လီကြမ္းယုရဲ့ Hard Truths (to keep Singapore going) ထဲက သင့္ေတာ္မယ့္ အပိုင္းေတြကို ေရြးၿပီးဘာသာျပန္ထားတာပါ။ သူ႔အေတြးအေခၚ၊ သူ႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ အရင့္အရင္ စာအုပ္ေတြမွာ တခ်ိဳ႕ပါခဲ့ေပမယ့္ ဒီစာအုပ္ကေတာ့ လူငယ္ဂ်ာနယ္လစ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းထားတဲ့ အင္တာဗ်ဴးျဖစ္ၿပီး အေမးအေျဖပံုစံဆိုေတာ့ ပိုၿပီးသြက္ေနတယ္လို႔ ခံစားရလုိ႔ပါ။ တစ္စံုတစ္ရာ ရႏိုင္ေကာင္းပါရဲ့လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။
ဇင္ေ၀ေသာ္
ဇင္ေ၀ေသာ္
ေမး ။ ။ လမ္းေခ်ာ္သြားေစႏိုင္တယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုဟာမ်ိဳးေတြပါလိမ့္။
ေျဖ ။ ။ ငါ့အလုပ္က လူငယ္အမတ္ေတြကို ကူညီေပးဖို႔ပဲ။ ငါက သိပ္အေရးမႀကီေတာ့ဘူး။ အမတ္ေတြေရြးရာမွာေတာ့ ငါနည္းနည္းပါတယ္။ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ေတြျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ ဂိုေခ်ာက္ေတာင္ နဲ႔ လီရွန္လြန္းတို႔က ဝန္ႀကီးေတြေရြးခ်ယ္ရာမွာေတာ့ ငါလံုးဝမပါေတာ့ဘူး။ သူတို႔႔ပဲ ဆံုးျဖတ္တယ္။ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ အေျခအေနေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ငါဝင္ေျပာဖူး တာေတြ ရွိတယ္ကြ။ ဒီလူ႔ကိုေတာ့ ဝန္ႀကီးမေရြးသင့္ဘူး။ သူဟာ တန္းမမီဘူး ဆိုတာမ်ိဳးေတြေပါ့။ ငါေျပာေပမယ့္ သူတို႔ဘာသာသူတို႔ ဆက္လုပ္တာေတြရွိတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ကာရိုက္တာမခိုင္ဘူး။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဆိုရင္ ငါးစိမ္းသည္ဆီသြားၿပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းလက္ေဆးတယ္။ စည္းရံုးေရးဆင္းၿပီဆိုရင္ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ (hawker centres ) ကိုလည္း သြားရတယ္။ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရတယ္။ တစ္ေန႔တာ ၿပီးဆံုးၿပီဆိုမွ ဆပ္ျပာနဲ႔လက္ေဆးေပါ့ကြာ။ မဟုတ္ဘူးလား။ လူထုေရွ႕မွာ ဒီလိုမွ လိုက္ေလ်ာညီေထြမရွိႏိုင္ရင္ လူထုကို စာနာပါတယ္၊ နားလည္ပါတယ္လို႔ ဘယ္လိုျပလို႔ ရပါေတာ့မလဲ။
ေမး ။ ။ ဒီစစ္စတန္ႀကီးတစ္ခုလံုးကို တည္ေဆာက္ခဲ့သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဝန္ႀကီးေတြကို အားနည္းခ်က္ အေနနဲ႔ ေထာက္ျပ ထားခဲ့ခ်င္တဲ့ အခ်က္ေတြမ်ား မရွိဘူးလား။ ရွိရင္ဘာေတြလဲ။
ေျဖ ။ ။ အားနည္းခ်က္က လူေတာ္ေတြ ႏိုင္ငံေရးဝင္လိုစိတ္ မရွိတာပဲ။ ႏိုင္ငံျခားပညာရွင္ေတြ ဝင္လာတာရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ စီးပြါေရးတစ္ခုလံုးကို ေကာင္းေကာင္း လည္ပတ္ႏိုင္ဖို႔ကေတာ့ လူေတာ္ေတြလိုေနတုန္းပဲ။ အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔မွာ လူေတာ္ တစ္ေထာင္ေလာက္ ရွိမယ္။ သူတို႔ကို စီမံခန္႔ခြဲေရး၊ ကာကြယ္ေရး၊ ျပည္ထဲေရးနဲ႔ အျခားပညာရွင္ေတြရဲ့ အလုပ္ေတြဆီျဖန္႔ၿပီး လႊတ္လိုက္ႏိုင္တယ္။ ဒီလုိျပန္႔ပြါးႏႈန္းက ေတာ္ေတာ္နည္းေနတယ္။ ဒီအတြက္ ဘာေတြလိုမလဲ။ တစ္က- သဟဇာတျဖစ္မႈ၊ ႏွစ္က- တာဝန္ေက်မႈ၊ သံုးက- စြမ္းေဆာင္ရည္ရွိမႈနဲ႔ ေလးက- လူထုနဲ႔ တသားတည္းျဖစ္ၿပီး လူထုကိုပါ အပါေခၚႏိုင္မႈ၊ နံပါတ္ေလးက အေရးအႀကီးဆံုးပဲ။
ဆရာဝန္ေတြ ႏိုင္ငံေရးထဲ ဆြဲသြင္းရတာေတြရွိတယ္။ ဥပမာ- ေဒါက္တာ Janil Puthucheary, Duke တကၠသိုလ္ဒိန္း ကေျပာတယ္။ “ဒီလူကို ေဆးေကာလိပ္ရဲ႕ ဒိန္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ျမင္ထားခဲ့တာ” တဲ့။ ေဆးပညာရပ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အိုင္ယာလန္၊ အဂၤလန္၊ ၾသစေတးလ်မွာ ၁၅- ႏွစ္ၾကာေအာင္ သူအလုပ္လုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ေတာ္ေတာ္ ေတာ္တဲ့လူပဲ။ အခု သူ KK ( မိခင္ႏွင့္ကေလးေစာင့္ေရွာက္ေရး) ေဆးရံုမွာ လုပ္ေနတယ္။ တို႔သူ႔ကို ဆြဲထုတ္ယူရမလား။ Balaji (ဗလႀကီး) ကို တို႔ဆြဲထုတ္ၾကည့္တယ္။ သူသိပ္မလိုက္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူဆက္ႀကိဳးစားမယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အန္ အိန္ဟန္ကို ဆြဲထုတ္တယ္။ ဗီဗီယံ ဗလဘရစ္ရွနန္ကို ဆြဲထုတ္တယ္။ သူတို႔ေအာင္ျမင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ ဆံုးရွဳံးမႈပဲ။ သူတို႔ဟာ ကင္ဆာနဲ႔ မ်က္စိခြဲစိတ္ကု ဆရာဝန္ေတြအျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေလ့လာခဲ့ရတာ။ အေစာႀကီးကတည္းက စီးပြါးေရးန႔ဲစီမံက႑ထဲကို ေရာက္ခဲ႔ရင္ ဒီထက္အမ်ားႀကီး သာႏိုင္တယ္။
လာမယ့္ ၁၅-ႏွစ္၊ အႏွစ္ ၂၀- ကိုၾကည့္။ အသက္ႀကီးရြယ္အို ျပႆနာရွိေနတယ္။ ဒါက အေရးႀကီးတဲ့ ျပႆနာပဲ။ စီးပြါးေရးသာ အားကိုးမေနဘူးဆိုရင္ ဒီတာဝန္ႀကီးက အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ စင္ကာပူးရီးယန္းေတြရဲ့ ပခံုးေပၚမွာ သိပ္ၿပီးေလးလံေနမယ္။ ဒါဆိုရင္ လူေတာ္ေတြက တျခားႏိုင္ငံကို ထြက္သြားၾကမွာပဲ။
ဒါဆို အတိုက္အခံပါတီက စင္ကာပူမွာ ေရြးစရာမရွိေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာမွာပဲ။ လူသားအရင္းအျမစ္မွာ အေမရိက၊ ၾသစေတးလ်တို႔ရွိတဲ့ အခ်ိဳးေလာက္တို႔မွာ မရွိဘူး။
ေမး ။ ။ဆိုလိုတာက ဘယ္အတိုက္အခံကမွ အျခားေရြးခ်ယ္စရာတစ္ခုအျဖစ္ ဖန္တီးမေပးႏိုင္ဘူးဆိုတာလား။
ေျဖ ။ ။ ရွိေကာ ရွိႏုိင္ရဲ့လား။ ငါေတာ့ မျမင္မိဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္တာက ပီေအပီ ႏွစ္ျခမ္းကြဲသြားတာပဲ။ အက်ိဳးရွိႏုိင္မလား။ တစ္ပါတီ၊ ေရြးေကာက္ပြဲႏွစ္ခုအၿပိဳင္။ ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္မလဲ။ အတိုက္အခံက ျပန္ဝင္လာမွာေပါ့။ အတိုက္အခံပါတီထဲမွာ ေဘးထြက္ေတာ့ ထိုင္မေနဘူး။ ပီေအပီတစ္ျခမ္းထဲကို ဝင္လိုက္မယ္။ အဓိပၸါယ္လံုးဝ မရွိဘူး။ တို႔မွာ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့လူ အဲသေလာက္မမ်ားဘူး။
ေမး ။ ။လံုးဝ မေျပာင္းလဲသင့္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးမူဝါဒေတြက ဘာေတြလို႔ထင္ပါသလဲ။
ေျဖ ။ ။ အေျခခံအက်ဆံုးေတြကေတာ့ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု ညီညြတ္စြာေနထိုင္ေရး (Multiracialism) အခြင့္အေရးတန္းတူညီမွ်ရွိေရး။ ဒါေပမယ့္ အက်ိဳးအျမတ္ကေတာ့ မတူႏိုင္ဘူးေပါ့။ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ အိမ္ယာပိုင္ဆိုင္မႈမွာ အခြင့္အေရးအညီအမွ်ရွိေရး စတာေတြပဲ။ ၿပီးေတာ့ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္အေပၚမွာ ဆံုးျဖတ္တဲ့ meritocracy ။ ဒါေတြဟာ အျပန္အလွန္ ဆက္ဆံေရးဟာမိုနီနဲ႔ ယံုၾကည္မႈဘာသာအခ်င္းခ်င္း နားလည္ သည္းခံျခင္းေတြရဲ့ အဓိကအခ်က္ေတြပါပဲ။
ေမး ။ ။အျမဲတမ္း အထြတ္အျမတ္တင္ထားရမဲ့ တန္ဖိုးေတြေရာ ရွိႏိုင္မလား။
ေျဖ ။ ။ လူနည္းစုရဲ့ ကုိယ္စားလွယ္ေတြ ေမြးယူရမယ္။ ဒီအတြက္ နည္းလမ္းႏွစ္မ်ိဳး သံုးႏိုင္တယ္။ ကိုတာနဲ႔ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ေရြးခ်ယ္ျခင္း။ ဒါဆိုရင္ မေလးေတြရဲ႕ စရုိက္နဲ႔ အခြင္းအေရးကို ပါတီေတြ က်င့္သံုးလာဖို႔ အားေပးသလိုျဖစ္လာမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔ကို ပါတီေျပာင္းခြင့္ျပဳဖို႔။ ဒါကပိုၿပီး ပညာပါတယ္လို႔ ငါထင္တယ္။ မေလးရွားမွာဆိုရင္ မေလးလူမ်ိဳးေတြရဲ့ မဲေတြပိုရဖို႔ တရုတ္နဲ႔ အိႏၵိယလူမ်ိဳးေတြထက္ မေလးဦးေရေတြ ပိုမ်ားေအာင္လုပ္တယ္။ လုပ္နည္းက တရားမဝင္ေနထိုင္ေနတဲ့ မေလးေတြကို တရားဝင္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးတာပဲ။ အဲသလိုဆိုရင္ မေလးရွားထဲက ထြက္သြားတဲ့တရုတ္၊ အိႏၵိယန္းေတြက ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာေတာ့ဘူး။
ဒီစနစ္ကိုု ငါတို႔ မက်င့္သံုးဘူး။ meritocracy ထြန္းကားဖို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပင္ဆင္ထားရတယ္။ ဒါကို ထိပါးလာႏုိင္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးမွာ သမၼတက ဝင္ေရာက္ထိန္းသိမ္းေပးဖို႔လည္း ဗီတိုအာဏာ သမၼတကို ေပးထားရတယ္။ ငါတို႔မွာ ေရြးစရာသိပ္မရွိဘူး။
အေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အမ်ားႀကီးေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မဲဆႏၵရွင္ေတြက ေနာက္ထပ္ပါတီအသစ္ကို မဲေပးၾကည့္ရေအာင္ ဆိုတာမ်ိဳးလည္း ရွိလာႏိုင္တယ္ ဆိုတာကိုလည္း ထည့္သြင္းစဥ္းစားထားရတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ့ စီးပြါးေရးမထိခိုက္ေစပဲ တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္၊ သံုးေလးႏွစ္အတြင္းမွာ အတိုက္အခိုက္ပါတီ ေပၚေပါက္လာမယ္ဆိုရင္လည္း တို႔သေဘာကေတာ့ ရွိပါေစပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒါက စီးပြါးေရးရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံသူေတြၾကား အသံဗလံေတြ ထြက္လာစရာေတာ့ ရွိတယ္။ အစိုးရအသစ္က ငါတို႔ခ်မွတ္ထားတဲ့ မူဝါဒအသစ္ကေန မေသြဖီဘူးဆိုရင္ေတာင္ စီပြါးေရးအက်ပ္အတည္းၾကားက ငါတို႔ လြတ္ေျမာက္လာသလိုမ်ိဳး လြတ္ေျမာက္ဖို႔ မလြယ္ဘူးထင္တယ္။ ဒါက သတိႀကီးႀကီး ထားရတယ္။ စြမ္းႏိုင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ စုေဝးၿပီး ေဆြးေႏြးမွရတယ္။ ျပႆနာေတာ့ တက္ေနၿပီ။ ဒီျပႆနာ ဘယ္ေလာက္ၾကမယ္မသိဘူး။ ဒါဆို အေရးအႀကီးဆံုးက ဘာလဲ။ အလုပ္ပဲ။ သူတို႔ အလုပ္ရွိရင္ လစာရွိေနမယ္။ ဒါဆို အဆင္ေျပတယ္။ ဒါဆိုရင္ စင္ကာပူးရီးယန္းေတြ အလုပ္ရွိေနဖို႔ ငါတို႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ ဒီအတြက္ ေဘးဖယ္ထားတဲ့ ရံပံုေငြရွိတယ္။ အက်ပ္အတည္းကာလမွာ တို႔က ဒီေငြေတြနဲ႔ သူတို႔ကို ေထာက္ကန္ထားေပးတယ္။ လိုအပ္ရင္ တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္၊ သံုးႏွစ္အထိ ငါတုိ႔ က်ားကန္ေပးထားလို႔ရတယ္။ ဒီတာဝန္ေတြကို လူမႈဝန္ထမ္းေတြ လုပ္တာလား။ မဟုတ္ဘူး။ ဝန္ႀကီးေတြလုပ္တာ။ သူတို႔က လူမႈဝန္ထမ္းေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးညွိႏႈိင္းတယ္။ အလုပ္ျဖစ္မလား။ ဒါက အလုပ္သမားေတြကို တာဝန္ေတြ၊ စိတ္ေတြ ပိုဖိစီးေစမလား။ ခဏနား၊ ထပ္စဥ္းစား။ ကြင္းဆင္းၿပီး လက္ေတြ႔စမ္းသပ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ကေျပာတယ္။ ရၿပီ၊ စၾကစို႔။ ေကာင္းၿပီ၊ မင္းေတာ့ အလုပ္ခဏနား၊ ထပ္ၿပီး ေလ့က်င့္ရဦးမယ္။ ေလ့က်င့္ကုန္က်စရိတ္ တို႔ကေပးမယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ပိုတိုးတက္လာတဲ့ လုပ္အားစြမ္းရည္ေတြ ရလိုက္တယ္။ သာမန္အစိုးရက ဒါမ်ိဳးလုပ္ေပးႏိုင္မယ္လို႔ ထင္သလား။ ငါေတာ့ မထင္မိဘူး။
ေမး ။ ။ဆိုလိုတာက စင္ကာပူမွာ ပီေအပီကလြဲရင္ အျခားေခါင္းေဆာင္ မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါကလည္း ပီေအပီက မူဝါဒကို သူတို႔စိတ္ႀကိဳက္ေရးဆြဲ ထားလို႔ မဟုတ္ဘူး။ အရည္အခ်င္း ရွိတဲ့ လူေတြ မလံုေလာက္လို႔။ ဒီလုိ ဆိုလိုတာလား။
ေျဖ ။ ။ ဟုတ္တယ္။ အရည္အခ်င္း မမီလို႔။ အတိုက္အခံပါတီမွာ ေမးခြန္းေတြ ေမးတယ္။ မဲေတာ့ မေပးဘူး။ ဒါက ရုပ္လံုးျပသက္သက္ပါ။ သူတို႔ ဒီအေနအထားမ်ိဳးမရွိေသးဘူး။ ဆီဗီယာ လင္း (Non-Constituency MP) က ဒါကို သေဘာတူတယ္။ အစုိးရတစ္ဖြဲ႔အေနနဲ႔ ႏိုင္ငံကိုလည္ပတ္ဖို႔ သူတို႔ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူးတဲ့။
နားဝင္မခ်ိဳတဲ့ အမွန္တရားတခ်ိဳ႕ ( ၁ )
နားဝင္မခ်ိဳတဲ့ အမွန္တရားတခ်ိဳ႕ ( ၂ )
နားဝင္မခ်ိဳ ( ၃ ) "စင္ကာပူ ( သို႔ ) ႐ႊံ႕ေျမေပၚေဆာက္တ႔ဲ အထပ္ ( ၈၀ ) တိုက္တစ္လုံး"
နား၀င္မခ်ိဳ (၄) "စင္ကာပူရဲ႕ လားရာ"
နား၀င္မခ်ိဳ (၅) "မရွိမျဖစ္ဒီမိုကေရစီလား"
နား၀င္မခ်ိဳ (၆) "Let’s live and let live"
နား၀င္မခ်ိဳ (၇) " စံ "
နားဝင္မခ်ိဳတဲ့ အမွန္တရားတခ်ိဳ႕ ( ၂ )
နားဝင္မခ်ိဳ ( ၃ ) "စင္ကာပူ ( သို႔ ) ႐ႊံ႕ေျမေပၚေဆာက္တ႔ဲ အထပ္ ( ၈၀ ) တိုက္တစ္လုံး"
နား၀င္မခ်ိဳ (၄) "စင္ကာပူရဲ႕ လားရာ"
နား၀င္မခ်ိဳ (၅) "မရွိမျဖစ္ဒီမိုကေရစီလား"
နား၀င္မခ်ိဳ (၆) "Let’s live and let live"
နား၀င္မခ်ိဳ (၇) " စံ "
ဇင္ေ၀ေသာ္
Post a Comment