သမုဒယ ဟိုက္ကူ

"Even in Kyoto
hearing the coukoo's cry
I long for Kyoto"

ဒီ ဟိုက္ကူကဗ်ာက ဇင္ဘုန္းႀကီး၊ ဟိုက္ကူမာစတာႀကီး ဘရွဳိးရဲ႕ (Basho. 1644-1694) လက္ရာပါ။ ခံစားေလ႔လာသူေတြ၊ ကမၻာ႔ ကဗ်ာေဗဒပညာ ရွင္ေတြကေတာ႔ ဒီကဗ်ာမွာ သစၥာေလးပါးရဲ႕ အေငြ႔အသက္ေတြ၊ လကၡဏာေ ရး သုံံးပါးရဲ႕ အေငြ႔အသက္ေတြ စီးဝင္ေနတယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္၊ က်ေနာ္ကေတာ႔ သမုဒယသစၥာ၊ ခပ္ပါးပါး ဒုကၡသစၥာနဲ႔ လကၡဏာေရး သုံံးပါး ရွဳေမ်ွာ္ကြင္းေလာက္ပဲ ခံစားလို႔ ရပါတယ္။

"က်ိဳတိုမွာဆိုရင္ေတာင္
ဥဩတြန္သံကို ၾကားေနရရင္း
က်ိဳတိုကို က်ေနာ္ လြမ္းမိဆဲ"

ဒီကဗ်ာတစ္ပုဒ္းလုံးကေတာ႔ ဘရွဳိးဟာ က်ိဳတိုၿမိဳ႕ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ ဆိုတာကို ဖြဲ႔ႏြဲ႔ျပထားတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီကဗ်ာရဲ႕ မိတ္ဆက္က "Even in Kyoto" ပါ။ ဒီလိုေျပာလိုက္ေတာ႔ ဒီ ကဗ်ာ ကို သီကုံးခိုက္ ဘရွဳိးဟာ က်ိဳတိုၿမိဳ႕မွာ ရွိမေနဘူးလို႔ ခံစားလို႔ သလို ဘရွဳိး ဟာ က်ိဳတိုၿမိဳ႕ကေန တစ္ခါတစ္ခါ အေဝးေရာက္ေနရတတ္တယ္ လို႔ ခံစား ရင္လည္း ရပါတယ္္။
သူ က်ိဳတိုကို လြမ္းတယ္ ဆိုရာမွာ သူ႕အလြမ္းစိတ္ကို ျမားေခၚသြားတာက က်ိဳတိုတင္မကေတာ႔ဘဲ ဥဩတြန္သံနဲ႔ပါတြဲၿပီး အားျဖည္႔ေပးထားတာ ေတြ႔ ရပါတယ္။
"ဥဩတြန္သံကို ၾကားေနရရင္း (နဲ႔ေတာင္)
က်ိဳတိုကို က်ေနာ္ လြမ္းမိဆဲ"
ဒီ ႏွစ္ေၾကာင္းက အေႏွာင္အဖြဲ႔လို႔ အမည္ရတဲ႔ "သမုဒယသစၥာ" ကို ကဗ်ာ ဆရာက ျပန္ " ေႏွာင္ဖြဲ႔" လိုက္တာပါပဲ။
က်ိဳတိုမွာ မဟုတ္လို႔၊ ဥဩတြန္သံကို မၾကားရလို႔ သူ လြမ္းေနတာ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ ၊ ဥဩတြန္သံကိုၾကားေနစဥ္မွာကိုပဲ ဥဩတြန္သံကို ထပ္လြမ္းျပလိုက္ခ်င္းပါ။
ဒါ ဘာလဲ?
ပိုင္ဆိုင္ေနရၿပီပဲ၊ လြမ္းေန၊ တမ္းတေနစရာ မလိုေတာ႔ဘူး။

တကယ္ေတာ႔လည္း သမုဒယမွာ ရပ္နားစရာ ဂိတ္မရွိ၊ ရပ္နားစရာအရိပ္ လည္း မရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔လည္း သမုဒယက နာမည္တစ္လုံးနဲ႔ ေနႏိုင္တာ မဟုတ္ လား။
သမုဒယက ရပ္နားစရာ ဂိတ္မရွိ၊ ရပ္နားစရာအရိပ္ မရွိသလို ဘရွိဳးကလည္း ရပ္မေနခဲ႔ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ကိုလည္း ရပ္နားခြင္႔ သူ မေပးခဲ႔ဘူး။
အခု ဥဩတြန္သံကို ၾကားေနရေပမဲ႔.....
က်ိဳတိုၿမိဳ႕ကေန အေဝးကို ခရီးသြားရတဲ႔ အခါ.....
ဥဩတြန္သံကို မၾကားလိုက္ရတဲ႔ အခါ.......
ဘုရား ဘုရား!!!!!
အနိစၥတရားကို ဘယ္သြားထားၾကမလဲ?
သူလာေခၚလို႔ အၿပီးလိုက္သြားရတဲ႔ အခါ.......
အဲဒီ အခါေတြမွာ
က်ိဳတိုကို.............
ဥဩတြန္သံကို.................

သူ႕အလြမ္းကို စိုးရိမ္မႈ (ဒုကၡသစၥာ) အေျမႇးပါးေလးနဲ႔ပါ ထုပ္ပိုးျပသြားတယ္။
ဒုကၡကို ခပ္ပါးပါး ျပသြားခဲ႔ေပမဲ႔ ဘရွဳိးေရာ က်ေနာ္တို႔အားလုံးဟာ အေျမႇး ပါးေလးကို ခြာၿပီး (ငွက္ေျပာသီး အခြံကို ခြာလိုက္သလိုမ်ိဳးပဲ) သမုဒယ ဆီ ေျခကုန္ သုတ္ၾကျပန္တယ္။
ဒီကဗ်ာမွာေတာ႔ သမုဒယသစၥာ ကိုယ္တိုင္ ဘရွဳိးရဲ႕ ခ်ည္ေႏွင္ျခင္းကိုခံလိုက္ ရတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ သမုဒယက ဘရွဳိးကို ခ်ည္လိုက္၊ ဘရွဳိးက သမုဒယကို ခ်ည္လိုက္။
သမုဒယက က်ေနာ္တို႔ကို ခ်ည္လိုက္၊ က်ေနာ္တို႔က သမုဒယကို ခ်ည္လိုက္ ပါပဲ။


21/11/2013