ေယာက္မျဖစ္လုိက္ လွ်ာျဖစ္လုိ္က္

ဘာသာေရးအဆုံးအမမ်ား၌ ေယာက္မႏွင့္လွ်ာ ဥပမာသည္ ေတာ္ေတာ္ ေရးပန္းစား၏။ ဗုဒၶဘာသာရယ္မဟုတ္၊ အျခားဘာသာ အဆုံးအမမ်ား၌လည္း ဤဥပမာကုိ မၾကာမၾကာ ေတြ႔ရသည္။ အဓိပၸါယ္ကုိေတာ့ အားလုံး သိၾကၿပီးဟု ယူဆ ပါသည္။

သီတင္းသုံးေဖာ္ သီရိလကၤာကုိယ္ေတာ္ေလးတစ္ပါးက ဆူနာမီျဖစ္ၿပီး သတၱဝါမ်ား ေသေၾကပ်က္စီး ခဲ့ရ သည္ကုိ ေတြ႔ျမင္ ရၿပီးတဲ့ေနာက္ အသားမစားေတာ့ဟု ဆုိသည္။ အမွန္လည္း မစားေတာ့။ ခ်ီးက်ဴးစရာ ေကာင္းသည္။ ယခင္ကကုန္း သတၱဝါကုိ ေရွာင္ေသာ္လည္း ဆူနာမီျဖစ္ၿပီးေနာက္ ေရသတၱဝါကုိပါ ေရွာင္ၾကဥ္လုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

သူေျပာမွ ကုိယ္တုိင္ စဥ္းစားမိသည္။ ငါတုိ႔မွာလည္း နာဂစ္ျဖစ္စ္ခဲ့တာပဲ၊ ငါလည္း သက္သတ္လြတ္ ျဖစ္မသြားပါလား - ဟု ျဖစ္ သည္။ ထုိမွ်မက နာဂစ္ျဖစ္ၿပီးေနာက္ တုိ႔ႏုိင္ငံမွာ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ သက္သတ္လြတ္ ျဖစ္သြားသလဲဟု ဆက္လက္ ၍ ေသေဖာ္ ပင္ ညွိလုိက္မိေသးသည္။ နီးစပ္ရာ ရွာၾကည့္မိေတာ့ မေတြ႔ရ။ စာၿမဲ၊ စားၾကၿမဲသာတည္း။

မဃေဒဝမင္းႀကီးကလည္း ဆံျဖဴတစ္ေခ်ာင္း ေတြ႔ကာမွ်ျဖင့္ ေတာထြက္ရန္ အႀကံျဖစ္ခဲ့သည္ဟု ဆုိသည္။ သံေဝဃဉာဏ္ အလင္းပြင့္ခုိက္ ဆံပင္ျဖဴေလး တစ္ေခ်ာင္းကပင္ ေတာထြက္ဖုိ႔ ေမာင္းႏွင္အားတစ္ခု ျဖစ္ေနတတ္သည္။ သုိ႔ျဖင့္ စဥ္းစား မိျပန္ သည္။ ဆံပင္တစ္ေခ်ာင္း ျဖဴကာမွ်ျဖင့္ ေတာထြက္ၾကမည္ဆုိလွ်င္ ၿမိဳ႕ေနလူထုထက္ ေတာထဲက လူေတြက ပုိမ်ားစရာ ရွိေန သည္။



သိဒၶတၳမင္းသားလည္း နိမိတ္ႀကီးေလးပါးကုိ ေတြ႔ျမင္ရၿပီး ေတာထြက္ဖုိ႔ အႀကံအစည္ ကိန္းေအာင္း ခဲ့ရျပန္သည္။ သူအုိ၊ သူနာ၊ သူေသ၊ ရဟန္းဟူသည္ မည္မွ် ထူးျခားေသာ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးပါနည္း။ သိပ္ မထူးဆန္းလွပါ။ သာမန္ဆုိလွ်င္ ဘာဆုိ ဘာမွ မဟုတ္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ သံေဝဂဉာဏ္ အလင္းပြင့္ခုိက္ ရဟန္းတစ္ပါးကုိ ျမင္ကာမွ်ျဖင့္ဘဝထြက္ေပါက္၏ သဲလြန္စကုိ ရွာေဖြ  ေတြ႔ ရွိ ႏိုင္သည္။

ထုိမွတဆင့္ စဥ္းစားရန္ ရွိလာျပန္သည္။

သီရိလကၤာရဟန္းေတာ္ ကုိယ္တုိင္အတြက္ပင္ ဆူနာမီလုိ အျဖစ္အပ်က္သည္ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ ျဖစ္ႏုိင္ပါမည္လား။ လက္ရွိဘဝ တြင္ေတာ့ ဤမွ် ဆုိးဝါးေသာ အျဖစ္အပ်က္သည္ ဤရဟန္းငယ္အတြက္ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ သံသရာကိစၥပါ စဥ္းစားလွ်င္ေတာ့ ဤကိစၥမ်ိဳးသည္ ပထမဆုံးအႀကိမ္ လုံးဝ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ သုိ႔ဆုိလွ်င္ အရင္အႀကိမ္ေတြ ႀကံဳေတြ႔စဥ္က သူေရာ သက္သတ္လြတ္ ျဖစ္ခဲ့သလား။ မေသခ်ာပါ။

မဃေဒဝမင္းႀကီးေရာ ထုိအႀကိမ္သည္ ပထမဆုံး ဆံပင္ျဖဴျခင္းလား။ ပစၥဳပၸန္ဘဝမွာ Yes - ျဖစ္ႏုိင္ၿပီး သံသရာမွာေတာ့ ပထမဆုံး ဆံပင္ျဖဴျခင္း လုံးဝ မျဖစ္ႏုိင္။

ထုိ႔အတူ သိဒၶတၳမင္းသားကေရာ သူအုိ၊ သူနာ၊ သူေသ၊ ရဟန္းကုိ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ေတြ႔ျမင္ရျခင္းေပလား။ ပစၥဳပၸန္ဘဝမွာေတာ့ ဟုတ္၏။ သံသရာမွာေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္။ သုိ႔ျဖစ္လွ်င္ နိမိတ္ႀကီးေလးပါးကုိ ျမင္ၿပီး ဘုရားအေလာင္း ဘယ္ႏွစ္ ႀကိမ္ ေတာထြက္ခဲ့ ဖူးပါသလဲ။ ဇာတ္ေတာ္မ်ားကို ၾကည့္လွ်င္ေတာ့ ဘဝအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေတာထြက္ခဲ့ေၾကာင္း မွတ္သားရသည္။ သုိ႔ေသာ္ ယခုအႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ အားေကာင္းေမာင္းသန္ မရွိခဲ့။

ေျပာလုိသည္မွာ ခံယူသည့္လူသားႏွင့္ ေလာကဓံကိစၥပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေလာကဓံ (သုိ႔) သဘာဝတရားသည္ လူသားကုိ ပညာေပးေနေသာ ဆရာဟု ႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္ ေျပာလုိက ေျပာႏုိင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေလာကဓံတရားကေတာ့ လူသားကုိ ပညာေပးဖုိ႔ ဤသုိ႔ ျဖစ္ပ်က္ေပးေနျခင္း မဟုတ္ေပ။

တစ္ခါတစ္ခါ အလြန္ႀကီးေလးေသာ အျဖစ္အပ်က္ ေလာကဓံမ်ား ႀကံဳေတြ႔ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ဘဝယုံၾကည္ခ်က္ ေျပာင္းလဲရေလာက္ေအာင္ အားမေကာင္းတတ္ၾကပါ။ တစ္ခါတစ္ခါ ဘာမွ မဟုတ္ေသာ အျဖစ္အ ပ်က္ေလး တစ္ခုက ဘဝကုိ ေျပာင္းလဲပစ္ႏုိင္ျပန္သည္။ ဤသည္ကုိပင္ ဣေျႏၵ (သုိ႔) ပါရမီ ႏုခုိက္၊ ရင့္ခုိက္ဟု ဆုိေကာင္း ဆုိႏုိင္ သည္။  ႏွလုံးသားကုိ ထိခုိက္ဖုိ႔ ႀကီးေလးေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ျဖစ္ေနဖုိ႔ အၿမဲတမ္း မလုိအပ္လွပါ။

အညာက လူမ်ား ေဗ်ာသံၾကားလွ်င္ မ်က္ရည္က်တတ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေအာက္ျပည္ေအာက္႐ြာက လူေတြကေတာ့ ေဗ်ာသံေၾကာင့္ ဘာမွ် ထူးျခားၿပီး မခံစားရဟု သိရသည္။ ထုိေဗ်ာသံသည္ အလွဴေဗ်ာ ျဖစ္ေနမည္၊ ထုိအလွဴက လည္း မိမစုံ၊ ဖမစုံ ျဖစ္ေန မည္ဆုိလွ်င္ အညာမွာေတာ့ လူတုိင္းလုိလုိ မ်က္ရည္စုိ႔တတ္ၾကသည္။ ဤက လူသားႏွင့္ ၾကြမ္းဝင္ေသာ ဝါသနာႏွင့္ အႏုသယကိစၥ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ရဟန္းငယ္ဘဝက ကုိယ္တုိင္ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရဖူးသည္။ သာသနာ့တကၠသုိလ္ေျဖရင္း ဆယ္တန္းပါ ေျဖဖုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေလးပါး ႀကိတ္ၿပီး ႀကိဳးစားခဲ့ၾကဖူးသည္။ စာက မ်ားလြန္းေသာအခါ အိပ္ေရးပ်က္လာသည္။ အားနည္းလာသည္။ တစ္ညမွာေတာ့ အခန္းေပါက္ဝမွာပင္ မုိက္ကနဲျဖစ္ၿပီး ေမ့လဲသြားသည္။ ဘာဆုိ ဘာမွ် မသိေတာ့။ အခန္းခ်င္းကပ္လ်က္ မိတ္ေဆြရဟန္းက ေတြ႔ၿပီး လႈပ္ႏႈိးေတာ့မွ သတိျပန္ရသည္။ (ေဝါက ဦးေခမာစာရဟု ထင္သည္။) ထုိ႔ေနာက္ ေသျခင္းတရားကုိ ေတာ္ေတာ္ေလး ဆင္ျခင္မိသည္။ ဒီေနရာမွာ ေသမည္ဆုိက ေသႏုိင္သည္။

သုိ႔ေသာ္ ထုိသံေဝဂဉာဏ္က သိပ္ၾကာၾကာ မခံပါ။ က်န္းမာေရးေကာင္းၿပီး ပကတိျပန္ျဖစ္လာေတာ့ ထုိေသျခင္းတရားကုိပင္ ကုိယ္ႏွင့္ မဆုိင္သလုိလုိ ျဖစ္သြားျပန္သည္။ နီးစပ္ရာ ရဟန္းရွင္လူတုိ႔ႏွင့္ ေျပာဆုိၾကည့္ေသာအခါ (စာေရး၊ မေရး မေသခ်ာေသာ္ လည္း) လူတုိင္းလုိလုိ ဤသုိ႔ ျဖစ္ၾကေၾကာင္း ေျပာတတ္ၾကသည္။ မွန္သည္ဟု ထင္သည္။ ဤက သာမန္လူ႔သဘာဝ ပင္ ျဖစ္သည္။

ဘုရားရွင္ကေတာ့ -

(၁) သူမ်ားမွာ ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ ျမင္႐ုံ၊ ၾကား႐ုံနဲ႔ သခၤန္းစာ ယူတတ္သူ (အေတာ္ဆုံး)၊ 
(၂) ကုိယ္တုိင္ျဖစ္ (ႀကံဳေတြ႔)မွ သခၤန္းစာယူတတ္သူ (အလယ္အလတ္) 
(၃) ကုိယ္တုိင္ျဖစ္ပါလွ်က္ သခၤန္းစာ မရလုိက္သူ။ (အႀကံစားဟု) 

ဟု သုံးမ်ိဳးခြဲျပသည္။

သခၤန္းစာက ရလုိက္သလုိလုိ ရွိေသာ္လည္း ခက္သည္က ထုိသခၤန္းစာက ၾကာရွည္ သိပ္မခံပဲ ျဖစ္တတ္သည္။

တရားအရသာႏွင့္ ေတြ႔ေသာအခါ လူတစ္ေယာက္ထဲကပင္ ထုိအရသာကုိ သိလုိက္ (လွ်ာ) မသိလုိက္ (ေယာက္မ) ျဖစ္ေန တတ္သည္။

မယုံလွ်င္ ၾကည့္ပါ။ မဃေဒဝမင္းႀကီး အရင္ဘဝေတြတုန္းက ဆံပင္ျဖဴဖူးသည္။ သိဒၶတၳမင္းသား ေရွးေရွးဘဝေတြတုန္းက လူအုိကုိ ေတြ႔ဖူးသည္။ ထုိစဥ္က ထုိပါရမီရွင္ႀကီးမ်ားပင္ ေယာက္မဆန္ဆန္ ေမႊ႐ုံသာ ေမႊၿပီး အရသာကုိ မသိခဲ့ၾက၊ မဃေဒဝ မင္းဘဝ၊ အထူးသျဖင့္ သိဒၶတၳမင္းသားဘဝမွာေတာ့ ဘာမွ မထူးဆန္းလွသည့္ ျမင္ကြင္းေလးက သဗၺညဳတဉာဏ္ ေျခေတာ္ ရင္းေရာက္ေအာင္ ေကာက္ေၾကာင္း ဆြဲျပေလေတာ့သည္။

တကယ္မူ လူသည္ ေယာက္မျဖစ္လုိက္၊ လွ်ာျဖစ္လုိက္သာ ျဖစ္သည္။

ေယာက္မျဖစ္ခုိက္ ဟင္းမတူးရေအာင္ ေမႊေပးခြင့္ ရျခင္း၊
လွ်ာျဖစ္ခုိက္ ခံတြင္းပ်က္မေနျခင္း _ မဆုိးလွေသးဟုသာ ခပ္ေဖာ့ေဖာ့ ေတြးရန္ ရွိေတာ့သည္။

လူ၏ ဘဝႏွင့္ ယုံၾကည္ခ်က္ ေျပာင္းလဲဖုိ႔ ႀကီးေလးေသာ အျဖစ္အပ်က္ အၿမဲတမ္း လုိေနသည္ မဟုတ္တတ္ပါ။ ဆံပင္ျဖဴ တစ္ေခ်ာင္းသာ လုိပါသည္။ တစ္ေခ်ာင္းထက္ပုိေနလွ်င္ ေဆးဆုိးလုိက္ရတတ္ျပန္သည္။ ေဆးဖုိး ကုန္သည္။ သံေဝဂ ဉာဏ္က ေငြကုန္ သက္သာသည္။ သုိ႔ေသာ္ ပုိက္ဆံခ်မ္းသာေသာ လူသားက ေငြကုန္မွာ မေၾကာက္။

သီဟနာဒ

Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.