၁။ ငါပြင္႔လိုက္တဲ႔မနက္ခင္းမွာ မုန္တိုင္းရွည္ႀကီးမ်ား က်လာေလမလားဆိုတဲ႔ သံသယစိတ္နဲ႔ ပန္းေလးတစ္ပြင္႔ဟာ ပြင္႔ဖို႔ေၾကာက္အားပို ေျခလွမ္း ရြံ႕ေန ခဲ႔ပါသလား။
၂။ ဒါဆို ငါေဆာက္လိုက္တဲ႔အိမ္ကေလးအၿပီးမွာ ငါ႔အိမ္ကေလးရဲ႕အမိုးေတြကို ခိုးယူသြားမယ္႔ မုန္တိုင္းရွည္ႀကီးမ်ား က်လာေလမလားဆိုတဲ႔ သံသယစိတ္ နဲ႔ေကာ အိမ္ေဆာက္ဖို႔ စို႔ရြံ႕ေနသင္႔ပါသလား။
၃။ ေရာက္တဲ႔ကမ္းတိုင္းကို စြန္႔ခြာရမွာပဲဆိုတဲ႔အသိနဲ႔ ျမစ္တစ္စင္းဟာ ကမ္း အသစ္ဆီဆိုက္ရမွာကို စိုးရြံ႕ေနတတ္ပါသလား။
၄။ ဒါဆို" ေကြကြင္းေနာက္ဆုံးရွိေျခၿပီ" ဆိုၿပီး ဘာကိုမွ မခ်စ္ဘဲေနသြားသင္႔ပါ သလား။
ေလာကဓမၼကိုသင္ၾကားျခင္းသည္ အရွိတရားကို လက္ခံ၊ ခြင္႔လႊတ္၊ နားလည္ျခင္းသာျဖစ္ၿပီး ေၾကာက္ရြံ႕ေနဖို႔မဟုတ္ဟုထင္ပါသည္။
အနားမွာ ဘာမွ၊ ဘယ္သူမွ မရွိဘူးဆိုေစ(သို႔) အရာခပ္သိမ္းမွ ထြက္ေျပးသည္ ဆိုေစ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ေဆာက္ခဲ႔တဲ႔ ခႏၶာအိမ္ေတာ႔ရွိေနပါလိမ္႔မည္။
ထိုအိမ္ကေလး အမိုးမကြာဖို႔ တတ္ႏိုင္သေရြ႕ ေစာင္႔ေရွာက္ထားရပါဦးမည္။
ေစာင္႔ေရွာက္ေနသည့္ၾကားမွလည္း အမိုးကြာေကာင္း ကြာသြားႏိုင္ပါေသးသည္။
ထိုကာလအတြင္း ခ်စ္စရာ လူ၊ အရာဝတၳဳတို႔ကိုလည္း ရိုးရိုးသားသား ခ်စ္သြား ၾကရပါလိမ္႔ဦးမည္။
မေရးျဖစ္တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ႔ ရသကဲေဆာင္းပါးေလးတစ္ပုဒ္ကို "အိမ္" နဲ႔ ပတ္သက္ တဲ႔ ဂ်ာနယ္တစ္ေဆာင္အတြက္ ေရးျဖစ္ပါသည္။ အျပည့္အစုံကိုေတာ႔ သူတိုေဖာ္ျပေပးၿပီးမွပဲ တင္သင္႔သည္ဟု ယူဆပါသည္။
Post a Comment