ႏွစ္ခ်ိဳ႕အမွတ္တရ (ဒီဇင္ဘာ ၂၈)


၂၀၁၃ ႏွစ္ကူးခ်ိန္ေတြမွာ သီရိလကၤာကိုေရာက္ေနခဲ႔ၾကသည္။ ေဂါပကဥကၠ႒ ရဲ႕ သမီၾကီး ေမဓာ (လင္းေမစန္း) က ၂၀၁၃ ကို ပုဂၢလိကေရးရာအရ ဘယ္ လိုျမင္သလဲ၊ က်ရွဳံးသလား၊ ေအာင္ျမင္သလား လို႔လာေမးသည္။
ထိုအခ်ိန္က နားဝင္မခ်ိဳေဟာ႔ေနခ်ိန္ျဖစ္သျဖင္႔ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွာ ေအာင္ျမင္ တဲ႔ႏွစ္ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပေတာ႔ သူမ မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။ ျမန္မာလူထုက လီကြမ္းယုစကားေတြကို ဒီေလာက္တန္ဖိုးထားၿပီးဖတ္ေနၾကေသာေၾကာင္႔ဟု သူမကဆိုသည္။ ဒီလိုစာအုပ္ေတြကို ဖတ္ေနသူေတြကလည္း လူလတ္၊ လူ ငယ္ေတြပိုမ်ားတယ္ဟုဆိုရာ သူမက အေလးပင္ျပဳလိုက္ေသးသည္။

" ျမန္မာ တက္လာေတာ႔မွာ ေသခ်ာတယ္" လို႔လည္းဆက္ၿပီး နိမိတ္ဖတ္ သည္။ သူမအေၾကာင္းျပခ်က္က စကၤာပူ လူငယ္ေတြ (လီကြမ္းယုစာအုပ္ ရယ္မွမဟုတ္) စာေကာင္းေပမြန္ မဖတ္ၾကေတာ႔၊ ဆိုရွယ္ နက္ဝါ႔က္နဲ႔ အခ်ိန္ ကုန္ေနတယ္၊ ရင္ေလးစရာ၊ ျမန္မာအတြက္ ဝမ္းသာတယ္လို႔ သူမက ဆို သည္။ သူမက စထရိတ္တိုင္းမ္မွာ အလုပ္လုပ္ေနသျဖင္႔ သူ႔အတြင္းသတင္း က ခိုင္မာႏိုင္သည္။

ေျပာလိုသည္မွာ ျမန္မာလူငယ္ထု (အမ်ားစု) သည္ တံခါးဖြင္႔လိုက္သည္ႏွင္႔ နည္းပညာဆိုင္ရာ၊ ကမၻာ႔ႏိုင္ငံေရးဆိုင္ရာ၊ ျမန္မာ႔ႏိုင္ငံေရးဆိုင္ရာစာေတြကို အသည္းအသန္ဖတ္လာၾကသည္၊ ကုယ္႔တံခါးေတြကို ကိုယ္တိုင္ဖြင္႔လာၾက သည္။ အလြန္အားတက္စရာေကာင္းသည္ဟုလည္း ယုံၾကည္မိသည္။ အစိုး ရက သိပ္ေကာင္းရင္ သာမန္လူထုနဲ႔ပင္ ႏိုင္ငံတက္လာႏိုင္သလို လူထုက သိပ္ေတာ္လာရင္လည္း သာမန္အစိုးရေလာက္နဲ႔ပင္ ႏိုင္ငံက တက္လာႏိုင္ သည္။ ႏွစ္ခုစလုံးဆိုရင္ေတာ႔ ေျပာဖြယ္မလိုေတာ႔ပါ။

အသိပညာဆည္းပူးလိုတဲ႔ လူငယ္ထုနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ မျဖစ္တန္ရာ။ အနာဂတ္ဟူသည္ မေရရာေသာ္လည္း ျမန္ မာႏိုင္ငံအနာဂတ္အတြက္ ေမဓာေထာင္ျပခဲ႔ေသာလက္မကိုမူ ကၽြႏု္ပ္ ပိုင္ဆိုင္ ခဲ႔ပါသည္။ ဘယ္သူမွ လုယူလို႔မရပါ။

ထိုေန႔က ဒီဇင္ဘာ ၂၈ ျဖစ္ပါသည္။

အိႏၵိယ၊ ဇာတ္စနစ္ သံကြန္ျခာထဲမွာ (ေလး)


လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမာၻ႔ အျမင္ (ဂ်ပန္၊ ကုိရီးယား၊ အိႏၵိယ)

ေမး။ ။ အေမရိကန္နဲ႔ အိႏိၵယဆက္ဆံေရးကေရာ ဘယ္လိုဆက္ရွိေနမလဲ။ သူတို႔ဆက္ဆံေရး ပိုမိုေကာင္းမြန္လာမယ္လို႔ ထင္မိပါသလား။

ေျဖ။ ။ အေမရိကန္ေတြက တရုတ္နဲ႔ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္တဲ့ ႏုိင္ငံကို လုိ ခ်င္ေနတာဆိုေတာ့ သူတို႔ဆက္ဆံေရးက အေရးပါတဲ့ အခန္းက႑မွာ ရွိေန မွာပဲ။ လူဦးေရ အေရအတြက္ တရုတ္နဲ႔ ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္တာလည္း သူတို႔ ပဲ ရွိတယ္။ အိႏိၵယရဲ့ GDP က တရုတ္ေအာက္နည္းေပမဲ့ GDP ရဲ့ ရာခုိင္ႏႈန္းေ တာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို စစ္အင္အားအတြက္ အိႏိၵယေတြက အသံုးျပဳတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ သံုးသင့္တယ္ ထင္တယ္။ တရုတ္အမ်ိဳးသမီးက အခု အာကာသထဲကေန ျပန္လာၿပီ။ အိႏိၵယေတြ မလုပ္ရေသးဘူး။ သူတို႔စြမ္းႏိုင္ တယ္ဆိုတာ သံသယမရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္ေတြလိုအံုးမယ္။ စီးပြားေရး ေထာက္ပံ့မႈေတြ လိုတယ္။ တရုတ္က အေမရိကန္ေတြလုပ္ႏုိင္ သမွ် သူတို႔လည္း လုပ္ႏုိင္တယ္ဆိုတာျပဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနၾကၿပီ။

ေမး။ ။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေလး နည္းနည္းေမးခ်င္လို႔ပါ။ အိႏိၵယ ကိုေရာက္စဥ္ ႏွစ္ၿခိဳက္သေဘာက်စရာေတြရွိရင္ ေျပာျပပါလား။
ေျဖ။ ။ အိႏိၵယကို မေရာက္ျဖစ္တာေတာင္ အေတာ္ၾကာၿပီ။ နံပါတ္တစ္၊ သူ တို႔က အဂၤလိပ္စကားေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးရွိ တယ္။ ႏွစ္ကေတာ့ အိႏိၵယအစားအစာ၊ သူတို႔အစားအေသာက္ကို ငါႀကိဳက္တယ္။

ေမး။ ။ မစၥတာလီက ငရုတ္သီးအစပ္ေၾကာက္တယ္ မဟုတ္လား။
ေျဖ။ ။ စားဖိုမႈးကို ငရုတ္သီးေလ်ာ့ထည့္ဖိုေျပာလို႔ ရတာပဲ။ ငါမႀကိဳက္တာ ကေတာ့ ဟုိတယ္ေတြေဘးမွာ အခင္းႀကီး အခင္းငယ္ထုိင္ၾကတာပဲ။ အိႏိၵယ စီးတီးမွာရွိတဲ့ (India city) ေဟာ္တယ္အသစ္ ရွယ္ရက္တန္ (Sheratan) မွာတည္းေနတံုးက လမ္းေဘးမွာ ကိစၥၿပီးေနတဲ့လူေတြကို ရွင္းရွင္းႀကီးျမင္ ခဲ့ရဖူးတယ္။ အဲ့ဒါ သူတို႔ဒီမိုကေနရစီ တဲ့။ တရုတ္ျပည္မွာဆိုရင္ ဒါမ်ိဳးေတြကို လက္ခံမွာမဟုတ္ဘူး။ တရုတ္ျပည္မွာ အိမ္ေျခယာမဲ့လူတန္းစားေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားသလဲဆိုတာေတာ့ ငါလညး္ မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီလို ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးေတြမွာ အခင္းႀကီး၊ အခင္းငယ္သြားတာကိုေတာ့ တရုတ္အစိုးရ က ခြင့္မျပဳေလာက္ဘူး။

အိႏိၵယ၊ ၿပီး

ဒါေပမဲ႔


တစ္ဆင္႔ခ်င္းေတာ႔ ဆုတ္ေပးေနၾကတာပါပဲ
ဒါေပမဲ႔
ေနာက္ဆုံးကတုတ္က်ဥ္းက ဘယ္ဟာလဲဆိုတာ
သမိုင္းထဲကလူတိုင္းသိေနတယ္။

အလံျဖဴေထာင္ထားတဲ႔ ေတာင္ကုန္းကို
သိမ္းပိုက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ႔
ဘယ္လို ဒစ္ပလိုေမစီမွ ေဆးစြမ္းထက္မယ္ မဟုတ္ဘူး။


သမိုင္းကေန ထြက္ေျပးလို႔ မရဘူး


Political leaders can make history but they cannot escape history.
(The Clash of Civilizations P. 154)
"ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ သမိုင္းကိုေရးႏိုင္တယ္ ဒါေပမဲ႔ သမိုင္းကို ဖ်က္ပစ္လို႔ေတာ႔ မရႏိုင္ဘူး"
ဆရာႀကီးေတြအၿမဲ ေျပာတတ္တဲ႔စကား၊ ဘယ္သူ႔စကားမွန္း မသိခဲ႔ဘူး။ အခုမွ မူပိုင္ရွင္ ဟန္တင္တန္ကို ရွာေတြ႔တယ္။
"သမိုင္းကို ဖ်က္ပစ္လို႔မရဘူး" ဆိုတာအျပင္ "သမိုင္းကေန ထြက္ေျပးလို႔ မရဘူး" လို႔ ဘာသာ ျပန္လိုက္ရင္လည္း သမိုင္း မရိုင္းႏိုင္ဘူး။

ကြန္ခ်က္လြဲရင္


ကြန္ခ်က္လြဲရင္
ငါးက လူကိုျပန္မ်ႇားတယ္၊ ျဖစ္ရေလ ေရွာင္လင္ေက်ာင္းသားရယ္။


 

ဒါေရာ The Clash of Civilizations လား မသိ


ဘုရားဆင္းတုေတာ္ႀကီး ေက်ာက္သားအေရာင္တင္ဖို႔နဲ႔ ေရႊသကၤန္းျပန္လည္ ဆက္ကပ္ဖို႔ဆိုၿပီး တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူးမွီ မႏၱေလးက ရြာအဆက္ေကာင္ ကေလးကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ ရြာသားရိုးပုံက ပုဆိုးနဲ႔ ထြက္လာသည္၊ အင္မီဂေရးရွင္းက အတြန္႔တက္ေတာ႔ သူ႔ခမ်ာ ႐ုံးခန္းေရာက္လိုေရာက္၊ လက္မွတ္ အထိုးခုိင္းလို႔ ထိုးခဲ႔ရ။ ဘုရားဆင္းတုႀကီးေပၚ ဆင္းလိုက္ တက္ လိုက္ ပုဆိုးႀကီးနဲ႔ေတာ႔ ေတာ္မည္မထင္၊ ေဘာင္းဘီေလး ဘာေလးေျပာင္း ဝတ္ပါဆိုၿပီး ဒကာတစ္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းၿပီး အဝယ္ခိုင္းရသည္ ။ ေငါက္ၿပီး အဝတ္ခိုင္းခဲ႔ရသည္။ ဆရာသမားက အစေတာ႔ ရွက္သလိုလို ဘာလိုလို။ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေတာ႔
"မင္းကြာ ေဘာင္းဘီႀကီး တကားကားနဲ႔ ျမန္မာဆန္ဆန္ ပုဆိုးေလးဘာေလး ဝတ္ပါအုံး" စသလိုလိုေျပာမိေတာ႔
"ပုဆိုးကေတာ႔ ဒီကေရွ႕ မဝတ္ေတာ႔ဘူး" တဲ႔။
ဒါက The Clash of Civilizations လား မသိ။

သို႔


"တပည့္ေတာ္အသက္ရွင္ေနသေရြ႕ ရဟန္းဝတ္နဲ႔ ျမင္ေတြ႔ပါရေစ" ဆိုခဲ႔တဲ႔ မယ္ေတာ္ႀကီး ေဒၚသိန္းညြန္႔.....
"အဂၤလိပ္စာသင္ကြာ ၿပီးရင္ (သိန္းေဖျမင္႔တို႔လို) ဘုန္ႀကီးေက်ာင္းသား စာေရးဆရာျဖစ္ေအာင္လုပ္ကြာ(ကြန္ျမဴနစ္ေတာ႔ မျဖစ္ေစနဲေပါ႔)" ဆိုခဲ႔တဲ႔ အေဖ ဦးစိန္ဆင္႔...
သြားေလသူ မိဘႏွစ္ပါးရဲ႕ "ဆႏၵ ပဋိပကၡ"ကို "လူ႔ယဥ္ေက်းမႈပဋိပကၡ" ႏွစ္အုပ္တြဲနဲ႔ ရိုက်ိဳးစြာ ေက်းဇူးဆပ္ပါတယ္။

ဇင္ေဝေသာ္
***************************************************

လူ႔ယဥ္ေက်းမႈပဋိပကၡနဲ႔ ကမၻာသစ္တစ္ခုကို ပုံေဖာ္ျခင္း

အခန္း (၁)
ေခတ္သစ္ကမၻာ႔ႏုိင္ငံေရးမိတ္ဆက္
ႏုိင္ငံေတာ္အလံနဲ႔ယဥ္ေက်းမႈအမွတ္အသား

၁၉၉၂ - ခု ဇန္န၀ါရီလ (၃)ရက္ ေမာ္စကုိၿမိဳ႕ရွိ အစုိးရေဆြးေႏြးခန္းမႀကီး ထဲမွာ ႐ုရွားနဲ႔ အေမရိကန္ ပညာရွင္ႀကီးေတြဟာ အတူတကြ စည္းေ၀းေန ခ႔ဲၾကပါတယ္။ ဆုိဗီယက္ျပည္ေထာင္စုႀကီး ၿပိဳကြဲၿပီး ႏွစ္ပတ္အၾကာမွာ ႐ုရွား ဖက္ဒေရးရွင္းႏုိင္ငံဟာ လြတ္လပ္တဲ႔ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံအေနနဲ႔ ေပၚထြက္လာ ခဲ႔ပါတယ္။ ဒါရဲ႕ အက်ိဳးဆက္အေနနဲ႔ကေတာ႔ တစ္ခ်ိန္က ခန္းမႀကီးထဲမွာ ခန္းခန္းနားနား ရွိေနခဲ႔တဲ႔ လီနင္ရဲ႕ ႐ုပ္တုႀကီးကုိ ဖယ္ရွားၿပီး ႐ုပ္တုအစား ႐ုရွားဖက္ဒေရးရွင္း ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ အလံကုိ ခန္းမေရွ႕ တံတုိင္းေပၚမွာ လႊင္႔ထူ လုိက္ႏုိင္ၾကျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမရိကန္ တစ္ေယာက္ကသာ သ တိထားလုိက္မိတဲ႔ အခ်က္တခ်က္ ရွိေနခဲ႔တယ္။ အဲဒါကေတာ႔ အလံကုိ ေဇာ က္ထုိး လႊင္႔ထူလုိက္မိျခင္းပါ။ ႐ုရွားတစ္ေယာက္ကို ေျပာျပလုိက္ေတာ႔မွ လူ မသိေစဘဲ အျမန္ျပန္ျပင္ၿပီး လႊင္႔ထူခဲ႔ၾကပါတယ္။

စစ္ေအးတုိက္ပြဲႀကီး ၿပီးဆုံးၿပီးတဲ႔ေနာက္ လူေတြရဲ႕ အုိင္ဒင္တတီနဲ႔ အမွတ္ အသားေတြဟာ သိသိသာသာႀကီး ေျပာင္းလဲလာေနခဲ႔ပါတယ္။ ကမၻာ႔ႏုိင္ ငံေရး ကုိယ္တုိင္ကလည္း ယဥ္ေက်းမႈ အသီးသီးနဲ႔ ယွဥ္တြဲၿပီး ေပၚထြက္လာ ခဲ႔ပါေတာ႔တယ္။ ေဇာက္ထုိးျဖစ္ေနတဲ႔ အလံဟာ ကူးေျပာင္းဆဲ ကာလရဲ႕ သေကၤတ တစ္ခုသာ ျဖစ္ေနခဲ႔ၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ႔ အလံေတြက ပုိမ်ား၊ ပုိျမင္႔ လာခဲ႔ပါတယ္။ ေဇာက္ထုိးျဖစ္ေနတဲ႔ အလံေတြရယ္လုိ႔ မရွိေတာ႔ပါဘူး။ ႐ုရွားအပါအ၀င္ အျခားအျခားေသာ လူမ်ိဳးေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ အုိင္ဒင္တတီ အမွတ္အသား အသစ္ေတြကုိ ေမြးျမဴ စြဲကုိင္လာခဲ႔ ၾကပါေတာ႔တယ္။

၁၉၉၄ - ခု ဧၿပီလ (၈) ရက္ေန႔မွာ ဆာရာေယဗုိက လူေပါင္းႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ ဟာ ေဆာ္ရီအာေရးဗ်နဲ႔ တူရကီ အလံေတြကို ကုိင္ေဆာင္ၿပီး ဆႏၵျပခဲ႔ၾကပါ တယ္။ ကုလသမဂၢအလံ၊ ေနတုိးအလံ၊ အေမရိကန္အလံေတြ အစား အဲ
ဒီႏွစ္ႏုိင္ငံရဲ႕ အလံေတြကို ကုိင္ေဆာင္လာျခင္းက သူတုိ႔ဟာ မြတ္စလင္ေ တြ ျဖစ္တယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ မိတ္ေဆြ အစစ္ေတြက ဘယ္သူေတြ၊ မိတ္ေဆြ မစစ္တာက ဘယ္သူေတြ ဆုိတာ ကမၻာကုိ ျပသလုိက္တာပါပဲ။

၁၉၉၄ - ခု ေအာက္တုိဘာလ (၁၆) ရက္ေန႔မွာေတာ႔ လူေပါင္း ခုႏွစ္ေထာင္ေ က်ာ္ဟာ မကၠဆီကုိ အလံေတြကို ကိုင္ေဆာင္ၿပီး အေျခခံဥပေဒ မူၾကမ္း (၁၇၈)ကုိ မေက်နပ္လုိ႔ ေလာ႔စ္အိန္ဂ်လိၿမိဳ႕မွာ ဆႏၵျပခဲ႔ ၾကျပန္ပါတယ္။ အေျခခံ ဥပေဒမူၾကမ္းအရ တရားမ၀င္ ၀င္ေရာက္ေနထုိင္ သူေတြရဲ႕ သား သမီးေတြဟာ အစုိးရက ေပးတဲ႔ အခြင္႔အေရးေတြကုိ မရႏုိင္ပါဘူး။
“သူတုိ႔ကုိ အခမဲ႔ ပညာသင္ေပးေနတဲ႔ ႏုိင္ငံထဲမွာေနၿပီး ဒီလူေတြက ဘာေၾကာင္႔ မကၠဆီကုိ အလံကုိ ကိုင္ၿပီး လမ္းေပၚတက္ ဆႏၵျပေနၾကတာလဲ၊ သူတုိ႔ကုိင္သင္႔တာက အေမရိကန္ အလံပဲ” ေလ႔လာသူ တစ္ေယာက္က ေမးခြန္း ထုပ္ခဲ႔ပါတယ္။

သူေျပာၿပီး ႏွစ္ပါတ္ၾကာတဲ႔အခါမွာေတာ႔ သူတုိ႔က အေမရိကန္ အလံကုိ ကုိင္ၿပီး ဆႏၵျပခဲ႔ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အလံက ေဇာက္ထုိးပါ။ အဲဒီအလံ ေဇာက္ထုိးကပဲ သူတုိ႔ကုိ ၁၇၈- ဥပေဒမူၾကမ္း ေအာင္ပြဲကုိ ေပး လုိက္တာပါ။ ကာလီဖုိးနီးယား မဲဆႏၵရွင္ေတြက ၅၉- ရာခုိင္ႏွဳန္း ေထာက္ ခံေပးၿပီး အဲဒီ ဥပေဒလည္း အတည္ျပဳလုိက္ရပါေတာ႔တယ္။

စစ္ေအးတုိက္ပြဲၾကီး အၿပီးမွာ အလံေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈဆုိင္ရာ သေကၤတေ တြဟာ ေတာ္ေတာ္ထိေရာက္မႈ ရွိလာပါတယ္။ သေကၤတ ဆုိရာမွာ ၾကက္ေျခခတ္ေတြ၊ လျခမ္းေတြ၊ ေခါင္းၿမီးၿခံဳျခင္းေတြေတာင္ ပါ၀င္ပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ႔ လူအမ်ားစုအတြက္ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ႔ သေကၤတေတြဟာ အဓိပၸါယ္ အရွိဆုံး အရာေတြ ျဖစ္လာခဲ႔လုိ႔ ပါပဲ။ အခုေတာ႔ လူေတြဟာ အသစ္ ဒါေပမဲ႔ ရန္သူေဟာင္းေတြနဲ႔ တုိက္ပြဲေတြဆီ ဦးေဆာင္ေ ပးခဲ႔တဲ႔ ယုံၾကည္မႈအသစ္ ဒါေပမဲ႔ အရင္က အလံေဟာင္းေတြကုိပဲ ကုိင္ေဆာ င္ၿပီး အသစ္ဆုိေပမဲ႔ ေရွးေဟာင္း အုိင္ဒင္တတီေတြကုိ ျပန္ရွာေတြ႔လာ ၾက ပါေတာ႔တယ္။

စာေရးဆရာ မုိက္ကယ္ ဒစ္ဗဒင္ (Dibdin) ရဲ႕ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ “Dead lagoon” ၀တၳဳထဲက စာသားေတြဟာ လက္ရွိ အေျခအေန အေပၚ အတိအက် ထင္ဟပ္ေစပါတယ္။ “ရန္သူအစစ္ ဆုိတာ မရွိဘဲ မိတ္ေဆြ အ စစ္ဆုိတာ မရွိႏုိင္၊ ကုိယ္နဲ႔မတူသူေတြကို မမုန္းတီးမိဘူးဆုိရင္ ကုိယ္႔ကုိယ္ ကုိလည္း မခ်စ္ေသးပါဘူး” ဒါေတြဟာ ေရွးေဟာင္းအမွန္တရားေတြ ျဖစ္ေပမဲ႔ ရာစုတစ္ခု ေက်ာ္ၿပီးတဲ႔ အခါမွာေတာ႔ ေၾကကြဲဖြယ္ ဒီအမွန္ တရားေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္ေတြ႔ေနၾကရျပန္ပါတယ္။ “ ဒါေတြကုိ ညင္းဆန္သူဟာ မိသားစုကုိ ညင္းဆန္သူ၊ ေရွးေဟာင္း အေမြအႏွစ္ကုိ ညင္းဆန္သူ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ေမြး ရာပါ အခြင္႔အေရးနဲ႔ သူတုိ႔ကုိယ္သူတုိ႔ ညင္းဆန္သူေတြပါ” တဲ႔။

ေၾကကြဲဖြယ္ ေရွးေဟာင္း အမွန္တရားေတြကုိ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ပညာရွင္ေတြကုိယ္တုိင္ မ်က္ကြယ္ျပဳ မထားႏုိင္ပါဘူး။ ကုိယ္ပုိင္အမွတ္ အ သားေတြ ျပန္လည္ ေတြ႔ရွိဖုိ႔နဲ႔ လူမ်ိဳးစု စိတ္ဓါတ္ေတြကုိ ျပန္လည္ အသက္ သြင္းဖုိ႔ ရန္သူဆုိတာ ရွိကုိ ရွိေနၾကရပါေတာ႔တယ္။ ဒီေခတ္မွာ အႏၲရာယ္ အႀကီးဆုံး မုန္းတီးမႈဟာ မတူညီတဲ႔ ကမၻာ႔ယဥ္ေက်းမႈ ႏွစ္ခုၾကားက သတ္ မွတ္ခ်က္ အမွားအယြင္းကေန ေပါက္ဖြားလာပါလိမ္႔မယ္။

ဒီစာအုပ္မွာ ေဆြးေႏြးမယ္႔ အေၾကာင္းအရာေတြဟာ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ယဥ္ေက်း မႈ အမွတ္အသားေတြက စစ္ေအးတုိက္ပြဲႀကီး အၿပီးမွာ လူအဖြဲ႔အစည္းေတြကုိ ဘယ္လုိ ေပါင္းစည္းေပးတယ္၊ ဘယ္လုိ ခြဲျခားေပးတယ္၊ ဘယ္လုိ ျပႆ နာေတြကုိ ပုံေဖာ္ေပးလုိက္တယ္ ဆုိတာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ပါတယ္။ ဒါေတြကို ရွင္းျပဖုိ႔ အခန္း (၅) ခြဲျခားေပးထားပါတယ္။

( အမွာ၊ ဘာသာျပန္ဆုိရာမွာ Culture ကုိပဲ ယဥ္ေက်းမႈလုိ႔ ျပန္ဆုိၿပီး Civilization ကိုေတာ႔ စီဗီလုိက္ေဇးရွင္းလုိ႔ပဲ သုံးစြဲပါမယ္။ ဘာေၾကာင္႔လဲ ဆုိရင္ ေရွ႕မွာ စီဗီလုိက္ေဇးရွင္း အေၾကာင္းကုိ သီးသန္႔ ရွင္းလင္းေပးဥိးမွာ မို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာသာျပန္သူ)

အခန္း (၁)

လက္ရွိ ကမၻာ႔ႏိုင္ငံေရးဟာ ကမၻာ႔သမုိင္းမွာ ပထမဆုံးအေနနဲ႔ ဗဟုမ႑ိဳင္၊ ဗဟုစီဗီလုိက္ေဇးရွင္း ျဖစ္လာေနပါတယ္။ ေခတ္စနစ္သစ္ကုိ ပုံေဖာ္ လာေနမႈဟာ အေနာက္တုိင္း၀ါဒနဲ႔ မတူညီပါဘူး။ တစ္ကမၻာလုံးဆုိင္ရာ ယဥ္ေက်းမႈကို ေမြးထုပ္ေပးလုိက္တာ မဟုတ္သလုိ အေနာက္မဟုတ္တဲ႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြ ၾကားက အေနာက္ယဥ္ေက်းမႈလည္း မဟုတ္ပါဘူး။

အခန္း (၂)

စီဗီလုိက္ေဇးရွင္းေတြ ၾကားက ပါ၀ါခ်ိန္ခြင္လ်ာဟာ ေရြ႕ေလ်ာ လာေနတယ္။ အေနာက္တုိင္း လြမ္းမုိးမႈ ဆုတ္ယုတ္လာေနတယ္။ အာရွ စီဗီလုိက္ေဇး ရွင္းေတြဟာ သူတုိ႔ စီးပြားေရး၊ စစ္အင္အား၊ ႏုိင္ငံေရးပါ၀ါေတြ ခ်ဲ႕ထြင္ လာေနပါတယ္။ အစၥလာမ္ ဆုိရင္ မ်ားျပားလြန္းတဲ႔ လူဦးေရ ေမြး ဖြားႏႈန္းနဲ႔ သူတုိ႔ အိမ္နီးခ်င္း နိုင္ငံေတြကို မျငိမ္မသက္ ျဖစ္ေအာင္လႈံ႕ေဆာ္ ေပးေန ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အေနာက္မဟုတ္တဲ႔ စီဗီလုိက္ေဇးရွင္း တုိင္ဟာ (non-western civilization) သူတုိ႔ရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ ယဥ္ေက်းမႈ တန္ဖုိးေတြ ကို ျပန္လည္ အသက္သြင္းလာေနၾကတယ္။

အခန္း (၃)

စီဗီလုိက္ေဇးရွင္းကုိ အေျခခံတဲ႔ ကမၻာ႔လမ္းစဥ္ ေပၚထြက္လာေ နတယ္။ လူအဖြဲ႔အစည္းေတြဟာ သူတုိ႔နဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ တူညီတဲ႔ အျခားအဖြဲ႔ အစည္းေတြနဲ႔ ေပါင္းသင္းလာၾကတယ္။ လူအဖြဲ႔အစည္းကုိ စီဗီလုိက္ေဇးရွင္း တစ္ခုကေန ေနာက္တစ္ခုဆီ ေျပာင္းလဲေပးဖုိ႔ အားထုတ္ျခင္းဟာ မေအာင္ျမင္ဘူး။ ႏုိင္ငံေတြဟာ သူတုိ႔ခ်င္း အုပ္စုတူရာေတြ ဖြဲ႔စည္းၿပီး ေန ထိုင္လာေနၾကတယ္။

အခန္း (၄)

အေနာက္ရဲ႕ ဟန္ေဆာင္ထားတဲ႔ တစ္ကမၻာလုံးဆုိင္ရာ ယဥ္ေက်းမႈ၀ါဒ ဟာလည္း အျခား စီဗီလုိက္ေဇးရွင္းေတြၾကားမွာ ျပႆနာေတြပဲ ေမြး ထုပ္ ေပးေနပါတယ္။ အထူးသျဖင္႔ အစၥလမ္နဲ႔ တရုတ္ စီဗီလုိက္ေဇးရွင္းေ တြၾကားမွာပါ။ ျပည္တြင္းစစ္ေတြ၊ မြတ္စလင္ေတြနဲ႔ မြတ္စလင္ မဟုတ္ သူေတြၾကားက စစ္ပြဲေတြဟာ နယ္ျခားစည္းေတြကိုပါ ၿခိမ္းေျခာက္ လာေနေတာ႔ နီးစပ္ရာ ႏုိင္ငံေတြျခင္း ေပါင္းစုၿပီး ဒါေတြကုိ ဟန္႔တားႏုိင္ ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနၾကရပါတယ္။

အခန္း (၅)

အေနာက္ယဥ္ေက်းမႈ ဆက္လက္ရွင္သန္ေနဖုိ႔ အေမရိကန္ေတြရဲ႕ ယုံၾကည္ ခ်က္ အေပၚမွာ မူတည္ေနပါတယ္။ သူတုိ႔ယုံၾကည္မႈ ဆုိတာ အေနာက္တိုင္း အုိင္ဒင္တတီနဲ႔ အေနာက္တုိင္းသားေတြ လက္ခံတဲ႔ စီဗီလုိက္ေဇးရွင္းကုိ မတူ ထူးျခားမႈ အေနနဲ႔ လက္ခံယုံၾကည္မႈမ်ိဳး၊ ဒီစီဗီလုိက္ေဇးရွင္းဟာ တစ္ကမၻာလုံး ဆုိင္ရာ စီဗီလိုက္ေဇးရွင္း မျဖစ္ႏုိင္ ဆုိတဲ႔ ယုံၾကည္မႈမ်ိဳးပါ။ ဒီယုံၾကည္မႈမ်ိဳး ထားရွိၿပီး အေနာက္မဟုတ္တဲ႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြ (non- Western societies) ဆီက ေရာက္ရွိလာမယ္႔ စိန္ေခၚမႈေတြကုိ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ေအာင္ ျပန္ လည္ျပင္ဆင္ အင္အားျဖည္႔ထား ၾကရပါလိမ္႔မယ္။ စီဗီလုိက္ေဇးရွင္းကို အေျခခံတဲ႔ စစ္ပြဲၾကီးေတြကုိ ေရွာင္ၾကဥ္နုိင္ဖုိ႔ဟာ ကမၻာ႔ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြ အေနနဲ႔ ကမၻာ႔ႏုိင္ငံေရးရဲ႕ ေပါင္းစု စီဗီလုိက္ေဇးရွင္း သဘာ၀ကုိ လက္ခံၿပီး အတူတကြ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ျခင္း အေပၚမွာ ပူတည္ေနပါတယ္။

ဆက္ရန္

အဝန္းမညီေသာ အဝိုင္းမ်ားအေၾကာင္း

၀ိုင္းကား၀ိုင္း၏ ။ အ၀န္းကားမတူညီၾက ။ အခ်ိဳ႕ကႀကီး၍ အခ်ဴိ႕ကေသး၏ ။ တနည္းဆိုရေသာ္ ၿပန္႕ကားၿခင္းနွင့္ ေ၀၀ါးၿခင္း ၊ ေသးငယ္ၿခင္းနွင့္ စုစည္းက်စ္လစ္မႈသေဘာ ။ ေကာင္းၾကပါ၏ ။ သူ႕အထာနွင့္သူေကာင္းၾကပါ၏ ။ ( No One  or  Nothing is Perfect ) ဟုခပ္တည္တည္ ကြန္မင့္ေပးလိုသူမ်ားေပးနိုင္၏ ။

ဘ၀၏ အႏွစ္ (၂၀) ေက်ာ္ကာလကို ၿခေသၤ့လည္ၿပန္ၾကည့္မိ၏ ။

အၿပင္စာမဖတ္ရ ၊ မဂၢဇင္း ၊ ဘာသာၿပန္ ၊ သတင္းစာ ၊ ေရဒီယို ၊ ကက္စက္ မဖြင့္ရ ၊ နားမေထာင္ရ ။ ေန႕စဥ္ ေန႕တိုင္းပါဠိေတာ္ ၊ အ႒ကထာ ၊ အဂၤုတၳိဳရ္ ၊ ၀ိနည္း ငါးက်မ္း ၊ ဓမၼပဒတို႕ၿဖင့္ဘ၀သည္ သိုသိပ္စြာ က်စ္လစ္ ေနခဲ့၏ ။ က်ဥ္းေၿမာင္၏ ။ သို႕ေသာ္ ၿငိမ္းခ်မ္း၏ ။ စုစည္းမိ၏ ။

သတ္မွတ္ထားေသာ စာေမးပြဲမ်ားၿပီး၏ ။ဆရာမ်ားက လႊတ္ေပးလိုက္၏ ။ စာသင္၏ ၊ ကဗ်ာဖတ္၏ ၊ မဂၢဇင္း အစံုဖတ္၏ ။ စာဖတ္ရၿခင္းသည္ေပါ့ပါး၏ ။ ဘုရားစာသင္ရတာေလာက္မခက္ ။ မ်ားမ်ားလည္းမေရးနိုင္ၾက ။ စာေရးဆရာမ်ား၏ စာအုပ္ကိုငန္းသတ္ဖတ္လိုက္လွ်င္ ရက္အနည္းငယ္အတြင္းကုန္သြား၏ ။ ငယ္ေသး၍ စာၾကည့္တိုက္ကိုမေရာက္ေသး ။ စာအုပ္အငွားဆိုင္သာ ေရာက္၏ ။ ထိုစာအုပ္ ဆိုင္၌ရိွေသာ ၀တၳဳ ၊ ဘာသာၿပန္စာအုပ္မ်ားအားလံုး (၆) လအတြင္းအကုန္ဖတ္လို႕ရ၏ ။

ဆိုလိုသည္မွာ ဘ၀ သည္(သို႕) ဘ၀ အၿမင္သည္ ၿပန္႕ကားလာသည္နွင့္အမွ်
ေလ်ာ္ေၾကး တခုၿပန္ေပး လိုက္ရ၏ ။ အၿမင္သည္ေ၀၀ါးလာ၏ ။ဆံုခ်က္ဗဟိုမ်ား ေၿပာင္းလာ၏ ။  ၾကည္လင္ေနေသာ (၄) လက္မ ဓာတ္ပံုကို (၁၂) လက္မခ်ဲ႕လိုက္သည္နွင့္ ဆင္ဆင္တူ၏ ။ ၿပန္႕ကားတိုင္း ေ၀၀ါးတာမဟုတ္ဟု ခပ္တည္တည္ ကြန္မင့္ေပးလိုကေပးနိုင္၏ ။)

လြန္ခဲ့ေသာအနွစ္ (၂၀) က ဘ၀ႏွင့္ ယေန႕ဘ၀ကိုယွဥ္ၾကည့္မိ၏ ။ ဟိုအရင္ဘ၀က အဆမ်ားစြာပို၍ ၿငိမ္းခ်မ္း၏ ။ ယေန႕ဘ၀က ပညာမဟုတ္ေသာသညာတို႕ၿဖင့္ေဖာင္းကားေန၏ ။ သို႕ေသာ္ ထိုဘ၀နွစ္ခုကို လဲခ်င္၍မရ ၊ ရေသာ္လည္း မလဲခ်င္။

အတန္ငယ္ ၾကာလာေသာအခါ အဂၤလိပ္စာသင္၏ ။ ထိုထက္ၾကာလာေသာအခါ အဂၤလိပ္စကားေၿပာ၏ ။ အဂၤလိပ္စာအုပ္ ဖတ္၏ ။ တတ္ေတာ့မတတ္ ။ မတတ္လဲဖတ္လို႕ရသည္ ။ ၾကာေတာ့မတတ္ေသာ္လည္း နားလည္လာ၏ ။ အဂၤလိပ္စကားေၿပာ၏ ။ မွန္ေတာ့မမွန္။ မမွန္လဲေၿပာလို႕ရ၏ ။ ေၿပာရင္းၿဖင့္ အတန္ငယ္ မွန္လာ၏။

         ထိုအခါ ဆက္ဆံရေသာ ၀န္းက်င္ေၿပာင္းလာ၏ ။

ယခုနွစ္ဦးပိုင္းကိုထည့္မတြက္လွ်င္ ဘ၀၏ ဆယ္စုနွစ္တစုလံုး မိမိလူမ်ိဳးမ်ားနွင့္ဆက္ဆံရသည္ထက္ လူမ်ိဳးၿခားနွင့္ဆက္ဆံရသည္က အဆမ်ားစြာပိုမ်ား၏ ။ ထိုအခါ ဘ၀သည္ (သို႕) ဘ၀အၿမင္သည္ ပို၍ၿပန္႕ကားလာေတာ့၏ ၊ ပို၍ေ၀၀ါးလာသည္ဟုလည္းထင္၏ ။ (၁၈) နွစ္သားသာမေဏဘ၀ေလာက္ မၿငိမ္းခ်မ္းေတာ့ ။ ပညာမဟုတ္ေသာသညာတို႕ေၾကာင့္ ၿဖစ္၏ ။

သို႔ေသာ္ သညာသည္ အကုသိုလ္ေစတသိတ္မဟုတ္။ ပကိဏ္းၿဖစ္၏။ ပကိဏ္းၿဖစ္၍ ကုသိုလ္ၿဖစ္နိုင္္၏ ။ အကုသိုလ္လဲၿဖစ္နိုင္၏ ။

ထို႕ေနာက္ အင္တာနက္သံုး၏ ။ အင္တာနက္၏ၿပန္႕ကားၿခင္းသည္ အဆံုးမရိွဟုပင္ထင္ရ၏ ။ ဘ၀သည္ ဤမွ်အထိ ၿပန္႕ကားလာေသာအခါ . . . . . . . . . . . .

အမွတ္တရအၿဖစ္ဆံုး သတင္းတပုဒ္ စထရိတ္တိုင္းတြင္ ဖတ္လိုက္ရ၏ ။အမ်ိဳးသားမ်ားက ဆႏၵၿပၾက၏။ အေၾကာင္းကားအမ်ိဳးသမီးမ်ားအတြက္ လိင္ေဖ်ာ္ေၿဖေသာပစၥည္းသာရိွၿပီး အမ်ိဴးသားမ်ားအတြက္မရိွ ၊ လိင္ခြဲၿခားသည္ဟု ယူဆေသာေၾကာင့္ဟုဆို၏။

ဘုရားဘုရား... ရဟန္းတပါးနွင့္ ဤသတင္းမ်ိဴးဘာဆိုင္သနည္း ၊ ဆိုင္ဆိုင္ မဆိုင္ဆိုင္ ဖတ္ကား ဖတ္လိုက္မိၿပီ ။ ဖတ္ၿပီးသားကို မဖတ္ရေသးလုပ္မရ ၊ ရဲရဲ၀ံ႕၀ံ႕ ၾကည့္လ်င္ ရွက္စရာေတာ့မဟုတ္ ။ ဘုရားရွင္၏ ၀ိနည္းေတာ္ ၌ပင္ ဤကိစၥမ်ားပါ၀င္၏ ။ ဘ၀နွစ္ခုကိုၿပန္ယွဥ္မိ၏။
လြန္ခဲ့ေသာအႏွစ္ (၂၀) ေက်ာ္က သာမေဏတစ္ပါးဆိုလွ်င္ မ်က္နွာၾကီးနီရဲသြားၿပီး ထိုသတင္း စာကိုလႊင့္ ပစ္ေကာင္းလႊင့္ပစ္ေပလိမ့္မည္။

အေၾကာင္းကား ရိုးသားေသာထိုသာမေဏသည္ " ဤသတင္းစာသည္ သာမေဏမ်ားသာဖတ္ရန္ မဟုတ္"  ဟူသည္ကိုသေဘာမေပါက္ေသးေသာေၾကာင့္ၿဖစ္၏ ။ ရဟန္းမ်ားအတြက္ ေရးၿခင္းမဟုတ္ ။

(၂၁) ရာစုရဟန္းကဤသတင္းအတြက္ ဘာမွမၿဖစ္ေတာ့ ၊ ၿပံဳးပင္ၿပံဳးမိေသး၏ ။ ဟုတ္ေပသားပဲ ၊ လူသည္ လူ႕ဆႏၵကိုေဖာ္ထုတ္ခြင့္ရိွသည္။ (ေနာ္ေ၀းမွာၿဖစ္လွ်င္ဟုေတာ့ ေၿပာရမည္ထင္သည္ ၊ ထိုဆႏၵ ၿပမႈသည္ ေနာ္ေ၀၌ဟု ထင္သည္။) သူတို႕တင္ၿပေသာအေၾကာင္းကလည္း မွန္ေကာင္းမွန္ေနလိမ့္မည္ ။ (ရိုးသားစြာ ၀န္ခံရလွ်င္ ထိုရိွမရိွကိစၥကိုေတာ့မသိပါ။)

           ေနာက္တခု ထုတ္ဆိုဦးအံ့ ။

သူ႕ဇနီးနွင့္အတူယွဥ္တြဲလာၿပီး ၀ိပႆနာတရားၿပတတ္သည့္ ဆရာၾကီးဦးဂိုအင္ကာကို နွစ္၀ါသာ ရေသးေသာ ရဟန္းက ၾကည့္၍မရ ၊ အေၾကာင္းကား ၀ိပႆနာႏွင့္ ဦးဂိုအင္ကာ၏ဇနီး မဆိုင္ဟု ထင္ေနေသာေၾကာင့္တည္း ။

ယေန႕ (၂၁) ရာစု ရဟန္းကားဦးဂိုအင္ကာကို ေလးစားၾကည္ညိဳေနမိ၏ ။ သူသည္ သူ႕ဇနီးကိုအိမ္မွာ ဖြက္ထားၿပီး ကိေလသာကုန္ေနသူလိုလို ဟန္မေဆာင္ေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္၏ ။ ဇနီးေဘးမွာထားၿပီး ၀ိပႆနာ တရားၿပလို႕ရ၏ ။ ထိုမွ်မက ဇနီးရိွသူလင္သားရိွသူမ်ားလည္း ၀ိပႆနာကို အားထုတ္လို႕ရ၏ဟု ဘ၀ ေနနည္းထိုင္နည္း (LIFE STYLE) ကိုပါ ၿပေနေသာေၾကာင့္ၿဖစ္၏ ။

           ေကာင္းေတာ့ မေကာင္း ၊ ေမးေတာ့ေမးရမည္။
           မည္သူဦးဂိုအင္ကာေလာက္ေအာင္ၿမင္သနည္း။
           ၀ိပႆနာ တရားစခန္းအီရန္မွာမည္သူေထာင္နိုင္သနည္း။

"ဗုဒၶဘာသာ" ဟူေသာအမည္သည္ ဘုရားေပးေသာ အမည္မဟုတ္ ။ လူေပးေသာ အမည္ၿဖစ္သည္ ၊ ဘုရားေပးေသာအမည္သည္ “ဓမၼ” ၿဖစ္သည္ ။ ကမာၻနွင့္ “ ၀ိနယ" မဆိုင္ ။ ဦးဂိုအင္ကာသည္ “ဓမၼ” ကိုၿဖန္႕သူၿဖစ္သည္ ။ ဗုဒၶဘာသာကိုၿဖန္႕သူဟုတ္ေကာင္းဟုတ္မည္၊ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မည္။ သို႕ေသာ္ ဗုဒၶဘာသာကို အသိုသိပ္ဆံုးနည္းၿဖင့္ ၿဖန္႕သူဟုေတာ့ယံုၾကည္၏ ။ (ဤယံုၾကည္မႈကို သံသယရိွသူမ်ားကို လည္းထပ္ရွင္းေနရန္ ၊ တုန္႕ၿပန္ရန္မလို ။)

ယေန႕(၂၁) ရာစုရဟန္းအမ်ားစုသည္ ၿပန္႕ကားလာၾက၏ ။ ေ၀၀ါးလာၾက၏ ။ လြတ္လပ္လာၾက၏ ။ စည္းေဘာင္ကို သိပ္မၾကိဳက္ၾကေတာ့ ။ ၾသတၱပၸထက္ ဟိရိကိုေလးစားလာၾက၏ ။ ၾသတၱပၸ ဟူသည္ ေၾကာက္၍ ေရွာင္သည္ ၊ ေၾကာက္၍ လုပ္သည္ ။

ဟိရိသည္ ရွက္၍ေရွာင္သည္ ၊ ရွက္၍လုပ္သည္။ သိပ္မေၾကာက္ေတာ့သည့္အတြက္ လုပ္စရာေပါလာၾက၏။ ေၿပာစရာေပါလာၾက၏ ။ ေကာင္းကားေကာင္း၏ ။ ေကာင္းလည္းမေကာင္း ။ ေကာင္းေကာင္းမေကာင္းေကာင္း ေကာင္းသည္ဟုသေဘာထားလိုက္ၾက၏။ 


         *ေရေပၚ၌ ကိုယ္ေဖာ ့ နိုင္လွ်င္ ထိုေရမည္မွ်နက္ၿခင္းမနက္ၿခင္းသည္ၿပသနာမဟုတ္ ။ 
ဒူးဆစ္မၿမဳပ္ေသာေရ၌ ေရနစ္ေသသူေတြ႕ဖူး၏ ။

 






သီဟနာဒ






(posted on 05/03/2012)




Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.

အိႏၵိယ၊ ဇာတ္စနစ္ သံကြန္ျခာထဲမွာ (သုံး)


လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမာၻ႔ အျမင္ (ဂ်ပန္၊ ကုိရီးယား၊ အိႏၵိယ)

"အိႏိၵယရဲ့ ျပႆနာက အိမ္၊ ပညာေရး၊ စာသင္ေက်ာင္းနဲ႔ လူေနမႈ အဆင့္ အတန္းပဲ။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာဆိုရင္ ေက်ာင္းမရွိလို႔ ဆရာေတြက သစ္ပင္ေ အာက္မွာ စာသင္ေပးၾကရတယ္။ ဒီေတာ့ လူဦးေရမ်ားေနလည္း ပညာ မ တတ္တဲ့လူေတြတိုးတာတာပဲ အဖတ္တင္မွာေပါ့"
(လီကြမ္းယု)


ေမး။ ။ အိႏိၵယရဲ့ မတူညီကြဲျပားမႈေတြအေၾကာင္းကုိ မစၥတာလီ ေျပာခဲ့ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာသာစကား၊ ဇာတ္စနစ္ေတြမပါဝင္ဘဲ ဂႏၶီတို႔၊ ေနရူး တို႔ ေနာက္မွာ အားလံုးညီညီညြတ္ညြတ္ ေထာက္ခံခဲ့ၾကတာမဟုတ္လား။
ေျဖ။ ။ အဲသလိုမဟုတ္ဘူး။ ညီညီညႊတ္ညႊတ္ရွိတယ္ဆိုတာ ညီညႊတ္ရ မယ့္အေၾကာင္းေနာက္ခံ ရွိေနလို႔။ ဂႏၶီက ဆားအခြန္ကို ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္ ခဲ့တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ လူေတြၾကားမွာ သူက အိုက္ကြန္ျဖစ္ခဲ့တာ။ ေနရူးက ပထ မဆံုး တစ္သီးပုဂၢလေခါင္းေဆာင္၊ ဒါေၾကာင့္ သူဆီက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ လည္း အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ၾကတယ္။ ၁၉၄၇၊ ၾသဂုတ္လ၊ ၁၄ ရက္၊ အိႏိၵယ လြတ္ လပ္ေရးေန႔မွာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့မိန္႔ခြန္း အဂၤလိပ္လိုေျပာခဲ့တယ္။ မိန္႔ခြန္းအဖြင့္က “သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္မွာ ကမာၻက အိပ္ေမာက်ေနစဥ္ အိႏိၵယက ဘဝနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ႏိုးထေနမယ္” တဲ့။
“At the stroke of the midnight hour, when the world sleeps, India will awaken to life and freedom.”
ဒါေပမဲ့ အိႏိၵယလူဦးေရရဲ့ ေျခာက္ပံုတစ္ပံုကပဲ သူ႔စကားကုိ နားလည္တယ္။ သူ႔ ကက္ရွပီးယားေလသံဝဲတဲ့ ဟိႏီၵကလည္း ေျပေျပျပစ္ျပစ္မရွိလွဘူး။ ဒီအတြက္ သူေနာင္တရတဲ့အေၾကာင္း ေျပာဖူးတယ္။ သူက ဟာရိုး (Harrow) နဲ႔ ကိန္းဘေရ့ခ်္မွာ ပညာသင္ ဘြဲ႔ရခဲ့သူ။

ေမး။ ။ သူ႔စကားကုိ လံုးဝနားမလည္တဲ့လူေတြၾကားမွာေတာင္ ေနရူးဟာ နတ္ဘုရားတစ္ပိုင္းလို ကိုးကြယ္ခံေနရတာပဲ။
ေျဖ။ ။ မဟုတ္ဘူး။ ဒါက ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ဆႏၵနဲ႔ အတိတ္ကို ျပန္လည္တမ္း တျခင္း သေဘာေလာက္ပဲ။ အသက္အရြယ္ရလာေလေလ ငါေတာ့ စိတ္ မေကာင္းျဖစ္ရေလေလပဲ။ တကယ္လုိ႔ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ေနရူး အသက္ ရွင္လ်က္ရွိေနမယ္ဆိုရင္ေတာင္ အိႏိၵယ လူထုအဖြဲ႔အစည္းကို သူေျပာင္း လဲေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ငါ ငယ္စဥ္တုန္းကေတာ့ သူ ဒီထက္ ပိုလုပ္ေပး ခဲ့သင့္တယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ခဲ့မိေသးတယ္။ အခုမွ ငါသေဘာေပါက္လာ တာက အထူးသျဖင့္ ဇာတ္ခြဲျခားမႈ တစ္ယူသန္အစြဲကို ဘယ္နည္းနဲ႔မွ သူ ခၽြတ္ေပးလို႔ မရႏို္င္ဘူးဆိုတာပဲ။

ေမး။ ။ အင္ဒီရာ ဂႏီၶကေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေတာ္ေတာ္မာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးပဲလို႔ တစ္ခါက မစၥတာလီ မွတ္ခ်က္ေပးဖူးသလားလို႔။
ေျဖ။ ။ ဟုတ္တယ္။ သူက စိတ္ဓာတ္ေတာ္ေတာ္မာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီး။

ေမး။ ။ သူ အိႏိၵယကို အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့စနစ္က အာဏာရွင္ဆန္သလားလို႔။ အဲသလိုေခါင္းေဆာင္မႈ အိႏိၵယက လိုေနတယ္လို႔မ်ား သူမက ထင္ျမင္ခဲ့ လို႔လား။
ေျဖ။ ။ ဟုတ္မယ္။ အိႏိၵယဟာ အားေကာင္းတဲ့ေခါင္းေဆာင္ လိုတယ္လို႔ ငါထင္တယ္။ ႏိုင္ငံရဲ့ သဘာဝကကို ကိုယ္ထင္ရာ ကိုယ္စိုင္းေနၾကတာ။

ေမး။ ။ သူတို႔ မွာ အားသာခ်က္ မရွိေတာ႔ဘူးလား။
ေျဖ။ ။ သူတို႔ အားသာခ်က္ဆိုတာကပဲ သူတို႔အားနည္းခ်က္ျဖစ္ေနတယ္။ သူတို႔က အေရာင္အေသြးစံုတယ္။ မတူညီဘူး။ ေျမငလ်င္လႈပ္မႈျဖစ္ၿပီ ဆုိ ပါေတာ့၊ ေက်ာက္ခဲ၊ ေျမခဲေတြက ေနရာေရြ႕သြားေပမဲ့ သူ႔အစုေလးနဲ႔သူ ရွိေနတယ္။ တရုတ္ငလ်င္ကေတာ႔ ေက်ာက္ခဲ၊ ေျမခဲေတြ ဖြာၾကဲသြားတယ္ လို႔ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အိႏိၵယရဲ့ အေနအထားက်ေတာ့ သူ႔ျပည္နယ္နဲ႔ သူ႔ အစိုးရနဲ႔သူပဲ။ သူတို႔ကို ေျပာင္းေရႊ႕လိုက္ေပမဲ့ ပံုစံတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ အစု
လိုက္ျပန္ျဖစ္ေနတတ္တယ္။

ေမး။ ။အိႏိၵယ လူဦးေရရဲ့ အသက္ပ်မ္းမွ်ကြာဟမႈ အေၾကာင္းကေရာ ဘယ္လိုလဲ၊ သူတို႔မွာ အသက္(၁၅)ႏွစ္နဲ႔ (၃၅)ႏွစ္အၾကား လူငယ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနတယ္။ ဒါက စီးပြားေရးအတြက္ အားသာခ်က္ မဟုတ္ဘူး လား။
ေျဖ။ ။ လူငယ္ထုရဲ့ ေမာင္းႏွင္အားေတာ့ ရွိမွာေပါ့။ သူတို႔ ကေလးေမြး ဖြားႏႈန္းက ၂.၅ ရွိတယ္။ တရုတ္ထက္ ပိုမ်ားတာေပါ့။ တရုတ္လည္း ကေလး တစ္ေယာက္ေပၚလစီနဲ႔ပတ္သတ္လို႔ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေနာင္တရစရာေတာ့ ရွိ တယ္။ ဒါေပမဲ့ အိႏိၵယရဲ့ ျပႆနာက အိမ္၊ ပညာေရး၊ စာသင္ေက်ာင္းနဲ႔ လူေနမႈအဆင့္အတန္းပဲ။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာဆိုရင္ ေက်ာင္းမရွိလို႔ ဆရာေ တြက သစ္ပင္ေအာက္မွာ စာသင္ေပးၾကရတယ္။ ဒီေတာ့ လူဦးေရမ်ားေနရင္ လည္း ပညာမတတ္တဲ့လူေတြတိုးတာတာပဲ အဖတ္တင္မွာေပါ့။

ေမး။ ။ တရုတ္ကိုေတာ့ အေမရိကားနဲ႔ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး စီးပြားေရးေတာင့္တင္း၊ အာရွမွာ လႊမ္းမိုးမႈရွိလာႏိုင္မယ္လို႔ ႀကိဳတင္နိမိတ္ဖတ္ခဲ့တယ္။ ဒါဆိုရင္ အိႏိၵ ယကေရာ ဘယ္လိုအခန္းက႑ကေန ပါဝင္လာႏိုင္မလဲ။
ေျဖ။ ။ အိႏိၵယသမုဒၵရာထဲမွာေတာ့ သူတို႔အားေကာင္းေနလိမ့္မယ္။ သူတို႔က တစ္သီးတစ္ျခားစီေပမဲ့ ၿဗိတိသွ်လက္ထက္က ရွိခဲ့တဲ့ ၾကည္းတပ္ နဲ႔ေရတပ္အဆင့္အတန္းကို သူတို႔ ထိန္းထားႏိုင္တယ္။ ေဒလီမွာရွိတုန္းက သူတို႔ရဲ့ Republic Day အခမ္းအနားကို ငါတက္ခဲ့ရဖူးတယ္။ ၁၉၉၆ ခု အိႏိၵ ယခရီးစဥ္ကို သြားတုန္းကေပါ့။ သူတို႔ စစ္ေရးျပအခမ္းအနားက ေတာ္ေတာ္ အထင္ႀကီးစရာေကာင္းတာပဲ။ ေခါင္းေပါင္းေတြနဲ႔ ပန္ဂ်ာဗီ(ပန္ခ်ာပီ)ႀကီးေ တြေရာ၊ အျခားတိုင္းရင္းသားစစ္သားေတြေရာပဲ။ လူမ်ိဳးေတြ ကြဲျပားေနေပ မဲ့ ေလတပ္ကလည္း အားေကာင္းတယ္။ အိႏိၵယ သမုဒၵရာထဲမွာေတာ့ သူတို႔ ကို အလြယ္တကူအႏိုင္ယူလို႔မရဘူး။

ေမး။ ။ အိႏိၵယ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက မစည္းလံုးဘူးဆိုရင္ သူတို႔ (စစ္တပ္ထဲ မွာ) ကေရာ ဘာျဖစ္လို႔ စည္းစည္းလံုးလံုးရွိေနရတာလဲ။
ေျဖ။ ။ စစ္တပ္မွာ ယူနီေဖာင္းရွိတယ္ေလ။ မင္းစစ္တပ္ထဲဝင္ရင္ စစ္တပ္ အမိန္႔ကို နာခံရမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ႏိုင္ငံေရးေလာကမွာေတာ့ ျပည္နယ္ အရာရွိ က ေဒလီကအမိန္႔ကို နာခံခ်င္မွ နာခံတာ။ ေနာက္ၿပီး ႏိုင္ငံရဲ့ လံုျခံဳေရးဟာ အေရးႀကီးဆံုးလို႔ သူတို႔ ယံုၾကည္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ေဒလီကေန မိုင္ေထာင္ ခ်ီေဝးတဲ့ အက္ဒမန္ကၽြန္းအပါအဝင္ ကာကြယ္ေရးအတြက္ ပိုၿပီးေတာ့လည္း အားစိုက္ၾကတယ္။

ေမး။ ။ ပစိဖိတ္သမုဒၵရာထဲမွာေရာ သူတို႔ပါဝါ ဝင္ေရာက္လာႏိုင္မလား။
ေျဖ။ ။ အိႏိၵယေရတပ္က ပစိဖိတ္ထဲ ဝင္လာမယ္လို႔ ငါေတာ့ မထင္မိပါ ဘူး။ ငါထင္တာကေတာ့ တရုတ္ပဲ။ တရုတ္ဟာ ျမန္မာနဲ႔ ပါကစၥတန္မွာ ဆိပ္ ကမ္းႀကီးေတြ တည္ေဆာက္လာလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီဆိပ္ကမ္းေတြက အာဖရိက ကေန ကုန္တင္ဝင္လာမယ့္ သူတို႔သေဘၤာေတြ လံုျခံဳေရး အတြက္ ပဲ။ ဒါေပမဲ့ အိႏိၵယသမုဒၵရာထဲသြားၿပီး တရုတ္က ဗိုလ္က်ခ်င္လို႔ေတာ့ မရဘူး။

ဆက္ရန္

Took Photos


စစ္ အသုံးစာရိတ္


အာစီယံက ထိေရာက္မႈရွိတဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈေပါင္းစုံ စံျပအဖြဲ႔ တစ္ဖြဲ႔ျဖစ္၊ အဲသလိုအဖြဲ႔မွာ အကန္႔အသတ္ေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတာရဲ႕ သာဓကတစ္ခုလည္းျဖစ္။
စစ္ေရးအရ မဟာမိတ္ဖြဲ႔တာလည္းမဟုတ္၊ အဖြဲ႔ဝင္ႏိုင္ငံေတြက စစ္ေရးအရ အေျခခံ ႏွစ္ဦးသေဘာတူညီမႈေတြရေအာင္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေနခ်ိန္ စစ္ အသုံးစာရိတ္ေတြ တိုးျမႇင္႔၊ စစ္အင္အားေတြ စုစည္း။ အေနာက္ဥေရာပ နဲ႔ လက္တင္အေမရိကႏိုင္ငံေတြက ေလ်ွာ႔ခ်ဖို႔လုပ္ေနတာေတြနဲ႔ စာၾကည့္ရင္ မ်က္လုံးျပဴးသြားေလာက္ေအာင္ ဆန္႔က်င္ေနတယ္။

ASEAN is often cited as an example of an effective multicultural organization. It is, however, an example of the limits of such organizations. It is not a military alliance. While its members at times cooperate militarily on a bilateral basis, they are also all expending their military budgets and engaged in military buildups, in striking contrast to the reductions West European and Latin American countries are making.
(The Clash of Civilizations. p. 132)

Cultural questions like these involve a yes or no, zero-sum choice.


(The Clash of Civilizations. p. 130)

အိႏၵိယျပည္ထဲက အယုဒၶယမွာ ဟိႏၵဴဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းပဲေဆာက္သင္႔ သ လား၊ မြတ္စလင္ဗလီပဲေဆာက္သင္႔သလား။ ႏွစ္မ်ိဳးလုံး ေဆာက္သင္႔သလား။ တစ္မ်ိဳးမွ မေဆာက္သင္႔ဘူးလား။ ႏွစ္မ်ိဳးလုံးသုံး၊ ဘုံဆိုင္အေဆာက္ အဦ ေဆာက္သင္႔သလား ဆိုတဲ႔ျပႆနာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သေဘာတူညီမႈ ရစရာမရွိဘူး။
အယ္(လ္) ေဘးနီးယန္း မြတ္စလင္ေတြနဲ႔ ဆာ႔ပ္(ဗ္)ေအာ္သိုေဒါက္ (စ္)ေတြ ၾကားက ကိုဆိုဗိုနယ္ေျမ အျငင္းပြားမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ႔လည္း တိက်တဲ႔ အေျဖရလာစရာ မရွိဘူး။
ႏွစ္ဖက္စလုံးမွာ ခိုင္မာတဲ႔ သမိုင္း၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ခံစားခ်က္ေတြရွိေနေတာ႔ အစၥေရးေတြနဲ႔ အာရပ္ေတြၾကားက ေဂ်႐ုစလင္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ျပႆနာက လည္း အလြယ္တကူ ရွင္းမရႏိုင္ဘူး။
အလားတူပါပဲ၊ ျပင္သစ္အစိုးရနဲ႔ မြတ္စလင္ကေလးမိဘေတြၾကားက ေက်ာင္း သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေက်ာင္းဝတ္စုံနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အေပးအယူလုပ္ဖို႔ ရလမ္း မျမင္မိဘူး။ အျခား ကြဲလြဲမႈေတြက အေပးအယူလုပ္လို႔ရတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈ ကြဲလြဲမႈေတြက အေပးအယူလုပ္လို႔ မရဘူး။ ဒါ႔ေၾကာင္႔ ယဥ္ေက်းမႈ နဲ႔ ပတ္ သက္တဲ႔ ေမးခြန္းရဲ႕ အေျဖက yes (သို႔) no ပဲ ရွိတယ္။ ဇီရိုး ခၽြိဳက္စ္၊ ေရြးစရာ မရွိ။
(ယဥ္ေက်းမႈ ပဋိပကၡ။ ႏွာ ၁၃၀)

(ဒါေတြကို (မသိလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မူးလို႔ပဲ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ ပညာရွိျဖစ္သြားလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လစ္ဘရယ္ ျဖစ္သြားလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္) ရယ္သြမ္းေသြးမိရင္(သု႔ိ) ဘာသာျပန္ တစ္ပိုဒ္စ ႏွစ္ပိုဒ္စေလာက္ဖတ္ၿပီး လူတတ္ဝင္လုပ္မိရင္ ေနာင္တ ရလာ စရာရွိတယ္)

Beyond the Clash of Civilizations


By GILLES KEPEL
Published: March 11, 2011

Once I had lunch with Samuel Huntington at the Harvard Faculty Club. I was eager to talk to him because he had used my 1991 book, “La Revanche de Dieu” (“The Revenge of God”), in his famous article and subsequent volume, “The Clash of Civilizations.”

I had argued that the emergence of religious political movements from the 1970s onward had comparable roots in Islam, Judaism and Christendom: They were all born of a reaction to the passing of the industrial age and had to do with a global rewriting of political identities that shifted from social to religious parlance.

Paradoxically, Huntington had focused only on the chapter that dealt with the Islamic world, and made use of it to help develop his idea about the exceptional character of the Muslim civilization; he had no interest in the study of the opposing forces that fought for hegemony over that new political discourse and competed with secular groups to control the central values of society. To him, Islam was homogenous — and “other.” We had a good talk, though our views remained quite dissimilar.

A few years later came 9/11. Huntington was elevated to a second media apotheosis: Al Qaeda terrorism proved him right, many believed, as it demonstrated on the ground that Islam had an absolutist dimension, and that the mass of the faithful could become Osama bin Laden’s followers.

In the meanwhile, I had written another book, “Jihad,” whose subtitle in the original French was “Expansion and Decline of Islamism.” The English-language translation, published in early 2002, skipped that part. I contended that Islamism, as a cohesive ideology, was doomed to decline, because it bore a fault line between two irreconcilable trends.

On the one side were the radicals, who would use more and more demonstrative violence to underline the weakness of the powers-that-be in an attempt to mobilize the masses on their side, and who would finally find themselves isolated and ostracized by those same masses, as the failure of Egyptian and Algerian radicals had proven in the 1990s.

On the other side, a growing amount of Islamists were converting to the creed of pluralism and democracy, as was already then the case in Turkey. That change would not take place without turmoil within their ranks, but at the end of the day their ideological purity — based on the “absolute sovereignty of Allah” concept — would be corroded by parliamentary participation. Hence the movement would lose its unity and integrity.

After 9/11 those views were not the most popular; some in the French press suggested I be fired from my university chair. To them, the theory of a decline of Islamism was laughable, while Samuel Huntington became a prophet of sorts.

A decade later, many are surfing on the wave (and the Web) of Arab democratic revolutions. The same people who had extolled Huntington now make an auto-da-fé of his book, saying he misled us in pointing at Arabs and Muslims as radically “other”; now we know them to be just like us — they tweet, they’re on Facebook, and the figurehead of the Egyptian revolution is Google’s Middle East manager.

Things may actually be slightly less simple — and they should be put in perspective in the frame of the modern history of Islamism and its decline. Jihadi radicalism failed to mobilize the Muslim masses. Conversely, the authoritarian regimes of the Ben Alis and the Mubaraks, whose life expectancy had been extended by their Western allies for a decade because they bragged they were the bulwark against jihadism, became irrelevant.

Today, Arab civil society has dispelled its curse: It has moved on from “Either Ben Ali or Bin Laden” to “Neither Bin Laden nor Ben Ali.” The Arab revolutions have reached Phase One in Tunisia and Egypt — toppling the dictators — but they face the same ordeal: The parlance of democracy and human rights in which they coined political mobilization now has to deal with pressing social issues and address huge cohorts of jobless young urban poor.

Lacking it, the secularized middle classes that took the lead in Tunis and Cairo will be at risk. Islamists kept a low profile — even in Egypt, where the Muslim Brotherhood has the biggest and best organized network of charities, mosques and local associations. They couldn’t beat the democrats, so they joined them.

Listening to their slogans, reading their publications in Arabic, one is struck by the fact that — as opposed to Khomeini in 1978-79 — they were unable to control the revolution’s vocabulary. Now, they must either keep on that track — and relinquish “sovereignty to the people,” albeit with their own religious tradition and culture — or they must capitalize on the dissatisfaction of the disinherited and push their old “Islam is the alternative” agenda.

The Islamists, for the time being, are divided along generational and ideological lines, but they have not vanished from the Arab street — let alone from Tahrir Square, where Sheik Yusuf al-Qaradawi, back from Qatar, addressed the crowd for the Friday prayer. They find themselves, along with the whole of society, at a defining moment. It has little to do with the grand schemes of the clash of civilizations, and far more with grass-roots issues. All Arab politics are local — and Western academe could pay slightly more attention to that field than to the World Wide Web.

Gilles Kepel is professor of Middle Eastern politics at the Institut d’Etudes Politiques de Paris (Sciences Po) and a senior fellow of the Institut Universitaire de France.
A version of this op-ed appeared in print on March 12, 2011, in The International Herald Tribune.

ေမာ္ရင္ညိုရဲ႕ ဆက္ဆံေရး (စေနေဘာလုံး)


"က်ေနာ္နဲ႔ ရာဖာ ဘင္နီတက္ဇ္(လီဗာပူး နည္းျပေဟာင္း) ၾကား ဆက္ဆံေရး က ျပႆနာတစ္စုံတစ္ရာ မရွိခဲ႔ဖူးပါဘူး။ အဲ..ခ်ဲလ္ဆီးက လီဗာပူးကို ကန္ လိုက္တိုင္း ရွဳံးေနတုန္းကေပါ႔ ဗ်ာ။
အခု ခ်ယ္လ္ဆီးက လီဗာပူးကို ႏိုင္လိုက္ေတာ႔မွ ျပႆနာတက္လာတာ ဗ်၊ ေတာင္ေျပာေျမာက္ေျပာေတြ ျဖစ္လာတာ"
(ပထမအႀကိမ္ ခ်ယ္လ္ဆီးကို ကိုင္စဥ္က ေမာင္တင္ညုိရဲ႕ စကားပါ၊ ၿပဳံးရ လို႔ ျပန္တင္လိုက္တာ)

လူဦးေရပိုမ်ားနဲ႔ အရင္းအျမစ္


လူဦးေရပိုမ်ားရင္ အရင္းအျမစ္ပိုလိုတယ္။ ဒါ႔ေၾကာင္႔ လူဦးေရထူထပ္တဲ႔ ( ေနာက္ၿပီး/သို႔မဟုတ္) ရုတ္တရက္ႀကီးလူဦးေရတိုးပြားလာတဲ႔ လူ႔အဖြဲ႔ အ စည္းေတြထဲကလူေတြဟာ အျပင္ကိုတိုးထြက္လာတတ္တယ္၊ နယ္ေျမေတြ လုလာတတ္တယ္၊ လူဦးေရအားျဖင္႔ သူတို႔ေလာက္ အားမေကာင္းတဲ႔ လူေတြအေပၚ ဖိအားေတြ တိုးေပးတတ္တယ္။
Larger populations need more resources, and hence people from societies with dense and/or rapidly growing populations tend to push outward, occupy territory, and exert pressure on other less
demographically dynamic peoples.
(The Clash of Civilizations. p. 119)
(မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ ၁၉၉၆ မတိုင္ခင္က ဟန္တင္တန္ရဲ႕ အနာဂတ္ေဟာစာ တန္းေတြပဲ)

အစၥလာမ္ရဲ႕ လမ္းစဥ္က


 (၁) အတိုက္အခံပါတီထဲဝင္ (၂) အတိုက္အခံပါတီ ကို သူတို႔ လႊမ္းမိုးလာေအာင္လုပ္ (၃) ေနာက္ အစိုးရကို ဖိအားေပး။ (၄) စသည္... စသည္..
ဒါေပမဲ႔ ဒါေတြျဖစ္လာဖို႔ လက္ရွိအစိုးရရဲ႕ ေပၚလစီက အခရာက်တယ္။

The success of Islamist movements in dominating the opposition and establishing themselves as the only viable alternative to incumbent regimes was also greatly helped by the policies of those regimes.
(The Clash of Civilizations. p 114)

အဖိုးသိမသြားတဲ႔ ေရမ်က္ႏွာျပင္ ျပႆနာ (ျပန္တင္)


ကမၻာႀကီး ပူေႏြးမႈေၾကာင္႔ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာ ျမင္႔တက္လာရသည္ ဟုဆို သည္႔ ေက်ာင္းဆရာေလး စကားကို အဖိုးက လက္မခံပါ။
" မဟုတ္မဟပ္ေတြ မေျပာစမ္းပါနဲ႔ ၊ ေနပူလို႔ ေရခန္းတာပဲ ရိွတယ္။ ဘယ္ကလာ ေရတက္ရမွာတုန္း၊ မယုံရင္ ငါ႔လယ္ကို ၾကည္႔ " ဟု အဖိုးက ေက်ာင္း ဆရာေလးကို ေငါက္သည္။

ဝင္ရိုးစြန္း ေရခဲေတာင္ေတြ အရည္ေပ်ာ္ျခင္းထက္ တျဖည္းျဖည္း ခန္းေျခာက္ လာေနတဲ႔ သူ႕ လယ္ကြက္ကိုပဲ နားလည္တဲ႔ အဖိုးဟာ သူ႕ဒႆန နဲ႔ သူပဲ မွန္ေနရရွာသည္။

သိ႔ုေသာ္ ဤဒႆန မွ်ျဖင့္ပင္ သူ႕ဝန္းက်င္၊ သူ႕ဘဝ အ တြက္ေတာ႔ ျပည္႔ စုံေနပါျပီ။ အဖိုးက လယ္သမားသာျဖစ္သည္။ သူ႕ လယ္ ထဲ ေရရွိလွ်င္ သူ႕ စပါးေအာင္မည္။
သီတင္းကၽြတ္ေနပူကို သူမုန္းသည္။ ေရခဲေတာင္ေတြကို အရည္ေပ်ာ္ေစ ျခင္းေၾကာင္႔ ကား မဟုတ္။ လယ္ထဲကေရကို ခမ္းေစေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္ သည္။

ထိုစဥ္ စံလွထြန္း ဆိုသည္႔ တကၠသိုလ္ ပါေမာကၡေဟာင္းက
" အဖိုးေျပာတာမွန္တယ္၊ ဟိုေကာင္ မသိလို႔ ေလွ်ာက္ေျပာတာ " ဟု ေထာက္ခံေပးလိုက္သည္။
ေက်ာင္းဆရာေလးလည္း ဦးစံလွထြန္းကပါ ေထာက္ခံေနသျဖင္႔ သူေျပာခ်င္ ႐ွင္းျပခ်င္ေနသည္႔ ဂလိုဘယ္ ဝမ္းမင္း ကိစၥ ေျပာမရေတာ႔။
တကယ္ေတာ႔ စက္မႈ တကၠသိုလ္ ပါေမာကၡေဟာင္း ဦးစံလွထြန္းကလည္း ဂလိုဘယ္ ဝမ္းမင္း ကိစၥေလာက္ေတာ႔ သိပါသည္။
သို႔ေသာ္ လယ္ ေရမလုံေလာက္မွာ စိုးရိမ္ျပီး ပူပင္ေနရေသာ အသက္ ၈၄ ႏွစ္ ရိွ အဖိုးေရွ႕မွာ မေျပာသင္႔လုိ႔ မေျပာဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ျခင္း သာ ျဖစ္ ပါသည္။
သူ႕ ဒႆနဲ႔ သူပဲ ရွိပါေစ။

အကယ္၍ အဖိုးက ၁၈ ႏွစ္သား ဆိုေသာ္ ဦးစံလွထြန္းက တစ္မ်ိဳး ေျဖေကာင္း ေျဖပါလိမ္႔မည္။ ဦးစံလွထြန္းစကားဆိုလ်င္ အဖိုးကလည္း " စံလွထြန္း ေျပာတာဆို ဟုတ္မွာ " ဟု ခံယူရွာေပမည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ အသက္ ၈၆ ႏွစ္မွာ ကြယ္လြန္သြားရွာေသာ အဖိုးသည္ ကမၻာႀကီး ပူေႏြးမႈေၾကာင္႔ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာ ျမင္႔တက္လာရသည္ ဟုဆို သည္႔ သိပၸံ အျမင္ကို သိမသြားရရွာပါ။ သို႔ေသာ္ အဖိုးဘဝမွာ ဒါ မသိလည္း လယ္ထဲ ေရရွိေနလွ်င္ ျဖစ္ပါသည္။ စိတ္ခ်မ္းသာေနရွာသည္။ လယ္ထဲက ေရကသာ ေျမးကို ရွင္ျပဳေပးႏိုင္သည္ ဟု ယုံၾကည္ထားေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္ဟန္တူပါသည္။
သူ႕ ဒႆနဲ႔ သူပဲ ရွိပါေစ။

(posted on 15/11/2012)
 သီဟနာဒ

အိႏၵိယ၊ ဇာတ္စနစ္ သံကြန္ျခာထဲမွာ (ႏွစ္)


လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမာၻ႔ အျမင္ (ဂ်ပန္၊ ကုိရီးယား၊ အိႏၵိယ)

"ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ျပႆနာအားလံုးကို ေျဖရွင္းေပးႏိုင္တဲ့ လိုတရ မႏာၱန္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာပါ။ .....ရွည္လ်ားတဲ့ သမိုင္းေနာက္ခံရွိတဲ့ လူ႔ အဖြဲ႔အ စည္းေတြမွာ ရွိၿပီးသား အခ်က္ေတြကို ရုတ္တရက္ေျပာင္းလဲပစ္ဖုိ႔ မလြယ္ကူ လွဘူး" (လီကြမ္းယု)

ဇာတ္စနစ္နဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ အေတြ႔အၾကံဳကို ၁၉၇၀ ခုႏွစ္ေတြကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိခဲ့ပါတယ္။ အိႏိၵယ ျဗဟၼဏဇာတ္ျဖစ္တဲ့ A.Sankaran ဆိုတဲ့ ကိုယ္ေရးအရာရွိ ကၽြန္ေတာ္မွာ ရွိခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ပံုပန္းသ႑န္ကို ၾကည့္ ၿပီး ဆန္ကရန္ဟာ ျဗဟၼဏဇာတ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ့ အိႏိၵယ ခရီးစဥ္ တစ္ခုမွာ ဆန္ကရန္လည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ ပါလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အစိုးရအိမ္ေတာ္ကို သြားေတာ့ (Raj Bhavan or Government House) သတိထားမိစရာတစ္ခုသြားေတြ႔မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အစိုးရအိမ္ေတာ္ကိုေရာက္လို႔ သူက ေတာက္တိုမယ္ရ အလုပ္ သမားေတြကို စကားေျပာေတာ့ သူတို႔အားလံုးက တေလးတစားလိုက္နာၾက တယ္။ သူ႔အမူအယာနဲ႔ စကားေျပာဟန္ကိုၾကည့္ၿပီး သူဟာ ျဗဟၼဏ တစ္ေ ယာက္ဆိုတာ သူတို႔ကသိၾကသလို သူ႔စကားကလည္း တကယ္ထိေရာက္ တယ္။ ဆန္ကရန္ကေတာ့ အခုဆံုးသြားရွာပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဒီအေတြ႔အၾကံဳ ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေတာ့မွ ေမ႔မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဘာမွ မဆိုင္တဲ့ စကၤာပူေမြး ျဗဟၼဏတစ္ေယာက္က အိႏိၵယက အလုပ္သမားေတြကို စ ကားေျပာေတာ့ သူဇာတ္ျမင့္တာကို ၾကည့္ၿပီး တေလးတစားဆက္ဆံျပၾက တယ္။

ေနာက္ထပ္အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ သိပ္မၾကာခင္ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀)ေလာက္ တုန္းက။ အာဂရကေန ေဒလီကို ကားနဲ႔ခရီးသြားစဥ္တုန္းကပါ။ အာဂရ (Agra) မွာ ရာထူးအျမင့္ဆံုးအရာရွိတစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔အတူရွိေနလို႔ ဇာတ္စနစ္နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး သူ႔ကို တီးေခါက္ၾကည့္မိပါတယ္။ “ဆိုပါေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ဟာ ျဗဟၼဏတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္ လို႔ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ယံုၾကည္ႏိုင္ပါ့မလား” လို႔ သူ႔ကိုေမးေတာ့
သူက “ခင္ဗ်ားမွာ ျဗဟၼဏေတြရွိရမယ့္ အဆင့္အတန္း၊ ၾကြယ္ဝခ်မ္းသာမႈနဲ႔ ကိုယ္က်င့္တရားရွိမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္က ယံုၾကည္မွာပါ၊ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ့္သမီးကို လက္ထပ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ခေရေစ့တြင္းက် စစ္ေဆး ၾကည့္ရပါလိမ့္မယ္” လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။

“ေဒလီလို ရႈပ္ေထြးလွတဲ့ ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးမွာေနသူတစ္ေယာက္ရဲ့ ေနာက္ေ ၾကာင္းကို ဘယ္လိုလုပ္လုိက္ၾကည့္ႏိုင္ပါမလဲ” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေမးေတာ့
“ေဒလီက ဒီေလာက္ၾကီးရႈပ္ေထြးလီတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္တစ္ေန ရာရာမွာေတာ့ ခင္ဗ်ား ေနကိုေနရပါလိမ့္မယ္၊ ဒါဆိုရင္ ေနာက္ေၾကာင္းခံ လိုက္ၾကည့္ဖို႔လည္း မခက္ေတာ့ပါဘူး” လုိ႔ သူကျပန္ေျဖပါတယ္။

ဒါေတြ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတာက လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ေတြကပါ။ ဒါေပမဲ့ ေျပာင္းလဲ မႈထူးထူးျခားျခား မရွိလွပဲ ဒါေတြဟာ အရင္အတိုင္းပဲ ရွိေနဆဲပါ။ ပိုၿပီး ေခတ္ မီွတဲ့ မြန္ဘုိင္းလိုၿမိဳ႕မွာေတာ့ ဇာတ္စနစ္က နည္းနည္းအားေလ်ာ့လာေနသလို ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ႏိုင္ငံလံုးကို ျခံဳၾကည့္ရင္ေတာ့ ဇာတ္စနစ္ကို လက္မခံ သူက ေတာ္ေတာ္နည္းပါးပါတယ္။ ဇာတ္စနစ္ေအာက္ကေန လံုးဝ လြတ္ေျမာက္ပါၿပီလို႔ အိႏိၵယကိုယ္တိုင္ေၾကြးေၾကာ္ဖို႔ကေတာ့ ဆယ္စုႏွစ္ မ်ား စြာ ဒါမွမဟုတ္ရာစုႏွစ္မ်ားစြာအထိေတာင္ ၾကာေနႏိုင္ပါေသးတယ္။

ဒါေတြေၾကာင့္ တရုတ္နဲ႔ အိႏိၵယတို႔ၾကားကြာဟမႈကလည္း ပိုပိုမ်ားလာစရာပဲ ရွိပါတယ္။ အိႏိၵယရဲ့ တစ္ဦးခ်င္းဝင္ေငြက (ေဒၚလာ ၁၅၀၀) တရုတ္ တစ္ဦး ခ်င္းဝင္ေငြက (ေဒၚလာ ၅၄၀၀)ဆိုေတာ့ သံုးပံုတစ္ပံုေတာင္မရွိပါဘူး။ အိႏိၵယတိုးတက္မႈႏႈန္းက တရုတ္တိုးတက္မႈႏႈန္းရဲ့ ၆၀ (သို႔) ၇၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေ လာက္ ရွိေနပါတယ္။ သူတို႔တရုတ္ကို မွီလာမယ္လို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ မထင္ မိပါဘူး။ အားေကာင္းတဲ့ ပုဂၢလိကလုပ္ငန္းေတြေၾကာင့္ အိႏိၵယရဲ့ အစိတ္ အပိုင္းအခ်ိဳ႕ဟာ တိုးတက္မႈ ျမန္ေကာင္းျမန္ႏိုင္ပါတယ္။ မြန္ဘိုင္းက အဓိ ကေနရာျဖစ္မယ္။ ကမာၻ႔အဆင့္ရွိ စီးပြားေရးပညာရွင္ N-R Narayana Murthy လို ပုဂၢိဳလ္က ဦးေဆာင္တဲ့ Infasys လို ကုမၸဏီေတြရွိေနေတာ့ ဘန္ဂေလာ (Bangalor) ျမိဳ႕ဆိုရင္လည္း ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈႏႈန္းျမန္ဆန္တဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ Infosys ကုမၸဏီက လူေပါင္း ဘယ္ေလာက္အလုပ္ေပး ထားႏုိင္မွာလဲ။ အဲသလို စြမ္းရည္မ်ိဳး တစ္ျပည္လံုးမွာ ျဖန္႔မထားႏိုင္ဘူး။

အခြင့္အလမ္း သိပ္မရွိတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မယ္။ ႏိုင္ငံရဲ့ ျဗဴရိုကေရစီ စနစ္ေၾကာင့္ လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းမေပးႏိုင္လုိ႔ စိတ္ပ်က္တာေၾကာင့္ လည္း ျဖစ္မယ္ အရည္အခ်င္းတကယ္ရွိတဲ့ အိႏၵိယန္းေတြဟာ ေနရာ သစ္ေတြ ဆီသြားေရာက္ေနထိုင္းၿပီး အိႏိၵယကို ျပန္မသြားၾကေတာ့ဘူး။ ဒါကလည္း အိႏိၵယနဲ႔တရုတ္ၾကားမွာ သိသာထင္ရွားလွတဲ့ ျခားနားခ်က္ႀကီး တစ္ခုပါ။ တရုတ္ေတြလည္းပဲ အေမရိကားကုိ အမ်ားႀကီး သြားၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ တခ်ိဳ႕ကျပန္လာၿပီး တရုတ္ျပည္ထဲမွာ စီးပြားေရးလုပ္ၾကတယ္။ အိႏိၵ ယမွာ မရရွိႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြတရုတ္ျပည္ထဲမွာ ရွိေနတယ္။ တနည္းေျပာရရင္ အိႏိၵယ ဦးေႏွာက္ယိုစီးမႈဒဏ္ခံေနရသေလာက္ တရုတ္က မခံရဘူး။ အိႏိၵယကေနထြက္ခြာသြားတဲ့လူေတြဟာ ပထမတန္းစားေတြခ်ည္း ပဲ။ သူတို႔ကပဲ Pepsi Co တို႔ Deutsche Bank တို႔လို ကမာၻ႔ေကာ္ပိုေရးရွင္း ႀကီးေတြကို လည္ပတ္ေနတာပါ။

ေနာက္ၿပီး သိသာထင္ရွားတဲ့ အိႏိၵယရဲ့အားနည္းခ်က္က အေျခခံအေဆာက္ အဦး မလံုေလာက္မႈပါ။ စီးပြားေရးလုပ္ရာမွာ အဓိကက်တဲ့ အေျခခံ အေ ဆာက္အဦး မျပည့္စုံတဲ့အတြက္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံသူေတြၾကားမွာ သူတို႔နာမည္က မေကာင္းလွဘူး။ ဆိပ္ကမ္း၊ ရထားလမ္း၊ ေလယာဥ္ကြင္း ကူးလူးဆက္ဆံေ ရး၊ ေနခ်င္စဖြယ္ ၿမိဳ႕ျပ စတာေတြမရွိဘူး။ တရုတ္ျပည္ထဲမွာ ျမွဳပ္ႏွံမႈေတြ လုပ္ေနတဲ့ ဂ်ပန္စီးပြားေရးသမားတခ်ိဳ႕ သူတို႔လုပ္ငန္းေတြ ထပ္ခြဲႏိုင္ဖို႔ အိႏိၵယထဲကို ဝင္သြားၾကတယ္။ ဟုိလည္းေရာက္ေရာ ညံ့ဖ်င္းလြန္းတဲ့ အေဆာက္အဦးေတြကို ျမင္ေတြ႔ရၿပီး အံ့ၾသစိတ္ပ်က္ ျဖစ္ၾကရတယ္။ ပစၥည္းေတြကို ျပည္တြင္းထဲ ဘယ္လိုသြင္းမလဲ။ ထုတ္လုပ္ၿပီးသားကုန္ေတြ ကို ဘယ္လိုျပန္ထုတ္ၾကမလဲ။ တရုတ္ျပည္ရဲ့ အေဝးေျပးလမ္းမႀကီးဆိုရင္ ၁၉၈၈ခုမွာ ကီလိုမီတာ တစ္ရာေတာင္မျပည့္ေသးဘူး။ ၂၀၁၀ လည္းေရာ က္ေရာ ကီလိုမီတာ (၇၄,၀၀၀) အထိရွိလာတယ္။ အေမရိကန္အေဝးေျပးလမ္းမကလြဲရင္ ကမာၻမွာ အရွည္ဆံုးလမ္းမႀကီးပဲ။ သူတို႔နဲ႔ ႏိႈင္းစာၾကည့္ေတာ့ အိႏိၵယက ကီလိုမီတာ (၇၀၀)ပဲ ရွိတယ္။

အိႏိၵယအစိုးရက လာမယ့္ငါးႏွစ္အတြင္း လိုအပ္တဲ့ အေျခခံ အေဆာက္ အဦးေတြအတြက္ အမရိကန္ေဒၚလာ ဝမ္းထရီလီယံ သံုးမယ္လို႔ေျပာေန တယ္။ ဒါကို ဘယ္သူက တာဝန္ယူ တည္ေဆာက္မွာလဲ။ အိႏိၵယန္းေတြ ေ ဆာက္လုပ္မွာဆိုရင္ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးပိုၾကာမွာ ေသခ်ာတယ္။ လက္ေတြ႔က်တဲ့နည္းကေတာ့ ကိုရီးယား၊ ဂ်ပန္၊ တရုတ္ေတြကို ေပးၿပီး အေဆာက္ခိုင္းလိုက္ဖို႔ပဲ။ ဒါဆိုရင္ ေလးငါးႏွစ္အတြင္းမွာ ၿပီးႏိုင္မယ္။ အိႏိၵယက ဒါမ်ိဳးေရာ လုပ္ပါ့မလား။ ကၽြန္ေတာ့္အထင္ကေတာ့ သိပ္မေသ ခ်ာလွပါဘူး။

အိႏိၵယနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ဒီလို သံုးသပ္ေနရတာ တကယ္ဝမ္းနည္းစရာပါ။ စစခ်င္းမွာေတာ့ အိႏိၵယက ဒီမိုကေရစီ၊ တရုတ္က တစ္ပါတီအာဏာရွင္ စနစ္မို႔ အိႏိၵယကို အမွတ္ေတြ ပုိေပးခဲ့မိပါတယ္။ အသက္အရြယ္ ရလာ တာနဲ႔အမွ် ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ရတာႏွစ္ခုရွိပါတယ္။ တစ္ခုကေတာ့ ဒီမို ကေရစီဆိုတာ ျပႆနာအားလံုးကို ေျဖရွင္းေပးႏိုင္တဲ့ လိုတရ မႏာၱန္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာပါ၊ ဒီမိုကေရစီစနစ္သာက်င့္သံုးရင္ တရုတ္ျပည္လည္း ဒီေန႔တရုတ္ျပည္အေနအထားမွာ မရွိႏိုင္ပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ တခ်ိဳ႕လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ့ အလုပ္ခြင္မွာ ျပင္ရခက္တဲ့ အေျခခံအခ်က္ေ တြရွိေနတယ္။ အထူးသျဖင့္ ရွည္လ်ားတဲ့ သမိုင္းေနာက္ခံရွိတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔ အစည္းေတြမွာ အဲ့ဒီ ရွိၿပီးသား အခ်က္ေတြကို ရုတ္တရက္ေျပာင္းလဲပစ္ဖုိ႔ မလြယ္ကူလွဘူးဆိုတာပါ။ အိႏိၵယဆိုရင္ သူတို႔ျပည္တြင္းထဲမွာ ကိုု ပဲ ေျပာင္းလဲလို႔ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ ဇာတ္စနစ္ႀကီး ရဲ့ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ အပိတ္ခံေနရပါတယ္။

ဆက္ရန္

ကြန္ဘိုင္ေနးရွင္း


During an English lesson, the teacher notices that a boy was not paying attention to her.

Teacher:Pho Pu, join these two sentences together. "I was cycling to school. I saw a dead body."

Pho Pu: (thinking for a while) I saw a dead body cycling to school.

ကေလးႏိုင္ငံေရး


(တစ္)
"ေဖေဖ၊ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ဘာလဲ ဟင္"
"အင္း သားသိတဲ႔စကားနဲ႔ေျပာရရင္
(က) ေဖေဖက ပိုက္ဆံရွာေပးေနရတာဆိုေတာ႔ "အရင္းရွင္ စီးပြားေရး သမားေပါ႔၊"
(ခ) သား ေမေမက စီမံခန္႔ခြဲေနရတာဆိုေတာ႔ "အစိုးရ"
(ဂ) ဟိုဖက္အိမ္ကေတာ႔ ေဖေဖတို႔နဲ႔ သေဘာထားခ်င္းမတူလို႔ "အတိုက္ အခံပါတီ"
(ဃ) အိမ္ေဖာ္ မနီကေတာ႔ တစ္အိမ္လုံးရဲ႕အလုပ္ေတြကို သူပဲ ဒိုင္ခံလုပ္ေန ရေတာ႔" ျပည္သူလူထု"
(င) သားကေတာ႔" ေက်ာင္းသား"
(စ) သားရဲ႕ ညီေလးက ေက်ာင္းမတက္ႏိုင္ေသးေတာ႔ "အနာဂတ္" ေပါ႔။

(ႏွစ္)
ညပိုင္းေရာက္ေတာ႔ ေက်ာင္းသားနဲ႔အတူတူအိပ္ရတဲ႔ အနာဂတ္ေလးက အေပါ႔အပါးေတြ ေဘာင္းဘီထဲ ပါခ်လိုက္ေရာ။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းသားက သူေမေမအခန္းကို အကူအညီေတာင္းဖို႔သြားတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူေမေမ က ေဟာက္သံေတြနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္။ သူက အိမ္နီးခ်င္းဆီ ဆက္သြား တယ္၊ ဟိုက ဘာေျပာသလဲမသိဘူး၊ သူျပန္လာခဲ႔ရတယ္။ ေနာက္ မနီအခန္း ကိုသြားျပန္ေတာ႔ မနီအခန္းထဲက ကုဋင္ေပၚမွာ သူ႕ေဖေဖကိုပါ ေတြ႔လိုက္ ရေတာ႔႔တယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ သူ႔အခန္းထဲျပန္လာၿပီး ႏွာေခါင္းပိတ္၊ နား ပိတ္ၿပီး အိပ္လိုက္ေတာ႔တယ္။

(သုံး)

မနက္ေရာက္ေတာ႔
"ညက ေဖေဖေျပာတဲ႔ ႏိုင္ငံေရးကို သား သေဘာေပါက္သလား"
"ဟုတ္ကဲ႔၊ ေပါက္ပါတယ္ေဖေဖ၊ ညက
(က) "အနာဂတ္ေလး"က အီးအီးပါတယ္၊" ေက်ာင္သား" က
(ခ) အကူအညီေတာင္းမလို႔ "အစိုးရ" ဆီသြားေတာ႔ အစိုးရက အိပ္ေနတာ သိုးလို႔၊ ေခၚလည္း မၾကားဘူး၊ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာလည္း ေနမွာ။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္သားက
(ဂ) "အတိုက္အခံပါတီ" ဆီဆက္သြားတယ္။ အတိုက္အခံပါတီက
"ဒါကို က်မတို႔က လုပ္မေပးႏိုင္ပါဘူး၊ က်မတို႔ လုပ္မေပးႏိုင္တာကို လုပ္ေပးႏိုင္ပါတယ္လို႔လည္း ေမ်ွာ္လင္႔ခ်က္အမွားေတြ ျပည္သူကို မေပးႏိုင္ပါဘူး" တဲ႔။ တကယ္က အနာဂတ္ေလး အီးအီးပါတာေလာက္ ပါ ေဖေဖ ရာ။ ေနာက္ ေက်ာင္သားက
(ဃ) " ျပည္သူလူထု" ဆီသြားတယ္။ ျပည္သူလူထုခမ်ာကလည္း "အရင္းရွင္ စီးပြားေရးသမား" ရဲ႕ အျမတ္ႀကီးစားမႈကို မလူးသာမလြန္႔သာ ခံေနရေတာ႔ ေက်ာင္သားနဲ႔အနာဂတ္ေလးရဲ႕ အခက္အခဲကို ေမာ္လို႔ေတာင္ မၾကည့္ႏိုင္ခဲ႔ပါဘူး။



(င) ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ေက်ာင္သားေလးလည္း နံ၊ ေစာ္၊ အနာဂတ္ေလး လည္း အီးအီးေတြ ေပ၊ ပြ။
ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ အဲဒါမဟုတ္လား ေဖေဖ"
(အြန္လိုင္းမူရင္းကို ပြားထားတာပါ)

FBI Vs Woman


ကဲ..သဝန္တိုတဲ႔အမ်ိဳးသမီးကေတာင္ ေထာက္လွမ္းေရးလုပ္ရာမွာ FBI ထက္ သာသတဲ႔။

လူႀကိဳက္မ်ားမွဳ


အဆုံးအမခ်င္း လုံးဝနီးပါးတူေနေပမဲ႔ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ လႈပ္ ရွားမႈ၊ စည္းရုံးေရးစြမ္းရည္၊ လူထုအမွန္လိုေနတဲ႔ စိတ္သက္သာရာကို ေပး စြမ္းႏိုင္မႈစတာေတြအေပၚမူတည္ၿပီး လူႀကိဳက္မ်ား၊ မမ်ားကို ႏႈိင္းယွဥ္ျပသမႈ တစ္ခုပါ။ ရင္းႏွီး၊ ေႏြးေထြး၊ ေရွးရိုးမဆန္၊ ဆက္ဆံရလြယ္ကူ၊ နားေထာင္ေပး တတ္တဲ႔နား စတာေတြပါဝင္ပါတယ္။ အခ်ဳပ္က မ်က္ႏွာေၾကာတင္းတင္းနဲ႔ ဟိတ္ႀကီးဟန္ႀကီး မလုပ္ဘူးေပါ႔။

In Brazil in the early 1990s, for instance, 20 percent of the population identified themselves as Protestant and 73 percent as Catholic, yet on Sundays 20 million people were in Protestant churches and about 12 million were in Catholic ones.

The Clash of Civilization. P 99

ေလာကနီတိကို ေလ႔လာျခင္း


"ေက်ာ႔ကြင္းမွ ႏွစ္ႀကိမ္သုံးႀကိမ္လြတ္ၿပီးေသာ သမင္"
(နည္းပညာေၾကာင္႔ ယခုေခတ္မွာ လြတ္လမ္းသိပ္မရွိေတာ႔)
"ႏွစ္ေက်ာင္းသုံးေက်ာင္း ေျပာင္းၿပီးေသာရဟန္း"
(ဂလိုဘယ္ေခတ္၌ ေျပာင္းသင္႔က ေျပာင္းၾကရေပမည္)
"ႏွစ္လင္သုံးလင္ေျပာင္းၿပီးေသာ မယားတို႔သည္"
(ဒါေတာ႔ မသိ)
ဆိုတဲ႔ေလာကနီတိအဆိုက အံမဝင္ေတာ႔သလို ျပည့္စုံမႈလည္း မရွိေတာ႔ပါ။
ႏွစ္ႀကိမ္သုံးႀကိမ္ျဖတ္ၿပီးေသာ ေဖ႔စ္ဘုတ္တို႔သည္
(အလုပ္အလြန္ပ်က္က ျဖတ္ၾကရေပမည္)
"ကတမာယာ ျပဳအပ္ေသာမာယာရွိကုန္၏"၊ (ဝါ) ေဘးကလူ ယုံရခက္၏။
ဤ "........." စကားမ်ားသည္ ေလာကနီတိအဆိုမ်ားတည္း။




အိႏၵိယ၊ ဇာတ္စနစ္ သံကြန္ျခာထဲမွာ (တစ္)


လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမာၻ႔ အျမင္ (ဂ်ပန္၊ ကုိရီးယား၊ အိႏၵိယ)

"တစ္ႏိုင္ငံက လုပ္ဆိုလုပ္ခ်လိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ႏိုင္ငံက စကားေတြပဲ စြတ္ေျပာေနၿပီး လုပ္တဲ့အဆင့္ကို ေရာက္မလာႏိုုင္ဘူး။ တရုတ္ေတြ ဆီ မွာ ေတြ႔ျမင္ရတဲ့ စည္းလံုးျခင္းရဲ့အင္အားမ်ိဳး အိႏိၵယမွာ မေတြ႔ရဘူး" (လီကြမ္းယု)

တရုတ္နဲ႔ အိႏၵိယၾကားမွာ တိုင္းတာစရာ တူညီမႈဘာမွ မရွိဘူးဆိုတဲ့ေကာက္ ခ်က္ ဒီႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ဆြဲလိုက္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ တရုတ္ျပည္ဟာ မူလဘူတက်က်တိုးတက္လာခဲ့ဲၿပီး လူမ်ိဳးအေနနဲ႔လည္း တစ္မ်ိဳးတည္းျဖစ္ လာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုကို ျပင္ပကမာၻက ဖန္ဆင္းေပးလို႔ မရပါဘူး။ တရုတ္ျပည္မွာ ဟန္လူမ်ိဳးက (၉၀) ရာခိုင္ႏႈန္းရွိေနျပီး သူတို႔ေျပာ တဲ့စကားကိုလည္း တစ္ႏိုင္ငံလံုးက နားလည္ၾကတယ္။ အိႏၵိယမွာ ေဒသသံုးဘာသာစကားေပါင္း (၄၀၀)ေက်ာ္ရွိေနၿပီး (အီေကာ္ေနာ္ မစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၂၀၁၂) ၿဗိတိသွ်အစိုးရလက္ထက္ ရထားလမ္းေတြနဲ႔ နယ္ေျမေတြဆက္သြယ္မေပးခင္က သူ႔လူစု၊ သူ႔ဘုရင္နဲ႔သူ ရွိေနခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲသလို ဘာသာစကားမတူကြဲျပားေနမႈေၾကာင့္ ေဒလီၿမိဳ႕ေတာ္ကေန ၿပီး ႏိုင္ငံလူဦးေရရဲ့ (၄၀)ရာခိုင္ႏႈန္းထက္ေက်ာ္တဲ႔လူေတြကို စကားမေျပာႏို င္ေတာ့ပါဘူး။ ေဒလီဟာ ဟင္ဒီစကား အမ်ားဆံုးေျပာတဲ့ၿမိဳ႕ပါ။ ၂၀၁၁ ခု စစ္ တန္းအရ အိႏိၵယလူဦးေရရဲ့ (၄၁)ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ ဟင္ဒီစကားေျပာၿပီး ဟိႏၵဴ မ ဟုတ္တဲ့ ပန္ခ်ာပီေတြလည္း ဟင္ဒီစကားကို နားလည္ႏုိင္ၾကပါတယ္။ အျခားဘာသာစကားေတြျဖစ္ၾကတဲ့ တမီး(လ္)တို႔၊ ပန္ဂ်ာဘီ(ပန္ခ်ာပီ)စကား တုိ႔ဟာ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ဆက္စပ္ေနပါတယ္ ဆိုတဲ့ သမိုင္းအေထာက္ အထား လံုးဝမရွိပါဘူး။ ဒီဘာသာစကားတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို ေျပာေနရင္ နားမလည္သူေတြ အဖို႔ ဂရိစကားကို ေျပာေနသလိုပါပဲ။ အဂၤလိပ္စကားေျပာမယ္ဆိုရင္ လူဦးေရ ၁.၂ ဘီလီယံထဲက သန္း(၂၀၀)ေလာက္နားလည္မယ္။ ဟင္ဒီစကားေျပာရင္ သန္း(၅၀၀)ေလာက္က နားလည္မယ္။ တမီး(လ္)စကားေျပာရင္ သန္း(၆၀) ဝန္းက်င္ေလာက္ကပဲ နားလည္မယ္။ ဒီအခ်က္ဟာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္လာသူ တစ္ေယာက္အတြက္ အႀကီးအက်ယ္ အဟန္႔အတားႀကီးတစ္ခုပါပဲ။ ဘယ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္မွလည္း ဒီဘာသာစကားေတြအားလံုး ေျပာႏိုင္ဖို႔ မစြမ္းႏိုင္ပါ ဘူး။

အိႏိၵယဟာ ဘယ္တံုးကမွ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးတည္းႏိုင္ငံမျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ လူမ်ိဳး တစ္ မ်ိဳးတည္းဆိုတာက ၿဗိတိသွ်အစိုးရနဲ႔ အိႏိၵယအမ်ိဳးသားေရးဝါဒီေတြရဲ႕ စည္း ႐ုံးေရးစကားသက္သက္ပါ။ သူတို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲႀကိဳးစားခဲ့ၾကပါေစ ဒီအယူ အဆက အမွန္တရားဆိုတာထက္ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ သေဘာတရားေလာက္ ပဲ ရွိပါတယ္။

အိႏိၵယနဲ႔တရုတ္ ေရွးေဟာင္းယဥ္ေက်းမႈႀကီးႏွစ္ခုကို ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ေတာ့ ဒါကလည္း ပန္းသီးနဲ႔ လိေမၼာ္သီးလိုပါပဲ။ တရုတ္ပိုင္ဆိုင္ရရွိခဲ့တာေတြကို အိႏိၵယေရာ ပိုင္ဆိုင္ရရွိႏိုင္မလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းဟာ ပန္းသီးကို လိေမၼာ္ သီးျဖစ္ေအာင္ လုပ္လို႔ရမလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းနဲ႔အတူတူပါပဲ။ အိႏိၵယနဲ႔ တရုတ္ တို႔ အေျခခံ မတူညီတဲ့ယဥ္ေက်းမႈေတြရဲ့ ရလာဒ္က ေတာ္ေတာ္ထင္သာျမင္ သာရွိပါတယ္။ တစ္ႏိုင္ငံက လုပ္ဆိုလုပ္ခ်လိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ႏိုင္ငံက စကားေတြေျပာေနၿပီး လုပ္တဲ့အဆင့္ကို ေရာက္မလာႏိုုင္ဘူး။ တရုတ္ေတြ ဆီမွာ ေတြ႔ျမင္ရတဲ့ စည္းလံုးျခင္းရဲ့အင္အားမ်ိဳး အိႏိၵယမွာ မေတြ႔ရဘူး။

အိႏိၵယႏိုင္ငံေရးေပၚလစီေတြထဲမွာလည္း အက္ေၾကာင္း ေတြ႔ရျပန္တယ္။ ေဒ လီမွာရွိတဲ့အရာရွိက အျခားျပည္နယ္ကအရာရွိကို ဘာလုပ္ဆိုတာမ်ိဳး သြားေျပာလို႔မရဘူး။ ျပည္နယ္အရာရွိက ေဒလီကလူရဲ့ ေထာက္ခံမဲအေပၚ ရပ္တည္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ သူအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ေဒသတြင္းက လူေတြ ေ ထာက္ခံရင္ ဟိုလူမေထာက္ခံလည္း သူက ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ တရုတ္ျပည္မွာ ဗဟိုကေပးတဲ့အမိန္႔ကို မလိုက္နာဘူးဆိုရင္ ေဘးဖယ္ခံရမွာပဲ။ တရုတ္ျပည္က ျပည္ေထာင္စုတစ္စုတည္းအေနနဲ႔ ခရီးဆက္ေနခ်ိန္ အိႏၵိယ ကေတာ့ မတူညီတဲ့ကြဲျပားမႈေတြေၾကာင့္ တစ္ေပါင္းတစ္စည္းတည္းျဖစ္လာဖုိ႔ လြယ္ကူလိမ့္မယ္မဟုတ္ဘူး။

တရုတ္ႏိုင္ငံရဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ေပၚလစီကိုၾကည့္ၿပီး ေျပာစရာရွိေကာင္း ရွိႏိုင္မယ္။ ဒါေပမဲ့ တရုတ္ျပည္က ဥပေဒေဘာင္ထဲကေန ျပတ္ျပတ္သား သားေဆာင္ရြက္တတ္တဲ့အက်င့္ကိုလည္း သတိရသင့္ပါတယ္။ ၂၀၁၂ ခု၊ စက္တင္ဘာလသတင္းမွာ ပါလာခဲ့တယ္။ ရွန္ရွီျပည္နယ္က ဖိန္က်င္းေမ (Feng Jianmei) ဆိုတဲ့အမ်ိဳးသမီးက အစိုးရခြင့္ျပဳခ်က္မရပဲ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ ထားလို႔ဆိုၿပီး (၇)လသားကိုယ္ဝန္ကို အစိုးရက ဖ်က္ခ်ခိုင္းခဲ့တယ္။ အဲဒီ အခ်က္က ဗဟိုဦးစီးမႈစနစ္ဟာ ဘယ္လိုရွိတယ္ဆိုတာ ျပသေနပါတယ္။ မင္း ဥပေဒကို ခ်ိဳးေဖာက္တယ္။ ဒါဆို ကိုယ္ဝန္ဖ်က္ခ်၊ အဲသလိုမ်ိဳးပါ။ အိႏိၵယက အဲသလိုဖိအားေပးဖို႔ အသာထား၊ အဲသလို ဥပေဒမ်ိဳးကို ထုတ္မွာမဟုတ္ပါ ဘူး။ အိႏိၵယအရႈပ္ေတာ္ပံုထဲက ေနာက္တစ္ခ်က္က ဇာတ္ခြဲျခားမႈစနစ္ပါပဲ။ အဲဒီအခ်က္ကလည္း ႏိုင္ငံရဲ့တိုးတက္မႈကို ေႏွးေကြးေစတဲ့ အဓိကအခ်က္ပါ။ သူတို႔ဇာတ္စနစ္အရ ကိုယ္ေအာက္နိမ့္တဲ့ဇာတ္ရွိသူကို လက္ထပ္လိုက္ရင္ ကိုယ္ပါ အလိုလိုဇာတ္နိမ့္ထဲပါသြားတယ္။ ဒီေတာ့ ျဗဟၼဏက ျဗဟၼာခ်င္း၊ ကုန္သည္က ကုန္သည္ခ်င္း၊ ဆင္းရဲသားက ဆင္းရဲသားခ်င္းပဲ လက္ထပ္ ၾကေတာ့တယ္။ ဟိႏၵဴဘုန္းႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ ျဗဟၼဏဇာတ္ေတြဟာ ကမာၻမွာ ဘယ္လူတန္းစားနဲ႔မဆို ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္တဲ့ ဥာဏ္အရည္အေသြး ရွိ တယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဘာသာစကားေပါင္းမ်ားစြာေျပာႏုိင္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီဇာတ္စနစ္ႀကီးက အိႏိၵယကို ဘယ္လိုထိခိုက္လာသလဲ။

ကၽြန္ေတာ့္အၾကံျပဳခ်က္ဟာ ေပၚျပဴလာမျဖစ္ႏိုင္ေပမဲ့ ဒါဟာ လံုးဝအမွန္ တရားဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ထားပါတယ္။ ျဗဟၼဏလူတန္း စားေတြထဲမွာပဲ တဝဲဝဲလယ္ေနတယ္။ တရုတ္ေရွးေဟာင္း ယဥ္ေက်းမႈကို ၾကည့္ရင္ ထက္ျမက္တဲ့အစုိးရအရာရွိ၊ ဘုရင့္အရာရွိတစ္ေယာက္ဟာ မိန္း မေတြအမ်ားႀကီးယူခြင့္ရွိၿပီး သူ႔မ်ိဳးရိုးဗီဇေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပ်ံ႕ႏွ႔ံသြား တယ္။ ျဗဟၼဏတစ္ေယာက္က်ေတာ့ သူရဲ့ဇာတ္တစ္ဆင့္ခ်မေပးဘဲ ျဗဟၼဏမဟုတ္သူကို လက္ထပ္လို႔ မရေတာ့ ဘူး။ ဇာတ္စနစ္သာမရွိရင္ ျဗဟၼဏေတြက သူတို႔မ်ိဳးရိုးဗီဇကို ပ်ံ႕ႏွံ႕ေစၿပီး၊ (၅၀) ရာခိုင္ႏႈန္း ျဗဟၼာဏေတြ အမ်ားႀကီးရွိလာႏို္င္ပါတယ္။

ဆိုပါေတာ့၊ ႏိုင္ ငံတစ္ခုမွာ ဥပေဒအသစ္တစ္ခုတိုးလာတယ္။ တကၠသိုလ္ ဘြဲ႔ရတစ္ေယာက္က တကၠသိုလ္ဘြဲ႔မရသူကို ကိုယ့္ရွိၿပီးသား အဆင့္အတန္း မစြန္႔လြတ္ပဲ လက္ထပ္ခြင့္မရွိဘူးဆိုရင္ အဲ့ဒီလူ႔အဖြ႔ဲအစည္းဘယ္မွာ လမ္း ဆံုးသြားမလဲ။

ဆက္ရန္

ေတြ႔မိတဲ႔ ေဖ႔စ္ဘုတ္ကာတြန္းသုံးကြက္




အဘိဓမၼာသင္တန္း အမွတ္စဥ္ ( ၄/၂၀၁၄ ) @ မဂၤလ၀ိဟာရေက်ာင္း



ဓမၼမိတ္ေဆြအေပါင္း သူေတာ္ေကာင္းတို႕...
အဘိဓမၼာတရားေတာ္ျမတ္ႀကီးအား အပတ္စဥ္အခ်ိန္မွန္မွန္ အေျခခံမွစတင္သင္ယူေလ့လာ လိုသူမ်ားအတြက္ အဘိဓမၼာသင္တန္း အမွတ္စဥ္ (၄/၂၀၁၄) ကို ေအာက္ပါအခ်ိန္အတိုင္း စတင္ဖြင့္လွစ္မည္ျဖစ္ပါ၍ စိတ္ပါ၀၀္စားသူ မည္သူမဆို အခမဲ့ တက္ေရာက္သင္ယူႏိုင္ၾက ပါေၾကာင္း အဘိဓမၼာအသင္းႀကီး(စကၤာပူ) မွ လွိဳက္လွဲစြာ ဖိတ္ေခၚ အပ္ပါသည္။
  • စတင္ဖြင့္လွစ္မည့္ေန႔ ။ ။ ၂၀၁၄ ခု မတ္လ (၁) ရက္ စေနေန႔
  • အခ်ိန္ ။ ။ ညေန ၀၇း၀၀ မွ ၀၈း၃၀ အထိ (စေနေန႔တိုင္း)
  • သင္ၾကားေပးမည့္ဆရာေတာ္ ။ ။ ဦးဉာဏ၀ရ (ပညာပါရမီ)
  • ေနရာ ။ ။ မဂၤလဝိဟာရေက်ာင္းတိုက္၊ ဒုတိယထပ္ (30 Jalan Eunos, Singapore 419495)
  • နတ္လမ္းညႊန္ ။ ။ အနီးဆံုး MRT - Eunos MRT (Bus: 21, 60, 63, 93, 854)

  • စာရင္းေပးသြင္းရန္
    ၁။ Online Registration
    ၂။ abhidhammafoundation.sg@gmail.com သို႔
  • အဘိဓမၼာသင္တန္း အမွတ္စဥ္(၄/၂၀၁၄) - စာရင္းေပး သြင္းျခင္း ေခါင္းစဥ္ျဖင့္
  • အမည္ ၊ ဖုန္းနံပါတ္ ႏွင့္ အီးေမးလ္တို႔ကို ေပးပို႔႔႔ႏိုင္ၾကပါသည္။

ေမတၱာျဖင့္
လူတိုင္းအတြက္ အဘိဓမၼာအသင္းၾကီး ( စကၤာပူ)
www.abhidhammafoundation.org
www.fb.com/abhidhammasociety


ေဖေဖနားမလည္ပါဘူး


ငါးႏွစ္သားေကာင္ေလးက သူ႔သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလးဆီ စာေရးေနတာ
"ငါ႔သားက ဘာစာေတြေရးေနတာလဲ"
"သား သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလးဆီ ခ်စ္ေၾကာင္း၊ သတိရေၾကာင္း စာေရးေန တာပါ"
"ဟင္ သားက စာေရးတတ္လို႔လား"
"မေရးတတ္ေတာ႔ေရာ အေၾကာင္းလားေဖေဖ၊ သူလည္း စာမွ မဖတ္ တတ္ေသးတာ။
မေရးတတ္၊ မဖတ္တတ္လည္း ဒါ အခ်စ္ကိုျပတာပဲ၊ ဒါေတြကို ေဖေဖ နားမလည္ပါဘူး"

အေရွ႕နဲ႔အေနာက္ မတူၾကဘူး (၂)


ေဘာ႔စ္က "ခုန္၊ ခုန္ (Jump.jump)" လို႔ ခိုင္းရင္
၁။ အေနာက္တိုင္းသားက "Why?" လို႔ေျပာတယ္။
၂။ ဂ်ပန္နဲ႔ တ႐ုတ္က "How high?" လို႔ ေသခ်ာေအာင္ ထပ္ေမးတယ္။
၃။ အိႏၵိယန္းနဲ႔ မေလးကေတာ႔ "အခ်ိန္မရွိေတာ႔ဘူး၊ ေနာက္ေန႔မွ"တဲ႔႔။
၄။ ထိုင္းက"တီရွပ္အနီနဲ႔ေကာင္ကို သြားခိုင္း"လို႔ ေဘာလီေဘာကစားတယ္။
၅။ ျမန္မာက "ဟုတ္ကဲ႔ အဘ" တဲ႔၊
ခဏေနေတာ႔မွ"ဘာကြ၊ ဒါ ဒီမိုကေရစီေခတ္ ကြ" တဲ႔။
(၃၊ ၄၊ ၅ က က်ေနာ္ပြားထားတာပါ)

ဆင္ေျခ ႏွစ္


ေျခရာခံေၾကးလား
ဘယ္သူ႔ေျခရာက
မိုးလုံေလလုံရွိလို႔လဲ ကြာ။

ရြာသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ကေတာ႔
မုိးနဲ႔ေျမထိတဲ႔ေနရာမွာ လူမျဖစ္ခ်င္ဘူး
ငါ ေသြးထားတဲ႔ဓား မထုတ္ႏိုင္ခင္
ငါ ျပားသြားမွာစိုးရိမ္တယ္။


 

သာမညဖလ (ရဟန္းျဖစ္ရျခင္း အက်ိဳး)


Artist Min Wae Aung
ယခုေရးလုိသည့္အက်ိဳးက သာမညဖလ(သုတ္)ထဲမွာ မပါဝင္ပါ။ ဒီဇင္ဘာလ တုန္း က ေက်ာင္းမွ အဖြဲ႔နဲ႔အတူ သီရိလကၤာကုိ သြားေရာက္ခဲ့သည္။ တစ္ျပားမွ မ ကုန္ဘဲ ေရာက္ခဲ့ရသည့္ ခရီး ျဖစ္၏။ ထုိ႔အျပင္၊ ထုိ႔အျပင္သည္ ယခုေရး လုိေသာ ကိစၥ ျဖစ္ေပသည္။

စင္ကာပူကေန ည (၁၀) နာရီမွာထြက္ရမည့္ ကက္သီပစိဖိတ္ေလေၾကာင္း က အေၾကာင္း တစ္ခုခုေၾကာင့္ ေနာက္က်ေန၏။ (၁၀) နာရီမွ (၁၁) နာ ရီ ေရႊ႕၏။ (၁၂) နာရီမွာ (၁) နာရီ ေရႊ႕ျပန္၏။ (၁) နာရီမွာ တဖန္ ေနာက္ေန႔ ညေန (၇) နာရီေရႊ႕ျပန္၏။ မတတ္ႏုိင္၊ ေက်ာင္းျပန္ခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းမွာ ရွိေနသည့္ ရဟန္းက မက်ိန္းေသးသျဖင့္ အေပါက္ဖြင့္ေပးလုိ႔သာ ေတာ္ေသး သည္။ သုိ႔မဟုတ္လွ်င္ ဒုကၡ အႀကီးအက်ယ္ ေတြ႔ရမည္။ ေလေၾကာင္းက စီ စဥ္ေပးသည့္ ခရီးသည္မ်ားလည္း မနက္ (၅) နာရီေရာက္မွ ဟုိတယ္ရသည္ ဟု ၾကားရ၏။
ထုိသုိ႔ ခရီးစဥ္ ေႏွာက္ေႏွးမႈ႕ေၾကာင္း ခရီးသည္မ်ားက ေလေၾကာင္းလိုင္းထံမွ နစ္နာေၾကး ေတာင္းၾက၏။

ထုိေတာင္းထားသည့္ နင့္နာေၾကး မေန႔က ေရာက္လာသည္။ ဆင္းေဒၚလာ (၁၅၀) တန္ ခ်က္လက္မွတ္ ျဖစ္သည္။ ၿပံဳးမိ၏။ တစ္ျပားမွ မကုန္ခဲ့ရေသာ ခရီးစဥ္မွ ေဒၚလာ (၁၅၀) အျမတ္ထြက္လုိ႔ ေနေတာ့၏။
ဤနဝကမၼကုိေတာ့ျဖင့္ မယူသင့္၊ ေက်ာင္းရံပုံေငြထဲ ျပန္လွဴသင့္သည္ဟု ယူဆသျဖင့္ အတြင္းေရးမွဴး ဒကာမကုိ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာၿပီး ေပး လုိက္သည္။ ဘဏ္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အလုပ္လုပ္ခဲ့ေသာ ယင္း ဒကာမက လည္း ဒီလုိ လုပ္လုိ႔ မရေၾကာင္း သိပါလွ်က္ ဘာမွ မေျပာ။
“Yes, Bhante” ဟုသာ ေျပာသည္။
ယင္းကိစၥကုိ ေကာ္မတီဥကၠ႒ သိေတာ့မွ ကိစၥျပတ္သြားသည္။
“ဘေႏၲ၊ ဒီလုိလုပ္လုိ႔ မရဘူး။ ဘေႏၲရဲ႕ နာမည္နဲ႔ ေရာက္လာတဲ့ ခ်က္ကုိ ဘယ္အေကာင့္ထဲမွ ထည့္လုိ႔ မရဘူး။ ကုိယ့္အေကာင့္ထဲကုိ အရင္ထည့္၊ ၿပီးေတာ့မွ ပုံစံတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေက်ာင္းရံပုံေငြထဲ ျပန္လွဴရင္ေတာ့ ရမယ္”
ဟု သူက ဆုိေလသည္။

မွန္၏။ ခ်က္လက္မွတ္ထဲမွာ ေျပာင္းလႊဲလုိ႔ မရဟု ပါသည္။ ဒါကုိသိဖုိ႔ အလြန္ အမင္းဘ႐ိုက္ျဖစ္ေနစရာ မလုိ။ ကုိယ္တုိင္က ဒါကုိ သတိမမူမိခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ဤကိစၥက ဤမွာ ၿပီးသြားၿပီ။ မၿပီးသည္က အာရွယဥ္ေက်းမႈ။ တ႐ုတ္ရယ္ ၊ ျမန္မာရယ္ တယ္ၿပီး မထူးျခားလွ။ သူမကုိ ေပးလုိက္စဥ္ကတည္းက အတြင္းေရးမွဴး ဒကာမက
“ဘေႏၲ၊ ဒီလုိ လုပ္လုိ႔ မရဘူး”
ဟု ေလွ်ာက္သင့္သည္။ သူမက မေလွ်ာက္။ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး ခုိင္းတာကုိ “No” မေျပာခ်င္ (သုိ႔) အတြန္႔ မတက္ခ်င္ (သုိ႔) ဒီလုိလုပ္လုိ႔ မရမွန္း သူကုိယ္ တုိင္ သိလာလိမ့္မည္ဟု ထင္ထားဟန္ ရွိ၏။ ယခုစာကလည္း သူမကုိအျပစ္ ဖြဲ႔ျခင္း မဟုတ္၊ အာရွတုိက္သား ရဟန္းတစ္ပါးအတြက္ ဒုတိယ အက်ိဳး သာ ျဖစ္၏။ (ပထမအက်ိဳးက ဆုိခဲ့ၿပီ။ တစ္ျပားမွ မကုန္ေသာ ခရီးမွ ေဒၚလာ (၁၅၀) အဆစ္ရသည္ - ျဖစ္၏။)

လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ရဟန္းတစ္ပါး မွားေနလွ်င္ပင္ ေထာက္ျပဖုိ႔ ဝန္ေလးတတ္ၾက၏။ မေကာင္းလွ ထင္သည္။ ဤကိစၥမ်ိဳး၌ တ႐ုတ္က ျမန္ မာထက္ေတာ့ သာသည္ဟု ဆုိႏုိင္ေသာ္လည္း သိပ္ေတာ့ မထူးျခားလွ။ ရဟန္း၏ အမွားကုိ ေထာက္ျပရမွာကုိ ငရဲႀကီးမွာ စုိးတာနဲ႔ပဲ “မွားခ်င္သေ လာက္ မွားပါေစ၊ ၾကည့္ေနလုိက္မယ္။ တခ်ိန္ခ်ိန္ သေဘာေပါက္လာ လိမ့္မယ္”
ဆုိသည့္ သေဘာမ်ိဳး ေရာက္သြား ႏုိင္ျပန္၏။ ဤစာျဖင့္ အာရွယဥ္ေက်း မႈ ကုိ ေဝဖန္ေနျခင္းမ်ိဳးလည္း မဟုတ္။ ရဟန္းမွားမွာ ေထာက္ျပသူ နည္းလာ သျဖင့္ တာဝန္ပုိႀကီးလာသည္ဟု ဆုိလုိခ်င္႐ုံမွ်သာ ျဖစ္သည္။ (ရာထူး အရွိန္ အဝါႀကီးေလေလ၊ ေထာက္ျပသူနည္းေလေလ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္၏)

အကယ္၍ ထုိရဟန္းက အျမင္မွန္၊ အသိမွန္ မရခဲ့ေသာ္???
ရေသာ္လည္း အခ်ိန္ေတြ အလြန္ေနာက္က်မွ အသိ၊ သတိရခဲ့ေသာ္???
ေမးခြန္းမ်ား ေဝ့ကာဝဲ့ကာ ထြက္လာေလေတာ့၏။
အပၸမာေဒါ အမတံ ပဒံ။

သူငယ္ခ်င္း


ပုံရဲ႕ ေမာ္ရယ္က သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ ဆြဲမတင္ႏိုင္ရင္သာေနမယ္ ေအာက္ ျပဳတ္က်မသြားေအာင္ေတာ႔ အၿမဲစဥ္းစားေပးတယ္ တဲ႔။

မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ အီးေမးထဲေရာက္လာတာက ဒါေတြ။


"24 hours in a day, 24 beers in a case . Coincidence? I think not."
~ Stephen Wright
တစ္ရက္မွာ ၂၄ နာရီ၊ တစ္ဖာမွာ ဘီယာ ၂၄လုံး၊ ဒါ တိုက္ဆိုင္မႈတဲ႔လား။ က်ေနာ္ေတာ႔ မထင္။
WARNING: The consumption of alcohol may cause you to think you can sing.




"When I read about the evils of drinking, I gave up reading."
~ Henny Youngman
အရက္ေသာက္ျခင္းရဲ႕ ဆိုးက်ိဳးေတြဖတ္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ျဖတ္ပစ္လိုက္တယ္ စာဖတ္ျခင္းကို
WARNING: The consumption of alcohol may lead you to think people are laughing WITH you.

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမာၻ႔ အျမင္ (ဂ်ပန္၊ ကုိရီးယား၊ အိႏၵိယ)


ကုိရီးယား အေမး၊ အေျဖ

"ဗမာစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက ဒီပုံအတုိင္းဆုိရင္ ဘယ္မွေရာက္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆုိတာ သေဘာေပါက္လုိ႔ ေျပာင္းသြားၾကတာ။... ျမန္မာ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ႀကီးေတြ လုံျခည္နဲ႔ ေခါင္းေပါင္း ဝတ္ထားတာကုိ ၾကည့္၊ ကုိရီးယားေတြေလာက္ ရက္စက္ ေခါင္းမာပုံ မေပါက္ဘူး။ လူေတြခ်င္း မတူၾက ဘူး" (လီကြမ္းယု)
ဆရာႀကီးရယ္၊ ဟုတ္ရဲ႕လားဗ်ာ။

ေမး ။ ။ အေရွ႕ေျမာက္အာရွမွာ ႏ်ဴးကလီးယားလက္နက္ ၿပိဳင္ဆုိင္မႈေတြ ရွိလာႏုိင္တယ္လုိ႔ ျမင္ပါသလား။
ေျဖ ။ ။ ေျမာက္ကုိရီးယားမွာ ႏ်ဴးကလီးယားလက္နက္ ရွိေနၿပီေတာင္ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ေတာင္ကုိရီးယားပဲ ပုိင္ဆုိင္ဖုိ႔ ရွိေတာ့တယ္။ သူတုိ႔အေနနဲ႔ စြမ္းႏုိင္တယ္လုိ႔လည္း ငါ ထင္တယ္။ အေမရိကန္က စီးပြားေရး က်ဆင္း သြားၿပီး အာရွထဲမွာ ခြန္အားျဖည့္တင္းဖုိ႔ မစြမ္းႏုိင္ေတာ့ဘူးဆုိရင္ ဒါ ျဖစ္ လာႏုိင္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမရိကန္ေတြ အာမခံထားတဲ့ ေတာင္ ကုိရီး ယားနဲ႔ ဂ်ပန္တုိ႔ရဲ႕ လုံၿခံဳေရးကိစၥကလည္း မရွိႏုိင္ေတာ့ဘူး။

ေမး ။ ။ ဒီလုိဆုိရင္ ႏ်ဴကလီးယားပုိင္ဆုိင္ခ်င္တဲ့အထဲမွာ ဂ်ပန္ေတြလည္း ပါဝင္ေနၿပီေပါ့။
ေျဖ ။ ။ သူတုိ႔ကေတာ့ ဟီ႐ုိရွီးမားနဲ႔ နာဂါဆာကီမွာ ခံထားရေတာ့ ႏ်ဴး ကလီးယား ပုိင္ဆုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားတဲ့ေနရာမွာ ေနာက္ဆုံးက ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ အဲဒီၿမိဳ႕ေတြမွာ ေသဆုံးသြားတဲ့ လူေတြေၾကာင့္ သာမက ဗုံးရဲ႕အက်ိဳး ဆက္ျဖစ္ ေသြးကင္ဆာ (leukemia) စတဲ့ ေရာဂါေတြေၾကာင့္ ေသဆုံးရတဲ့ လူေတြကုိပါ ထည့္သြင္းစဥ္းစားၾကလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ သူတုိ႔ကေတာ့ ႏ်ဴး က လီးယားကုိ စိတ္အနာႀကီး နာေနၾကမယ္။

ေမး ။ ။ တကယ္လုိ႔ ဂ်ပန္ေရာ ေတာင္ကုိရီးယားပါ အႏုျမဴလက္နက္ေတြ ပုိင္ဆုိင္ထားၾကၿပီးဆုိရင္ အေရွ႕ေျမာက္အာရွေဒသတြင္းမွာ လုံၿခံဳ မသြားႏုိင္ ဘူးလား။ အားလုံးက အႏုျမဴေတြ ရွိေနေတာ့ တစ္ႏုိင္ငံနဲ႔ တစ္ႏုိင္ငံ စစ္ျဖစ္ရဲ မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ေျဖ ။ ။ ဒါက အေျခအေန အရပ္အရပ္အေပၚ မူတည္ေနလိမ့္မယ္။ အႏုျမဴလက္နက္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သီအုိရီေတြကလည္း အမ်ားသားလား။ မင္းက အႏုျမဴနဲ႔ ရန္သူကုိ တစ္ခ်က္တည္း အၿပီး လက္ဦးမႈယူၿပီး တုိက္ လုိက္ႏုိင္ရင္ ရန္သူက ဘာမွ သိပ္တုန္႔ျပန္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။ တစ္ခ်က္တည္း မျပတ္လုိက္ဘူးဆုိရင္ေတာ့ ရန္သူက ျပန္တုိက္လာမွာ။ ဒါဆုိရင္ေတာ့ အျပန္အလွန္ ပစ္ခတ္ၾကရင္းနဲ႔ အေတာ္ ေၾကာက္စ ရာ ေကာင္းမယ္ဆုိတာ ေျမႀကီးလက္ခက္ မလြဲပဲ။

ေမး ။ ။ လာမယ့္ႏွစ္ (၂၀) အတြင္း ကုိရီးယားကြ်န္းဆြယ္မွာေတာ့ စစ္ျဖစ္ႏုိင္ေျခ မရွိဘူးလုိ႔ ထင္တယ္ မဟုတ္လား။
ေျဖ ။ ။ မျဖစ္ေလာက္ဘူးလုိ႔ ထင္တယ္။ ဘယ္သူ႔ အက်ိဳးအျမတ္မွ မရွိဘူး။

ေမး ။ ။ ေျမာက္ကုိရီးယား ေခါင္းေဆာင္မႈပုိင္း အေနနဲ႔ လစ္ဗ်ားဆီကေန သခၤန္းစာ ယူႏုိင္သလုိ ျမန္မာဆီကေကာ သခၤန္းစာ ယူႏုိင္မယ္ မဟုတ္ဘူး လား။ သူတုိ႔ စစ္အာဏာရွင္လည္း ေနာက္ဆုံး စိတ္ေျပာင္းခဲ့ၾကတာပဲ။
ေျဖ ။ ။ ဗမာစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက ဒီပုံအတုိင္းဆုိရင္ ဘယ္မွေရာက္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆုိတာ သေဘာေပါက္လုိ႔ ေျပာင္းသြားၾကတာ။ ထုိင္းႏုိင္ငံ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေနတာကုိ သူတုိ႔ ေတြ႔ရတယ္။ ဒီပုံစံနဲ႔ ဆက္ၿပီးခရီးဆက္လုိ႔ မရႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ ေနာက္ဆုံး ၿပိဳလဲက်သြားမွာဆုိတာကုိ သူတုိ႔ သိသြားၾက တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေျမာက္ကုိရီးယားေတြက ယဥ္ေက်းမႈအရေရာ ပုံသ႑ာန္ အရပါ မတူ ကြဲျပားေနၾကတယ္။ ျမန္မာစစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ လုံျခည္ နဲ႔ ေခါင္းေပါင္း ဝတ္ထားတာကုိ ၾကည့္၊ ကုိရီးယားေတြေလာက္ ရက္ စက္ ေခါင္းမာပုံ မေပါက္ဘူး။ လူေတြခ်င္း မတူၾကဘူး။



ေမး ။ ။ ကင္ေဒးဂ်ဳံ (Kim Dae-Jung) ရဲ႕ ဆန္း႐ႈိင္းေပၚလစီ အခ်ိန္ကေန စၿပီး ေတာင္ကုိရီးယားရဲ႕ ေျမာက္ကုိရီးယားအေပၚ က်င့္သုံးတဲ့ ေပၚလစီက ႐ုတ္တရက္ႀကီး ေျပာင္းသြားခဲ့တယ္။ သမၼတလီေျမာင္ဘတ္ (Lee Myung-bak) ဆုိရင္ ေတာ္ေတာ္ တင္းမာတဲ့ ေပၚလစီကုိ က်င့္သုံးခဲ့တာပဲ။ အဲဒါ ပညာသားပါတဲ့ ေပၚလစီလား။
ေျဖ ။ ။ ကင္ေဒးဂ်ံဳရဲ႕ ေပၚလစီကေတာ့ အလုပ္ မျဖစ္ပါဘူး။ အလုပ္ သာ ျဖစ္ခဲ့ရင္ ဒီေပၚလစီကုိ ဆက္ၿပီး က်င့္သုံးမွာေပါ့။ ေျမာက္ကုိရီးယားက ဒါကုိ အခြင့္ေကာင္းယူေနတာ။ လီေျမာင္ဘတ္ရဲ႕ ေပၚလစီက အဓိပၸါယ္ ပုိရွိတယ္။ မင္းက အစာေကြ်းလုိ႔ ေက်းဇူးတင္ရေကာင္းမွန္းမွ မသိ၊ လက္ကုိပါ ကုိက္ေနမွေတာ့ ဘာလုိ႔ ဆက္ေကြ်းေနေတာ့မွာလဲ။

ေမး ။ ။ ေတာင္ကုိရီးယားနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္က မစၥတာလီ မွတ္ခ်က္ေပးဖူးတယ္။ ေတာင္ကုိရီးယားဟာ မာရွယ္ေလာ ဥပေဒေအာက္ကေန ႐ုတ္တရက္ႀကီး လြတ္လပ္တဲ့ ဒီမုိကေရစီ ပုံစံ ကုိ ေျပာင္းခဲ့တယ္။ အဲသလုိ ႐ုတ္တရက္ ေျပာင္းလဲတဲ့ ႏုိင္ငံတုိင္း ျပႆ နာေတြ ႀကံဳေတြ႔ရတယ္ စသျဖင့္ေပါ့။ အခုလက္ရွိ ေတာင္ကုိရီးယားကုိ ၾကည့္ၿပီး သူတုိ႔ေျပာင္းလဲမႈ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္လုိ႔ မထင္မိဘူးလား။
ေျဖ ။ ။ စစ္မက္လုိလားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြ မပါဘဲ ျဖည္းျဖည္း ခ်င္း ေျပာင္းလဲယူၾကလိမ့္မယ္လုိ႔ ငါက တြက္ထားတာ။ အဲဒီ အဖြဲ႔အစည္းေတြ က အခုလည္း စစ္ေသြးစစ္မာန္ ရွိေနတုန္းပါပဲ။ သူတုိ႔ လက္သီးလက္ေမာင္းေ တြ တန္းၿပီး ဆႏၵျပေနပုံေတြကုိ မင္းတုိ႔ ျမင္ဖူးမွာပဲ။ အဲဒါ သူတုိ႔ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ အစိတ္အပုိင္းပဲ။

ေမး ။ ။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဒါကုိ စြမ္းရည္ျပသတာလုိ႔ ေျပာၾကပါတယ္။ သူတုိ႔ ဘယ္ေလာက္ စည္းကမ္းေသဝပ္သလဲဆုိတာ ျပတာမ်ိဳးေပါ့။
ေျဖ ။ ။ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြလည္း သန္မာတာပါပဲ။ သူတုိ႔ အဖြဲ႔အစည္းေတြ ဆႏၵျပရင္ လက္ပတ္ေလာက္ပဲ လက္ေမာင္းမွာ ပတ္ထားၾကတာပါ။ ဂ်ပန္ေတြက သူတုိ႔ ရင္္ဆုိင္ရတဲ့ ျပႆနာေတြထက္ ကုမၸဏီေတြနဲ႔ ႏုိင္ငံကုိ ဦးစားေပး စဥ္းစားၾကတယ္။ ဒီအခ်က္ကုိ ေထာက္ဆၾကည့္ရင္ ကုိရီးယားနဲ႔ ဂ်ပန္ တူကုိမတူဘူး။

ကိုရီးယားအားလုံး ၿပီး

အပၸမာဒႏွင့္ ဖေလာ္ေဆာ္ဖား(စ္)

(၁)
အပၸမာေဒါ အမတံ ပဒံ၊ ပမာေဒါ မစၥဳေနာ ပဒံ။
မေမ့ မေသ၊ ေမ့လွ်င္ ေသ။

(၂)
ပထမ ဖေလာ္ေဆာ္ဖာ -
ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူ၏။ မေမ့ေလ်ာ့ျခင္းသည္ မေသခ်င္းတရား (နိဗၺာန္) ၏ အေၾကာင္းျဖစ္သည္။ ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းသည္ (အဖန္ဖန္) ေသရျခင္း၏ အေၾကာင္းျဖစ္၏။

ထို႔ေၾကာင့္ မေမ့ၾကႏွင့္။ ဘာကို မေမ့ရမည္နည္း။ အသက္ရွဴျခင္းတည္း။ အသက္ရွဴဖို႔မေမ့ၾကေလႏွင့္။ အသက္ရွဴဖို႔ ေမ့လွ်င္ျဖင့္ ေသလိမ့္မည္

(တနဂၤေႏြသား ဆရာေတာ္တစ္ပါး မိန္႔ခဲ့သည္ဟု ေျပာရန္လိုက ဤ၌ ေျပာထားခဲ့ခ်င္၏။)

(၃)
ဒုတိယ ဖေလာ္ေဆာ္ဖာ -
လူဟူသည္အသက္ရွဴဖို႔ေမ့ေသာ သတၱဝါမဟုတ္။ အသက္ရွဴေနသည္ကိုသာ ေမ့ေသာသတၱဝါတည္း

အသက္ရွဴမႈကို ေမ့ေနေသာ္လည္း အသက္ရွဴမႈက ရပ္တန္႔မသြား။ ေဖာင္းမႈ ပိန္မႈကို ေမ့ေနေသာ္လည္း ေဖာင္းမႈ ပိန္မႈက ရပ္တန္႔၍မသြား။ ေဖာင္းၿမဲ ပိန္ၿမဲတည္း။ ဓာတ္ဆီျဖင့္ေမာင္းေသာကား ဓာတ္ဆီကုန္လွ်င္ ရပ္တန္႔သြားသကဲ့သို႔ သတိေမ့ျခင္းေၾကာင့္ေတာ့ အသက္ရွဴမႈကမရပ္။ အေၾကာင္းက သတိသည္ အသက္ရွႈျခင္း၏ အေၾကာင္းတရား မဟုတ္ေသာေၾကာင့္တည္း။”

သတိ (အမွတ္) ရသည္ျဖစ္ေစ၊ မရသည္ျဖစ္ေစ အသက္ရွဴမႈက ရွိၿမဲ။ မပူပင္ရ။ ထို႔ေၾကာင့္ လူသည္ အသက္ရွဴမႈအေပၚ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ရွိ၏။ သတိေမ့လိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ အသက္ရွဴမႈ ရပ္တန္႔သြားမည္ဆိုလွ်င္ လူသည္ အသက္ရွဴမႈကို ဤထက္အေလးထားစရာ ရွိ၏



(၄)
နားၾကားျပင္းကတ္သြားေသာေယာဂီသည္ ထိုအသက္ရွဴမႈကို ဆိတ္ၿငိမ္ရာ၌ ထိုင္မွတ္ေနေတာ့၏။

ထိုအခါ ထိုေယာဂီသည္ ဘုရားရွင္၏ မုခပတ္ေတာ္မွ တိုက္ရိုက္ၾကားေနရသကဲ့သို႔ ဤဝါက်ကို ရွင္းရွင္းႀကီးၾကားေနရသည္ဟု ဆို၏။

          “အပၸမာေဒါ အမတံ ပဒံ၊ ပမာေဒါ မစၥဳေနာ ပဒံ။

ထိုေယာဂီအတြက္ စကားလံုးမ်ား၊ ဝါက်မ်ား၊ ျငင္းခံုမႈမ်ား မလိုေတာ့။ ဝင္မႈ၊ ထြက္မႈ (သို႔) ေဖာင္းမႈ၊ ပိန္မႈသာ လုိုေတာ့၏။ ထိုေဖာင္းမႈ ပိန္မႈ မရွိလည္း မႈစရာမလို။ အျခားေသာ မွတ္သားစရာမ်ား မ်ာစြာရွိ၏။ ဤသို႔ျဖင့္ သူသည္ စကားလံုးမ်ားကို လြန္ေျမာက္သြားေတာ့၏။

(စကားလံုးမ်ားကို လြန္ေျမာက္သြားေသာ မိတ္ေဆြရဟန္းကို ဂုဏ္ျပဳပါသည္။ မိမိကား ႀကိဳးစားဆဲ။ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ ရစ္ေထြးေနဆဲ။)





သီဟနာဒ
 










posted on 17/02/2012







Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.

အိုင္ဒင္တတီသတ္မွတ္ပုံ


ဂ်ာမန္နဲ႔ ျပင္သစ္လူမ်ိဳးႏွစ္ေယာက္ သူတို႔ခ်င္းေတြ႔ဆုံရာမွာ တစ္ေယာက္က ဂ်ာမန္ ေနာက္တစ္ေယာက္က ျပင္သစ္ျဖစ္ေနၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အီ ရတ္၊ အီဂ်စ္လူမ်ိဳးႏွစ္ေယာက္ေတြ႔ဆုံရာမွာေတာ႔ ေရွ႕ႏွစ္ေယာက္က ယူ႐ိုပီ ယံေတြျဖစ္သြားၿပီး ေနာက္ႏွစ္ေယာက္က အာရပ္ေတြျဖစ္သြားပါေတာ႔တယ္။
ေရွ႕ခြဲျခားမႈက ႏိုင္ငံအေပၚအေျခခံၿပီး ေနာက္ခြဲျခားမႈက စီဗီလိုက္ေဇးရွင္းကို အေျခခံတယ္။
(The Clash of Civilizations. P 76)

ေဒါက္တာသန္းထြန္းေျပာခဲ႔တဲ႔ သမိုင္း


ကိုးကြယ္မႈဘာသာတရားေတြကေန စီဗီလိုက္ေဇးရွင္းေတြျဖစ္။
စီဗီလိုက္ေဇးရွင္းကေနတဆင္႔ ပထဝီႏိုင္ငံေရး။
လူ႔သမိုင္းဆိုတာကကို ကိုးကြယ္မႈဘာသာတရားေတြရဲ႕ သမိုင္း၊ စီဗီလိုက္ေဇး ရွင္းေတြရဲ႕ သမိုင္းပါ။
ေဒါက္တာသန္းထြန္းေျပာခဲ႔တဲ႔ သမိုင္းဆိုတာ ျမန္မာနဲ႔ ထိုင္းၾကားက သမိုင္းေလာက္ေတာ႔ မကတန္ရာ။

ဓားသြားေပၚမွာ ကတဲ႔ဆပ္ကပ္


သူ႕ရဲ႕သမိုင္းေလလား။ "ဓားသြားေပၚမွာ ကတဲ႔ဆပ္ကပ္" ထဲမွာ တာရာမင္းေဝ က
သီဟ စကားေျပာဖို႔ ခါးဆန္႔လိုက္သည္မွာ ၾကာပြတ္တစ္ေခ်ာင္းေျဖခ် လိုက္ သည္နွင္႔တူသည္ လို႔ ဥပမာညႊန္းခဲ႔တယ္။
တကယ္က တာရာမင္းေဝကိုယ္တိုင္ စကားေျပာတိုင္း ၾကာပြတ္ေတြ ေျဖေန တာပါ။
စစ္ပြဲက ဘယ္သူပဲႏိုင္ႏိုင္၊ ဘယ္သူပဲရွဳံးရွဳံး
အခ်ိန္တိုတိုနဲ႔ ၿပီးဆုံးေလေလ ၾကားကေျမဇာပင္ေတြ သက္သာေလေလပါ။


Switch Seats :)