ရဟန္းႏွစ္ပါးႏွင့္ မဲေပးခြင့္ ရွိ ၊ မရွိ အိပ္မက္

       စာေပအလိုအရ ရဟန္းႏွစ္ပါးကို ဂႏၳဓူရႏွင့္ ဝိပႆနာဓူရဟုလည္းေကာင္း၊ အရညဝါသီ ( ေတာေနရဟန္း) ႏွင့္ ဂါမဝါသီ ( ၿမိဳ႕၊ ရြာေန ရဟန္း) ဟုလည္းေကာင္း ခြဲျခားထားႏိုင္သည္။ အဓိပၸါယ္အားျဖင့္ ဆင္ဆင္တူမည္ထင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ယေန႔လက္ရွိအေနအထားအရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကြဲျပားေနၿပီျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိန္ကမူ ဝိပႆနာဓူရ ရဟန္းက ေတာတြင္အေနမ်ားခဲ့ပံုရေသာ္လည္း ယေန႔ဝိပႆနာကား ၿမိဳ႔၌ပို၍ပင္ ထြန္းကားေနေတာ့သည္။

       ေရွးတုုန္းကေတာ့ ေတာေနရဟန္းဂိုဏ္း သီးသန္႔ ျမန္မာျပည္တြင္လည္း ရွိခဲ့ပံုရသည္။ ယေန႔ေတာ့ မရွိေတာ့။ တစ္ပါးစ၊ ႏွစ္ပါးစ မိမိယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္မိမိ ေတာရိပ္ခိုျခင္းသာ ရွိေတာ့သည္။ ဂိုဏ္းဂဏဟုမရွိေတာ့။ ထိုင္းႏိုင္ငံ၌ ဤယဥ္ေက်းမႈရွိေသးသည္။ အဂ်န္ခ်ာတို႔ ဦးေဆာင္ခဲ့ဟန္တူသည္။ ဦးေဆာင္ခဲ့သည္မဟုတ္ေစကာမူ သူ႔ေနာက္ပိုင္းမွ Forest Tradition က ပို၍ေခတ္စားလာသည္။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ ဤကိစၥက ေဆာင္းပါးေရးလိုေသာကိစၥမဟုတ္ပါ။

       လူမည္းေခါင္းေဆာင္ မာတင္လူသာကင္း၏ “My Dream ” ကဲ့သို႔ သီဟနာဒ၏ အိပ္မက္ကိုေရးလိုျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔ဒရင္း(မ္) ေလာက္ ကမၻာမေက်ာ္လည္း ရွိေစ။ ကိုယ့္အိပ္မက္ကိုမူေျပာခ်င္သည္။

       ယေန႔ ျမန္မာျပည္က ေရြးေကာက္ပြဲ ဖီးဗားတက္ေနသည္။ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာ မဲမေပးခဲ့ရေသာ ျမန္မာလူထုမ်ား မဲေပးခြင့္အနည္းငယ္ရလုိက္သျဖင့္ ေပ်ာ္မဆံုး၊ ေမာ္မဆံုး ျဖစ္ေနၾကသည္။ ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္ထုိက္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ မဲေပးရေသာအရသာကို အရြယ္ေရာက္ပါလ်က္ မခံစားရရွာေသာ လူတန္းစားႏွစ္ရပ္ရွိသည္။ ထိုႏွစ္ရပ္ကား အရူးမ်ားႏွင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ဘယ္တုန္းကမွ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းမခံခဲ့ရေသာ ေရြးေကာက္ပြဲကတည္းက ဤစကား ေရပန္းစားေနခဲ့သည္။ အရူးႏွင့္ ရဟန္း မဲေပးခြင့္မရွိဟု ျဖစ္သည္။

       ယခုေျပာလုိေသာကိစၥသည္ ရဟန္းမဲေပးခြင့္ရွိေရး၊ မရွိေရး အိပ္မက္တစ္ခုသာ ျဖစ္ပါသည္။



       ထို႔ေၾကာင့္ ရဟန္းသံဃာကို ဂိုဏ္းဂဏအေနျဖင့္ မခြဲျခားဘဲ ( သုဓမၼာ၊ ေရႊက်င္စသည္) ရဟန္း၏ အက်င့္ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ေတာေနရဟန္းဂိုဏ္းႏွင့္ ၿမိဳ႕ေန ရြာေနရဟန္းဂိုဏ္းဟု ခြဲျခားၾကည့္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

       သစ္ဥသစ္ဖုကိုသာ ဘုန္းေပးၿပီး သမထ၊ ဝိပႆနာ ေမတၱာဘာဝနာျဖင့္သာ ေနေတာ္မူၾကေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ မည့္သည့္အစိုးရတက္သည္၊ မည္သူအုပ္ခ်ဳပ္ေနသည္ဆိုေသာကိစၥက အေရးမႀကီးလွေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ အရညဝါသီဂိုဏ္းကို မဲမေပးေစရ၊ ထိုသံဃာမ်ားကလည္း ဤမွ်ေလာကီဆန္ေသာကိစၥကို စိတ္ဝင္စားေတာ္မူၾကလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။

       ျပႆနာကား ၿမိဳ႕ေန၊ ရြာေန ( ဂါမဝါသီ၊ နဂရဝါသီ) ရဟန္းေတာ္မ်ား ျဖစ္သည္။ ထိုရဟန္းေတာ္မ်ားက လူၾကားထဲ၌ေနရသျဖင့္ လူထုႏွင့္ ဆက္စပ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူထု၏ ဒုကၡ၊ သုကၡတုိ႔ သူတို႔ကိုထိခိုက္ေစ၏။

ေရႊဝါေရာင္အေရးအခင္းကပင္ လူထု၏ဒုကၡေၾကာင့္ အံုၾကြလာၾကေသာ ရဟန္းေတာ္တို႔၏ လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုျဖစ္သည္။ လူထု၏ဘဝက အုပ္ခ်ဳပ္ေသာအစိုးရႏွင့္ ဆက္စပ္ေနလွ်င္ ထိုရဟန္းေတာ္တို႔ႏွင့္ အစိုးရကလည္းသြယ္ဝိုက္၍ ဆက္စပ္ေနေတာ့သည္။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ ၿမိဳ႕ေန၊ ရြာေနရဟန္းေတာ္္မ်ားလည္း အုပ္ခ်ဳပ္မည့္အစိုးရကို ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ရွိသင့္သည္။

       “ ရဟန္းႏွင့္ မဲေပးျခင္းဘာမွမဆိုင္” ဟု ေျပာလိုက ေျပာႏိုင္၏။ သုိ႔ေသာ္ ဘာသာေရးဝန္ထမ္းမ်ား မဲေပးခြင့္မရွိေသာ ဒီမိုကရက္တစ္ႏိုင္ငံ မည္မွ်ရွိပါသနည္း။ ေထရဝါဒႏိုင္ငံတို႔တြင္ သီရိလကၤာက ေရွ႕အေတာ္ေရာက္ေနေသာႏုိင္ငံ ျဖစ္သည္။ ရဟန္းတစ္ပါးသည္ ဆႏၵရွိပါက မဲေပးရံုသာမက မဲပါအေရြးခံခြင့္ရွိသည္။ ရဟန္းပါလီမန္အမတ္ရွိသည္။ “ ဒါမ်ိဳးကေတာ့ မေကာင္းပါဘူး၊ ၾကာရင္ သာသနာကြယ္လိမ့္မယ္” ဟု ရဟန္းတစ္ပါး ပါလီမန္အမတ္ျဖစ္တာနဲ႔ သာသနာကြယ္သည္အထိ ဆြဲေတြးသူမ်ားလည္း ရွိတတ္သည္။ မဆိုင္လွပါ။

       မွန္ေတာ့ မွန္ပါသည္။ ယေန႔ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာမ်ားအေနျဖင့္ ပါလီမန္အမတ္ျဖစ္ေနေသာ ရဟန္းတစ္ပါးကို ဖူးေတြ႔ရန္ အတန္ငယ္ ကသိကေအာက္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ က်င့္သားမရၾကေသးေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ မည္သို႔ဆိုေစ ရဟန္းတစ္ပါးအေနႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးကိစၥထဲ၌ သိသိသာသာ ပါဝင္ေနျခင္းကေတာ့ မေကာင္းေပ။ မျဖစ္သင့္ဟုလည္း ထင္သည္။ သို႔ေသာ္ မဲေပးျခင္းႏွင့္ ဝင္ေရာက္အေရြးခံျခင္းက လံုးဝမတူညီေပ။

       ရဟန္းေတာ္မ်ားလည္း အစိုးရကို ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိေနသင့္သည္။

       ယေန႔ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ အစိုးရပိုင္းကလုပ္ရမည့္တာဝန္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေနၾကရသည္။ အဓိကအားျဖင့္ ပညာေရး။ က်န္းမာေရး၊ လူမႈေရးကိစၥမ်ားျဖစ္သည္။ ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီေခတ္က ပညာေရးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ရဟန္းေတာ္မ်ား မားမားမတ္မတ္ရပ္ခဲ့ၿပီး ဘ/ကေက်ာင္းမ်ား ဖြင့္လွစ္သင္ၾကားခဲ့ၾကသည္။ အဓိကအေၾကာင္းက ဘာသာေရး၊ စာေပႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ ေပ်ာက္ကြယ္မည္ကို စိုးရိမ္ေတာ္မူၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အမွန္မူ ကေလးပညာေရးဟူသည္ အစိုးရက တာဝန္ယူလုပ္ေဆာင္ရမည့္ကိစၥ ျဖစ္သည္။ လူမ်ိဳးျခားအစိုးရက မိမိတို႕လိုေသာ ပညာေရးကို ေပးမည္မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုယ္ေပးလိုေသာ ပညာေရကို ကိုယ္တိုင္သာေပးၾကရေပေတာ့သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ အစိုးရကမလုပ္၍ ကုိယ္တိုင္လုပ္ေနၾကရျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ ထိုအစိုးရေျပာင္းလဲဖို႔အတြက္ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာလည္း သြယ္ဝိုက္၍ တာဝန္ရွိေနျပန္သည္။

       ယေန႔ ႏိုင္ငံေတာ္ကား အဘက္ဘက္က ခြ်တ္ယြင္းလ်က္ရွိသည္။ ထင္ရွားေသာသာဓကမွာ မႏၱေလးမွာ မီးေလာင္တိုင္း ရဟန္းေတာ္မ်ားပုိေတြ႔ေနရတတ္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ (ယခုေတြ႔ရေသးသလားေတာ့ မသိပါ)။ ဤအလုပ္မ်ားသည္ မီးသတ္သမားမ်ား လုပ္ရမည့္အလုပ္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုမီးေလာင္ေသာ ေနရာက မိမိ၏ ရဟန္းဒကာ၊ ဆြမ္းဒကာမ်ား အိမ္ေတြႏွင့္ နီးေနလွ်င္ ထိုရဟန္းမွာလည္း တာဝန္သြယ္ဝိုက္၍ ရွိသြားေတာ့သည္။ ထိုဒကာမ်ား ဒုကၡေရာက္လွ်င္ ထိုရဟန္းလည္း ဒုကၡေရာက္ေတာ့သည္သာ။ မည္သုိ႔ဆိုေစ မီးသတ္ကား၊ မီးသတ္သမားမ်ား၊ အစိုးရဆိုင္ရာဝန္ထမ္းမ်ားက က်ပ္က်ပ္မတ္မတ္္လုပ္ေပးေနမည္ဆိုလွ်င္ ထိုရဟန္းဝင္ပါလာစရာ မလိုေပ။ သူတို႔က ထိုသို႔မလုပ္လွ်င္ေတာ့ ရဟန္းက ဝင္ပါလာေပလိမ့္မည္။ မီးေလာင္ေနသည္ကို က်ည္ဆံျဖင့္ ၿငွိမ္းသတ္၍မရပါ။ လူဆူလွ်င္ က်ည္ဆံျဖင့္ ၿငွိမ္းႏိုင္ေသာ္လည္း မီးေလာင္လွ်င္ေတာ့ က်ည္ဆံျဖင့္မရေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္မည့္အစိုးရကလည္း သြယ္ဝုိက္၍ ဆက္စပ္ေနျပန္ေတာ့သည္။

       ပို၍ တစိမ္းတရံဆန္ေသာကိစၥက ရဟန္းႏွင့္ အလုပ္အကိုင္ရွာေဖြေပးေရး ( ေဂ်ာ့ဖ္ ခရီေရးရွင္း) ကိစၥျဖစ္သည္။ ရဟန္းတစ္ခ်ိဳ႕က ဤကိစၥမ်ားပင္ပါဝင္ေနၾကသည္။ လူတစ္ခ်ိဳ႕ကို အလုပ္္အကိုင္ေလးဘာေလးရေစရန္ စီမံေပးလာၾကသည္။ တကယ္တမ္းဆိုရလွ်င္ ႏိုင္ငံအတြင္း၌ အလုပ္လက္မဲ့ဦးေရေလွ်ာ့ခ်ေရးသည္ အစိုးရ၏တာဝန္တစ္ရပ္သာျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံတစ္ဝွမ္းလံုးကိစၥျဖစ္သျဖင့္ အစိုးရလုပ္မွလည္း ထိေရာက္သည္။ အစိုးရကလုပ္မေပးႏုိင္သည့္အခါ အစိုးရလုပ္ရမည့္အလုပ္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ရဟန္းေတာ္မ်ာလုပ္လာၾကသည္။ ထုိသုိ႔ေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ အစိုးရေရြးခ်ယ္ပုိင္ခြင့္ ရွိေနသင့္သည္။

       ဒါကို ဝိနည္းေတာ္ထဲမွာ မပါဘူး- ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ဝိနည္းေတာ္ႏွင့္မညီဟုလည္း ေျပာရန္ခက္ပါသည္။ ဝိနည္းေတာ္၌ အစိုးရကို၊ အတိုက္အခံပါတီကို မဲေပးက အာပတ္သင့္ေစဟု ဆိုမထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

       ဘုရားလက္ထက္ကေတာ့ မဲစနစ္ကို သံဃာထဲတြင္သာ က်င့္သံုးခဲ့ဟန္တူသည္။ အစိုးရကိစၥ၊ ရွင္ဘုရင္ကိစၥကေတာ့ ဧကရာဇ္၊ ပေဒသရာဇ္မ်ားျဖစ္ၾကေသာေၾကာင့္ မည္သူမွ် မဲေပးရန္မလိုေတာ့ပါ။ ထိုကိစၥမ်ိဳးမရွိခဲ့သည့္အတြက္ ျပႆနာမရွိခဲ့။ ျပႆနာမရွိျခင္းေၾကာင့္ သိကၡာပုဒ္လည္း ပညတ္ရန္မလိုခဲ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဝိနည္းကိစၥကို ေျပာလို႔မရေတာ့။ “ မသင့္ေတာ္ဘူး ထင္ပါတယ္” ဟုသာ ခပ္ဝါးဝါး ေျပာႏိုင္ေတာ့သည္။

       လတ္တေလာ ႏွစ္(၂၀) ႏွင့္ (၃၀) အၾကား၌ ႏိုင္ငံျခားသာသနာျပဳကိစၥ ေတာ္ေတာ္ေခတ္စားလာၾက၏။ ( အရင္က ပီနန္ဆရာေတာ္တို႔၊ ဆရာေတာ္ ဦးေသဌိလတို႔လုိ တစ္ပါးစ၊ ႏွစ္ပါးစသာရွိသည္။) ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား ျပည္ပကို ေတာ္ေတာ္ထြက္လာၾက၏။ အလုပ္အကိုင္ရွာေဖြရန္ထြက္လာေသာ ျမန္္မာမ်ားလည္း ဆတိုးမကမ်ားလာ၏။ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ေတြပါ၏။ မဟုတ္တာေတြလည္းပါ၏။ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ေတြက ျပႆနာမဟုတ္ေသာ္လည္း ပေရာ္ဖက္မရွင္သူတို႔ကား ဒုကၡႀကီးလွ၏။ ဘယ္သူေသေသ၊ ငေတမာရင္ၿပီးေရာဆိုသည့္ အလုပ္အကိုင္ရွာေဖြေပးေသာ ေအးဂ်င့္မ်ား၊ ျပည္တြင္းဒုကၡကိုသာသိၿပီး ျပည္ပဒုကၡကို မသိၾကရွာေသာ ငမိုက္သား၊ ငမိုက္သူမ်ား။ ကၽြန္စနစ္မရွိဟုဆိုေစ၊ ကြ်န္စနစ္ထက္ဆိုးေသာ ပညာပါပါဒုကၡေပးတတ္ေသာ စစ္ေအးအရင္းရွင္မ်ား၊ စသည္တို႔ေၾကာင့္ လူမႈေရးျပႆနာမ်ားက မ်ားလွ၏။

       ထိုျပႆနာမ်ားကို ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုင္ရာသံရံုးမ်ားက ေျဖရွင္းေပးရမည္ျဖစ္သည္။ ထုိသံရံုးက မရွင္းေသာအခါ ထိုျပႆနာမ်ားက စာနာတတ္ေသာ ျမန္္မာလူနည္းစုႏွင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားထံ ေရာက္သြားတတ္သည္။ ( လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔က ျဖစ္သည္။) ဘုန္းႀကီးအမႈရြာမပတ္ရပဲ ရြာမႈမ်ား ဘုန္းႀကီးေတြထံ ပတ္ေလေတာ့သည္။ ထိုအခါ ရဟန္းေတာ္တစ္ခ်ိဳ႕က အစိုးရလုပ္ရမည့္တာဝန္တို႔ကို ဝင္လုပ္ရေလေတာ့သည္။

       ထိုရဟန္းမ်ားမွလည္း အစိုးရေကာင္းေပၚထြက္ေရးအတြက္ တာဝန္ရွိေပသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ မဲေပးခြင့္ရေစသင့္သည္။

       ေရွးရိုးစြဲအျမင္ျဖင့္ “မျဖစ္သင့္” ဟု ဆိုေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားရွိေနေပလိမ့္မည္။ ထိုေရွးရိုးစြဲေၾကာင့္ ဘယ္ေလာက္ေနာက္က်က်န္ခဲ့ၿပီလဲဟုု ေတြးရန္ရွိလာျပန္သည္။

       ၾကည့္ပါ။ အဂၤလိပ္စာကို တိရစာၦနကထာ (မဂ္ဖိုလ္မွ ဖီလာျဖစ္ေသာစကား) ဟုဆိုကာ မသင္ခဲ့ၾက။ မသင္ေတာ့ မစြံၾက။ သာသနာျပဳရာမွာပင္ ေနာက္ေကာက္က်က်န္ခဲ့ၾက၏။ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ားကို အဂၤလိပ္ျပန္ထားေသာ အဂၤလိပ္ဘာသာမ်ားကို တိရစာၦနကထာဟု မည္သူေျပာ၍မွန္အံ့နည္း။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ပါဠိမွ ျမန္မာမႈျပဳထားေသာ ျမန္မာျပန္က်မ္းစာမ်ားကိုလည္း တိရစာၦနကထာတြင္ ထည့္ၾကမွသင့္ေပလိမ့္မည္။ အေၾကာင္းကား မူရင္းပါဠိဘာသာျဖင့္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္တည္း။

       အခ်ဳပ္ဆိုရေသာ္ ၿမိဳ႕ေနရြာေနရဟန္းမ်ားသည္ လူထုႀကီးႏွင့္ဆက္စပ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူထုခံစား၊ စံစားေနရေသာ ဒုကၡ၊ သုကၡတို႔လည္း သူတို႔ကို ထိခိုက္ေစသည္။ လူထုႀကံဳေတြ႔ေနရေသာ ဒုကၡ၊ သုကၡတုိ႔သည္ အမ်ားအားျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေသာအစိုးရႏွင့္ ဆက္စပ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုရဟန္းတို႔ႏွင့္ အစိုးရေပၚလစီတို႔လည္း ထိစပ္ေနေပေတာ့သည္။

       ထို႔ေၾကာင့္ မွန္ကန္ေသာအစိုးရေပၚထြက္လာေရးအတြက္ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာလည္း တာဝန္မကင္းေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ “ သတၱာနံ ဟိတာယ၊ သုခါယ” ကိုေထာက္ကာ လူထုႀကီးပြြါးတိုးတက္ဖို႔ဆိုလွ်င္္ မဲျပားေလးတစ္ျပား ထည့္ရံုမွ်ျဖင့္ အာပတ္ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ သင့္မည္မဟုတ္ေၾကာင္း အိပ္မက္မက္မိသည္။

       အမွန္ဆိုရမူ ခ်က္လက္မွတ္ကို အလွဴခံရျခင္းထက္ မဲျပားကိုကိုင္ျခင္းက အာပတ္သင့္ဖို႔ ရာႏႈံးပိုနည္းပါသည္။

       သို႔ေသာ္ သံဃာရတနာကို ဦးထိပ္ထားေသာအားျဖင့္ လူပုဂၢိဳလ္မ်ား မဲမေပးမီ သံုးရက္ခန္႔ႀကိဳတင္ၿပီး ဆႏၵရွိေသာ သံဃာေတာ္မ်ားကို မဲေပးခြင့္ျပဳလုိက္လွ်င္ တံခြန္ႏွင့္ ကုကၠားဟု အိပ္မက္တစ္ခု မက္လိုုက္မိပါေတာ့သတည္း။

သီဟနာဒ

Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.