"မိခင္ႏုိင္ငံကလြဲရင္ ဘယ္ႏိုင္ငံကုိ အႀကိဳက္ဆုံးလဲ
ဆိုတဲ႕ေမးခြန္းေမးလာတိုင္း ထိုင္ဝမ္လို႔ အၿမဲေျဖခဲ႔တယ္။"
ဘာေၾကာင႔္လဲရွငး္႐ွင္းေလးပါ၊ ထိုင္ဝမ္ဆိုတာတိုက္ဖုန္းနဲ႕
အကၽြမ္းတဝင္ရွိလွတဲ႔ ပင္လယ္ေဘးက ဘာမွသယံဇာတမရွိတဲ႔ ေက်ာက္ေတာင္ေပၚကၿမိဳ႕ျဖစ္ၿပီး ေဆာက္လုပ္ေရးအတြက္
သဲေတာင္ တရုတ္ျပည္က တင္သြင္းေနရတယ္။
ဒါေပသည့္ ကမာၻ႕စတုတၳ အႀကီးဆုံး စီးပြားေရး
စင္တာျဖစ္ေနခဲ႔တယ္။ ေျမႀကီးထဲက သယံဇာတကို တူးဖို႔ထက္ ၂၃ သန္းေသာ လူေတြဆီကအရည္အခ်င္း၊
အားထုတ္မႈနဲ႔ အသိပညာေတြရေအာင္တူးယူႏိုင္ၾကတယ္။ ထိုင္ဝမ္က မိတ္ေဆြေတြကို က်ေနာ္အျမဲေျပာမိတယ္၊
ခင္းဗ်ားတို႔ဟာ ကမာၻ႕မွာ ကံအေကာင္းဆုံးလို႔။
ေရနံမ႐ွိ၊ သံသတၳဳမ႐ႇိ၊ ေတာေတာင္၊စိန္၊ေရႊ ဘာမ်ႇမ႐ွိ။
မျဖစ္စေလာက္ ေက်ာက္မီးေသြးနဲ႔ ဂက္စ္ ပဲ႐ွိေတာ႔
လူေတြကိုေလ႔က်င္႔၊ အ႐ည္ အေသြးေတြကိုျမႇင္႔၊
ဒါက ဒီေန႔ကမာၻ႕႐ဲ႕ တန္ဖိုးအျမင္႔ဆံုး ရီေဆာ႔စ္ေတြပဲ။ အ႐င္က ဒါကို က်ေနာ႔အျမင္ပဲလို႔ထင္ခဲ႔တာ
အခု သက္ေသအေထာက္အထားရသြားၿပီ။
စီးပြားေရး ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ေရးနဲ႔ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး
အဖြဲ႕က(The organization for Economic Cooperation and Development) ဒီကိစၥကိုေလ႔လာခဲ႔ၾကတယ္။
ႏိုင္ငံေပါင္း ၆၅ ႏုိင္ငံက ၁၅ ႏွစ္အရြယ္ေက်ာင္းသားေလးေတြကို သခ်ၤာ၊သိပၸံ နဲ႔ စာဖတ္ျခင္းစြမ္းရည္ကို
ႏွစ္ ႏွစ္ တစ္ခါ စစ္ေဆးတဲ႔ ပီစာ စာေမးပြဲစစ္ၾကတယ္။
(Pisa=Programme for International
Students Assessment)။ ထို႔အတူ ေရနံစတဲ႔ သဘာဝအရင္းအျမစ္ ရွိတဲ႔ႏိုင္ငံက ေက်ာင္းသားေတြန႔ဲ
သဘာဝအရင္းအျမစ္မရွိတဲ႔ႏိုင္ငံက ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ စြမ္း႐ည္ကိုလည္း ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ၾကတယ္။
တိုတိုိုေျပာ႐႐င္ စာသင္ခန္းထဲကေက်ာင္းသားေတြ သခ်ၤာဘယ္ေလာက္ေတာ္သလဲ ဆိုတာနဲ႔ ဒီႏုိင္ငံက
ေ႐နံ ဘယ္ေလာက္ထုတ္လုပ္ႏိုင္သလဲဆိုတာင္းယွဥ္ၾကည့္ၾကျခင္းပါ။ ဒီအခါမွာ ထြက္လာတဲ႔ရလာဒ္က
ေတာ္ေတာ္ႀကီး ကြာျခားေနပါတယ္။
ဒီ ပီစာ စာေမးပြဲကိုေလ႔လာသူ မစၥတာ Andreas
Schleicher က
"သမၼာက်မ္းစာထဲမွာေတာ႔ မိုးဇက္က ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေတြကို
ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ၾကာေအာင္ သဲကႏၱာရထဲမွာဦးေဆာင္မႈေပးခဲ႔ပါတယ္၊ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းမွာ တစ္ခုတည္းေသာေရနံမထြက္တဲ႔ႏိုင္ငံက
အစၥေရးပါ။ ဒါေပမယ္႔ ဒီေန႔မွာေတာ႔ အစၥေရးဟာ ေရနံခ်မ္းသာတဲ႔ႏိုင္ငံေတြကေတာင္ ျဖည္႔ဆည္းမေပးႏိုင္တဲ႔
လူေနမႈအဆင္႔ကိုေပးထားႏိုင္ပါတယ္။" လို႔ ဆိုပါတယ္။
ေရနံကို
ကိုယ္ယူ စာအုပ္ကို သူမ်ားေပးဆိုသလိုေပါ့။ မစၥတာ Andreas Schleicher အလို ပီစာ စာေမးပြဲရလာဒ္အရ
သဘာဝအရင္းအျမစ္ အနည္းအငယ္သာရွိတဲ႔ စင္ကာပူ၊ ဖင္လန္၊ ေတာင္ကိုးရီးယား၊ ေဟာင္ေကာင္၊ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက
ေက်ာင္းသားေတြက ေရနံခ်မ္းသာတဲ႔ႏိုင္ငံေတြကေက်ာင္းသားေတြထက္ အမ်ားႀကီးသာေနပါသတဲ႔။ ေရနံစတဲ႔
သဘာဝအရင္းအျမစ္ခ်မ္းသာတဲ႔ လက္တင္အေမရိက က ဘရာဇီး၊ မကၠစီကို၊ အာဂ်င္တီးနားနဲ႔ အာဖရိကႏုိင္ငံေတြကို
မစစ္ေဆးခဲ႔ရေပမယ္႔ ေရနံခ်မ္းသာတဲ႔ ကာတာနဲ႔ ကာဇက္စတန္ကက်ာင္းသားေတြကေတာ႔ ပီစာ စာေမးပြဲမွာေတာ္ေတာ္ေနာက္က်က်န္ခဲ႔တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။
သဘာဝအရင္းအျမစ္လည္း ရွိတဲ႔ ကေနဒါ၊ ၾသစေတးလ်နဲ႔ေနာ္ေဝကက်ာင္းသားေတြကေတာ႔ပီစာ
စာေမးပြဲမွာ အဆင္႔ျမင္႔ျမင္႔ေအာင္ၾကပါတယ္။ မစၥတာ Andreas Schleicher က ဒီ သုံးႏိုင္ငံဟာသဘာဝအရင္းအျမစ္ကို
သုံးစားေန႐ုံတင္မဟုတ္ပဲ ေရနံစတဲ႔သဘာဝကို ေခၽြတာၿပီး ေရနံကရတဲ႔ေငြေတြနဲ႕ ပညာေရး စတဲ႔
ေရရွည္ပေရာဂ်က္ေတြမွာရင္းႏႇီးျမွတ္ႏွံမႈေတြကိုပါ လုပ္ေနၾကလု႔ိေထာက္ျပပါတယ္။
၂၁ ရာစုွမႇာ ႏိုင္ငံ တစ္ ႏိုင္ငံရဲ႕ ကံၾကမၼာကိုသိခ်င္ရင္
ေရနံတြင္း ေ႐ႊတြင္းေတြနဲ႔ တြက္ခ်က္လို႔မရေတာ႔ပါဘူး။ ထိေရာက္ထက္ျမက္တဲ႔ ဆရာေတြ ပါဝင္ပူးေပါင္းတဲ႔မိဘေတြနဲ႔
ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ႀကိဳးစားမႈေတြအေပၚမွာပဲ မူတည္ေတာ႔တယ္။
"ဒီေန႔ စာသင္ခန္းထဲက ထြက္လာတဲ႔ အေျဖဟာ လာမဲ႔ေရရွည္အနာဂတ္အတြက္ ႏုိင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕
စီးပြားေရးနဲ႔ လူမႈေရးအေျဖပါ" လို႔မစၥတာ Andreas Schleicher ကေျပာခဲ႔ပါတယ္။
စီးပြားေရးေလာကမွာ Dutch disease ဆိုတဲ႔ေရာဂါကိုသိေနၾကတာၾကာပါၿပီ၊
ဆိုလိုတာက ႏိုင္ငံတစ္ ႏိုင္ငံဟာ သဘာဝအရင္းအျမစ္ေတြအေပၚမွာပဲ
မႇီေနေတာ႔ ျပည္တြင္းကုန္ထုတ္လုပ္မႈမ႐ႇိတာ႔ဘူး၊ ဒီေတာ႔ ေဈးေပါေပါ ႏိုိင္ငံျခားပို႔ကုန္ေတြ
ျပည္တြင္းမွာ အဆမတန္ေဈးႀကီးေပးဝယ္သုံးၾကရပါေတာ႔တယ္။ အခု ပီစာ
ေလ ႔လာတာကအဲဒီ Dutch diseaseနဲ႔ ဆက္ႏႊယ္ေနပါတယ္။ သဘာဝအရင္းအျမစ္ခ်မ္းသာတဲ႔ ႏိုင္ငံကလူေတြဟာ ကိုယ္လုပ္သင႔္တဲ႔အလုပ္ေတြလုပ္ဖို႔၊
လူတစ္ဦးခ်င္စီရဲ႕အရည္အခ်င္းေတြျႇမွင္႔တင္ဖု႔ိဆိုတာေတြကို ေမ႔ေလ်ာ႔ေနၾကဟန္တူပါတယ္။
မစၥတာ Andreas က "သယံဇာတအနည္းငယ္သာ႐ွိတဲ႔ စင္ကာပူ၊ဖင္လန္နဲ ႔ဂ်ပန္တိ႔ုရ႕ဲပညာေရးက
အဆင္႔အတန္းျမင္႔ၿပီး အနည္းဆုံး ျပည္သူအမ်ားစုက သူတို႔ဘဝရပ္တည္ေရးဟာ အတတ္ပညာနဲ႔ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ဆိုတာကို
က်က်နနသေဘာေပါက္ထားၾကတယ္။ ဒီအရည္အေသြးႏွစ္ခုကလည္း စနစ္က်တဲ႔ပညာေရးအေပၚမွာ မႇီေနတယ္။
ဒီႏိုင္ငံေတြက မိဘတိုိင္း ကေလးတိုင္းဟာ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အနာဂတ္တစ္ခုလုံးကိုအရည္အခ်င္းကပဲဆုံးျဖတ္မယ္ဆိုတာ
သူတို႔နားလည္ၾကတယ္၊ ဒါေၾကာင္႔ သူတို႔က ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ပညာေရးပံုသဏၭာန္ကိုစနစ္တက် ပံုေဖာ္ယူၾကတယ္"
လို႔ ရွင္းျပခဲ႔တယ္။
က်ေနာ႔မိတ္ေဆြ အိိႏၵိယန္း-အေမရိကန္
Sridhar ကေတာ႔ " သယံဇာတမရႇိသူက သူကုယ္တိုင္
သယံဇာတျဖစ္သြားတယ္ " လို႕ကို ဆိုလိုခ်င္ဟန္႐ွိပါတယ္။
ဒီေလ႔လာခ်က္က စက္မႈႏိုင္ငံေတြအားလုံးကိုလည္း
အေရးႀကီးတဲ႔မက္ေဆ႔ ေပးထားခဲ႔ပါတယ္။
"အခုလုိစီးပြားေရးအက်ပ္အတည္းကာလထဲမွာ
အနာဂတ္ေငြေၾကးစနစ္တည္ၿငိမ္ဖို႔က ကုိယ္ပိုင္အရည္အခ်င္းအေပၚမွာမူတည္ေနပါေတာ႔တယ္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ႀကဳံေတြ႔ေနရတဲ႔
ဒီစီးပြားေရးအက်ပ္အတည္းအတြက္ အေျဖက လူထုကုိ ေနာေလ႔ဂ်္ နဲ႔ စေကးလ္ ကို ထိထိမိမိေပးရမယ္၊
ၿပီးေတာ႔ အတူတကြပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ျခင္း နဲ႔ ႏိုင္ငံကို ေရွ႕တြန္းပို႔ေပးႏိုင္ဖို႔
လူထုကိုပညာေပးရမယ္" လို႔လည္း မစၥတာ Andreas ကဆိုျပန္ပါတယ္။
"ေနာေလ႔ဂ်္ နဲ႔ စကစ္လ္ က ၂၁ ရာစုစီးပြားေရးေလာကရဲ႕ ေငြေၾကးပဲ၊ ဒီငြေၾကးကို ဘယ္
စင္ထရယ္ဘဏ္ကမွ ပံုႏႇိပ္ထုတ္ေဝမွာမဟုတ္ဘူး၊ဒီငြေၾကးဘယ္ေလာက္ ထုတ္ထားမလဲဆိုတာ လူတိုင္းကိုယ္စီ
ဆုံးျဖတ္ရမဲ႔ကိစၥျဖစ္ေနပါတယ္။"လို႔ သူကေဟာကိန္းထုတ္ထပ္ထုတ္တယ္။
ေရနံထြက္တယ္၊ ဂက္စ္၊ စိန္ထြက္တယ္ဆိုတာ ေကာင္းပါတယ္၊ဒါေတြရိွရင္
လူထုကို အလုပ္ေတြ ေပးထားႏိုင္တယ္။ ဒါေမယ္႔ ဒါေတြရိွေနျခင္းကပင္ မိမိလူ႕အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕
ေရရွည္စီမံကိန္းျဖစ္တဲ ပညာ သင္ၾကားေ႐း ကိုအားနည္းသြားေစ ျပန္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင္႔ မစၥတာ Andreas က " The thing that will
keep you moving forward is always what you bring to the table yourself" လို႔ ထပ္ေလာင္းေျပာခဲ႔ပါတယ္။ ။
Ref:New York Time. By Thomas Friendman.
Original story >> Pass
the Books. Hold the Oil.
ဇင္ေ၀ေသာ္
Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.
Post a Comment