ငတူး(သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားအေခၚ စိန္တူး)အတြက္
“ တစ္ေရးစက္ခြင့္ ျမင္ရႏိုးရ” ျဖစ္သြားေတာ့၏။ ( အနည္းငယ္ ျပင္ယူရ၏)
တစ္ေရးေလးစက္စဥ္မွာပင္ ျမင္လိုက္ႏိုးလို္က္ျဖစ္ေနသျဖင့္ အိပ္ေရးေတာ့ ဝမည့္ပံုမေပၚ။ မာမာေအးကို “ ကေဝမႀကီး” ဟု ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ကေခၚ၏။
ယခုတစ္ေလာ ေတြးလို႔သာရၿပီး အံ၍မရေသာ ေဟာ့(တ္) ျဖစ္ေနသည့္ ေတာ့ပစ္တစ္ခုရွိသည္။ ( ယင္းသည္ ပဲမႈန္႔နည္း၊ ဆီနည္းၿပီး က်န္းမာေရးႏွင့္ ညီညြတ္သည္ဟု ေဆးပညာနယ္မွလူမ်ား ေျပာၾကသည့္ ဂ်င္းသုတ္မဟုတ္။ Sleep moderate, eat moderate, die anyway ဟူေသာ စကားလည္းမဟုတ္ေပ။) ယင္းကား-
“ က်ည္ဆန္ျမစ္မ်ား ခန္းေျခာက္သြားေသာ ေသနတ္ေျပာင္း” ျဖစ္၏။ (အင္တာဗ်ဴးလုပ္ရဦးမည္္) သတၱဝါ၏ ရင္ဘတ္ကို မ်က္ႏွာမူမထားေသာ က်ည္ဆံတစ္ေတာင့္သည္ ငါးပါးသီလလံု၏။ သရဏဂံုေတာ့ မရွိ။
ဘဝမွာ အဆင္ေျပခိုက္
ေလေျပတိုင္းမွာ ပေလြတစ္ေခ်ာင္းစီပါ၏။
“ မသိ” ဟူေသာ ပါဠိ၏အဓိပၸါယ္ကား မီးေသြးတည္း။
ယေန႔ “ မသိ” ျဖင့္ ထမင္းခ်က္စားေသာႏိုင္ငံ သိပ္မရွိေတာ့။ လုဗၺနီကိုငံုထားသည့္ နီေပါေလးမွာပင္ တခ်ိဳ႕ မသိျဖင့္ ထမင္းမခ်က္ၾကေတာ့။
ခက္ ကား အခက္အလက္တည္း။ အခက္ကား Difficulty ဟူေသာအဓိပၸါယ္ရွိၿပီး၊ အလက္ကို ေလးေလးပင္ပင္ရြတ္ဆိုေသာအခါ အ- ေသာလက္ ဟု အဓိပၸါယ္ရွိ၏။ အားနာမိ၏။ မတတ္ႏိုင္။
ဤကား ဘာေရးနည္းမွန္းမသိေသာ စာေရးနည္းတည္း။ ရႈပ္ေထြးလွ၏။
သူသူ၊ ငါငါတို႔ျဖင့္ ရႈပ္ေထြးလြန္းလွေသာ လူ႔ဘဝ၌ ဤသို႔ ရႈပ္ေထြးေသာ စာေရးဟန္တိုးလိုက္ကာမွ်ျဖင့္ ပို၍ထူးျခားရႈပ္သြားေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ ။ သူသူႏွင့္ ငါငါက မတူၾက။ သူသူက ဒုတိယပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ၿပီး၊ ငါငါက ပထမပုဂၢိဳလ္ျဖစ္၏။ အဂၤလိပ္စာက အတၱႀကီးေသာေၾကာင့္ အိုင္ကိုစာလံုးႀကီးႏွင့္ေပါင္းမွ မွန္သည္ဟု ဆရာတစ္ေယာက္ေျပာဖူး၏။ အိုင္ဟူသည္ ေထာင္ေနေသာတုတ္ေခ်ာင္းတည္း။
ဘာမွေျပာစရာမရွိေသးေသာ နာမည္တစ္ခု က်န္ေနေသး၏။ ထိုအခါ ေျပာစရာမရွိေၾကာင္း ေျပာခဲ့ရန္သာ ရွိေတာ့၏။ အမွန္ပင္ ေျပာစရာမရွိ။
ဇင္ေ၀ေသာ္
Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.
Post a Comment