နယူတန္ႀကီး
ဂရဗတီကိုမေတြ႔ခင္က ပန္းသီးတစ္ခ်ိဳ႕ မိုးေပၚပ်ံတက္ၾကေလသလား။ ထိုပန္းသီးမ်ား
ေျမေပၚက်လာျခင္းအေပၚ၌ေရာ နယူတန္၏နိယာမက မည္မွ်ၾသဇာ သက္ေရာက္မႈ ရွိေလသနည္း။
မသိေတာ့။ သိတာတစ္ခုပဲ ရွိသည္။ သူမကို ေတြ႔ခ်င္ေနသည္။ သူမကို ေတြ႔ခ်င္လွသည္ဟု
သိေသာ္လည္း နယူတန္သိသည့္ တတိယနိယာမကို လူအမ်ား မသိၾကေသးသည့္အတြက္
မိုးေပၚပ်ံတက္လိုသည္ဆိုက ပန္းသီးတစ္ခ်ိဳ႕ ျပန္တက္လို႔ ရေသးသည္ ထင္၏။ ေနာက္ဆံုး
အခြင့္အေရးျဖစ္သည္။
မၾကာမီ
ကမၻာေျမ၏ဆြဲငင္အားအေၾကာင္းကို လူအမ်ားသိလာလိမ္႔မည္။ ထိုအခါ မည္သည့္ ပန္းသီးမွ
မိုးေပၚပ်ံခြင့္ မရႏိုင္ေတာ့။ ပန္းသီးမ်ား မိုးေပၚမပ်ံႏိုင္ေတာ့ေသာ္လည္း
ကြ်န္ေတာ္သူမကို ေတြ႔လိုက ေတြ႔လို႔ရေသး၏။ မွန္၏။ ယေန႔ မိုးေပၚပ်ံတက္သြားေသာ
ပန္းသီးသည္ ရူးသြပ္ေသာပန္းသီး ျဖစ္သြားေတာ့၏။ အမွန္မူ ဤကိစၥသည္ ပန္းသီးႏွင့္
ဘာမွမဆိုင္ နယူတန္ဆိုသည့္ပုဂၢိဳလ္ မူးမူးႏွင့္ ပန္းသီးပင္ေအာက္ ဝင္အိပ္ျခင္းႏွင့္သာ
ဆိုင္၏။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ ကြ်န္ေတာ္သူမကို ေတြ႔လိုျခင္းသည္ ရူးသြပ္မႈမဟုတ္သလို
မူးမူးႏွင့္ ပန္းသီးပင္ေအာက္ ဝင္အိပ္လိုက္ျခင္းလည္းမဟုတ္။ ဟုတ္သည္ဟု
တစ္ေယာက္ေယာက္က ေျပာလာပါကလည္း ျငင္းဆန္မိမည္ေတာ့မဟုတ္။
သူမနာမည္သည္ နာလႏၵာ ျဖစ္သည္။
ၾကာပန္းတစ္ခ်ိဳ႕
ေခါင္းေပၚမွာပန္ထားတတ္သည္ဟု ၾကားခဲ့ဖူး၏။ သူမနာမည္ကို ကြ်န္ေတာ္ မသိ။ သူမနာမည္
နာလႏၵာျဖစ္သည္။
သူမကို
မည္သူက ေမြးထုတ္ေပးလိုက္သနည္း။ မသိ။ သူမ၏ အပ်ိဳရည္မ်ား မည္သူက စုပ္ယူူသြားသနည္း။
မသိ။ မသိဟူသည္ သမိုင္းကို မသိျခင္းျဖစ္သည္။ သမိုင္းဟူသည္ ေနာက္လွည့္လွည့္ၾကည့္ရေသာ
အလုပ္တစ္ခုျဖစ္သျဖင့္ အလြန္ဇက္ေညာင္းေသာ ပညာရပ္ တစ္ခု ျဖစ္သည္။ သမိုင္းသင္ရန္
အႏိွပ္ခန္းလို၏။
နာလႏၵာသည္
တစ္ခုလပ္ျဖစ္သည္။ သားေတြရဲ့အေမလည္း ျဖစ္သည္။ သူမမွာ သမီးေတာ့ မရွိ။ သို႔ေသာ္
လွခ်က္က စက္စက္ယိုေသာ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္သည္။ သူမနာမည္ကို ကြ်န္ေတာ္မသိ။ သူမနာမည္
နာလႏၵာျဖစ္သည္။ ဟုတ္သည္။ ေတြ႔ၿပီ။
“ ရွင္က
ကြ်န္မနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လို႔ လိုက္ရွာေနတာဆို”
“ မင္းက
ဘယ္သူလဲ။ ငါရွာေနတဲ့လူက မင္းလား”
“
ရွင္ေတြ႔ခ်င္လို႔ ရွာေနတဲ့လူကို ေတြ႔ေနတာေတာင္ ရွင္ကဘယ္ သူမွန္းမသိဘူးလား”
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထိုင္ေနခဲ့ၾကသည္။ ဘာေၾကာင့္
ထိုင္ေနခဲ႔ၾကသည္ကိုေတာ့ မသိ။ စကားေတြေျပာၾကသည္။ မ်ားလြန္းသြားသည့္အတြက္
ဘာေတြေျပာခဲ႔ၾကသည္ဆိုတာကို မမွတ္မိ။ ထိုေၾကာင့္ ျပန္ေရးေနစရာမလိုေတာ့။
အလုပ္ရႈပ္သက္သာသြားသည္။
ခက္သည္က စကားျပတ္သြားေသာ
အခိုက္အတန္႔မ်ားျဖစ္သည္။ ကိုယ့္အသက္ရွဴသံကို ၾကားရသည္။ သူမ အသက္ရွဴသံကိုလည္း
ၾကားရသည္။ ရင္ခုန္ုသံ ကိုကား မၾကားရ။ ရင္ခုန္သံဟူသည္ ေဒါက္တာမ်ားသာ ၾကားခြင့္ရေသာ
အခြင့္ထူးျဖစ္သည္။ နားၾကပ္ရွိလွ်င္ေတာ့ ေဒါက္တာမဟုတ္လည္း နားေထာင္လို႔ရသည္ ထင္၏။
ကြ်န္ေတာ့မွာ နားၾကပ္မရွိ။
“ အင္း ဟုတ္တယ္။
ငါသူ႔ကို မျမင္ဖူးဘူး။ မင္းက နာလႏၵာလား”
“ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ကြ်န္မက နာလႏၵာ။ လာေလ၊ ဒီနားမွာ လာထိုင္။
စကားေျပာရေအာင္”
“ ဒါနဲ႔ မင္းက အပ်ိဳနာလႏၵာလား၊ တစ္ခုလပ္ နာလႏၵာလား”“ အတူတူပဲ။ အပ်ိဳလည္း ကြ်န္မပဲ။ တစ္ခုလပ္လည္း ကြ်န္မပဲ”
ဒီေတာ့မွ ရွင္းသြားေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္
အုတ္ခံုေပၚမွာ ထိုင္ေနၾကသည္။ ေလအနည္းငယ္ တိုက္ေနသည္ဟုထင္၏။ လေရာင္လည္း အနည္းငယ္
ျဖာက်ေနသည္ထင္၏။ ေနေရာင္လား၊ လေရာင္လားေတာ့ မကြဲျပား။ ဒီအေရာင္ႏွစ္ခုက
ရႈပ္ေထြးလြန္းသည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူမႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ထိုင္ေနေသာ အုတ္ခံုႀကီးက
ေမွာင္မေန။
ထိုစဥ္ လည္ဆံေမႊးကားကားျဖင့္ ျမင္းရိုင္းတစ္ေကာင္
ေျပးလႊားလာေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။ ထိုျမင္းသည္ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေနေသာ ျမင္းတစ္ေကာင္တည္း။
“နာလႏၵာ၊ ၾကည့္လိုက္စမ္း။ ျမင္းျဖဴတစ္ေကာင္
တို႔ဆီေျပးလာေနတယ္။ သူ႔ရဲ႕ လည္ဆံေမႊးေတြက သိပ္လွတာပဲ”
“ ရွင္က ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ။ အဲဒါ ကြ်န္မပဲေလ”
“ မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ မင္းက ငါနဲ႔ အတူတူထိုင္ေနတာပဲ”
“ ဟုတ္တယ္။ ယံုခ်င္ယံု၊ မယံုခ်င္ေန။ အဲဒီ ျမင္းျဖဴမေလးကလည္း
ကြ်န္မပဲ”
ဒီေတာ့မွကြ်န္ေတာ္သေဘာေပါက္သည္။ ဟုတ္သည္။
လည္ဆံေမႊးကားကားျဖင့္ ေျပးလာေနေသာ ျမင္းျဖဴမေလးသည္ နာလႏၵာျဖစ္သည္။ သိပ္မၾကာ
ျမင္းျဖဴမနာလႏၵာက ထြက္ေျပးသြားျပန္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထိုင္ေနခဲ႔ၾကသည္။ ဘာေၾကာင့္
ထိုင္ေနၾကသည္ကို ႏွစ္ေယာက္စလံုး သိၾကဟန္မတူ။
“ ရွင္ျပန္ခ်င္ ျပန္ေတာ့ေလ။ မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ”
“ ငါမျပန္ေသးဘူး။ မိတ္ေဆြတစ္ခ်ိဳ႔နဲ႔ ေတြ႔ရဦးမယ္”
“ အမ်ိဳးသားလား၊ အမ်ိဳးသမီးလား”
“ အမ်ိဳးသား”
“ သူတို႔က ရွင့္ကို ဘဝေနနည္း၊ ထိုင္နည္းေမးလိမ့္မယ္။
ရွင့္ကိုမွ ေရြးၿပီးေမးတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ လာတဲ့သူတိုင္းကို ေမးတာ”
“ ဟုတ္လား၊ မင္းက ဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲ။ ထားပါေတာ့၊ ဒါဆို
ငါမသြားေတာ့ဘူး။ ေနနည္းက စာေပထဲမွာပါတာပဲ။ ျမင့္ေသာေနရာ ျမတ္ေသာေနရာေတြမွာ
မေနရဘူးေလ။ ထိုင္နည္းကေတာ့ ငါတို႔အခုထိုင္ေနသလို ထိုင္တာကပိုေကာင္းတယ္။ ေျမမညီရင္
ထိုင္ရခက္တယ္ေလ။ မင္းလိုေကာင္မေလးနဲ႔ ထိုင္ေနတာ မွန္ကန္တဲ႔ထိုင္ျခင္းေပါ႔”
“ ရွင္ ဘယ္မွာအိပ္မွာလဲ”
“ ဟိုတယ္ကို ျပန္ရမွာ။ ဒါေပမယ့္ ျပန္စရာမလိုေတာ့ဘူး”
“ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ မိတ္ေဆြေတြဆီ ငါမသြားေတာ့ဘူးေလ။ သူတို႔ဆီသြားရင္ သူတို႔က
ဟိုတယ္လိုက္ပို႔ၾကမွာ။ ၿပီးေတာ့ အခန္းတံခါးကိုဖြင့္ၿပီး အျပင္ကိုၾကည့္ၾကမယ္။
ျပန္ပိတ္ဖို႔ေမ့သြားၿပီး ဒီအတိုင္းထားခဲ့ၾကလိမ့္မယ္။ ငါလည္း ဒါကိုမသိလို္က္ဘူး။
မင္းအေၾကာင္းစဥ္းစားရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားမယ္။ မနက္လင္းေတာ့ ငါအေအးပတ္ေနလိမ့္မယ္”
“ ရွင္တကယ္ေျပာေနတာလား”
“ တကယ္ေျပာတာ။ ငါတို႔ ဒီအတိုင္းပဲ ထိုင္ေနရေအာင္။
ဟိုတယ္ကိုျပန္ရင္ အေအးပတ္မွာ”
ရင္ခုန္သံက
ပံုမွန္ျဖစ္ေနသည္။ ဒါဟာ မရိုးသားမႈတစ္ခုေပပဲ။ ဒီလို မျဖစ္သင့္။ တိတ္ဆိတ္ေသာညခ်မ္း၌
အလြန္လွပေသာ နာလႏၵာလိုမိန္းကေလးႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိေနခိုက္
ပံုမွန္သာခုန္ေနေသာ ရင္ခုန္သံသည္ မရိုးသားမႈစစ္စစ္ ျဖစ္သည္။ အနည္းငယ္ေတာ့
ျမန္ေနသင့္၏ (သို႔) ေႏွးေနသင့္၏။ ဒါမွ ရိုးသားမႈ ျဖစ္သည္။ ဒါျဖင့္ သူမကေကာ
ကြ်န္ေတာ့္လိုပဲ ရွိေနလိမ့္မည္ ထင္၏။
ရိုးသားမႈကို
ရွာေဖြရန္ ရင္ခုန္သံကို ျမန္ေပးလိုက္သည္။ ဟုတ္ၿပီ။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ဒီေလာက္ေတာ့
ျမန္ေနသင့္သည္။ ဟုတ္သလိုလိုရွိေသာ္လည္း မဟုတ္။ လူကေမာလာသည္။ အသက္ရွဴရတာ
မဝခ်င္ေတာ့။ ဘာျဖစ္သြားသနည္း။ သူမေရာ ဒီလိုျဖစ္ေနသလား။ မသိ။
ဒါနဲ႔
အသက္ရွဴသံကို ေႏွးေပးလိုက္သည္။ မွန္သည္။ ပံုမွန္ျဖစ္မေနဖို႔သာ အေရးႀကီး၏။
ဤအခ်ိန္မ်ိဳး ပံုမွန္ျဖစ္ေနျခင္းသာ မရိုးသားမႈတည္း။ ခံစားမႈသည္ ရိုးသား၏။
ႀကိဳက္သလို ခံစားလို႔ရ၏။ စကားလံုးမပါေသးသ၍ ခံစားမႈက ရိုးသားသည္။
အသက္ရွဴသံေႏွးသြားသည္။ ဟုတ္သလုိ လိုထင္သည္။ မဟုတ္။ ေမာလာျပန္သည္။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။
မရိုးမသားဟု ဆိုလိုကဆိုေစ ပံုမွန္အသက္ရွဴသံဆီကို ျပန္သြားရေတာ့၏။
သြားမည့္သာသြားရသည္
ဤအခ်ိန္မွာ ပံုမွန္ျဖစ္မေနသင့္ဟုေတာ့ ထင္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။
ေမာလွသည္။
ကံေကာင္းေထာက္မသည္။
ေနလား၊ လလားမသိ ထြက္လာသည္။ နံနက္ေျခာက္နာရီ ျဖစ္သည္။ ေနထြက္တာျဖစ္ဖို႔ ရာခိုင္ နွဳန္းမ်ားသည္။
ကြ်န္ေတာ္
ျပန္သင့္ၿပီ။ ျပန္ရေတာ့မည္။
ဒါနဲ႔
လက္ကိုဆန္႔ေပးလိုက္သည္။ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရန္ ျဖစ္သည္။ အရွက္ႀကီးေသာ နာလႏၵာက
ေဘးကိုေဝ႔ဝိုက္ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူမလက္ကို မရဲတရဲထုတ္ေပးသည္။ သူမလက္ကို
မဆြဲပဲႏႈတ္ဆက္လို႔ ရသည္။ ႏႈတ္မဆက္ပဲလည္း ျပန္လို႔ရသည္။ သို႔ေသာ္-
သူမလက္ကို
ကိုင္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ခ်င္သည္။ ယဥ္ေက်းမႈမဟုတ္၊ အျမတ္တႏိုး အမွတ္တရျဖင့္ သူမလက္ကိုု
ကိုင္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူမလည္း သိလိမ့္မည္ထင္သည္။ မည္သို႔ဆိုေစ
ဤေနာက္ဆံုးဝါက်သည္ ရိုးသား၏။
(နာလႏၵာမွ
မိတ္ေဆြမ်ားသို႔ အမွတ္တရ)
ဇင္ေဝေသာ္
္
Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.
Post a Comment