေႏွာင္းပိုင္း (၃၅) ႏွစ္ကာလတစ္ေလွ်ာက္လုံး အလုပ္အေကၽြးရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္ခဲ႔ၿပီး ရဟန္းရွင္လူပရိသတ္ရဲ႕ ခ်စ္ျမတ္ႏိ္ုးျခင္းအခံရဆုံး ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးလည္းျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။
သာရိပုတၱအရွင္ဟာ ပညာကိုကိုယ္စားၿပဳၿပီး ေမာဂၢလာန္အရွင္ဟာ တန္ခိုးဣဒိၶပတ္ကို ကိုယ္စားျပဳတယ္ဆိုရင္ အာနႏၵအရွင္ဟာ ၾကင္နာမႈႏႈးညံ႔သိမ္ေမြ ့မႈနဲ႕ေမတၱာတရားကို ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။

        ဘုရားရွင္ကပင္ အရွင္ရဲ႕ေမတၱာထုံတဲ႔ကံသုံးပါး (ကာယကံ၊ ဝစီကံ၊ မေနာကံ)ကို ခ်ီးက်ဴးေတာ္မူခဲ႔ရပါတယ္။ (ဒီဃ၊၂၊၁၄၄)
         ဆိုလိုတာကေတာ့ လိုအပ္သူအတြက္ အကူအညီေပးဖို႕ အၿမဲတမ္းအဆင္သင့္ျဖစ္ေနတက္တယ္။ ဘယ္ သူနဲ႕ပဲေျပာေျပာ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ေျပာတယ္။ သတၱဝါေတြရဲ႕အက်ိဳးကိုလိုလားတယ္။
        အာနႏၵ(အရွင္)ဟာ တစ္ခ်ိဳ႕ဂုဏ္ပုဒ္ေတြမွာ ဘုရားရွင္နဲ႕ေတာင္ဆင္ဆင္တူတယ္လို႕ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ျမြတ္ဟခဲ႔ပါတယ္။ ရဟန္းရွင္လူပရိသတ္က အရွင့္ကုိေတြ႕ရင္ေက်နပ္ၾကတယ္။ အရွင္ရဲ႕တရားေတာ္ ေတြကိုႏွစ္ျခိဳက္ၾကတယ္။ ပရိသတ္ရဲ႕ရင္တြင္းအပူေတြကို ေအးျငိမ္းေစႏိုင္တယ္။ (ဒီဃ၊၂၊၁၄၄)ပထမသဂၤါယနာမွာ အရွင္ဟာ အဓိက အေရးပါဆုံးရဟန္းေတာ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
         ဘုရားရွင္နဲ႕အတူတကြ နီးနီးကပ္ကပ္အတူသီတင္းသုံးခဲ့ရၿပဲီး ဘရားရွင္ရဲ႕ေဒသနာေတာ္ေတြကို လုံးေစပတ္ေစ့အမွတ္ရေတာ္မူခဲ့လို႕ သဂၤါယနာတင္စဥ္မွာ သူကုိယ္တိုင္ႏႈတ္နဲ႕ရြတ္ဆိုၿပီး အားလုံးထံလက္ဆင့္ကမ္း ေပးေတာ္မူခဲ့တယ္။ သုတၱန္တစ္ခုအစခ်ီတိုင္း " Thus have I heard”  (ဧဝံ ေမသုတံ) ဆိုတဲ့ စကားေတာ္ေလးပါတယ္။ ဒါဟာအရွင္ျမတ္ရဲ႕ ႏႈတ္ထြက္စကားေလးေပါ့။ (ဗုဒၶဘာသာတတိုင္းရဲ႕ အသည္းစြဲစကားေလးတစ္ခြန္းပါ။ ဧဝံေမသုတံ-စာျပန္သူ)
*Great Disciples of the Buddha, Nyanaponika Thera and Hellmuth Hecker, 1997

AMBEDKAR, BHIMRAO


Bhimrao Amberdkar  ဟာ 1891 ခုမွာအိႏိၵယႏိုင္ငံ ဇာတ္နိမ့္မိသားစုမွာေမြးဖြားခဲ႔ပါတယ္။ အေျခခံပညာသင္ယူၿပီးေနာက္ အဂၤလန္နဲ႕အေမရိကကိုပညာသင္သြားဖို႕ စေကားလာရခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ အလြန္ထက္ျမက္တဲ့ ေရွ႕ေနတစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ႔တယ္။ အဲ႔ဒိေနာက္ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ လူမႈျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲေရးအတြက္ အသံက်ယ္က်ယ္ေအာ္ဟစ္ေတာင္းဆိုခဲ႔သူလည္းျဖစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ကေတာ့ ဟိႏၵီေတြရဲ႕ဇာတ္ခြဲျခားမွဳစနစ္ကို ေဝဖန္ရွဳပ္ခ်ျခင္းပါဘဲ။
         အိႏိၵယလြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ ႏိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံမူ ေရးဆြဲေရးမွာ ဥကၠ႒အျဖစ္ပါဝင္ခဲ႔တယ္။ ဟိႏၵီေတြၾကားမွာ လူတန္းစားညီမွ်ေရးၾကိဳပမ္းခ်က္ကုိရရွိဖို႕ ႏွစ္မ်ားစြာၾကိဳးစာခဲ႔ၿပီး မေအာင္ျမင္တဲ႔ေနာက္မွာေတာ့ သူဟာ 1956 ခုႏွစ္မွာ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ဖို႕ဆုံးျဖတ္ခဲ႔တယ္။ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာရွိတဲ႔လူထုၾကီးလည္းသူနဲ႕ အတူ သရဏဂုံသုံးပါခံယူၿပီး ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြျဖစ္လာခဲ့ၾကတယ္။
        ဝမ္းနည္းေၾကကြဲစရာပါ၊ အဲဒီ့လႈပ္ရွားမႈစၿပီး လအနည္းငယ္အတြင္းမွာပဲ သူဟာဆုံးပါးသြားခဲ႔ရွာပါတယ္။ ဒီေန႕အိႏိၵယမွာဗုဒၶဘာသာဝင္ ( ၈ )မီလ်ံရွိပါတယ္။ အိႏိၵယမွာျပန္လည္ရင္သန္လာတဲ႔ ဗုဒၶဘာသာအတြက္ သူ႕ ကိုဂုဏ္ျပဳၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။


 Ambedkar and Buddhism, Sangharakshita, 1986*

ရြာအေနာက္ျခမ္းက အသံမ်ား(၃)

The Life of the Buddha

ယခု သက်မုနိ ဘုရားရွင္အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗုဒၶဝင္ဆန္ဆန္ အေသးစိတ္ေတာ့ မေျပာလိုပါဘူး။ ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္ကြက္ေတြနဲ႔ ဗုဒၶဝင္ကေတာ့ ေရွးကေရာ အခုေရာ ေရးခဲ့ဖူးၾကလွပါၿပီ။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ျဖစ္ေတာ္စဥ္ကို အေျခခံၿပီး ဗုဒၶဘာသာရဲ့တန္ဖိုးကုိ ေဖာ္ျပႏိုင္မယ့္ အခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕ကိုသာ ဆြဲထုတ္ေဆြးေႏြးသြားမွာပါ။

ေရွ႕ကအခန္းႏွစ္ခန္းမွာ အိႏိၵယေရွးေဟာင္းကိုးကြယ္မႈ၊ အိႏၵဳျမစ္ဝွမ္း ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ အားရီးယန္းေတြအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ေျမာက္ပိုင္းဂဂၤါလြင္ျပင္နဲ႔ နီေပါတာရိုင္း (Tarai) တို႔ဟာ အဲဒီေခတ္က အိႏၵိယရဲ႕ အသက္ေသြးေၾကာသဖြယ္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ မဓယေဒသဟာ ဒီယဥ္ေက်းမႈႏွစ္ခုအားၿပိဳင္ရာ၊ ေပါင္းစည္းရာျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒါဟာ တိုက္ဆိုင္မႈသက္သက္ မဟုတ္ပါဘူး။ အာရီးယန္းေတြ ျဖစ္တဲ့ ရေသ့၊ ရဟန္းေတြက သူတို႔ အားရီးယန္းအက်င့္ေတြကို သင္ၾကားပုိ႔ခ်ၾကဖို႔ အာရီးယန္းေတြနဲ႔အတူ အေရွ႕ဘက္ကို ေျခဦးလွည့္ၾကတယ္။

ဒီလို အင္အားႀကီးယဥ္ေက်းမႈႏွစ္ခု ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ေတြ႔ၾကံဳမႈဟာ ဘာသာယဥ္ေက်းမႈအသစ္တစ္ခု ေပၚေပါက္လာဖို႔ တြန္းအားတစ္ခုျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ့ ျဖစ္ေတာ္စဥ္နဲ႔ အဆံုးအမတစ္ခ်ိဳ႕ကို ဒီလိုသမိုင္းအေထာက္အထား ရႈေထာင့္ေတြကေန ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့သလိုပါပဲ လူမႈေရး၊ စီးပြါးေရးနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲေတြဟာ ဘီစီေျခာက္ရာစုလူေတြကို တိတိက်က်သက္ေရာက္ေစခဲ့ၿပီး ဘာသာေရးယံုၾကည္မႈ အျမင့္ဆံုးကို ေရာက္ရွိေစခဲ့တယ္။

ဒီလိုအေျပာင္းအလဲေတြကို သင္ခန္းစာယူၾကၿပီး သူတို႔ရဲ႕ေဘးကင္းလံုျခံဳမႈတို႔နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ မေရမရာမႈေတြ ခံစားလာၾကရတယ္။ ဒီေနာက္ ဘာသာေရးဘက္ကို ေျခဦးျပန္လွည့္လာၾကတယ္။ ဘာသာေရးယံုၾကည္မႈက တည္ၿငိမ္မႈ ကိုျဖစ္ေစၿပီး စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကရမႈေတြကို အထိုက္အေလွ်ာက္ၿငိမ္းေအးေစႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုေခတ္အေျခအေန မ်ိဳးေတြဟာ ဘာသာေရးေျပာင္းလဲမႈ၊ ဘာသာေရးအားၿပိဳင္မႈေတြ အျမဲတမ္းဖန္တည္းေပးတတ္ပါတယ္။

ဘီစီေျခာက္ရာစုက အိႏၵိယမွာ ဘာသာတရားေပၚေပါက္ခဲ့သလို၊ တရုတ္ျပည္မွာလည္း ေပၚေပါက္ခဲ့တာပါပဲ။

ဘုရားဗုဒၶဝင္ကေနအေျခခံၿပီး အေရးအႀကီးဆံုး ဘာသာေရးတန္ဖိုးသံုးခု ေပၚထြက္လာခဲ့တယ္။
၁။ ကာမဂုဏ္ကိုခြါၿပီး ေတာရိပ္ခိုလႈံျခင္း
၂။ ေမတၱာနဲ႔ ကရုဏာ
၃။ ပညာတို႔ ျဖစ္ၾကပါတယ္။

ဒီအခ်က္သံုးခ်က္ကို ေနရာတိုင္းမွာေတြ႔ရၿပီး နိဗၺာန္ေရာက္ေရးမွာလည္း ဒါေတြဟာ အေရးအႀကီးဆံုးအခ်က္ေတြ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ အဓိက အကုသိုလ္မူလေတြက ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟတို႔ျဖစ္ၿပီး ေလာဘကို ကာမဂုဏ္မွစြန္႔ခြါျခင္း၊ ေဒါသကို ေမတၱာႏွင့္ ကရုဏာ၊ ေမာဟကို တရားထိုင္ရႈမွတ္ျခင္းျဖင့္ လြန္ေျမာက္ႏိုင္တယ္လို႔ တြဲစပ္ျပထားပါတယ္။

သိဒၶတၳမင္းသားဟာ (၇) ႏွစ္သားအရြယ္ကတည္းကကိုပဲ လယ္ထြန္မဂၤလာပြဲကုိ ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ လယ္ထြန္မဂၤလာပြဲကိုၾကည့္ရင္း သိန္းငွက္ရဲ့အစာျဖစ္ရရွာမယ့္ တီေကာင္ကိုေတြ႔ခဲ့တယ္။ အဲဒီကတည္းက သတၱဝါေတြဟာ ကိုယ့္ရွင္သန္ေရးအတြက္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ သတ္ျဖတ္စားေသာက္ေနၾကရတယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။ အေလာင္းေတာ္ဟာ ႏုစဥ္ဘဝကတည္းကပဲ ဒီလို ဒုကၡသုကၡေတြကို ရွဳျမင္လာခဲ့ရေတာ့ ဘုရားျဖစ္လို႔ ေဒသနာေတြကို ေဟာရာမွာလည္း ဒုကၡသစၥာကို ဦးတည္ထားပါေတာ့တယ္။

နိမိတ္ႀကီးေလးပါးကို ျမင္ျပန္ေတာ့ ေရွာင္လႊဲမရတဲ့ အိုမႈ၊ နာမႈ၊ ေသမႈေတြကို ေတြခဲ့ရတယ္။ ဒါေတြနဲ႔ ကင္းကြာဖို႔ဆိုရင္ ပရမတၱသစၥာကို ဆိုက္မွရမယ္။ ဒီအခါမွာ ေတာထြက္ျခင္းကိစၥ ေပၚေပါက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။

ဒီလို ႏုနယ္တဲ့အရြယ္မွာ ေတာထြက္ျခင္းဟာ အဆင္မေျပတဲ့ဘဝကို စိတ္ဓာတ္ေတြက်ၿပီး ေတာထြက္(ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထ ရွိတဲ့) မႈမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ့ သတိရေနဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ အေကာင္းဆံုး ကာမဂုဏ္ေတြကို ခံစားေနရင္းနဲ႔ အတြင္းက ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳး ဒုကၡအစစ္ေတြကို ေက်ာ္ျမင္ေတာ္မူခဲ့တယ္။ ဒီအျမင္ကပဲ သိဒၶတၳမင္းသားကို ေတာထြက္ဖို႔ တြန္းအား ေပးလိုက္တာပါ။

ေမတၱာနဲ႔ ကရုဏာကို ၾကည့္ၾကပါစို႔။ စိတ္ဝင္စားစရာအေကာင္းဆံုး အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ ဒဏ္ရာရေနတဲ့ ငန္းတစ္ေကာင္အေၾကာင္းပါ။ ဘုရားျဖစ္ေတာ္စဥ္အရ သိဒၶတၳမင္းသားနဲ႔ ေဒဝဒတၱတို႔ ဥယ်ာဥ္ထဲလမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတယ္။ ေဒဝဒတ္က ငန္းကို ေလးနဲ႔ပစ္တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ငန္းဆီကိုေျပးသြားၾကတယ္။ အေျပးပိုျမန္တဲ့ သိဒၶတၳမင္းသားက ငန္းကိုရသြားခဲ့တယ္။

သိဒၶတၳမင္းသားက ဒဏ္ရာရေနရွာတဲ့ ငန္းကိုေပြ႔ယူၿပီး အနာသက္သာေအာင္ ျပဳစုေပးတယ္။ ေဒဝဒတၱက သူပစ္လိုက္တဲ့ငန္းမို႔ သူသာပုိင္ေၾကာင္း အခိုင္အမာေျပာတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ အဲဒီငန္းကိုယူ၊ တရားသူႀကီးဆီ သြားေရာက္ၿပီး ဆံုးျဖစ္ခ်က္ကို ခံယူၾကတယ္။ တရားသူႀကီးက သိဒၶတၳမင္းသားပုိင္ေစလို႔ ဆံုးျဖတ္တယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္သူသာ ငန္းကိုပိုင္သင့္ၿပီး ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္သူ မပိုင္သင့္ဆိုတာပါပဲ။

ဒီဇာတ္လမ္းေလးက ႏုနယ္တဲ့မင္းသားရဲ့ ေမတၱာနဲ႔ ကရုဏာကို လွလွပပ ပံုေဖာ္ေပးပါတယ္။ ဘုရားျဖစ္ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာလည္း ေမတၱာ၊ ကရုဏာရဲ့ ပံုရိပ္ေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ အခါတစ္ပါးမွာ တိႆဆိုတဲ့ ဂိလာနရဟန္းကို ဘုရားရွင္ကိုယ္တိုင္ ျပဳစုေပးခဲ့ပါတယ္။ တိႆရဲ့ေရာဂါက ရြံရွာစရာ ျပည္ပုပ္ေတြနဲ႔ေရာဂါပါ။ ဒါကို ဘုရားရွင္က စံျပအေနနဲ႔ သန္႔ရွင္းေပးခဲ့ပါတယ္။

အခု အေရးအပါဆံုးျဖစ္တဲ့ ပညာကိစၥကို ၾကည့္ၾကပါစို႔။
လြတ္လပ္ေရးတံခါးေတြကို ဖြင့္ေပးတာ ပညာ၊ ဒုကၡအားလံုးရဲ့ အဓိကတရားခံ ေမာဟကို ပယ္သတ္တာ ပညာပါ။

သစ္တစ္ပင္ရဲ့ အကိုင္းအခက္ေတြ၊ ပင္စည္ေတြကို ျဖတ္ေတာက္လိုက္္ေပမယ့္ အျမစ္က က်န္ေနေသးေတာ့ ဒီသစ္ပင္က ျပန္လည္စည္ပင္လာသလို ကာမဂုဏ္ခြါ ေတာထြက္ျခင္းနဲ႔ ေလာဘကို ႏွိမ္နင္းႏိုင္တယ္။ ေမတၱာ၊ ကရုဏာနဲ႔ ေဒါသကိုႏွိမ္နင္းႏိုင္တယ္ဆိုေပမယ့္ ေမာဟဆိုတဲ့ အျမစ္ကတြယ္ေနေသးေတာ့ တဏွာနဲ႔ ေဒါသက တဖန္ျပန္ၿပီး စည္ပင္လာျပန္တယ္လို႔ ရွင္းလင္းစြာ ျပသခဲ့တယ္။

အဓိကအက်ဆံုးပညာကို ဘာဝနာနဲ႔ပဲရႏိုင္တယ္လို႔ မွတ္သားရင္ မွန္ႏိုင္ပါတယ္။ သက်မုနိအရွင္ရဲ့ ဗုဒၶဝင္အရ စြန္နဲ႔ တီေကာင္ကိုၾကည့္ရင္းနဲ႔ သံေဝဂရၿပီး ဝင္သက္ထြက္သက္ကို တရားမွတ္လိုက္တာ ပထမစ်ာန္အထိပင္ ေရာက္သြားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါက ဘုရားရွင္ရဲ႕ဘဝမွာ ပထမဆံုးတရားရွဳမွတ္တဲ့ သာဓကတစ္ခုပါပဲ။

ေနာက္ေတာ့ အေလာင္းေတာ္ဟာ ေတာထြက္ၿပီး ပရမတၱသစၥာကို ရွာခဲ့တယ္။ ေရွးဦးပိုင္းမွာ အာဠာရ ကာလာမနဲ႔ ဥဒကရာမပုတၱဆိုတဲ့ ဆရာေတြရွိခဲ့တယ္။ ဒီဆရာႀကီးႏွစ္ပါးဟာ အိႏၵဳယဥ္ေက်းမႈေရႊေခတ္လို႔ေခၚရင္ရတဲ့ ဘီစီ(၆)ရာစုမတိုင္ခင္ကာလရဲ့ တရားရႈမွတ္ျခင္း၊ စိတ္ကိုထိန္းသိမ္းျခင္းတို႔ရဲ့ သာဓကေတြလို႔ ေျပာရင္ရပါတယ္။

ဆရာႏွစ္ဆူဆီကရခဲ့တဲ့တရားက အခိုက္အတန္႔ ေအးၿငိမ္းေစႏိုင္ေပမယ့္ ဒုကၡကို အျမစ္ျဖတ္မျပစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေဂါတမအေလာင္း သိခဲ့တယ္။ ဒါဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။ အိႏၵဳယဥ္ေက်းမႈက ေပါက္ပြါးေပးလိုက္တဲ့ ဘာဝနာအမႈဟာ အဆံုးကိုမေရာက္ေလေတာ့ ဘုရားရွင္က ဘာဝနာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေရွ႕အက်င့္ေဟာင္းကိုမွီၿပီး နယူးဒိုင္မင္းရွင္း ထပ္ျဖည့္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီ အျမင္သစ္ဟာ ဗုဒၶဘာသာကို အျခားအျခားေသာ အိႏိၵယဂိုဏ္းေတြထဲကေန ကြဲသြားေအာင္ ခြဲထုတ္ေပးလိုက္တာပါ။

အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ဟိႏၵဴစတဲ့ အိႏိၵယဘာသာေတြၾကားက ျခားနားမႈဟာ ဗုဒၶဘာသာကဆိုလိုက္တဲ့ ဘာဝနာဟာ သူတစ္ခုတည္း အလုပ္မျဖစ္ဆိုတဲ့အခ်က္ပါ။

ဗုဒၶဘာသာရႈေထာင့္အရ တရားထိုင္ျခင္းဟာ ခဲတံခြ်န္ျခင္းနဲ႔တူတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဆိုပါေတာ့ ခဲတံက ဘာအတြက္ ခၽြန္သလဲ။ စာေရးဖို႔ပါ။ ဒီလိုပါပဲ၊ တရားရႈမွတ္ျခင္းမွာလည္း ဦးတည္ခ်က္ရွိကို ရွိရပါမယ္။ အဲဒါ ပညာပါ။

တရားထိုင္ျခင္းနဲ႔ ပညာကို မီးတုတ္အကူအညီနဲ႔ ပန္းခ်ီကားကိုၾကည့္ျခင္း ဥပမာတင္စားလို႔ရပါတယ္။ ေမွာင္ထဲက ပန္းခ်ီကားကိုၾကည့္ဖို႔ မီးတုတ္လိုပါတယ္။ မီးတုတ္အလင္းက မေကာင္းရင္၊ မီးတုတ္မီးက ေလေၾကာင့္ မၿငိမ္သက္ရင္၊ မီးတုတ္ကိုင္ထားတဲ့လက္က မၿငိမ္ရင္ ပန္းခ်ီကားကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မေတြ႔ရဘူး။

ဒီလိုပါပဲ၊ အမွန္တကယ္ျဖစ္ေနတဲ့ အဝိဇၹာအေမွာင္ကို ေဖာက္ခြင္းဖို႔အတြက္ စိတ္ဓာတ္မခိုင္ရင္၊ စိတ္ျပန္႔လႊင့္ရင္၊ သာယာမူးယစ္ျခင္းအေႏွာက္အယွက္၊ ခံစားမႈျပင္းျပျခင္း အေႏွာက္ယွက္၊အေပၚယံ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ အေႏွာက္အယွက္ေတြ ရွိေနရင္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

ပညာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေနာက္ေတြ႔ရတဲ့ ဒိုင္မင္းရွင္းတစ္ခုကေတာ့ အလယ္လမ္းစဥ္ကုိ ေတြ႔ရွိခဲ့ျခင္းပါ။ အလယ္လမ္းစဥ္ဆိုတာ ဗုဒၶဘာသာရဲ့ႏွလံုးသည္းပြတ္ပါ။ အဓိပၸါယ္ေတြကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိပါတယ္။ ဒီေနရာမွာေဆြးေႏြးလို႔ မလံုေလာက္ႏိုင္ပါဘူး။

မွန္တာေပါ့၊ ဗုဒၶဝင္ထဲမွာ အျခားတန္ဖိုးရွိတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိမယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ ေဆြးေႏြးလိုတာက ဝိဇၹာ၊ စရဏနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သင္ခန္းစာယူမိဖို႔ပါ။ နာမည္ေတြ၊ ၿမိဳ႕ျပေတြနဲ႔ျပည့္ေနတဲ့ ဗုဒၶဝင္ မဟုတ္ေစခ်င္ပါဘူး။ ဒါမွ ဘုရားရွင္ကို စံျပထားၿပီး အတူလိုက္ က်င့္ႏိုင္ၾကမွာပါ။ ဒီလို သေဘာေပါက္မွလည္း ဘုရားရွင္ကို ပိုၿပီးသေဘာေပါက္စြာ နားလည္ၾကည္ညိဳႏိုင္မွာပါ။ တကယ္ေတာ့ ဗုဒၶဝင္ဟာ ကာမဂုဏ္ခြါ၊ ေမတၱာ၊ ကရုဏာနဲ႔ ပညာ ဒီသံုးမ်ိဳးပါ။

Peter Della Santina-



ဆုထားမ်က္ခ်ယ္

အိႏၵိယမွာဆို အသံက်ယ္မွ

အိႏၵိယမွာေရာင္းမယ့္ကားေတြအတြက္ ကားဟြန္းအမာစား၊ အေကာင္းေတြအထူးျပင္ဆင္ထားရေၾကာင္း၊ အိႏၵိယကားေမာင္းသမားေတြဟာ ႐ွဳပ္ေထြးေနတဲ႔ကားလမ္းေၾကာင့္ လမ္းေၾကာင္းရဖို႔ ကားဟြန္းကို အသည္းအသန္ တီးေနရေၾကာင္း ဂ်ာမန္ကားကုမၸဏီတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ေအာ္ဒီ ကားကုမၸဏီဒါ႐ိုက္တာက ေျပာၾကားသြားပါတယ္။

"အထူးသျဖင္႔ အိႏၵိယအတြက္ ကားဟြန္းတစ္မ်ိဳးတီထြင္ထားရပါတယ္" လို႔ကားကုမၸဏီဒါ႐ိုက္တာ Michael Perchke ကသတင္းစာမွာ မေန႔ကေျပာ ၾကားသြားခဲ႔ပါတယ္။

"ဥေရာပမွာသုံးတဲ႔ကားဟြန္းကိုသာတပ္လို႔ကေတာ႔ တစ္ပတ္၊ ႏွစ္ပတ္ဆုိပ်က္ၿပီ။ အိႏၵိယမွာ တစ္ရက္ကားဟြန္းတီးတဲ႔ အႀကိမ္ေရဟာ ဂ်ာမနီက တစ္ႏွစ္နဲ႔ ညီပါတယ္"

အိႏၵိယလူခ်မ္းသာေတြအတြက္ ႏိုင္ငံျခားလုပ္ကားေတြ ေဈးကြက္ၿပဳိင္ရာမွာ အဆင္ေျပဖို႔ ကားဟြန္းအထူးတီထြင္ထားရေၾကာင္း သူကေျပာပါတယ္။

"ႏွစ္ပတ္ေလာက္ဆက္တိုက္တီးလို႔ရတဲ႔ ကားဟြန္းမ်ိဳးျဖစ္ဖို႔ အထူးစမ္းသပ္တီထြင္ခဲ႔ပါတယ္။ ကားဟြန္းတည္ေဆာက္ပုံ မတူသလို ဆပ္ပလိုင္ယားေတြ လည္းမတူပါဘူး"

အိႏၵိယ ေအာ္ဒီကားပိုင္႐ွင္ေတြဟာ အမ်ားအားျဖင႔္ ဒ႐ိုက္ဗာမ်ားရွိၾကေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင္႔ ကားေနာက္ခုံကေနအမိ္န္႔ေပးလို႔ရေအာင္ ဒီဇိုင္းအသစ္ထြင္ထားေၾကာင္းလည္း သူကေျပာၾကားခဲ႔ပါတယ္။

အိႏၵိယကားလမ္းေတြဟာ သိပ္မေခ်ာေမြ႔၊ အေပါက္အၿပဲအေဝးေျပးလမ္းမ၊ ရႊံ႔ႏြံေတြနဲ႕ၿမိဳ႕တြင္းလမ္း ၊ဒီၾကားထဲ ႏြားလွည္းေတြ၊ ႏြားေတြ၊ဆိုက္ကားေတြ၊ စက္ဘီးေတြကလည္း လမ္းေၾကာင္းရဖို႔အတင္းတိုးဝင္ သြားလာေနၾကေၾကာင္းသိရပါတယ္။

သကၠရာဇ္ 2010 မွာ ကားတိုက္မႈေၾကာင္႔လူ 133,938 ဦးေသဆုံးခဲ႔ရပါတယ္၊ National Crime Records Bureau အရ တစ္ရက္မွာ လူေပါင္း 366 ေယာက္ေသဆုံးရပါသတဲ႔။



Slice of life.S,T
AGENCE FRANCE-PRESSE
(အရင္ႏွစ္ပိုင္းေလးကပဲ ဗုဒၶဂယာကို ဘုရားဖူးႂကြေတာ္မူတဲ႔ဆရာေတာ္တစ္ပါး ကားတိုက္မႈေၾကာင႔္ ပ်ံေတာ္မူခဲ႔ရတာရယ္၊ ၿမိဳ႕တစ္ခ်ိဳ႕ဆို မီးပြိဳင့္ေတာင္ တစ္ၿမိဳ႕လုံးရွာမေတြခဲ႔တာရယ္ေၾကာင္႔ ဒါေလးကို တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဗုဒၶဂယာကို ဘုရားဖူးသြားၾကမယ့္ ရဟန္း႐ွင္လူေတြအတြက္ ဂ႐ုစိုက္မိၾကေစဖို႔ပါ။)


ဆုထားမ်က္ခ်ယ္







Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

ရြာအေနာက္ျခမ္းက အသံမ်ား (၂)

Pre-Buddhist Background
ဗုဒၶဘာသာကို ေလ့လာၾကရာမွာ ဗုဒၶဝင္ကစၾကတာမ်ားေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဗုဒၶ မေပၚမီ ေခတ္ကို ျပန္သြားၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။ ဒီလိုေလ့လာမႈဟာ ဗုဒၶဝင္နဲ႔ ဗုဒၶရဲ့အဆံုးအမေတြကို ပိုၿပီး သေဘာက် ေစမယ္လို႔ ယံုၾကည္ၿပီး သမိုင္းနဲ႔ယဥ္ေက်းမႈဆက္သြယ္ခ်က္ေတြကို ပိုၿပီးက်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔႔ သိနားလည္ လာေစႏိုင္ပါတယ္။ ဒါမွသာ ဗုဒၶေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ အိႏၵိယရဲ႕ ဒႆနအျမင္နဲ႔ ကိုးကြယ္မႈကို အေျခခံလိုက္ႏိုင္မွာပါ။

အိႏိၵယရဲ့ ဒႆနနဲ႔ ကိုးကြယ္မႈဖြ႔႔ံျဖိဳးလာပံုကို ပထဝီအေနအထားေပၚ အေျခခံၿပီး သံုးသပ္ၾကည့္ လိုပါတယ္။ အိႏိၵယမွာ ဂဂၤ ါနဲ႔ ယမံုနာဆိုတဲ့ ျမစ္ႀကီးႏွစ္စင္းရွိတယ္။ ဟိမဝႏၱာကေန အစခ်ီၿပီး ဒီျမစ္ႀကီးႏွစ္စင္းက နယ္ေျမေတြကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ခြဲထားေပးခဲ့တယ္။ ေနာက္မွ တျဖည္းျဖည္းနီးလာၿပီး အိႏိၵယလြင္ျပင္ အလဟာဘတ္ၿမိဳ႕နားကိုေရာက္မွ ဒီျမစ္ႀကီးႏွစ္စင္း ေပါင္းဆံုသြားတယ္။

ဒီျမစ္ႀကီးႏွစ္စင္းဟာ အိႏိၵယဖေလာ္ေဆာ္ဖီန႔ဲ ဘာသာေရးအစျပဳပံုနဲ႔ ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္ပံုေတြကို ညႊန္ျပေနတယ္။ ပထဝီ အေနအထားအရ ျခားနားသလို အဲဒီျမစ္ႀကီးေတြအေပၚမွာ အမွီျပဳေနထိုင္ေနၾကတဲ့ လူေတြရဲ့ စရိုက္လကၡဏာေတြကလည္း မတူကြဲဲျပားေနၾကပါတယ္။ ဒီယဥ္ေက်းမႈေတြဟာ ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မတူကြဲျပားရာကေန တျဖည္းျဖည္းနီးစပ္လာခဲ့ၿပီး ယေန႔ဆိုရင္ ခြဲျခားလုိ႔ေတာင္မရေတာ့ေအာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ျမစ္ႀကီးႏွစ္စင္းကြဲျပားရာကေန ေနာက္ဆံုးပင္လယ္ထဲကို အတူစီးဝင္သြားသလုိမ်ိဳးလို႔ေျပာရင္ ရႏိုင္လိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။

အိႏိၵယသမိုင္းကိုျပန္ၾကည့္ေတာ့ ဘီစီတတိယေထာင္စုႏွစ္ေတြကတည္းကပဲ အလြန္ဖြ႔ံၿဖိဳးေနၿပီျဖစ္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈကို ေတြ႔ၾကရတယ္။ ဒီယဥ္ေက်းမႈဟာ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈပုခက္လို႔ေခၚရမယ့္ အီဂ်စ္၊ ေဘဘီလံုတို႔နဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ပါ။ ဘီစီ ၂၈၀၀ ခန္႔ကေန ၁၈၀၀ အထိ ဖြံ႕ၿဖိဳးခဲ့တဲ့ အိႏၵဳျမစ္ဝွမ္းယဥ္ေက်းမႈပါ။ ဟရပၸန္စီဗီ လိုက္ေဇးရွင္းလို႔လည္း ေခၚႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီယဥ္ေက်းမႈဟာ ဒီေန႔ပါကစၥတန္အေနာက္ပိုင္းကေန ဘံုေဘအထိ ျပန္႔ခဲ့ၿပီး အေရွ႕ဖက္ဆိုရင္ ရွင္းမလကေန ဟိမဝႏၱာေတာင္ေျခအထိ ျပန္႔ႏွ႔ံခဲ့တယ္။

ဒီေန႔ေျမပံုကိုျပန္ၾကည့္ရင္ အိႏၵဳျမစ္ဝွမ္းယဥ္ေက်းမႈရဲ့ ခမ္းနားခဲ့ပံုကိုသိႏိုင္ပါတယ္။ ဒီယဥ္ေက်းမႈဟာ ႏွစ္ေထာင္ခ်ီၿပီးတည္တံ့ခဲ့ရံုသာမက ရုပ္ပိုင္းေရာ၊ စိတ္ဓာတ္ပိုင္းပါ အမ်ားႀကီးတိုးတက္ေနခဲ့ပါၿပီ။ အထူးသျဖင့္ ဆည္ေျမာင္းမ်ားနဲ႔ ၿမိဳ႕ျပအိမ္ရာစနစ္ေတြပါ။ အဲဒီေခတ္ကလူေတြဟာ ဒီေန႔ကြန္ပ်ဴတာမွာသံုးေနတဲ့ binary model သခ်ၤာစနစ္ကို သံုးစြဲတတ္ေနၿပီဆိုတဲ့ အေထာက္အထားေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။

သူတို႔ဟာ စာေပတတ္ေျမာက္ခဲ့ရံုသာမက ေရးသားမႈပင္ရွိေနခဲ့ၿပီး အဲဒီအကၡရာေတြ ကို အခုအထိ ဘာသာ မျပန္ဆိုႏိုင္ေသးပါဘူး။ (အိႏၵဳျမစ္ဝွမ္းမွတ္တမ္းကကိုပဲ ဘာသာေဗဒအရ ေျဖရွင္းလို႔မရေသးတဲ့ ပေဟဠိတစ္ခုရွိေနဆဲပါ) ။ ဒါ့အျပင္ စိတ္ဓာတ္ေရးရာမွာလည္း အမ်ားႀကီးဖြ႔ံၿဖိဳးေနၿပီဆိုတာ Mohenjo-daro နဲ႔ Harappa တို႔က သက္ေသခံေနပါတယ္။

အဲဒီ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ေရွးေဟာင္းလူ႔ယဥ္ေက်းမႈဟာ ဘီစီ ၁၈၀၀ နဲ႔ ၁၅၀၀ ၾကားမွာေတာ့ သဘာဝ အႏၱရာယ္နဲ႔ နယ္ခ်ဲ႕သူအႏၱရာယ္တို႔ေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္အထိနာခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ နယ္ခ်ဲ႕သူေတြဟာ အာရီးယန္း ေတြလို႔ ဆိုစမွတ္ျပဳၾကပါတယ္။ သူတို႔မူလေနရပ္က အေရွ႕ဥေရာပကျဖစ္ႏိုင္ၿပီး ယေန႔ ပိုလန္နဲ႔ ယူကရိန္း ႏိုင္ငံတို႔လို႔ဆိုရင္ ရႏိုင္ပါတယ္။ အရီးယန္းေတြဟာ ေဒသခံအိႏၵဳျမစ္ဝွမ္းကလူေတြနဲ႔ လံုးဝမတူ ျခားနားပါတယ္။ အိႏၵဳျမစ္ဝွမ္းသားေတြက စိုက္ပ်ိဳးေမြးျမဴေရးနဲ႔ အေျခခ်ေနထိုင္တတ္ၿပီး အရီးယန္းေတြက လွည့္လည္က်င္လည္ က်က္စားတတ္ၾကပါတယ္။ ၿမိဳ႕ျပစနစ္ကို အထာမက်ၾကေသးပါဘူူး။

အာရီးယန္းေတြေရာက္လာၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူတို႔ယဥ္ေက်းမႈေတြ လႊမ္းမိုးလာခဲ့ၿပီး ဒုတိယေထာင္စုတစ္ဝက္ေလာက္လည္းေရာက္ေရာ အိႏၵိယျပည္ႀကီးဟာ အာရီးယန္းယဥ္ေက်းမႈေတြနဲ႔ လႊမ္းၿခံဳ သြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။

အိႏၵဳျမစ္ဝွမ္းသားေတြနဲ႔ အာရီးယန္းေတြရဲ့ ဘာသာေရးအျမင္ကို ၾကည့္ၾကပါဦးစို႔။ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ အိႏၵဳျမစ္ဝွမ္းသားေတြဆီမွာ ဒီေန႔အထိ ဘာသာျပန္ဆိုလို႔မရေသးတဲ့ စာေပေရးသားမႈ ရွိေနခဲ့ပါၿပီ။

ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔သိထားခဲ့တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈသမိုင္းဟာ ရွာေဖြေတြ႔ရွိမႈအေထာက္အထားႏွစ္ခုနဲ႔ အနည္းငယ္ေသြဖီေနပါတယ္။ မိုဟိန္ဂ်ိဳဒါဇိုနဲ႔ ဟရပၸမွာ တူးေဖာ္ေတြ႔ရွိခ်က္ေတြအရ ဒီစာေပေရးသားမႈေတြဟာ အာရီးယန္းေတြရဲ႕ အကၡရာေတြျဖစ္ၿပီး သူတို႔ေအာင္ႏိုင္သိမ္းပိုက္လိုက္တဲ့ လူေတြရဲ့ ဘာသာေရး ယံုၾကည္မႈ ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေရးသားထားတာလို႔ ဆိုပါတယ္။

တူးေဖာ္ေတြ႔ရွိမႈေတြအရ အိႏၵဳျမစ္ဝွမ္းသားေတြရဲ့ အေရးႀကီးတဲ့သေကၤတ အမွတ္အသားေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ဆိုတာ သိရျပန္တယ္။ ဒါေတြက ဘာသာေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သေကၤတေတြျဖစ္ၿပီး ဗုဒၶဘာသာက အထြက္အျမတ္ ထားတဲ့ သေကၤတေတြျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ ဥပမာ ေဗာဓိပင္၊ ဆင္၊ သမင္ စတာေတြပါ။ အေရးႀကီးဆံုးလို႔ ဆိုရင္ ရႏိုင္တာက လူတစ္ေယာက္ တင္ပလႅင္ေခြ၊ လက္ႏွစ္ဖက္ေပါင္ေပၚတင္၊ မ်က္စိကို ခပ္ေရးေရးမွိတ္ထားတဲ့ တရားထိုင္ေနတဲ့ ပံုမ်ိဳးပါပဲ။

ဒီလို တူးေဖာ္ေတြ႔ရွိမႈေတြ၊ အေထာက္အထားေတြကုိ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ အိႏၵဳျမစ္ဝွမ္းသားေတြရဲ႕ ေယာဂနဲ႔ တရားထုိင္ျခင္းေတြကို ေျခရာခံႏိုင္တယ္လို႔ ပညာရွင္ေတြက သံုးသပ္ၾကပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အာရီးယန္းေတြေရးသားထားတဲ့ အိႏၵဳျမစ္ဝွမ္းသားေတြအေၾကာင္း ေဖာ္ျပတဲ့ ေဝဒက်မ္း ေတြကုိ ျပန္ၾကည့္ျပန္ေတာ့ အတည္တက်မရွိ ေလွ်ာက္သြားတတ္တဲ့ ရေသ့သူေတာ္စင္ ေတြအေၾကာင္းလည္း ေတြ႔ရျပန္တယ္။ သူတို႔ဟာ စိတ္ထိန္းခ်ဳပ္မႈက်င့္စဥ္ေတြကိုက်င့္ၿပီး တစ္ေယာက္ တည္းေန၊ အဝတ္အစားမပါ၊ (သို႔) ႀကီးမားတဲ့ဝတ္ရံုေတြကို ဝတ္ရံုထားတဲ့လကၡဏာေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ေမြးျခင္း၊ ေသျခင္းရဲ့လြတ္ေျမာက္ရာတရားေတြကို လိုက္လံေဟာၾကားေနတတ္ၾကတယ္။

အိႏၵဳျမစ္ဝွမ္းယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ပတ္သက္လို႔ တူးေဖာ္ေတြ႔ရွိမႈေတြ၊ အရီးယန္းေတြ ေရးသားထားတဲ့ ကနဦးပိုင္း အေထာက္အထားေတြကို ေပါင္းစပ္ၾကည့္ရင္ အိႏၵဳျမစ္ဝွမ္းသားေတြရဲ႕ ဘာသာေရးအယူအဆနဲ႔ က်င့္သံုးမႈေတြကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းႀကီး မဟုတ္တန္ေစ အေရးႀကီးတဲ့အပိုင္းေတြကိုေတာ့ အေတာ္အတန္ ေကာက္ခ်က္ခ်လို႔ရပါၿပီ။

သူတို႔ဘာသာေရးမွာ အေရးႀကီးတာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။

ပထမဆံုး တရားထုိင္ျခင္း(သို႔) စိတ္က်င့္စဥ္အေၾကာင္း။
ဒုတိယ - ေတာရိပ္မွီခိုတဲ့ အေလ့အက်င့္ စတာေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေယဘုယ်ဆန္တဲ့ ဓေလ့စရိုက္ေတြပါ။
တတိယကေတာ့ သံသရာဝါဒနဲ႔
စတုတၳကေတာ့ ဒီေန႔ကမၼလို႔ေျပာရမယ့္ ေသတဲ့ေနာက္ပါလာတဲ့ နာမ္သတၱိသေဘာတရားေတြပါ။
ေနာက္ဆံုးကေတာ့ ေသျခင္းတရားမွ လြတ္ေျမာက္ရာ ဝိမုတၱိဆိုတဲ့ အႀကီးမားဆံုးပန္းတိုင္ပါပဲ။

ဒါေတြဟာ အံ့ဘနန္း အိႏၵဳျမစ္ဝွမ္းသားေတြရဲ့ ေရွးအက်ဆံုးပံုရိပ္ေတြပါ။

ယခု အာရီးယန္းေတြရဲ့ ဘာသာေရးကို ၾကည့္ၾကပါစုိ႔။ ေတာ္ေတာ္ေလး ျခားနားပါတယ္။ ေရွးဦး အာရီးယန္းေတြရဲ့ ယံုၾကည္မႈက ရွင္းလင္းတယ္။ သူတုိ႔မူလေနရပ္က အေရွ႕ဥေရာပက ျဖစ္ႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့အတိုင္း ေရွးေဟာင္း ဂရိယဥ္ေက်းမႈေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆင္တူတာေတြ႔ရပါတယ္။ ဂရိနတ္ ေမာ္ကြန္းေတြကိုၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။ သဘာဝကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့နတ္ေတြ အမ်ားႀကီး အာရီးယန္းေတြရဲ့ ကိုးကြယ္မႈမွာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဥပမာ ဣႏၵရ(မုိးနတ္) ၊ အဂၢိ( မီးနတ္)၊ ဝရုဏ(ေရနတ္) စတာေတြပါ။

အိႏၵဳျမစ္ဝွမ္းသားေတြအတြက္ ရေသ့ရဟန္းဟာ ဘာသာေရး သေကၤတတစ္ခုမွ်သာျဖစ္ေပမယ့္ အာရီးယန္းေတြရဲ့ တရားေဟာဆရာက ဒီထက္အမ်ားႀကီး ပိုအေရးႀကီးပါတယ္။

အိႏၵဳျမစ္ဝွမ္းသားေတြရဲ့ အထြက္အျမတ္ဘာသာေရးအက်င့္က ကာမဂုဏ္ကိုစြန္႔ကာ ေတာထြက္ျခင္း ျဖစ္ၿပီး အာရီးယန္းေတြအတြက္ကေတာ့ တူတူတန္တန္မိသားစုေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ဖို႔ပါ။

မိသားစုနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အိႏၵဳျမစ္ဝွမ္းသားေတြမွာ ထူးထူးျခားျခားယံုၾကည္မႈ မေတြ႔ရေပမယ့္ အာရီးယန္း ေတြအတြက္ကေတာ့ “သား” ေမြးဖြားမႈဟာ အႀကီးမားဆံုးဆုလာဒ္ပါ။

အိႏၵဳျမစ္ဝွမ္းသားေတြက တရားရႈမွတ္ျခင္းကို အေလးအနက္ထားေပမယ့္ အာရီးယန္းေတြကေတာ့ ယဇ္ပူေဇာ္မႈကို အေလးထားတယ္။

အိႏၵဳျမစ္ဝွမ္းသားေတြက ကမၼနဲ႔ သံသရာဝါဒကို ယံုၾကည္ၾကေပမယ့္ ဒီလိုယံုၾကည္မႈမ်ိဳး အာရီးယန္း ေတြဆီမွာ မေတြရျပန္ပါဘူး။

တမလြန္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အယူအဆေတြ၊ ကံတရားေတြ အာရီးယန္းေတြဆီမွာ မေတြ႔ရပါဘူး။ သူတို႔ရဲ့ အျမင့္ျမတ္ဆံုးကိုယ္က်င့္တန္ဖိုးက အဖြဲ႔အစည္းကို သစၥာေစာင့္သိဖို႔၊ လူမ်ိဳးစုၾကားထဲမွာ သပၸါယျဖစ္ဖို႔၊ လူမ်ိဳး ကိုျပန္လည္အက်ိဳးျပဳဖုိ႔ စတာေတြနဲ႔ သတ္မွတ္ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ အိႏၵဳျမစ္ဝွမ္းသားတို႔ရဲ့ ေနာက္ဆံုးဘဝပန္းတုိင္ဟာ လြတ္ေျမာက္ေရးျဖစ္ၿပီး အာရီးယန္း ေတြအတြက္မွာေတာ့ ေကာင္းကင္ဘံုေရာက္ရွိေရးပါ။

အားလံုးကိုျပန္ခ်ဳပ္ၾကည့္ရင္ အိႏၵဳျမစ္ဝွမ္းသားတို႔က ေတာထြက္ျခင္း၊ တရားအားထုတ္ျခင္း၊ သံသရာ၊ ကံ၊ ဝိမုတၱိတို႔ကို အေလးထားၿပီး အာရီးယန္းေတြကေတာ့ ယဇ္နတ္ပူေဇာ္ျခင္း၊ သစၥာရွိျခင္း၊ ခ်မ္းသာ ၾကြယ္ဝျခင္း၊ အာဏာရွိျခင္းနဲ႔ ေကာင္းကင္ဘံုတို႔ုကို အေလးထားပါတယ္။ ဒါေတြကိုၾကည့္ရင္ ဒီယံုၾကည္မႈ ႏွစ္ခုဟာ လံုးဝမတူကြဲျပားခဲ့ၿပီး ေနာက္ရာစုႏွစ္မ်ားစြာၾကာတ့ဲအခါမွာေတာ့ ခြဲျခားလို႔မရေအာင္ တစ္သားတည္း ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ အရီးယန္းေတြဆီမွာ ေဒသခံေတြလံုးဝမၾကားဖူးတဲ့ အခ်က္ႏွစ္ခုရွိေနျပန္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ဇာတ္ခြဲျခားမႈနဲ႔ နတ္ေဒဝတာတို႔က သတင္းေပးျခင္းဆိုတာေတြပါ။

ဘီစီ ၁၅၀၀ နဲ႔ ဘီစီေျခာက္ရာစု (ျမတ္စြာဘုရားေပၚထြန္းခ်ိန္) ၾကားကာလဟာ မတူကြဲျပားတဲ့ ဒီယဥ္ေက်းမႈႏွစ္ခု အျပန္အလွန္ႏွီးေႏွာတဲ့ကာလ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အာရီးယန္းေတြက အိႏိၵယအေရွ႕ေတာင္ပိုင္း ဆီကို တျဖည္းျဖည္းေရြလ်ားခဲ့ၾကၿပီး ၿမိဳ႕ျပအိမ္ယာတည္ေထာင္မႈစနစ္ေတြက တျဖည္းျဖည္း ေမြးစားက်င့္သံုး လာခဲ့ၾကတယ္။ ေရွးေရွးကေျပာခဲ့သလိုပါပဲ၊ ျမစ္ႀကီးႏွစ္စင္း ေပါင္းဆံုသြားသလို ဒီယဥ္ေက်းမႈႏွစ္ခုလည္း ေပါင္းစပ္သြားေတာ့တယ္။

ဘုရားရွင္ပြင့္ထြန္းတဲ့ကာလလည္းေရာက္ေရာ ဘာသာယဥ္ေက်းမႈေတြဟာ လံုးဝဖြံ႕ၿဖိဳးလာခဲ့ ပါေတာ့ တယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ့ျဖစ္ေတာ္စဥ္ထဲမွာကိုပဲ ဒီယဥ္ေက်းမႈေတြ ေတြ႔လာခဲ့ရေတာ့တယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ဘုရား အေလာင္းေမြးဖြားၿပီးၿပီးခ်င္း အေလာင္းေတာ္ရဲ့ ျမင့္ျမတ္လာမယ့္ အနာဂတ္နိမိတ္ကို ပညာရွင္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ဖတ္ၾကားၾကတယ္။

ပထမဆံုးနိမိတ္ဖတ္သူက အသိတပါ။ သူက ေတာေတာင္ထဲမွာေနတဲ့ ရေသ့တစ္ပါးျဖစ္တယ္။ ဗုဒၶဝင္အရ သူဟာ ျဗဟၼာလို႔အခိုင္အမာဆိုထားေပမယ့္ သူဟာ အာရီးယန္းမ်ိဳးဆက္အဖြဲ႔ဝင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ဒီယဥ္ေက်းမႈႏွစ္ခု ဘယ္ေလာက္အထိ ထပ္တူက်ေနၿပီလဲဆိုတာ ေျပာေနတဲ့အခ်က္ပါ။

ဘီစီေျခာက္ရာစုမွာ ျဗဟၼဏတို႔ကိုယ္တိုင္ကပင္ ေတာထြက္ၿပီး အိမ္ယာမေထာင္ ရေသ့ရဟန္းေဘာင္ ကို ယူေနၾကပါၿပီ။ ေစာေစာပိုင္းကဆို ဒါမ်ိဳးကိစၥက ၾကားပင္မၾကားဖူးတဲ့ကိစၥပါ။ ခဏၾကာေတာ့ ၁၀၈- ပါးေသာ ျဗဟၼဏတို႔ကို သိဒၶတၳမင္းသားရဲ့ ကင္ပြန္းတပ္မဂၤလာအတြက္ ဖိတ္ၾကားခဲ့တယ္ဆိုတာ ေတြ႔ရပါေတာ့တယ္။ သူတို႔ဟာ အိမ္ယာေထာင္မႈကို မစြန္႔လႊတ္ပဲ အာရီးယန္းေတြက်င့္သံုးတဲ့ ဓေလ့၊ စရိုက္ေတြကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ေလ့က်င့္ၾကတဲ့ ျဗဟၼဏေတြပါ။

ဒီလိုကြဲျပားတဲ့ယဥ္ေက်းမႈႏွစ္ခု ဘာေၾကာင့္ တစ္သားတည္းျဖစ္သြားရတာလဲ။

အာရီးယန္းေတြရဲ့ နယ္ခ်ဲ႕မႈဟာ ေျမျပန္႔လြင္ျပင္ကိုေရာက္ေတာ့ အဆံုးသတ္သြားခဲ့တယ္။ လူမ်ိဳးျခင္း ေပါင္းစည္းသြားတယ္။ အဲဒီေနာက္ လူမႈေရး၊ စီးပြါးေရးနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးေတြ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ခဲ့ေတာ့တာပါပဲ။

အစပထမကေတာ့ လူဦးေရအမ်ားစုဟာ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြနားမွာေနၿပီး သဘာဝအႏၱရာယ္ေတြရဲ့ ႏွိပ္စက္မႈေတြကို အလူးအလဲခံခဲ့ၾကရတယ္။ ဒီသဘာဝေတြကိုပဲ အာရီးယန္းတို႔က နတ္ေတြကို ကိုယ္စားျပဳ တယ္လို႔ ယံုၾကည္ခဲ့ၾကတယ္။

ဒုတိယအေနနဲ႔ စီးပြါးေရးအခ်က္အျခာ ျဖစ္လာျခင္းသေဘာပါ။ ကနဦး အာရီးယန္းေတြရဲ့ ယဥ္ေက်းမႈမွာ ရေသ့၊ ရဟန္း(သမဏ၊ ျဗဟၼဏ) နဲ႔ စစ္သား(ခတၱိယ) တို႔သာ လႊမ္းမိုးထားခဲ့တယ္။ ရေသ့၊ ရဟန္းက နတ္ေဒဝတာေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ေပးတယ္။ စစ္သားက နီးစပ္ရာလူမ်ိဳးစုေတြဆီသြားၿပီး စစ္တိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ႏိုင္ငံမြဲေတလာမွာေပါ့။ အဲဒီကေနတဆင့္ စီးပြါးေရးပံုသ႑ာန္ေပၚလာၿပီး ကုန္သည္၊ ပြဲစားေတြ အေရးပါလာေတာ့တာပါ။ ဘုရားရွင္ရဲ့ သာဝကျဖစ္တဲ့ အနာထပိဏၰိကဆိုရင္ ထင္ရွားတဲ့ သာဓကတစ္ခုပါ။

ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ လူမ်ိဳးစုကြဲေလးေတြအားလံုး တစ္စုတစ္ေဝးတည္းျဖစ္လာတယ္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ဟာ လူမ်ိဳးနဲ႔မသတ္မွတ္ေတာ့ပဲ၊ ပထဝီနယ္နိမိတ္နဲ႔ သတ္မွတ္လာၾကတယ္။ လူမ်ိဳးစုကြဲေတြ စုေပါင္းေနထိုင္ လာၾကတယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ့ သာဝကျဖစ္တဲ့ မဂဓတိုင္းသခင္ ဘုရင္ဗိမၺိသာရ မဂဓႏိုင္ငံေတာ္ဟာ ဒီအတြက္ ထင္ရွားတဲ့ သာဓကတစ္ခုပါပဲ။

စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲေတြဟာ အိႏၵဳျမစ္ဝွမ္းသားတို႔က်င့္သံုးတဲ့ ဘာသာေရးဓေလ့စရိုက္ေတြကို အာရီးယန္းေတြ လက္ခံလာဖို႔တြန္းပို႔လိုက္တဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အာရီးယန္းေတြက အစပိုင္းမွာ ရုပ္ဝတၱဳေတြနဲ႔ လြႊမ္းမိုးထားႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ေထာင္လည္း ၾကာေရာ အိႏိၵယဟာ အိႏၵဳျမစ္ဝွမ္းသားေတြရဲ့ ဘာသာေရးအယူအဆ၊ အက်င့့္တရားေတြနဲ႔ လံုးဝႀကီးလႊမ္းမိုး သြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခါမွာေတာ့ အိႏၵဳျမစ္ဝွမ္းသားေတြနဲ႔ အာရီးယန္းေတြၾကားက ျခားနားခ်က္ဆိုတာ ရွာမေတြ႕ေတာ့ေလာက္ေအာင္ တသားတည္းျဖစ္သြားေတာ့တယ္။

ဒီသမိုင္းအေထာက္အထားကိုၾကည့္ရင္ ဗုဒၶဘာသာက ျဗဟၼဏဘာသာကို ဆန္႔က်င္တယ္ဆိုတဲ့စကား လံုးဝအဓိပၸါယ္မရွိေတာ့ပါဘူး။

ဗုဒၶဘာသာထဲမွာ အိႏၵဳျမစ္ဝွမ္းသားေတြယံုၾကည္တဲ့၊ က်င့္သံုးတဲ့ ဘာသာေရးအယူအဆ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို ေမြးစားယူခဲ့ပါတယ္။ ဥပမာ ေတာထြက္ျခင္း၊ ကမၼ၊ ဝိမုတၱိ ဆိုတာေတြပါ။ ဗုဒၶဘာသာ မေပၚမီ ကတည္းက ဒါေတြရွိေနခဲ့ၿပီး ဗုဒၶဘာသာေပၚလာတဲ့ ေနာက္မွာလည္း ဒါေတြက ဗုဒၶဘာသာရဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္ေတြပဲ ျဖစ္လာခဲ့့ပါတယ္။

သူသင္ျပမယ့္တရားေတြဟာ ေရွးေဟာင္းတရားျဖစ္တယ္၊ ပန္းတိုင္ကလည္း ေရွးကရွိခဲ့တဲ့ ပန္းတိုင္ (သူထြင္တာ မဟုတ္- တထာဂတကို ဘာသာျပန္သည္ဟုထင္- စာေရးသူ) သာျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ့ စကားဟာ အိႏၵဳျမစ္ဝွမ္းသားေတြရဲ့ အက်င့္ေဟာင္း၊ ပန္းတိုင္ေဟာင္းကိုပဲ အေျခခံတယ္လို႔ မိန္႔ဆိုဟန္ရွိပါတယ္။ (သမိုင္းကို ေလ့လာရာမွာ ေရွးဘုရားရွင္ေတြမပါဘူးဆိုတာေလး စိတ္ထဲမွာထားၿပီး သဒၶါတရားခိုင္ခိုင္နဲ႔ ဖတ္ၾက ေစခ်င္ပါတယ္)။

ဒါတင္မကပါဘူး။ ေဂါတမဗုဒၶ မပြင့္ခင္ကတည္းက ေရွးေရွးဘုရားရွင္ေတြ ရွိခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတဲ့ အိႏၵဳျမစ္ဝွမ္း သားတို႔ရဲ့ ယံုၾကည္မႈကိုလည္း ဗုဒၶဘာသာက ဆက္လက္ယံုၾကည္ေစခဲ့ပါတယ္။

ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ဟိႏၵဴဘာသာကိုေလ့လာရင္း ဘာသာေရးယံုၾကည္မႈေတြဟာ အနည္းႏွင့္အမ်ား ကူးလူး ဆက္ဆံေနတာကို ေတြ႔႔ရပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာဟာ အိႏၵဳျမစ္ဝွမ္းသားတို႔ရဲ့ ယံုၾကည္မႈကို အမ်ားစု လက္ခံခဲ့ၿပီး အာရီးယန္းေတြရဲ့ ယံုၾကည္မႈအနည္းငယ္ကိုသာ လက္ခံခဲ့ပါတယ္။ နတ္ေဒဝတာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ တာနဲ႔ နိမိတ္ဖတ္တာစတဲ့ ေဝဒပညာတစ္ခ်ိဳ႕ေလာက္ပါ။

ဟိႏၵဴေတြကေတာ့ အာရီးယန္းေတြရဲ့ ယံုၾကည္မႈကို အမ်ားစုအေျခခံၿပီး အိႏၵဳျမစ္ဝွမ္းသားေတြရဲ့ ယံုၾကည္မႈကို အနည္းငယ္သာ လက္ခံခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဟိႏၵဴအမ်ားစုဟာ ဇာတ္စနစ္ရွိတယ္၊ ေဝဒရွိတယ္၊ နတ္ရွိတယ္၊ ယဇ္ပူေဇာ္မႈရွိတယ္။ ဒါေတြဟာ အာရီးယန္းေတြရဲ့ အက်င့္ေဟာင္းေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ အိႏၵဳသားတို႔ရဲ့ ယံုၾကည္မႈျဖစ္တဲ့ ေတာထြက္ျခင္း၊ တရားထိုင္ျခင္း၊ သံသရာ၊ ကမၼ၊ ဝိမုတၱိတို႔ကိုလည္း ေနရာေတာ့ေပးထားတာ ေတြ႔ရျပန္ပါတယ္။



ဆုထားမ်က္ခ်ယ္









Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.


ရြာအေနာက္ျခမ္းက အသံမ်ား (၁)

ေမာ္ဒန္ပါစပက္တစ္(ဗ္)


ကြ်န္ေတာ္ေျပာလိုတဲ့ ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ ဘုရားရဲ့ျဖစ္ေတာ္စဥ္၊ သစၥာေလးပါး၊ မဂၢင္ရွစ္ပါး၊ ကံ၊ ေရွးဘဝေနာက္ဘဝ (သံသရာ)ပဋိစၥသမုပၸါဒ္၊ လကၡဏာေရးသံုးပါး၊ ခႏၶာငါးပါးဆိုတဲ့ အေျခခံအဆံုးအမေတြအေၾကာင္းပါ။ ဒါေတြမေျပာခင္္မွာ ဗုဒၶဘာသာအေပၚထားရွိတဲ့ ေခတ္သစ္အေနာက္က အျမင္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ေဆြးေႏြးခ်င္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာကို ေခတ္ကာလမတူ၊ ေနရာေဒသမတူ၊ ယဥ္ေက်းမႈမတူၾကတဲ့လူေတြက နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္ေလ့လာၿပီး ကိုးကြယ္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ဒီေခတ္ကျမင္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ေရွးရိုးစြဲ မိရိုးဖလာဗုဒၶဘာသာကို ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီးၾကည့္ျခင္းဟာ အက်ိဳးရွိေစမယ္္လို႔လည္းထင္ပါတယ္။ မတူညီတဲ့အခ်ိန္၊ မတူညီတဲ့ယဥ္ေက်းမႈေတြကို ေလ့လာၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ငါ့ဟာမွငါဆိုတဲ့အစြဲကို ကန္႔သတ္ထားလိုက္ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။

ကမာၻ႕ရြာအေနာက္္ျခမ္းမွာ ဗုဒၶဘာသာ တကယ္ကိုႏိုးထခဲ့ပါၿပီ။ အေနာက္ကမၻာမွာ ဗုဒၶဘာသာလို႔ တိတိက်က်ခံယူသူေတြ၊ ဗုဒၶဘာသာကို မခံယူေသးေပမယ့္ စိတ္ညႊတ္ေနၾကတဲ့လူေတြ အမ်ားအျပားရွိေနပါၿပီ။

ဒါက (၂၀) ရာစုရဲ့ ဦးေဆာင္သိပၸံပညာရွင္ အဲ(လ္) ဘတ္ အိုင္စတိုင္းရဲ့ ရဲဝံ့လွတဲ့မွတ္ခ်က္ေၾကာင့္လို႔ ေျပာရင္ရပါတယ္။ သူဟာ ဘယ္ဘာသာကိုမွ မကိုးကြယ္ပါ။ ဘာသာတစ္ခုခုကုိ မျဖစ္မေနဝင္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဗုဒၶဘာသာကုိ ေရြးခ်ယ္မိလိမ့္မယ္လို႔ ခပ္ရွင္းရွင္းပဲေျပာခဲ့ပါတယ္။ အစပထမတုန္းကေတာ့ သူလို႔ (၂၀) ရာစု သိပၸံရဲ့ဖခင္ႀကီးက ဒီလုိေျပာခ်လုိက္တဲ့အတြက္ အားလံုးမ်က္လံုးၿံပဴး၊ မ်က္ဆံျပာျဖစ္ခဲ့ၾကရတယ္။ ဒါေပမယ့္ေခတ္ၿပိဳင္ အေနာက္တိုင္းသိပၸံပညာရွင္ေလာကကိုၾကည့္ရင္ ျပင္သစ္က အာကာသပညာရွင္ ဗုဒၶဘာသာ၊ အီတလီက စိတ္ပညာရွင္ ဗုဒၶဘာသာ၊ အဂၤလန္က ေရွ႕ေဆာင္တရားသူႀကီး ဗုဒၶဘာသာေတြ ထပ္ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။

ဒါေၾကာင့္ သိပၸံနဲ႔ဝိဇၨာပညာရွင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဗုဒၶဘာသာဆီ အာရံုညႊတ္ေနၾကၿပီလုိ႔ေျပာရင္ လြန္မယ္ေတာ့မထင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔သေဘာေပါက္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ မိရိုးဖလာျဖစ္ေနတဲ့ ဗုဒၶဘာသာကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္မိဖို႔ေတာ့ လုိပါလိမ့္မယ္။ အထူးသျဖင့္ အေရွ႕ေတာင္အာရွနဲ႔ အေရွ႕အာရွမွာေတြ႕ရတဲ့ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ေပါ့။

ဥေရာပနဲ႔ အေမရိကမွာေတြ႔ရတဲ့ ဗုဒၶဘာသာက အမ်ားႀကီးေရွ႕ေရာက္တယ္။ ပိုၿပီးေတာ့ က်ိဳးေၾကာင္းညီညြတ္တယ္။ ေခတ္မီတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ပထမဆံုး အေရွ႕ေတာင္အာရွကိုေရာက္ၿပီး အေရွ႕ေတာင္အာရွက ဗုဒၶဘာသာကိုေတြ႔လိုက္ရေတာ့ အံ့ၾသတႀကီးျဖစ္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာကို ဖံုးဖိမထားခ်င္ပါဘူး။ အေရွ႕ေတာင္အာရွသားေတြဟာ ယုတၱိမရွိတဲ့ အယူသီးမႈေတြနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာကို ခ်ည္တြယ္ထားၾကပါတယ္။

ဒါဟာ ဗုဒၶဘာသာကို ခ်ဥ္းကပ္တဲ့အခါမွာ ပထမဆံုးေတြ႔လုိက္ရတဲ့ အံမဝင္၊ ခြင္မက်ျဖစ္မႈတစ္ခုပါပဲ။ အေရွ႕ေတာင္အာရွက ဗုဒၶဘာသာေတြရဲ့ အက်င့္တစ္ခ်ိဳ႕ဟာ အေနာက္ျခမ္းက လူေတြအတြက္ ဘယ္လိုမွနားမလည္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ ဥေရာပနဲ႔ အေမရိက ကလူသားေတြက သိပၸံနဲ႔မာန္တက္ေနၾကလို႔လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ျပန္္ပါရဲ့။

ဗုဒၶဘာသာရဲ့ပံုရိ္ပ္ဟာ အေနာက္မွာလူႀကိဳက္မ်ားေနတဲ့ ဗုဒၶဘာသာရဲ့ပံုရိပ္နဲ႔ မိရိုးဖလာႏို္င္ငံေတြမွာရွိတဲ့ ဗုဒၶဘာသာရဲ့ပံုရိပ္ဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးကြဲေနပါတယ္။ ဗုဒၶအမွန္သင္ၾကားခဲ့တဲ့ အဆံုးအမေတြကို ေက်နပ္ႏိုင္ဖို႔ အစြဲေတြကိုေတာ့ ခ်န္လွပ္ထားခဲ့မွ ရပါလိမ့္မယ္။ ဒါမွသာ ကမၻာအရပ္ရပ္က လူသားမ်ားအားလံုး ဗုဒၶဘာသာကို သမာသမတ္က်က် ရွဳျမင္လာႏိုင္မွာပါ။ အယူသီးမႈ၊ ေလွနံဓါးထစ္မွတ္သားမႈေတြကို ခြာခ်ထားခဲ့ရပါမယ္။

ကြ်န္ေတာ္ေဆြးေႏြးမယ့္အေၾကာင္းေတြဟာ ကမၻာ့အေနာက္ျခမ္းကလူေတြအတြက္ ျဖစ္ႏို္င္သလို၊ အာရွနဲ႔ အေရွ႕ေတာင္အာရွက လူေတြအတြက္လည္း ကမၻာအေနာက္ျခမ္းကလူေတြက ဗုဒၶဘာသာကုိ ဒီလိုျမင္ေနၾကပါလားဆိုတာေလး လက္တို႔ဖို႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္ျပန္ပါတယ္။ အေရွ႕ကလူေတြအတြက္ အေနာက္ကယံုၾကည္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာရဲ့သ႑ာန္ဟာ မတူကြဲျပားေနႏိုင္တယ္လို႔လည္း သံုးသပ္မိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေနာက္မွာ ဗုဒၶဘာသာေပၚထြက္လာခဲ့ပါၿပီ။

အေနာက္ျခမ္းက ဗုဒၶဘာသာကို အထင္တႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ ပထမဆံုးအခ်က္က ဗုဒၶဘာသာဟာ ဘယ္ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဘယ္လူမ်ိဳးစု၊ ဘယ္လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၊ ဘယ္လိုအသားအေရာင္ရွိသူေတြအဖို႔ဆိုတဲ့ ကန္႔သတ္ခ်ဳပ္ျခယ္မႈမရွိျခင္းပါ။

တစ္ခ်ိဳ႕ဘာသာေတြက ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ေလွာင္ခတ္ထားပါတယ္။ ဥပမာ ဂ်ဴးနဲ႔ ဟိႏၵဴဘာသာတို႔ပါ။ ဒါ႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာဟာ အိႏၵိယဗုဒၶဘာသာ၊ သီရိလကၤာဗုဒၶဘာသာ၊ ထိုင္္းဗုဒၶဘာသာ၊ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ၊ တရုတ္ဗုဒၶဘာသာ၊ ဂ်ပန္ဗုဒၶဘာသာ၊ တိဗက္ဗုဒၶဘာသာဆိုၿပီး ရွိခဲ့တာပါ။ သံသယရွိစရာမလိုပါဘူး။ အဂၤလိပ္ဗုဒၶဘာသာ၊ ျပင္သစ္ဗုဒၶဘာသာ၊ အီတလီဗုဒၶဘာသာ၊ အေမရိကန္ဗုဒၶဘာသာဆိုတာေတြ ရွိလာမွာပါ။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုရင္ ဗုဒၶဘာသာက ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုခုနဲ႔ ကန္႔သတ္မထားလို႔ပါ။

ဗုဒၶဘာသာဟာ ျပင္ပပံုသ႑ာန္ထက္ အဇၥ်တၱကို ပိုအေလးေပးထားေလေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုကေန ေနာက္ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုဆီကို ကူးေျပာင္းရတာသိပ္လြယ္ကူပါတယ္။

ဗုဒၶဘာသာက လူ႔စိတ္အေၾကာင္းကို ေျပာတာပါ။ သူဝတ္ထားတဲ့ အဝတ္အစား၊ သူစားတဲ့ အစားအေသာက္၊ သူထားတဲ့ ဆံပင္မဟုတ္ပါဘူး။

ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဒုတိယဆြဲထုတ္လိုတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာဟာ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ ေမးခြန္းေတြ၊ ပေဟဠိဆန္ဆန္ သီအိုရီေတြထက္ လက္ေတြ႔က်တဲ့ ဘဝျပႆနာတစ္ခ်ိဳ႕ကို ခ်ဥ္းကပ္ရွဳျမင္ျခင္းပါ။ ဘဝျပႆနာေတြကို လက္ေတြ႕က်တဲ့နည္းနဲ႔ေျဖရွင္းဖို႔ လမ္းညႊန္မႈပါပဲ။ ဒါကလည္း အေနာက္ျခမ္းက သိပၸံရဲ့ Problem-solving နည္းပညာပါ။ အက်ဥ္းဆံုးခ်ဳပ္ျပရရင္ “ If it works, use it ” ဆိုတဲ့ မာ့(က္)ရဲ့ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြါးေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အျမင္တစ္ခုပါ။

သဘာဝက်က်ခ်ဥ္းကပ္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာရဲ့သေဘာကို စူဠမာလုက်သုတ္မွာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ျမားမွန္တဲ့လူဟာ ျမားကိုႏႈတ္ၿပီး ဒဏ္ရာေပ်ာက္ဖို႔ အရင္လုပ္ရမယ္၊ ဘယ္ကလာတဲ့ျမားလဲ၊ ဘယ္သူပစ္တာလဲစတာေတြနဲ႔ အခ်ိန္မကုန္ေစရဘူးလို႔ က်က်နန မိန္႔မွာခဲ့ပါတယ္။ ဒီသုတ္ဟာ အေရးႀကီးတာကို ေရြးခ်ယ္တတ္ရမယ္ဆိုတဲ့ သိပၸံရဲ႕ျပႆနာေျဖရွင္းနည္းကို ေျပာေနတာပါ။

ေမးခြန္းေမးတာက ေကာင္းပါတယ္။ အဓိပၸါယ္မရွိတဲ့ေမးခြန္းေတြ ေမးေနရံုနဲ႔ေတာ့ ပညာတုိးမလာႏိုင္ပါဘူး။ အဓိက အေရးႀကီးတာေတြကို ေရြးခ်ယ္ၾကရပါမယ္။ အေရးႀကီးဆံုးက ဘဝဒုကၡေတြနဲ႔ ဒီဘဝဒုကၡကို ကုန္ဆံုးေစဖို႔႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကမာၻႀကီးဆံုးမဆံုး ျပႆနာေတြကို ေမးေနျခင္းဟာ ျမားမွန္တဲ့လူသားအတြက္ ျမန္ျမန္ေသေစဖို႔ပဲဆိုတာ ဘုရားရွင္မိန္႔ခဲ့ပါတယ္။

ဒါ႔ေၾကာင့္ ေနစဥ္ဘဝထဲမွာကိုပဲ အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥေတြကို အရင္ေရြးထုတ္ရမယ္။ ဥပမာ ထမင္းခ်က္ေနတယ္ဆိုပါေတာ့၊ ဒီအခ်ိန္မွာ သင္က ပရိေဘာဂေတြကို ဖုန္သုတ္၊ ၾကမ္းျပင္ကို တံမ်က္စည္းလွည္းေကာင္း လွည္းေနပါလိမ့္မယ္။ ခဏေနေတာ့ ထမင္းအိုးဆီက တူးနံံ႔ေတြရလာေရာ။ ကဲ ဒါဆို သင္ဘာလုပ္ေတာ့မလဲ။ ဖုန္ဆက္သုတ္မလား၊ ေဝေနတဲ့ ထမင္းအိုးဆီကို သြားမလား။ ဒါပါပဲ။ အေသးအမႊားေလးေတြကအစ အေရးႀကီးတာကို အရင္လုပ္ၾကရမွာပါ။

တတိယအခ်က္ကေတာ့ အမွန္တရားကုိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ခ်ျပျခင္းပါ။ ဒါကလည္း ေကသမုတၱိသုတ္( ကာလာမ) နဲ႔ ထင္ရွားေစပါတယ္။

ကာလာမသုတ္လာ လမ္းညႊန္ခ်က္အရ ကုိယ့္ကိုကုိယ္သာ ထိန္းေက်ာင္းဖို႔ အေရးၾကီးတယ္ဆိုတာ ရွင္းရွင္းႀကီးျပထားပါတယ္။ ကိုယ့္ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟကိုသိဖို႔၊ ကိုယ့္ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္မႈကို သိဖို႔ပါ။ အလြယ္ကူဆံုး အေျခခံေလးေတြပါပဲ။ ကိုယ့္အေတြ႔အႀကံဳကို အေျခခံၿပီး က်င့္သံုးသြားမွသာ ဗုဒၶရဲ့အဆံုးအမက ဘဝကိုေျပာင္းလဲေပးသြားႏိုင္မွာပါ။ ဘုရားရွင္ရဲ့ အဆံုးအမအရင္းအျမစ္ေတြက ကိုယ့္ရဲ့ကိုယ္ပိုင္အေတြ႔အႀကံဳေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္လိုုက္မွသာ ဒုကၡကိုလြန္ေျမာက္ေရးဆိုတာကလည္း ျဖစ္လာႏုိင္ပါတယ္။

ဗဟုသုတကို ရွာေဖြတဲ့ေနရာမွာလည္း ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ သိပၸံပညာရဲ့ခ်ဥ္းကပ္ပံု တူေနတာကို ေတြ႔ရျပန္ပါတယ္။ ေအာ့ဘဂ်က္တစ္ျဖစ္တဲ့ စူးစမ္းမႈကို ဘုရားရွင္က အေလးေပးခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ဗုဒၶရဲ့ ပထမသစၥာျဖစ္တဲ့ ဒုကၡသစၥာပါပဲ။ ဒီဒုကၡကိုသိရာမွတဆင့္၊ တဆင့္ျခင္းတက္သြားမွ ဒုကၡကလည္း လြန္ေျမာက္မွာပါ။ အစ၊ အလယ္၊ အဆံုးသံုးပါးေသာ ဆံုးမစကားေတြဟာ ဒုကၡၿငိမ္းေအးဖို႔ခ်ည္းပါပဲ။

ဒါကလည္း အေနာက္ကက်င့္သံုးတဲ့ ေအာ့ဘဂ်က္တစ္ ခ်ဥ္းကပ္ျခင္းဆိုတဲ့ သိပၸံနဲ႔ဘာမွ မထူးပါဘူး။ သိပၸံကေျပာတာက အရင္ျပႆနာကို ေတြ႔ေအာင္ရွာၿပီး ဒါကိုေျဖရွင္းနည္းေတြဆက္ၿပီး လုပ္သြားရမယ္ဆိုတာပါ။

ဒါ့ေၾကာင့္ ဗုဒၶရဲ့အဆံုးအမကို ပိုၿပီးနီးကပ္ေအာင္ၾကည့္ရင္ ဒီအခ်က္ဟာ အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြ ဗုဒၶဘာသာကို စိတ္ဝင္စားလာရျခင္းရဲ့ အဓိကအေၾကာင္းပါပဲ။ ဒါဆို အိုင္စတိုင္းလုိပုဂၢိဳလ္က ဘာေၾကာင့္ဒါမ်ိဳးမွတ္ခ်က္ေပးခဲ့ရတာလည္းဆိုတာ ထင္သာျမင္သာပါၿပီ။ သိပၸံရဲ့အႏွစ္သာရလို႔ေျပာရင္ရတဲ့ Analytical ကိစၥကို ထပ္ၿပီးေျပာရရင္ ဗုဒၶဇင္နဲ႔ သိပၸံဟာ ခ်ဥ္းကပ္မႈဘာမွမထူးဘူးဆိုတာ ပိုၿပီးေတာင္ထင္ရွားေစပါလိမ့္မယ္။

ဘုရားအဆံုးအမေတြကိုခ်ဳပ္ၾကည့္ရင္ ရွဳမွတ္တဲ့တရားနဲ႔ အရွဳခံတရား ဒီႏွစ္မ်ိဳးပဲရွိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ဝန္းက်င္က သက္ရွိသက္မဲ့ေတြကို ရွဳမွတ္တယ္။ ဝန္းက်င္က သက္ရွိသက္မဲ့ေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ျပန္ၿပီးရွဳမွတ္ေနၾကျပန္တယ္။ ဒါပါပဲ။ ဒါေတြကို ခႏၶာငါးပါးေဒသနာနဲ႔ ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဟာ တကယ္ကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာမႈ ဝိဘဇၨဝါဒပါ။ ခႏၶာငါးပါးကို အာယတန(၁၂) ပါးနဲ႔ျပန္ခြဲၿပီး၊ ဓာတ္ (၁၈) ပါးဆိုၿပီး ျပန္စိတ္ျဖာျပခဲ့ျပန္ပါတယ္။

သာမာန္အျမင္ကို ဘုရားရွင္က ေက်နပ္အားရေတာ္ မမူခဲ့ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ စူးစမ္းေလ့လာမႈ၊ သက္ေသျပႏိုင္တဲ့ အႏွစ္သာရေတြအထိေရာက္ေအာင္ ပို႔ေဆာင္ခဲ့တာပါ။ လွည္းႀကီးတစ္စီးကို လွည္းဘီးေတြ၊ လွည္းဝင္ရိုးေတြဆိုၿပီး တစ္စစီခြဲထုတ္ျပခဲ့သလုိ ခႏၶာကိုယ္ကို ခြဲထုတ္ျပေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒါမွသာ သဘာဝေတြဘယ္္လိုျဖစ္စဥ္အတိုင္း ျဖစ္တည္ေနၾကတယ္ဆိုတာ ပိုမိုသေဘာေပါက္လာမွာပါ။

ပန္းတစ္ပြင့္ကိုျမင္တဲ့အခါ၊ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို နားေထာင္တဲ့အခါ၊ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုရတဲ့အခါေတြမွာ ခံစားမႈစတဲ့ နာမ္သဘာဝ၊ ရုပ္သဘာဝေတြ ေပၚထြက္လာပါတယ္။ ဒါဟာ ခႏၶာငါးပါးေၾကာင့္ပါပဲ။

ဒီခ်ဥ္းကပ္ပံုက သိပံၸအတြက္္ လုံးဝတစ္စိမ္းတရံမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလုိနည္းနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္ၾကတာ အမ်ားႀကီးပါ။ အထင္ရွားဆံုးသာဓကကေတာ့ ဘာထရန္ ရပ္ဆဲ(လ္)ပါ။ ဗုဒၶဘာသာရဲ့ အဆံုးအမေတြနဲ ႏိႈ္င္းယွဥ္ၿပီးေလ့လာခဲ့တဲ့့သူရဲ့ ဒႆနိက သေဘာတရားေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။

အေနာက္တိုင္းစိိတ္ပညာရွင္ေတြဟာ အခုဆိုရင္ ဗုဒၶရဲ့ စိတ္၊ ေဝဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရ၊ ေစတနာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အဆံုးအမေတြကို ေလးေလးနက္နက္ႀကီး စိတ္ဝင္စားေနၾကပါၿပီ။ ဗုဒၶဘာသာတို႔အေပၚ အေနာက္က စိတ္ဝင္စားလာမႈဟာ (၂၀) ရာစုေႏွာင္းပိုင္းလည္းေရာက္ေရာ Relativity Theory နဲ႔ Quantum Physics တို႔ေၾကာင့္ အျမင့္ဆံုးကို ေရာက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

သိပၸံရဲ့ အေျခခံမတ္သတ္ေတြျဖစ္တဲ့ Observation, Experimentation နဲ႔ Analysis တို႔ကို ဗုဒၶကက်င့္သံုးခဲ့ယံုသာမက လူသားနဲ႔စၾကၤာဝဠာတို႔ သေဘာတရားေတြရဲ့ အႏွစ္ခ်ဳပ္အဓိပၸါယ္ကုိ တိတိက်က်ေဖာ္ျပထားခဲ့တယ္။

ဆိုပါေတာ့ စိတ္ဟာအေရးအပါဆံုးဆိုတဲ့ကိစၥ။ ဒါကုိ အေနာက္တိုင္းက အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ မသိခဲၾကမိပါဘူး။ အခုမွ အသိအမွတ္ျပဳလာခဲ့ဲၾကတာပါ။ မၾကာေသးမီကပဲ ရူပေဗဒပညာရွင္တစ္ေယာက္က စၾကၤာဝဠာဟာ တကယ့္အႀကီးစားေတြ႔ႀကံဳမႈတစ္ခုနဲ႔ တူေနတယ္လို႔ေတာင္ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ ဘုရားရွင္ရဲ့ေျခရာကို ခံလိုက္တာပါ။ ဓမၼပဒမွာ စိတ္ဟာ အရာခပ္သိမ္းကို ျပဳလုပ္သူလို႔ေဟာခဲ့ပါတယ္။

ဒီလိုပါပဲ၊ ရုပ္နဲ႔ နာမ္ဆက္သြယ္ခ်က္၊ မက္္တာနဲ႔ အင္နာဂ်ီဆက္သြယ္ခ်က္၊ ဘာမွခြဲျခားထားလို႔မရပါဘူး။ ဒါက ဖြ႔ံၿဖိဳးလာတဲ့သိပၸံက သိလိုက္ရတဲ့၊ လက္ခံလိုက္ရတဲ့ အခ်က္ပါ။

ဒါေတြကို အားလံုးၿခံဳၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေရွ႕ကဗုဒၶရဲ့ အဆံုးအမဟာ အေနာက္ကသိပၸံရဲ့ အေျခခံမူေတြနဲ႔ ဘာမွမျခားဘူးဆိုတာ သိပၸံပညာရွင္ေတြ၊ စိတ္ပညာရွင္ေတြ၊ ဒႆနိကဆရာေတြ ေတြ႔လာခဲ့ၾကရပါေတာ့တယ္။

အနည္းငယ္ထပ္ျဖည့္ရရင္ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ သိပၸံဟာ အေျခခံမူေတြ၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ပံုေတြ တူညီတာရွိေနၾကေပမယ့္ ဗုဒၶဘာသာက အေလးထားခဲ့တဲ့ အဇၥ်တၱၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုေတာ့ အေနာက္သိပၸံက အလွမ္းကြာေဝးေနေသးတယ္ ဆိုတာ ပညာရွင္ေတြထပ္ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ဗုဒၶဘာသာကုိ သူတို႔က ပိုၿပီးေတာင္ စိတ္ဝင္တစားရွိလာၾကပါေတာ့တယ္။

သိပၸံက ပိုေကာင္းတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ေတြ၊ လမ္းမႀကီးေတြ၊ စက္ရံုေတြ၊ စိုက္ခင္းေတြျဖစ္လာေအာင္ သင္ျပႏိုင္ေပမယ့္ ပိုေကာင္းတဲ့လူျဖစ္လာေအာင္ေတာ့ မသင္ျပခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေခတ္လူသားက ေႏွာင္းေခတ္က ဗုဒၶေဒသနာဆီကို ေျခဦးလွည့္လာၾကတာပါ။

ဒါေတြကေတာ့ ဒီေန႔အထိတိုးတက္လာေနတဲ့ သိပၸံကို ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ႏႈိင္းၾကည့္မိလုိက္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အျမင္ပါ။ ။
(Peter Della Santina)




ဆုထားမ်က္ခ်ယ္












Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

What is mindfulness meditation? (သတိပ႒ာန္တရားဟူသည္ ဘာလဲ)

ဒီနည္းစနစ္က လူနာ၏ နာက်င္မႈႏွင္႔ စိတ္ထိခိုက္မႈကို ေလ်ာ႔က်ေစႏိုင္သည္။ Tony Merrit ဆိုသည့္ စိတ္ပညာရွင္က ဆစ္ဒနီ႐ိွ Royal Prince Alfred ေဆး႐ုံ၊ Pain Management Centre ၌ လူနားမ်ားကို သတိပ႒ာန္တရားျပသေပးလ်က္ရွိသည္။

"ဒီနည္းစနစ္က သတိပိုေကာင္းေစၿပီး နာက်င္မႈကို ရင္ဆိုင္ရာမွာ အေထာက္အကူ အမ်ားႀကီးျဖစ္ေစပါတယ္။ေဝဒနာနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ ခြဲျခား႐ွဳမွတ္လိုက္ရင္ ျခားနားခ်က္ေတြ အမ်ာႀကီး႐ိွလာတယ္။

ဥပမာနဲ႔ေျပာရရင္ စိတ္ကသမုဒၵရာနဲ႔တူၿပီး လူက လႈိင္းနဲ႔တူတယ္။"

သတိပ႒ာန္တရားက လႈိင္းကိုရပ္လို႔မ႐ပါဘူး။ လိႈင္းၾကားထဲမွာ ဘယ္လိုရြက္လႊင္႔သြား႐မလဲ ဆိုတာကိုသာ သင္တာပါ။"သူကရွင္းျပပါတယ္။

နာက်င္မႈအေပၚမွာ႐ွဳမွတ္ေနလ်ွင္ ေဝဒနာပိုဆိုးဖြယ္ရာ႐ွိသည္ဟု လူအမ်ားက မွတ္ထင္တတ္ၾကသည္၊ သို႔ေသာ္ ဤပ႐ုိဂရမ္၏ အဆုံး၌ လူကို မသက္မသာျဖစ္ေစေသာ အရာသည္ နာက်င္မွဳထက္ ထိုနာက်င္မွဳအေပၚ၌ ၿငိ တြယ္ေနေသာ ေၾကာက္႐ြံ႕ထိတ္လန္႔မွဳ သာျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္သြားၾကသည္ ဟု သူက႐ွင္းျပသည္။

"ေဝဒနာကို အဆိုးအေကာင္း သုံးသပ္မေနပဲ လက္ခံ မွတ္သားထားၿပီး သူ႕သေဘာအတိုင္းထားလိုက္ရင္ နာက်င္တဲ႔ေဝဒနာက ေလ်ာ႔ပါးသြားပါတယ္"

သတိပ႒ာန္တရားကိုအားထုတ္ရန္ ႏွစ္ေပါင္း႐ွည္ၾကာ မလိုအပ္လွပါ။ "ေဝဒနာကို ႐ွဳမွတ္ႏိုင္တဲ႔ အစြမ္းကို အခ်ိန္ခပ္တိုတို အတြင္းမွာပဲ ရႏိုင္ပါတယ္။ ႏွစ္ရက္အတြင္းမွာကိုပဲ ထူးထူးျခားျခား အက်ိဳးေက်းဇူးေတြ ရလာေနတာေတြ႔ျမင္ေနရပါတယ္။ " ဟု Merritt က ထပ္မံ႐ွင္းျပခဲ႔သည္။

For more information,visit


ဆုထားမ်က္ခ်ယ္

















Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.

ေရေႏြးၾကမ္းစကားမ်ား

ေရေႏြးၾကမ္းသည္ တရားဘာ၀နာ၏ မိတ္ေဆြျဖစ္သည္။ အသည္းႏွလံုးကို ႀကီးထြားေစၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းမွဳ ကို ေလးနက္ေစ ၏။ ေရေႏြးၾကမ္းသည္အေတြးအေခၚ၏ ေတာင္ပံမ်ားျဖစ္ၿပီး လူသားကိုသာမန္ဘ၀ထက္ ပိုေအာင္ ပို႕ေဆာင္ေပးတတ္ ၏။ ထို႕ေၾကာင့္ ကမာၻ အေရွ႕ျခမ္းႏိုင္ငံတုိင္း၌ ေရေႏြးျခမ္းကို မက္မက္ေမာေမာ ေသာက္သံုးၾကေလ၏။

ထုတ္လုပ္ပံုနည္းပညာမတူသျဖင့္ ခ်ိဳင္းနီ(စ္)တီးဟု ေခၚေသာ ေရေႏြးၾကမ္းသည္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ေျခာက္မ်ိဳးကြဲျပားေလသည္။
  1. Green tea
  2. Black tea
  3. Oolong tea
  4. Dark tea
  5. Yellow tea ႏွင့္
  6. White tea တို႕ျဖစ္ေလသည္။

Green tea သည္တရုတ္ျပည္ေတာင္ပိုင္းမွထြက္ၿပီး ပညာရွင္မ်ားအႀကိဳက္ဟုဆိုၾကသည္။ Black tea ကား ျပန္လည္မြမ္းမံမွဳျဖင့္ စီရင္ထားၿပီး အမ်ိဳးသမီးမ်ား အႀကိဳက္ဟုဆိုၾက၏ ။ အူးလံုးတီးကား ေႏြးေထြးၿပီးလူကိုတက္ၾကြေစသျဖင့္ အားကစားသမားမ်ား အႀကိဳက္ဟုဆိုၾကျပန္သည္။ Dark tea ကား လွ်ာေပၚ၌ အရသာစြဲထင္ရစ္သျဖင့္ ပညာရွင္ႏွင့္ သက္ႀကီးရြယ္အိုတို႕ အသဲစြဲတည္း။

တရုတ္ျပည္ကား ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ေရွ႕ေဆာင္ႏိုင္ငံျဖစ္ၿပီး ေရေႏြးၾကမ္းေပၚေပါက္လာပံုႏွင့္ ပတ္သက္၍ ႏွစ္ေပါင္းေလး ငါးေထာင္ခန္႕ သမိုင္းရွိေလသည္။ အစပိုင္းတြင္လတ္ဆတ္ေသာ လက္ဖက္ရြက္ကို ေရေႏြးထဲကို ထည့္ေသာက္ ၾကၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ လက္ဖက္ရြက္ကို အေျခာက္လွမ္းျပဳျပင္ၿပီး ေသာက္သံုးလာၾကသည္။ ထိုမွေနာက္ ေျခာက္မ်ိဳးေသာ ေရေႏြး ၾကမ္း အမ်ိဳးအစား တို႕ တန္မင္းဆက္၌ (၆၁၁-၉၀၆) ဖြံ႕ၿဖိဳးလာခဲ့ေလေတာ့သည္။

မူလေရေႏြးၾကမ္းသမိုင္းကားေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ၿပီျဖစ္၏။ အၾကမ္းဖ်င္း မွတ္သားႏိုင္သည္ကား ေရေႏြးၾကမ္းယဥ္ေက်းမွဳသည္ တရုတ္ျပည္ အေနာက္ေတာင္ပိုင္းမွ စတင္ခံ့သည္ဟု ဆိုႏိုင္၏။ ယူနန္ႏွင့္ အျခားေသာေနရာမ်ား၌ သက္တမ္းေထာင္ခ်ီေသာ လက္ဖက္ပင္မ်ားရွိေန၏။ ယင္းေရေႏြးၾကမ္းကို စတင္ေတြ႕ရွိသူကား Shen Nong ဟုဆိုၾက၏။ (ျမန္မာလို ရွင္ေႏွာင္းလို႕ဆိုရလွ်င္ မွတ္သားရလြယ္ကူႏိုင္ပါသည္။)



ရွင္ေႏွာင္းကား သစ္ပင္အမ်ိဳးမ်ိဳးမွ သစ္ရြက္တို႕ကိုခူးကာ စားေသာက္လို႕ျဖစ္မျဖစ္ ၊ ေဆး၀ါးအတြက္ အသံုး၀င္ မ၀င္ အမ်ိဳးမ်ိဳးစမ္းသပ္ၾကည့္ခဲ့၏။ ကံေကာင္းသည္မွာ ရွင္ေႏွာင္း၌ ထူးျခားေသာ အစာအိမ္ရွိၿပီး ထိုသစ္ရြက္တို႕၏ တုန္ျပန္မွဳကို နားလည္ခံစားႏိုင္၏။ ထို႕ေၾကာင့္ပင္ “ရွင္ေႏွာင္း သစ္ရြက္တစ္ရာကို ျမည္း၏ ” ဆိုေသာ စကားပံုေပၚေပါက္လာေလေတာ့သည္။

တေန႕၊ ခရီးအေ၀းႀကီးလမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ေမာပန္းဆာေလာင္ေနေသာ ရွင္ေႏွာင္းတစ္ေယာက္ သစ္ပင္ေအာက္၌ အနားယူေန၏။ ထို႕ေနာက္ေရေႏြးအိုးတည္၏။ ထိုစဥ္ေၾကြက်လာေသာ လက္ဖက္ရြက္တစ္ခ်ိဳ႕ ရွင္ေႏွာင္း၏ ေရေႏြးအိုး ထဲသို႕က်ေလသည္။ ထိုေရေႏြးကို ေသာက္ၾကည့္ေသာအခါ ခ်ိဳျမျမရွိယံုသာမက လြန္စြာအရသာရွိၿပီး လူကိုလန္းဆန္းသြားသည္ ကုိလည္း ရွင္ေႏွာင္းေတြ႕ခဲ့ရေတာ့သည္။ သူပင္ပန္းခဲ့သမွ် ယူပစ္လိုက္သလို ေပ်ာက္သြား၏။ ထို႕ေၾကာင့္ ထိုေရေႏြးၾကမ္း အားလံုးကု ရွင္ေႏွာင္းေသာက္ပစ္လိုက္ေလေတာ့သည္။

ရွင္ေႏွာင္းႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ေနာက္ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္က ပို၍ပင္ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေသး၏။ ရွင္ေႏွာင္းက ၇၂ -မ်ိဳးေသာ အဆိပ္အေတာက္ျဖစ္ေစသည့္ သစ္ရြက္တို႕ကို ျမည္း၏။ ၿပီး - ေျမျပင္၌ ေသလုေမ်ာပါးျဖစ္ေနရွာ၏။ ထိုအခါ သူ႕ေဘးသို႕ေၾကြ က်လာေသာ သစ္ရြက္တစ္ခ်ိဳ႕၏ အနံ႕ အသက္ကို ရွင္ေႏွာင္းရေလသည္။ စပ္စုေသာရွင္ေႏွာင္းက ထိုသစ္ရြက္တို႕ကို ပါးစပ္ထဲ ထည့္ၿပီး၀ါးေလေတာ့၏။ ခဏၾကာေသာအခါ ရွင္ေႏွာင္း၏ ကုန္ခမ္းသြားေသာ အားအင္မ်ား ျပန္လည္ျပည့္ၿဖိဳးလာသည္ဟု ဆို၏။ ထို႕ေနာက္ ထုိအရြက္တို႕ကို ေကာက္ယူစားလိုက္ေသာအခါ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ရွိေနေသာ အဆိပ္မ်ာအားလံုး ကင္းစင္သြာေလေတာ့၏။

ဇာတ္လမ္းမ်ားက မည္သို႕ပင္ဆိုေစ၊ ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ကား ရွင္ေႏွာင္း၏ အခန္းက႑ကို ပစ္ပယ္ထား၍ မရေတာ့ေပ။ ထို႕ေၾကာင့္ တရုတ္ေရွးေဟာင္းေဆးပညာက်မ္းႀကီးကို ရွင္ေႏွာင္းကို ဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ “Shen Nong Herbal” ဟုေခၚၾကေလေတာ့၏။

           “Tea tastes bitter. Drink it, 
                      one can think quicker, 
                                 Sleep less, move lighter, 
                                            And see clearer.”

ဟုေရေႏြးၾကမ္းကုိ ဂုဏ္ျပဳစပ္ဆိုထားၾကေလေတာ့သည္။

Zhou မင္းဆက္ေရာက္ေသာအခါ (၁၀၄၆ -၂၅၆ ဘီစီ) ေရေႏြးၾကမ္းသည္ ခႏၶာကိုယ္ကို ေပါ့ပါးေစၿပီး စိတ္ကိုၾကည္ လင္ေစသျဖင့္ ေဆးအရာသို႕ပင္ ထားခဲ့ၾကသည္။ လက္ဖက္ရြက္ကိုပို၍ေကာင္းမြန္ေအာင္လည္း ႀကိဳးစားျပဳျပင္လာခ့ဲၾကသည္။

Ham မင္းဆက္ (၂၀၆ ဘီစီ - ေအဒီ ၂၂၀) သို႕ေရာက္ေသာအခါ လက္ဖက္ရြက္ခူးျခင္း လက္ဖက္ျပဳလုပ္ျခင္း မ်ားစြာတိုးတက္ လာခဲ့သည္။ ေရေႏြးၾကမ္းသည္ အရသာရွိေသာ ေသာက္သံုးဖြယ္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့ၿပီး ဂုဏ္သေရရိွလူတန္းစားမ်ားၾကား၌ မ်ားစြာေရပန္း စားလာေလေတာ့သည္။

Wei (၂၂၀ - ၂၆၅) ႏွင့္ Jin(၂၆၅ - ၄၂၀) မင္းဆက္မ်ားလက္ထက္တြင္မူ ေရေႏြးၾကမ္းသည္ ဧည့္ခံပြဲမ်ာ၌ မပါမျဖစ္ ေသာက္ဖြယ္ တစ္ခု ျဖစ္လာေတာ့သည္။ ထိုအခါ လူအမ်ားက လူကိုလန္းဆန္းၿပီး သန္႔ရွင္းေသာ ေရေႏြးၾကမ္းကို မူးယစ္ေစတတ္ေသာ ၀ိုင္ထက္ ပင္ ပို၍လူႀကိဳက္မ်ားလာေလေတာ့သည္။

ထိုမင္းသံုးဆက္၏ ေနာက္ဆံုးမင္းမွာ Sun Hao(264-280) ျဖစ၏။ သူကပြဲေတာ္တည္တိုင္း သူ႕မူးမတ္မ်ားကို ၀ိုင္ ေျခာက္လီတာ ကုန္ေအာင္ ေသာက္ရမည္ဟု အမိန္႕ေပး၏။ ထိုမူးမတ္မ်ားတြင္ အမတ္တစ္ေယာက္က ၀ိုင္ကိုမႀကိဳက္၊ ထို႕ေၾကာင့္  ၀ိုင္ အစား ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ခြင့္ျပဳရန္ေတာင္းပန္၏။ အမွန္မူ ၀ိုင္ႏွင့္ ေရေႏြးၾကမ္းအစား ဆက္စပ္မွဳ တူညီမွဳ အခ်ိဳ႕ ရွိေလသည္။

၀ိုင္ကေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ၀န္းက်င္ႏွင့္ သဟဇာတျဖစ္ၿပီး ေရေႏြးၾကမ္းကမူ တိတ္ဆိတ္ေသာ ၀န္းက်င္ႏွင့္ ပို၍စပ္ဟပ္သည္။ သူတို႕ၾကား၌ ကြဲျပားမွဳမ်ားစြာရွိေသာ္လည္း ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္၀ိုင္ကား အေကာင္းဆံုး ပါတနာမ်ားလည္းျဖစ္ေလသည္။ အေၾကာင္းကေရေႏြးၾကမ္းက မူးယစ္မွဳကို ေျပေပ်ာက္ေစျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ေရေႏြးၾကမ္း ယဥ္ေက်းမွဳ ပ်ံ႕ႏွံ႕ရာ၌ ဗုဒၶဘာသာႏွင္ ့ တာအိုဘာသာ တို႕ကလည္း ခြဲျခား၍ မရေအာင္ အေရးပါလွသည္။

ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားက ေရေႏြးၾကမ္းသည္ ငိုက္ျမည္းမွဳ ၊ ေႏွးေကြးေလးလံမွဳတို႕ကို ပယ္ေဖ်ာက္ႏိုင္၏ ဟူေသာ အေၾကာင္းျပ ခ်က္ျဖင့္ ႏွစ္ၿခိဳက္ၾကသလို တာအိုဘာသာ၀င္ တို႕ကလည္း ေရေႏြးၾကမ္းက လူကိုႏုပ်ိဳေစတယ္ ဆုိၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ ၿခိဳက္ၿခိဳက္  ေသာက္သံုးၾက၏။ ထိုအခါ လူအမ်ားက လက္ဖက္ရြက္ မ်ားကို ကိတ္မုန္႕သ႑ာန္ျပဳလုပ္ ၾက၏။ ေသာက္ လိုေသာ အခါမွ ဖဲ့ယူ၍ ေရေႏြးအိုးထဲသို႕ ထည့္ၿပီးေသာက္ၾက၏ ။


ထို႕ေၾကာင့္ေရေႏြးၾကမ္းသည္ “Tan မင္းဆက္မွာ အစျပဳခဲ့ၿပီး Song မင္းဆက္မွာ ဖြံ႕ၿဖိဳးခဲ့သည္။” ဟု ဆိုစမွတ္ျပဳၾကရေတာ့သည္။

ယင္းလက္ဖက္ရြက္၊ ေရေႏြးၾကမ္း ၊ လက္ဖက္ရည္တို႕ကား ယေန႕ဆိုလွ်င္ ကမာၻသို႕ပင္ ပ်ံ႕ႏွံ႕ေနၿပီျဖစ္၏ ။ ဂ်ပန္ဘုန္းေတာ္ႀကီး မ်ားက လက္ဖက္ေစ့၊ လက္ဖက္ေျခာက္ျပဳလုပ္နည္း ၊ ေရေႏြးၾကမ္း အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းတို႕ကို ဂ်ပန္သို႕ သယ္ယူသြားၾကသည္။ ယခုဆိုလွ်င္ ဂ်ပန္မွာ ေရေႏြးၾကမ္း ပြဲေတာ္ဟုပင္ ရွိေလသည္။

ဥေရာပတိုက္သို႕ လက္ဖက္ရြက္ ၊ လက္ဖက္ေျခာက္ ေရာက္ရွိျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ေရွးဦးအက်ဆံုး အေထာက္အထားကို ခရီးသြား အာရပ္တစ္ေယာက္၏ မွတ္စု၌ ေတြ႕ရ၏။ မာကိုပိုလို၏ မွတ္စုထဲ၌လည္း တရုတ္ဘ႑ာေရး အမတ္ႀကီးက လက္ဖက္ေျခာက္ ၊ လက္ဖက္ရြက္ အခြန္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အဆမတန္ ေတာင္းခံေၾကာင္း ေရးသားထားေလသည္။

(၁၆) ရာစုေရာက္ေသာအခါ ဒတ(ခ်္)တို႕က ကမာၻ႕အေရွ႕ပိုင္း၌ လြန္စြာထူးဆန္း၍ အရသာႏွင့္ျပည့္စံုလွေသာ သစ္ရြက္တစ္မ်ိဳး ရွိေၾကာင္း သတင္းကို ဥေရာပသို႕ သယ္ေဆာင္သြားခဲ့ၾက၏။ ထိုစကားသည္ ဥေရာပသားတို႕အတြက္ လက္ဖက္ရြက္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ပထမဆံုးၾကားရေသာစကား ျဖစ္ေလသည္။

၁၆၁၀ ခုႏွစ္တြင္ အေရွ႕ အိႏၵိယ ကုမၸဏီက ဥေရာပသို႕ ပထမဆံုး လက္ဖက္တင္ပို႕ေလေတာ့သည္။ ထို႕ေနာက္ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ျခင္း အက်င့္ ဥေရာပ၌ အျမစ္တြယ္သြားေလေတာ့သည္။

ထို႕ေနာက္ ၁၆၃၆ ခုတြင္ ျပင္သစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ၾကာေသာအခါ ရွရွားသို႕ လက္ဖက္ပ်ံ႕သြားေတာ့သည္။ ယေန႕ လက္ဖက္ရည္ကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ေသာက္သံုးေနေသာ အဂၤလန္ကား ၁၆၅၀ ခုအထိ လက္ဖက္အေၾကာင္း ဘာမွ မသိခဲ့ရွာေပ။

လက္ဖက္ရြက္ထဲ၌ ၄၅၀ ေက်ာ္ ဓါတ္သဘာ၀မ်ား ပါ၀င္ေနၾကာင္း သိပၸံက ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ စြမ္းအင္မ်ားက လူကိုဒုကၡေပးႏိုင္သည့္ ေရာဂါတစ္ခ်ိဳ႕ကိုပင္ ကာကြယ္ေပ်ာက္ကင္းေစႏိုင္ေၾကာင္းေတြ႕ရ၏။


Green tea ဆိုလွ်င္ ဗီတာမင္မ်ား ပါ၀င္သည့္အျပင္ ကင္ဆာဆဲ(လ္)မ်ားကို ကာကြယ္ေပးႏိုင္သည့္ Hydroxybenzene ဓါတ္သဘာ၀ပါ၀င္ေလသည္။ အူလံုးတီး (Oolong tea) ဆိုလွ်င္ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ကိုက်ေစႏိုင္၏။ Black tea က သလိပ္ေပ်ာ္ေစၿပီး အစာေက်ညက္မွဳ အားေကာင္းေစကာ စားသံုးသမွ် ခံတြင္းေတြ႕ေစ၏ ။ အထူုးသျဖင့္ အစာအိမ္ေရာဂါရွိသူမ်ားႏွင့္ ကိုက္ညီ၏။ Duer tea ကႏွလံုးေသြးေၾကာက်ဥ္းေရာဂါကို ကာကြယ္ၿပီး “Tea of longevity” ဟုပင္ ဆိုစမွတ္ျပဳထားၾကရသည္။

လက္ဖက္ရြက္မ်ားသည္ Rediation ကိုကာကြယ္မွဳေပးႏိုင္သည့္အတြက္ ကြန္ပ်ဴတာအၿမဲတမ္းသံုးစြဲေနရသူမ်ားႏွင့္ အထူးသင့္ေတာ္ေလသည္။

(၂၁) ရာစုတြင္ ေရေႏြးၾကမ္းကို ေသာက္စရာဟု အသိအမွတ္ျပဳထားရသည့္ အျပင္ လက္ဖက္ရြက္၏ အဆီအႏွစ္ မ်ားကို ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ မ်ား ၊ သြားတိုက္ေဆးမ်ားႏွင့္ အျခားေန႕စဥ္သံုး ပစၥည္းမ်ားတြင္ပါ ေတြ႕ရွိလာရေတာ့သည္။ က်န္းမာေရး အတြက္ လိမ္းေဆးမ်ား တြင္လည္း လက္ဖက္ရြက္၏ အဆီအႏွစ္မ်ား ပါ၀င္ေနျပန္ေသး၏။

သို႕ျဖင့္ပင္ ေရေႏြးၾကမ္း၏ ဇတ္လမ္းကေတာ့ ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေတာင္ပင္ ရွိေနဆဲပင္။



ဆုထားမ်က္ခ်ယ္






(Chinese Tea by Lin Tong, Translated by Yue LiwenEternal Tea Fragrance ကို သင့္သလို ျပန္ဆိုထားပါသည္။)


Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

Meditation as medication (တရားသည္ေဆး)

သတိပ႒ာန္တရားကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ အားထုတ္ေနသူမ်ားသည္ နာက်င္မႈဒဏ္ပို၍ သည္းခံႏိုင္ၾကသည္ဟူေသာအခ်က္ကို အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာ ကတည္းကပင္သိခဲ႔ရသည္။

ယခုေတြ႔ရိွမႈအရ က်င္႔စ ေယာဂီအသစ္မ်ားပင္ အက်ိဳးတရားမ်ားရရွိႏိုင္သည္။

North Carolina တကၠသိုလ္က တစ္ရက္လ်င္ တစ္နာရီ၊သုံးရက္ၾကာ သတိပ႒ာန္တရားကုထုံးကို စမ္းသပ္ခဲ႔ၾကသည္။

ထို သုံးနာရီမွ်ျဖင္႔ နာက်င္မႈကိုသက္သာေစေၾကာင္းေတြြ႕႐ွိခဲၾကသည္။ ထိုအဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ စိတ္ပညာရွင္ Fadel Zeidan က တရားထိုင္ျခင္းဟာ ခက္ခဲတဲ႔အလုပ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ၿငိမ္းေအးမႈအေတြ႔အႀကဳံ အတြက္သာ ဆိုသူေတြ အတြက္ ေ႐ြးခ်ယ္စရာ တစ္ခု ျဖစ္သြားလိမ္႔မယ္ထင္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

"တရားအၾကာႀကီးထိုင္ခဲ႔တဲ႔သူေတြဟာ သူတို႔ ဦးေႏွာက္ေတြက အမ်ားႀကီးေျပာင္းလဲသြားေတာ႔ နာက်င္မႈဒဏ္ ပို ခံႏိုင္ရည္ရိွတယ္ ဆိုတာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာကတည္းကသိခဲ႔ရပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ သံုးရက္အတြင္းေလးမွာ တစ္ရက္ကို မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ တရားမွတ္႐ုံနဲ႔ အက်ိဳးရိွတယ္ဆုိတာေတာ႔ အခုမွ ေတြ႔ရိွခဲ႔ရပါတယ္" သူကဆိုပါတယ္။


For more information, please visit
mindfulness.org.au


ဆုထားမ်က္ခ်ယ္









Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

Why Buddhism and not Christianity

ဒီေန႔မနက္ FB မွာထိုိင္းလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္က ေမး ခြန္းႏွစ္ခုေမးတယ္၊ အီစတာပြဲကိုျမင္ၿပီး စိတ္ဝင္စားတာရယ္ ခရစ္ယန္အသိုင္းအဝိုင္းထဲက အေနာက္တိုင္းသားတစ္ေယာက္ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းျဖစ္ေနတာရယ္ေၾကာင္႔ပါ။

သူသိခ်င္တာက ဘုန္းႀကီးဘာေၾကာင္႔ ရဟန္းဝတ္ရတာလဲ နဲ႔ ခရစ္ယန္နဲ႔ ဗုဒၶဘာသာ တို႔႐ဲ႕ ျခားနားခ်က္ကဘာလဲ ဆုိတာပါ။ ဘုန္းႀကီးကမဂၢဇင္းကေနပဲ ေျဖဖို႔ဆုံးျဖတ္ပါတယ္၊ ဒီအေျဖက FB ကြန္မင္႔မွာသိပ္ရွည္လ်ားသြားမွာမို႔ပါ။ ၿပီးေတာ႔ ဒီအေျဖကိုလူတိုင္းဖတ္လို႔ရတာလည္း ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ဒါကိုဖတ္ၿပီး လူတိုင္းကြန္မင္႔ေပးလို႔လည္းရသြားတာေပါ႕။ ဒီစာက ဘယ္သူ႕ကုိမွအတိုက္အခံမျဖစ္ေစခ်င္သလိုအားလုံးဖက္ကလည္း ဒီလိုပဲလို႔ေမ်ွာ္လင္႔ပါတယ္။

ပထမေမးခြန္းကိုေျဖဖို႔အတြက္ ဒုတိယေမးခြန္းကို အရင္ေျဖတာက ပိုအဆင္ေျပမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။

ဒါက ဂ်ီးဇက္နဲ႔ ဗုဒၶ တို႔ အဆုံးအမေတြ႐ဲ႔ အဓိက ျခားနားခ်က္က ဘာလဲ ဆိုတာပါ။ အေျခခံအားျဖင္႔ ဘာသာေတြအားလုံး အတူတူပဲဆိုတာ ဒီေန႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေျပာေနၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕မွန္ပါတယ္။ လူသားတိုင္းအတြက္ လူေတာ္လူေကာင္းေတြျဖစ္ေအာင္လုပ္ရမယ္ဆိုတာ ဘာသာတိုင္း သင္ၾကားၾကပါတယ္။ ဒီအထိသေဘာတူပါတယ္။ အခုေျပာမွာေတြကလည္း ကိုယ္႔ဘာသာ ျပန္႔ပြားေရးအတြက္ သူမ်ားဘာသာကို ထိခိုက္ေစဆိုတဲ႔ ဘာသာေ႐း တစ္ယူသန္ကိစၥအေၾကာင္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ဘာသာတရားေတြမွာ လုံးဝ ညွိလို႔မရတဲ႔ ကြဲလြဲမႈေတြရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ သူတို႔ကို မုန္တီးဖို႔ မလိုသလုိ သူတို႔တည္ရွိေနျခင္းကိုလည္း ျငင္းဆန္ေနစရာမလိုပါဘူး။

စရစ္ယန္ကေျပာၿပီး ဗုဒၶဘာသာက မေျပာခဲ႔တာေတြက..
  • ၁။         ခရစ္ယန္ဘာသာက ဖန္ဆင္းရွင္အေၾကာင္းကို ဆုံးမတယ္၊ ဗုဒၶဘာသာကဖန္ဆင္းရွင္အေၾကာင္းမေျပာဘူး။

  • ၂။         ခရစ္ယန္ဘာသာက ဂ်ီးဇက္ဟာ ထာဝရုရား႐ွင္႐ဲ႕ သားလိ႔ုဆိုၿပီး ၊ဗုဒၶဘာသာကေတာ႔ ဗုဒၶဟာလူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး သစၥာတ႐ားကိုလည္း ကိုယ္တိုင္ႀကိဳးစားၿပီးမွသိခဲ႔ရတာလို႔ဆိုပါတယ္။ ဗုဒၶဟာ နတ္မဟုတ္၊ နတ္႐ဲ႕သားမဟုတ္၊နတ္႐ဲ႕မက္ေဆ႔ဂ်္ကိုသယ္လာသူလည္းမဟုတ္ပါဘူး။

  • ၃။         ခရစ္ယန္ဘာသာက ထာဝရ ဝိဉာဥ္ရိွတယ္လို႔ဆိုတယ္၊ ဗုဒၶဘာသာက ဒါကိုျငင္းတယ္၊ အရာခပ္သိမ္းဟာ ျဖစ္ ပ်က္ပဲရွိတယ္။

  • ၄။         ခရစ္ယန္ဘာသာက အားလုံးတစ္ဘဝပဲ႐ွိတယ္၊ ဒီဘဝၿပီးရင္ ကယ္တင္ရွင္ကို ယံုရင္ယံုသလို မယံုရင္မယံုသလို ထာဝရေကာင္းကင္ဘံုနဲ႔ ထာဝရငရဲမွာ စံရ ခံရမယ္လို႔ဆိုတယ္။ ဗုဒၶဘာသာက ေရတြက္လို႔မ႐တဲ အတိတ္ဘဝေတြ ဘံုဘဝအသီးသီးမွာ႐ွိခဲ႔ၿပီးၿပီ၊ ကိေလသာကုန္ခမ္းၿပီးရဟႏၱာျဖစ္သည္အထိ ဒီသံသရာကဆက္လည္ေနဦးမယ္လို႔ဆိုတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔က်ဴးလြန္ခဲ႔တဲ႔အျပစ္ေတြကိုခြင္႔လႊတ္ၿပီး လာေရာက္ကယ္တင္ေပးဖို႔ ေတာင္းခံစရာ ျပင္ပ တန္ခိုး႐ွင္လည္းမ႐ွိပါဘူး။

  • ၅။         ခရစ္ယန္ဘာသာ ယံုၾကည္တာက တိရစၦာန္ေတြဟာ ဝိဉာဥ္မ႐ွိလို႔ လူသားေတြပဲ ကယ္တင္ျခင္းကိုခံရမယ္ လို႔ဆိုတယ္။ ဗုဒၶဘာသာကေတာ႔ သတၱဝါအားလုံးဟာ ခံစားမႈ႐ိွတယ္၊ဒါေၾကာင္႔ အားလုံးဟာဒုကၡမႇလြတ္ေျမာက္သင္႔တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

  • ၆။         ခရစ္ယန္ဘာသာ ယံုၾကည္တာက ကၽြႏ္ုပ္တို႔မွာ ေဆြ(၇)ဆက္က အကုသိုလ္ေတြအတြက္ တာဝန္႐ွိတယ္လို႔ဆိုတယ္။ ဗုဒၶဘာသာက ေျပာတာကေတာ႔ ဘုန္းႀကီးကံနဲ႔ဘုန္းႀကီးပဲ၊ဘုန္းႀကီးက ဘယ္သူ႕ကံကိုမွတာဝန္ယူစရာမလိုဘူး လို႔ဆိုပါတယ္။

ဒီေတာ႔ ပထမေမးခြန္းကိုေျဖဖို႔ ခရစ္ယန္ဘာသာနဲ႔ဗုဒၶဘာသာၾကားျခားနားခ်က္ သဲလြန္စ တစ္ခ်ိဳ႔ရခဲ႔ပါတယ္။

ဘာေၾကာင္႔ ဗုဒၶဘာသာရန္းေတာ္တစ္ပါးလုပ္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ႔တာလဲ။ အေနာက္မွာႀကီးျပင္းခဲ႔ရသူပီပီ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ခရစ္ယန္နဲ႔ပဲ ထိစပ္ေနခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ စြဲယူဖို႔ခက္ခဲတဲ႔ ခရစ္ယန္ဘာသာ ယံုၾကည္မႈေတြ႐ွိခဲ႔ပါတယ္။


  • ၁။         ဘုန္းႀကီးၾကားသိခဲ႔ရတာက လူတစ္ေယာက္ေသအ႔ံဆဲဆဲမႇာ အျပစ္ေတြကိုခြင္႔လႊတ္ၿပီးကယ္တင္ဖုိ႔ ဂ်ီးဇက္ဆီမွာေတာင္းခံခြင္႔ရရင္ ထာဝရေကာင္းကင္ဘံုမွာ ခံစားရၿပီး ေမြကင္းစကေလးတစ္ေယာက္ဟာ ဂ်ီးဇက္ဆီမွာ ဒီလိုေတာင္းခံမႈမ်ိဳးမျပလုပ္ရဘဲ ေသဆုံးခဲ႔မယ္ဆိုရင္ ထာဝရငရဲဘံုမွာ ခံစားသြားရမယ္ ဆိုတာပါ။

  • ၂။         ဂ်ီးဇက္မေပၚမွီေမြးဖြားေသဆုံးသြားၾကသူတုိင္းဟာ ဂ်ီးဇက္ကို ကယ္တင္ရွင္အျဖစ္ ေတာင္းခံခြင္႔မရခဲ႔ၾကတဲ႔အတြက္ထာဝရငရဲဘံုမွာ ခံစားသြားရမယ္လို႔ ၾကားခဲ႔ရဖူးျပန္ပါတယ္။

  • ၃။         ေနာက္တစ္ခုက အေဖ႐ဲ႕အျပစ္ေတြ သားကအစားခံယူရမယ္ဆိုရင္ အဲဒီသားဟာထာဝရေကာင္းကင္ဘံုေရာက္ဖို႔ အခြင္႔အလမ္း႐ွိပါဦးမလား။ တကယ္လို႔ ကိုယ္ျပဳတဲ႔ကံက အဲသလိုစီမံၿပီးသားဆိုရင္ ကိုယ္ႀကိဳက္တာေတြလုပ္လိုက္႐ံုပါပဲ။

  • ၄။        ေနာက္ထပ္ျပႆနာတစ္ခု ေနာက္ဆုံး ဘိုက္ဘယ္စာအုပ္ထဲမွာေဖာ္ျပထားတာက လူေပါင္း ၁၄၄ ၀၀၀ သာ ကယ္တင္ျခင္းခံရမယ္ တ႔ဲ။ ဒါဆို လူေတြ အမ်ားႀကီး အေမွာင္ကမာၻႀကီးထဲ က်န္ေနခဲ႔ရလိမ္႔မယ္ထင္ပါတယ္။

လြန္ခဲ႔တဲ႔ ဆယ္ႏွစ္ကအိႏၵိယမွာ ဒလိုင္းလားမား႐ဲ႕ တရားနာဖို႔ အခြင္႔ႀကုံခ႔ဲပါတယ္။ သူက ဗုဒၶဘာသာ႐ဲ႔ အေျခခံျဖစ္တ႔ဲ ကံ၊သံသရာအေၾကာင္းကိုေဟာသြားခဲ႔တယ္၊ နက္နက္နဲနဲ႐ွိလွပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္တုိင္က ေထရဝါဒဖက္ကို ပိုႏႊယ္ေနေတာ႔ ထိုင္းႏိုင္ငံက ေက်ာင္းေတြမွာ အေနမ်ားၿပီး ဝိပႆနာတရား ကိုပဲ အားထုတ္ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ႏွစ္အေတာ္ၾကာေတာ႔ ရဟန္းဝတ္ဖို႔ စဥ္းစားမိေသးတယ္၊ ဒါေပမယ္႔ တစ္ခုခုက အၿမဲ ဆြဲထားသလိုပါ။

မႏွစ္ကေတာ႔ ခ်င္းမိုင္က အိမ္မႇာ ကိတ္မုန္႔စားေနရင္း မုန္႔အပဲ႔ေလးေတြ က်မ္းျပင္ေပၚက်သြားတယ္။ မၾကာပါဘူး ပု႐ြက္ဆိတ္ေတြ အတန္ႀကီးလိုက္ေရာက္ာၿပီး မုန္႔အပဲ႔ေလးေတြ ခ်ီၿပီးျပန္သြားၾကတယ္။

သူတို႔ကုိၾကည္႕ရင္း ငါ ဘယ္ေလာက္ကံေကာင္းလိုသလဲ၊ လူျဖစ္လာၿပီး ဘုရား႐ွင္႐ဲ႕ တရားေတာ္ေတြကို နာခြင္႔ရေနတယ္ လို႔စဥ္းစားမိတယ္။ အ႐ြယ္လည္း႐ွိ စိတ္ဓာတ္လည္းျပင္းျပေနတုန္း အိမ္ကိုအပ္ႏွံၿပီး ဒီကိစၥကိုအထေျမာက္ေအာင္ႀကိဳးစားခဲ႔ပါတယ္။ မႏွစ္ကပဲ ရဟန္းျဖစ္ၿပီး ဝိႆနာတရားျပဖို႔ ဒီေက်ာင္းက ပင္႔ေလ်ွာက္တာနဲ႔ အခု ဒီေရာက္ေနတာပါ။

ဘုန္ႀကီးက နယူးဇီလန္မွာေမြးခဲ႔ေတာ႔ ပတ္ဝန္းက်င္အမွားထဲေရာက္ေနရသလို ငယ္စဥ္ကခံစားခဲ႔ရတယ္။ လမ္းသူရဲေတြနဲ႔အတူေနၿပီး ရန္ျဖစ္တဲ႔အထဲေတြအထိ ပါဝင္လာခဲ႔တယ္။ ဒီအျပစ္ေတြကိုျမင္လာတာနဲ႔ ေမြး႐ပ္ႏိုင္ငံကေန ခရီးထြက္ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ခရီးထြက္ရင္းနဲ႔ ကိုယ္႔ထက္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲဘဝမွာ ေနၾကတဲ႔လူေတြကိုေတြ႔လာတယ္။ ဒါနဲ႔ တရားေတြ စ နာျဖစ္ခဲ႔တာပါ။

ပထမဆံုး တရားနာရတဲ႔ အခိုက္မွာ ကိုယ္႔အိမ္ျပန္ေရာက္သြားသလို စိတ္ထဲမွာ ခံစားေနရတယ္။ ပထမ တိဗက္နည္းနဲ႔ တရားထိုင္ခဲ႔တယ္၊ေနာက္မွ ဝိပႆနာတရား႐ိပ္သာကို ေရာက္တာပါ။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာ ခ်င္းမိုင္က ဆရာေတာ္ That Doi ဆီ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး တရားအားထုတ္ျဖစ္ခဲပါတယ္။

အဲဒီေနာက္ ဆရာျဖစ္ သင္တန္းၿပီးသည္အထိ အားထုတ္ခဲ႔တယ္။၂၀၀၆ မွာ ကမၼဌာန္းျပခြင္႔ရပါတယ္။ ၂၀၁၀ ခုမွာ မေလး႐ွားႏိုင္ငံ Buddhist Hermitage ကိုေရာက္ၿပီး ရဟန္းဘဝကုိေရာက္ခဲ႔ပါေတာ႔တယ္။ ဒီေက်ာင္းမွာ မနက္ေလးနာရီကေန ည ကုိးနာရီအထိ တရားအားထုတ္ၾကတယ္။ ဒီေက်ာင္း႐ဲ႕ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္က ျမန္မာျပည္မႇာ ဗုဒၶဘာသာေလ႔လာခဲ႔ၿပီး မဟာစည္နည္းနဲ႔ တရားမွတ္ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးကေတာ အခု Wat Sri Boen Ruang မွာသီတင္းသုံးၿပီး ကိုယ္တိုင္ က်င္႔သုံးရင္းနဲ႔ စိတ္ဝင္စားသူေတြကုိ တရားျပေပးလ်က္႐ွိပါတယ္။


Original version >> Why Buddhism and not Christianity
 
ဆုထားမ်က္ခ်ယ္











Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

Harvard တကၠသိုလ္ ပါေမာကၡ Francis Bowen က သံသရာဝါဒကိုလက္ခံယံုၾကည္ၾကရန္ ခရစ္ယာန္ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားထံ ေရးေသာစာ

ယခုလက္ရွိရထားေသာဘဝသည္ ပို၍ျမင္႔ျမတ္ေသာေနာက္ဘဝသို႔ တက္လွမ္းရန္ ထိန္းေက်ာင္းဖို႔ႏွင္႔ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ဖို႔ျဖစ္သည္။ အလြန္ျမင္႔ျမတ္ေသာဘဝသို႔ ေရာက္ရွိရန္
တစ္ခုတည္းေသာဘဝကအခ်ိန္ အလြန္ပင္ တိုေတာင္းေနသည္။


ထာဝရေကာင္းကင္ဘံုသို႔ေရာက္ရွိရန္ သံုးႏွစ္၊ ငါးႏွစ္ဆိုေသာကာလက
လုံးဝမလုံေလာက္ႏိုင္ေပ။ ဝိဉာဥ္ကိုထိမ္းသိမ္းေလ႔က်င္႔ရန္
ဤမ်ွတိုေတာင္းေသာ အခ်ိ္န္အကန္႔အသပ္ေလးထဲ၌ ဘယ္လိုျဖစ္ႏုိင္ပါမည္နည္း။

တူညီေသာကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး ပါရမီတုိ႔ျဖင္႔ တစ္ဘဝၿပီးတစ္ဘဝခရီးဆက္ၾကရင္း
က်င္႔စဥ္မ်ားအားျဖည့္၊ ကိုယ္က်င္႔တရားမ်ားျဖည္းဆည္း၊ စရဏႏွင္႔လူ႕ကာရိုက္တာတို႔ကို
ထူေထာင္ၾကရန္ အဘယ္႕ေၾကာင္႔အဆက္မျပတ္ျဖစ္ေနမည့္ ဘဝမ်ားစြာ ႐ွိမေနရပါသနည္း။

လက္ရိွဘဝမွာ အတိတ္ကအေၾကာင္းတရားေတြရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ေတြ ရိွေနေပမယ္႔
အတိတ္ကို မႇတ္မိေနရန္ေတာ႔မလိုအပ္ေပ။ လူတစ္ေယာက္ႏွင္႔တစ္ေယာက္မတူညီေအာင္
ခြဲျခားေပးေနသည္႔ စာနာနားလည္မႈႏွင္႔ သိျမင္သေဘာေပါက္မႈတို႔ကို တည္ေဆာက္ရန္
အမ်ားႀကီး အေထာ္အပံ႔ ျပဳခဲေသာ အတိတ္စာမ်က္ႏွာေပါင္း မည္မွ် ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေမ႔ေလ်ာ႔ပစ္ခဲ႔ၾကၿပီနည္း။

ဒါေတြအားလုံးကို သတိမ႐ျခင္းေၾကာင္႔ေတာ႔ ကၽြႏု္ပ္တို႔ေဆာင္႐ြက္ရမည့္ဝတၱရားမ်ား ေလ်ာ႔ပါးမသြားပါ။
ဘာေတြကို ဘယ္လို ျဖဳန္းတီးခဲ႔ၾကတယ္ဆိုတာကို ေမ႔ေလ်ာ႔ေနၾကရင္ေတာင္ အခ်ိန္ကို အလြဲသုံးစားလုပ္ခဲ႔ၾတယ္ဆိုတာကေတာ႔ ထင္ရွားပါတယ္။

ယခုလတ္တေလာမွာပင္ ေမ႔ေလ်ာ႔ေနသည့္ အတၱအေျခခံေသာ အတိတ္ကအကုသိုလ္တရားတို႔၏ အက်ိဳးဆက္ျဖစ္ၾကေသာ က်န္းမာေရး မျပည္႔စုံျခင္း၊ သမၼာဆႏၵႏွင္႔စြမ္းရည္သတၲိမ်ား မလုံေလာက္ျခင္း
စတဲ႔ ခါးသီတဲ႔အက်ိဳးဆက္မ်ားကို ခံစားေနၾကရဆဲပင္ျဖစ္သည္။ ထိုအကုသိုလ္မ်ားက အလြန္မ်ားျပားေနသည့္အတြက္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ မွတ္သားမထားႏိုင္ခဲ႔ၾကေပ။

လူတစ္ေယာက္အတြက္ ထာဝရ ေကာင္းကင္ဘံုကို ခ်ီးျမွင့္ဖို႔ မိတ္ဆက္အေနနဲ႔ေပးထားတဲ႔
ဒီဘဝဟာ ထာဝရဘုရားရွင္၏ ဖန္ဆင္းေပးမႈသက္သက္ေၾကာင္႔သာဆိုလ်ွင္ ဘာေၾကာင္႔
ဝိဉာဥ္ေတြ႐ဲ႕ ျပင္ပပုံသဏၭာန္ျခားနားခ်က္က ဒီေလာက္ႀကီးမားေနရတာလဲ လို႔
ကၽြႏု္ပ္တု႔ိေမးစရာရွိေနပါတယ္။

အကယ္၍ မီတန္ဆိုက္ကိုစစ္သာ တံခိုးရွင္အုပ္ခ်ဳပ္သည့္ အစီအမံထဲ ပါသြားၿပီလ်ွင္ ယင္းျပႆနာပါ အတူတတကြေပ်ာက္ကြယ္သြားေပေတာ႔မည္။ လူတစ္ေယာက္၏ လက္ရိွအေျခေနသည္ သူ၏အတိတ္ကံေၾကာင္႔ျဖစ္သည္ဆိုတဲ႔ အျမင္ကေနၾကည့္ပါ၊ အကုသိုလ္ကံႏႇင္႔ ထိုကံ၏အက်ိဳးဆက္ဟူေသာေဒသနာသည္ ခက္ခဲစြာေလ႔လာရသည့္သခၤန္းစာျဖစ္သြားႏိုင္သည္။

သို႔ေသာ္ သူကိုယ္တိုင္အတိတ္ကအေၾကာင္းတရားေတြ႐ဲ႔႕အက်ိဳးကိုလက္ခံေနရသည္ဆိုသည္႔အခ်က္ကိုမူ မည္သူကမွ ေစာဒကတက္၍မရႏုိင္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ေခၚေနၾကသည့္  ေသျခင္းတရားသည္
ေနာက္ဘဝတစ္ခုဆက္ရန္ အစျပဳျခင္းသာျဖစ္သည္။

ေနာက္လာမဲ႔ဘဝမွာ ဒီဘဝထက္ပိုၿပီးျမင္႔ ျမတ္မလာဘူးဆိုလွ်င္ျဖင္႔
ကၽြႏု္ပ္တို႕ ကိုယ္တိုင္ကိုသာ အျပစ္တင္ရန္ရွိေတာ႔သည္။


ဆုထားမ်က္ခ်ယ္












Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.

ဗုဒၶဘာသာသည္ ဟိႏၵဴဘာသာ၏ ႏွလံုးသားျဖစ္သည္

 
ကိုယ္က သူမ်ားကိုၾကည့္သလို၊ သူမ်ားက ကိုယ့္ကိုျမင္တာေလးေတြလည္းသိရတာ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့့ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဟိႏၵဴဘာသာေရးဂုရုႀကီး ဆြာမိ ဝိေဝကာနႏၵရဲ့ Buddhism: The Fulfillment of Hinduism ကို ဘာသာျပန္လိုက္ပါတယ္။ ႏွီးေႏွာၾကည့္လို႔ရတာေပါ့။ သေဘာတူတာ၊ မတူတာအပထားလို႔ေပါ့။ Agree to Disagree ေပါ့ေလ။
26- Sep- 1983 (CHICAGO)

သင္တို႔ ၾကားခဲ့ၾကသည့္အတိုင္း ကြ်ႏု္ပ္က ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္၊ သို႔ေသာ္ ကြ်ႏု္ပ္က ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ေနျပန္တယ္။ တရုတ္၊ ဂ်ပန္၊ သီရိလကၤာ စတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာ ဗုဒၶရဲ့ အဆံုးအမကို လိုက္နာၾက၏။ အိႏိၵယ၌ကား ဗုဒၶကို ထာဝရဘုရားရွင္၏ တမာန္အျဖစ္ ကိုးကြယ္ၾကတယ္။ ကြ်ႏု္ပ္က ဗုဒၶဘာသာကိုု ေဝဖန္ေတာ့မယ္လို႔ ယခုေလးပင္ သင္တို႔ၾကားခဲ့ၾကရတယ္။ အမွန္မူ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ထာဝရဘုရားရွင္၏ တမန္ေတာ္ကို ေဝဖန္ဖို႔ကမူ ေဝလာေဝးဟု ေျပာခ်င္ပါတယ္။

သို႔ေသာ္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔အျမင္က ဗုဒၶကို သူ၏တပည့္သားမ်ားက ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ၾကဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ယေန႔ ဟိႏၵဴဘာသာႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာတို႔အၾကားက ျခားနားခ်က္သည္ ဂ်ဴးဘာသာနဲ႔ ခရစ္ယာန္ဘာသာေတြရဲ့ ျခားနားခ်က္အတိုင္းပါပဲ။ ဂ်ီးဇက္ခရိုက္က ဂ်ဴးပါ။ သက်မုနိက ဟိႏၵဴပါ။ ဂ်ဴးေတြက ဂ်ီးဇက္ကို ကန္႔ကြက္တယ္။ လက္ဝါးကပ္တိုင္ေပၚတင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဟိႏၵဴေတြက သက်မုနိကို လက္ခံတယ္၊ ထာဝရဘုရားအေနနဲ႔ ကိုးကြယ္တယ္။

ဟိႏၵဴဘာသာဝင္ေတြအေနနဲ႔ အမွန္တကယ္ျခားနားတဲ့ ျခားနားမႈကို ေျပာျပလိုတာကေတာ့ သက်မုနိရဲ့ သင္ၾကားမႈေတြထဲမွာ အသစ္ဆိုလို႔ မပါသေလာက္ပါပဲ။ သူလည္း ဂ်ီးဇက္လိုပါပဲ။ ျဖည့္ဆီးေပးဖို႔ လူ႔ျပည္ကို ေရာက္လာတာျဖစ္ၿပီး ဖ်က္ဆီးဖို႔ ေရာက္လာတာ မဟုတ္ပါဘူး။

ဂ်ဴးဘာသာဝင္ေတြက ဂ်ီးဇက္ကို နားမလည္သလို၊ ဗုဒၶရဲ့ တပည့္သားေတြကလည္း ဗုဒၶရဲ့ အဆံုးအမ အေရးႀကီးပံုကို နားမလည္ၾကပါဘူး။ ဂ်ဴးေတြက သမၼာက်မ္းစာေဟာင္းကို နားမလည္ၾကသလို၊ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြကလည္း ဟိႏၵဴဘာသာရဲ့ မွန္ကန္တဲ့ျပည့္စံုမႈကို နားမလည္ၾကပါဘူး။

ထပ္ေျပာပါရေစ၊ ဗုဒၶဟာ ဖ်က္ဆီးဖို႔ ေရာက္လာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟိႏၵဴဘာသာအတြက္ ယုတၱိေဗဒကို ျဖည့္စြက္ဖို႔၊ ယုတၱိေဗဒ ဖြံ႔ၿဖိဳးဖို႔ ေရာက္လာခဲ့တာပါ။

            ဟိႏၵဴဘာသာကို အၾကမ္းဖ်င္းႏွစ္မ်ိဳးခြဲၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။
            ၁။ သမရိုးက် ဟိႏၵဴ နဲ႔
            ၂။အစစ္အမွန္ ကိုယ္က်င့္ေရး၊ စိတ္ဓာတ္ေရးရာဟိႏၵဴရယ္လို႔ပါ။
ဒုတိယဟိႏၵဴအမ်ိဳးအစားကို ရဟန္းေတြက ေလ့လာလိုက္စားၾကပါတယ္။
အဲဒီမွာ ဇာတ္ ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ အနိမ့္ဆံုးဇာတ္ကလာသူ၊ အျမင့္ဆံုးဇာတ္ကလာသူႏွစ္ဦးဟာ ရဟန္းျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘာမွမရွိထပ္တူျဖစ္သြားပါတယ္။ ဘာသာေရးမွာ ဇာတ္မရွိပါဘူး။ ဇာတ္ခြဲျခားမႈဆိုတာ လူမႈေရးကိစၥသက္သက္ပါ။

သက်မုနိကိုယ္တိုင္က ရဟန္းတစ္ပါးပါ။ သူကပဲ ႀကီးမားျမင့္ျမတ္တဲ့ႏွလံုးသားနဲ႔ ေဝဒက်မ္းေတြထဲက ငုတ္လွ်ိဳးေနတဲ့အခ်က္ေတြကုိ ေဖာ္ထုတ္ၿပီး ကမၻာကို ျဖန္႔ခ်ီေပးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

ဘာသာေရးစည္းရုံးမႈနဲ႔ လက္ေတြ႔က်င့္သံုးမႈ တစ္ထပ္တည္းျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့သူေတြထဲမွာ ဗုဒၶဟာ ပထမဆံုးလူသားပါပဲ။ ဒီအရွင္ျမတ္ရဲ့ ဂုဏ္က်က္သေရေတြဟာ အရွင္ရဲ့ မဟာကရုဏာအေပၚမွာ တည္ေနပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အသိဥာဏ္ႏံု႔သူေတြနဲ႔ ဆင္းရဲသားေတြကို ပိုၿပီးကရုဏာသက္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
           
သူ႔တပည့္အခ်ိဳ႕ဟာ ျဗဟၼဏေတြပါ။

ဗုဒၶ တရားေဒသနာေတြ ေဟာၾကားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သကၠဋဘာသာဟာ စကားေျပာဘာသာစကားသက္သက္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပညာရွင္ေတြသာ ေလ့လာႏိုင္တဲ့ ဘာသာစကားျဖစ္ေနပါတယ္။ ဗုဒၶရဲ့ ျဗဟၼဏတပည့္အခ်ိဳ႕က ဗုဒၶရဲ့ အဆံုးအမေတြကို သကၠဋဘာသာျပန္ဆိုဖို႔ ဆႏၵရွိခဲ့ပါတယ္။ ဗုဒၶကေတာ့ ရွင္းရွင္းပဲျငင္းဆိုခဲ့ပါတယ္။

 “ငါဟာ ဆင္းရဲသားလူထုအတြက္ျဖစ္တယ္။ ဒီလူေတြ နားလည္တဲ့ဘာသာစကားနဲ႔ပဲရွိပါေစ” လို႔ မိန္႔ခဲ့တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဗုဒၶေဒသနာေတာ္ေတြဟာ အိႏိၵယရဲ့ ေဒသသံုးဘာသာစကား (ပါဠိ) နဲ႔ပဲ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။

ဖေလာ္ေဆာ္ဖီေတြ၊ မက္တာဖီးဇစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ တိုးတက္တိုးတက္ ေသျခင္းတရားဆိုတာရွိေနသ၍၊ လူသားေတြမွာ အားနည္းခ်က္ေတြရွိေနသ၍၊ ထာဝရဘုရားရွင္ကို ကိုးကြယ္မႈဆိုတာ ရွိေနမွာပါ။

ဗုဒၶရဲ့တပည့္သား ဖေလာ္ေဆာ္ဖာေတြက ဗုဒၶရဲ့အဆံုးအမ အကူအညီနဲ႔ ေဝဒဆိုတဲ့ေက်ာက္ေဆာင္ကို အတိုက္အခံလုပ္ခဲ့ၾကတယ္၊ မရခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး ဗုဒၶေမြးဖြားရာ အိႏၵိယကလူေတြ အလြန္အျမတ္တႏိုးထားတဲ့ ဗုဒၶေဒသနာေတြကို အိႏိၵယအျပင္ဘက္ ယူထြက္သြားခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။

အဲဒါရဲ့ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာဟာ အိႏိၵယျပည္ထဲမွာ ေသဆံုးေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ရျခင္းပါ။ ဒီေန႔ ဗုဒၶေမြးဖြားခဲ့တဲ့ အိႏၵိယကလူေတြထဲမွာ သူတို႔ကိုသူတို႔ ဗုဒၶဘာသာလို႔ ေခၚဆိုသူမရွိေတာ့ပါဘူး။ (ဗုဒၶဘာသာႏွစ္သန္းရွိတယ္လို႔ေတာ့ သိရပါတယ္- ဘာသာျပန္သူ)

တခ်ိန္ထဲမွာပဲ ျဗဟၼဏဘာသာလည္း တစ္ခ်ိဳ႕လက္လြတ္ဆံုးရႈံးခဲ့ရျပန္တယ္။ ဒါေတြက ျဗဟၼဏဝါဒ ျပန္လည္ပံုေဖာ္ဖို႔ လူတိုင္းအတြက္ ကရုဏာနဲ႔ ေပးကမ္းကူညီမႈတို႔ပါ။

ဗုဒၶဘာသာရဲ့ မက္ေဆ့(ခ်္) ေတြကေနတဆင့္ ဂရိသမိုင္းပညာရွင္ေတြဆီ ပို႔ေပးလိုက္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ “မုသားေျပာတဲ့ ဟိႏၵဴမရွိ၊ ေဖာက္ျပန္တဲ့ ဟိႏၵဴ အမ်ိဳးသမီးမရွိ” ဆိုတာေတြပါ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

            ဗုဒၶဘာသာမပါပဲ ဟိႏၵဴဘာသာရပ္တည္လို႔မရဘူး။
            ဟိႏၵဴဘာသာမပါပဲလည္း ဗုဒၶဘာသာရပ္တည္လို႔မရဘူး။

ဗုဒၶဘာသာဟာ ဟိႏၵဴရဲ့ဦးေႏွာက္မပါပဲ မရပ္တည္ႏိုင္သလို၊ ဟိႏၵဴဟာလည္း ဗုဒၶဘာသာရဲ့ ႏွလံုးသားမပါပဲ ရပ္တည္လို႔မရဘူး။ ဒီႏွစ္ဘာသာကို ခြဲျခားဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့တာဟာ အိႏၵိယရဲ့ က်ရွံဳးးမႈပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ အိႏၵိယမွာ သူေတာင္းစားမီလ်ံသံုးရာရွိခဲ့တယ္။ သူ႔ကြ်န္ဘဝ ေရာက္ခဲ့ရတယ္။

ဒါ႔ေၾကာင့္ ဟိႏၵဴရဲ့ဦးေႏွာက္နဲ႔ ဗုဒၶရဲ့လူသားဆန္တဲ့ ႏွလံုးသားေပါင္းစပ္ၿပီး ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ဟိႏၵဴဘာသာ အတူတကြလက္တြဲသြားၾကဖို႔ ေတာင္းဆိုလိုပါတယ္။

                                                                                               

Original version by Swami Vivekananda >> Buddhism: The Fulfillment of Hinduism



ဆုထားမ်က္ခ်ယ္












Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.